สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1324 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่1224

เซี่ยชีหรั่นกัดริมฝีปาก สายตาชำเลืองมองทางบันได ที่หน้าบันไดลูกเรือสองสามคนเดินไปมาตลอด การเฝ้าระวังแน่นหนาเช่นนี้เธอไม่มีหนทางบุกเข้าไปได้แน่
ปาดเหงื่อบนหน้าผาก เซี่ยชีหรั่นพูดขึ้น “หลายวันนี้ทำไมร้อนขึ้นเรื่อยๆ”
บอบอเงียบครู่หนึ่งแล้วก็พูดเห็นด้วย “แปลกจริงๆ” ตอนเที่ยง ดาดฟ้าร้อนจนแทบจะไหม้ ลูกเรือต้องคอยราดน้ำลดอุณหภูมิดาดฟ้าเรือ
เซี่ยชีหรั่นนอนบนพื้นสวมชุดว่ายน้ำกลิ้งบนพื้นที่เย็น ประตูถูกเปิดออก เย่เชินหลินเดินเข้ามาเห็นท่าทางของเซี่ยชีหรั่นอึ้งไปครู่หนึ่ง
“คุณมาทำอะไร” เซี่ยชีหรั่นหันหน้าไปไม่มองเย่เชินหลิน
“ไปกับผม” เย่เชินหลินยื่นมือให้เซี่ยชีหรั่น
“เชอะ!” เซี่ยชีหรั่นร้องแล้วผลักมือของเย่เชินหลินยืนขึ้นเอง รู้สึกว่ามึนหัวจะอาเจียนเพราะเป็นลมแดด
ถอยหลังไปสองสามก้าว วินาทีต่อมาเซี่ยชีหรั่นก็ถูกเย่เชินหลินแบกบนบ่าเดินตรงไปที่ห้องกัปตัน “โครม!” เซี่ยชีหรั่นสำลักน้ำหลังกระแทกกับน้ำเต็มแรง
คือน้ำจืด!
ในห้องกัปตัน กัปตันกำลังถือหางเสือ เย่เชินหลินนั่งบนโซฟา กระดุมเสื้อปลดลงหลายเม็ด มองเห็นกล้ามเนื้อกำยำ
เซี่ยชีหรั่นมองหลังกัปตันไม่รู้ควรจะอธิบายอย่างไร เย่เชินหลินที่อยู่ข้างๆ มองแล้วรู้สึกขัน นั่งก้มหน้า ประทับจูบเซี่ยชีหรั่น เลียหยดน้ำที่มุมปากเซี่ยชีหรั่นอย่างมีอารมณ์
“อุ๋ย” เซี่ยชีหรั่นร้องสั้นๆ ใบหน้าแดงเรื่อมองผู้ชายอีกคนหนึ่งในห้องกัปตัน ทำยังไงดี กัปตันจะสงสัยสถานะของเย่เชินหลินไหม ในเมื่อเธอถูกควบคุมตัวอยู่ที่นี่ ถ้าสงสัยจะทำยังไง
เซี่ยชีหรั่นใจคอไม่ดี เย่เชินหลินเห็นสมควรแก่เวลา กระแอมเบาๆ กัปตันหันหน้ามา ใบหน้าคนต่างชาติหันมาพูดเสียงคุ้นเคย จางเฟิงอี้มองเซี่ยชีหรั่นที่ตกใจ ยิ้มแย้ม “คุณนาย”
เดิมเธอคิดว่าตัวเองโดดเดี่ยว แต่เมื่อพบว่ามีคนคุ้นเคยอยู่เป็นเพื่อนรอบตัว ทันใดนั้นเซี่ยชีหรั่นยิ้มแหย กลบเกลื่อนอารมณ์ตัวเอง หยิบหนังสือเล่มหนึ่งมาจากชั้นวางหนังสือข้างๆ
หนังสือเก่ามาก กระดาษเหลืองกรอบ ถูกลมทะเลชื้นจนย่น ตัวหนังสือภาษาอังกฤษเขียนตวัด และยังมีภาพวาดด้วยมือ เซี่ยชีหรั่นอ่านอย่างละเอียด แม้แต่เย่เชินหลินเดินมาข้างหลังตัวเองก็ไม่รู้สึกตัว
“ที่แท้เป็นอย่างนี้เอง!” เซี่ยชีหรั่นปิดหนังสือ เย่เชินหลินไม่ทันระวังตัวถูกเซี่ยชีหรั่นชนคาง ครางเบาๆ ถอยหลังไปหลายก้าว
เซี่ยชีหรั่นเจ็บจนกุมหัวนั่งยองๆ กัดฟันพูด “ฉันรู้แล้วตอนนี้ทำไมอากาศถึงร้อนขนาดนั้น”
“หมายความว่าตอนที่คุณขาดน้ำใช้น้ำจืดแช่น้ำ” บอบอเลิกคิ้วมองเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นหน้าแดง กัปตันที่อยู่ข้างๆ พูดขึ้น “ไม่เป็นไร น้ำนั่นไว้ล้างผักได้”
ในที่นั้นเงียบกริบ ทุกคนวางมีดในมือลง “เหอะๆ ตอนนี้พวกเราอยู่ในสนามแม่เหล็กพิเศษ สนามแม่เหล็กพิเศษทำให้อากาศที่นี่แปรปรวนสุดขั้ว ตอนนี้อากาศร้อนอบอ้าวก็ใช่”
ลู่ลู่ ที่อยู่ข้างๆ ถามขึ้น เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า “ในหนังสือบอกว่าข้างหน้า 500 เมตรมี ท่าเรือปลาโลมา ที่นั่นมีโลมานำทาง ให้พวกมันนำทาง พวกเราถึงจะออกจากที่นี่ได้!”
“ที่คุณพูดมันไร้สาระชัดๆ” บอบอพูดดูถูก เย่เชินหลินมองนอกหน้าต่างๆ พูดขึ้นเรียบๆ “ไร้สาระหรือเปล่าเดี๋ยวก็รู้”
อากาศที่ร้อนจัดอยู่ดีๆ ก็เย็นลงเฉียบพลัน นอกหน้าต่างมีละอองสีขาวโปรยปราย เซี่ยชีหรั่นถามเสียงสั่น “นั่นหิมะใช่มั้ย”
“ฉันคิดว่าใช่” ลู่ลู่ จามมองหิมะโปรยปรายนอกหน้าต่างทั้งๆ ที่ไม่กี่นาทีก่อนยังร้อนอบอ้าวรู้สึกเหลือเชื่อ
“ไปท่าเรือปลาโลมา” เย่เชินหลินที่อยู่ข้างๆ สั่ง “เจสัน อยากจะไปต้องให้กัปตันสั่ง”บอบอเหล่มองเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินท่าทางสบายๆ นั่งอยู่ไกลออกไปมอง บอบอสายตาเย็นชา บอบอพูดไม่ออก หันไปไม่พอใจ ในห้องกัปตัน เซี่ยชีหรั่นจามอย่างหนัก
เย่เชินหลินเดินเข้าไปใกล้ยื่นมือสองข้างไปปิดหูของเซี่ยชีหรั่นช่วยเซี่ยชีหรั่นทำให้หูอบอุ่น เซี่ยชีหรั่นดึงมือเย่เชินหลินเคืองๆ “อย่าคิดว่าทำอย่างนี้ฉันจะไม่โกรธนะ”
เห็นเซี่ยชีหรั่นสวมชุดหนาหลายชั้นและยังแง่งอน เย่เชินหลินอดไม่ได้ที่จะยิ้มมุมปาก ทันใดนั้นเรือก็สะเทือน จางเฟิงอี้ร้อง “เหมือนเรือจะกระแทกหินโสโครก!”
“เด็กๆ!” เซี่ยชีหรั่นร้อง เย่เชินหลินกดไหล่เซี่ยชีหรั่นปลอบใจ จางเฟิงอี้ส่งหางเสือเรือให้เย่เชินหลิน “ผมจะไปดูหน่อย”
จางเฟิงอี้ออกไปแล้ว เซี่ยชีหรั่นร้อนใจเดินไปทั่วห้อง เย่เชินหลินพูดเรียบๆ “ไม่ต้องห่วง เด็กพวกนี้สำคัญกับพวกมันมาก ไม่ว่าอย่างไรพวกมันต้องปกป้องเด็กกลุ่มนี้”
คำพูดราบเรียบของเย่เชินหลินทำให้เซี่ยชีหรั่นโมโห เอียงศีรษะไม่พูดกับเย่เชินหลิน “แปลกจัง แถบนี้ไม่น่ามีหินโสโครก!” จางเฟิงอี้เดินเข้ามาส่ายหน้าพูดต่อ “ท้องเรือไม่เสียหาย แต่ไม่รู้ทำไมไปต่อไม่ได้”
“ให้ใครก็ได้ลงน้ำไปดูหน่อยเรือเป็นยังไงบ้าง” เย่เชินหลินสั่งเรียบๆ จางเฟิงอี้พูดอย่างลำบากใจ “ตอนนี้ปริมาณออกซิเจนของเราเหลือพอแค่ผู้หญิงลงน้ำแล้ว”
“ลู่ลู่” เย่เชินหลินเรียกชื่อโดยไม่เกรงใจ จางเฟิงอี้ฝืนยิ้ม “อากาศเย็นเกินไป เมื่อกี้เรือกระแทกเธอไม่ทันระวังชนกับเสาเรือ ตอนนี้ยังสลบอยู่”
“งั้นไปหาผู้ชายตัวผอมๆ มาละกัน” เย่เชินหลินพูดต่อ เซี่ยชีหรั่นที่อยู่ข้างๆ พูดขึ้น “ที่จริงลองให้ฉันไปดูก็ได้นะ”
เย่เชินหลินแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินพูดกับจางเฟิงอี้ต่อ “หรือไม่ก็ทำยังไงก็ได้ให้ผู้หญิงคนนั้นฟื้น”
“ฉันไปได้จริงๆ นะ” เซี่ยชีหรั่นพูดต่อ เย่เชินหลินจ้องเซี่ยชีหรั่นมีความหมายเตือน เงียบขรึมไม่พูดอะไร
“เรื่องนี้คงจะยาก” จางเฟิงอี้พูดตรงๆ เย่เชินหลินถอดเสื้อคลุมออกแล้ว “ผมไปเอง”
“ถ้าคุณยืนยันจะทำอย่างนี้ฉันจะแอบตามคุณไปหลังจากคุณลงน้ำ” เซี่ยชีหรั่นตะโกนตามหลังเย่เชินหลิน
“กล้าหรือ!” เย่เชินหลินหันขวับมาจ้องเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นหวั่นไหว แต่ก็ยังรวบรวมความกล้า “ลองดูสิฉันกล้ามั้ย”
รู้สึกได้ถึงเงาทะมึนข้างตัว เซี่ยชีหรั่นเงยหน้ามองก็เห็นเย่เชินหลินเดินเข้ามาหาตัวเอง เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นถอนหายใจ “เชื่อฟังผมอยู่ที่นี่ กลับมาผมจะช่วยทำเรื่องที่คุณอยากทำ”
เซี่ยชีหรั่นสายตาเป็นประกาย แต่ส่ายหน้า “เมื่อกี้ก็คุยกันแล้ว ออกซิเจนพอแค่ผู้หญิง ถ้าปล่อยคุณไปเสี่ยงตาย ขอโทษเถอะฉันทำไม่ได้”
จางเฟิงอี้ในพริบตารู้สึกถึงสายตาของเย่เชินหลินที่จ้องมองเขา ยิ้มเจื่อนยักไหล่
“ให้ฉันไปเถอะ ฉันว่องไวมาก พกกล้องถ่ายวีดีโอ มีเรื่องอะไรคุณจะได้รู้”
เย่เชินหลินฝืนยิ้มตอบตกลงความเห็นของเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นแต่งตัวพร้อม กำลังจะลงน้ำ ข้อมือก็ถูกจับแรงๆ เย่เชินหลินจับหัวเซี่ยชีหรั่นจูบหนักๆ ลึกเข้าไปเรื่อยๆ อยากจะดูดอากาศออกจากปอดของเซี่ยชีหรั่น
“กัปตันมัวแต่ยืนเหม่อตรงนั้นทำอะไร” เสียงบอบอดังมาจากไม่ไกล เซี่ยชีหรั่นรีบผลักเย่เชินหลินออก
เซี่ยชีหรั่นใส่หน้ากากดำน้ำแล้วกระโดดลงน้ำ ดึงเชือกที่ผูกกับเอว ไม่นานก็มีเสียงตอบกลับมา เปิดหน้ากากดำน้ำ กระทั่งครู่หนึ่ง เซี่ยชีหรั่นถึงปรับตัวได้กับความรู้สึกอึดอัด
เรือกินน้ำลึกมาก เซี่ยชีหรั่นเบิกตาโต เมื่อเห็นภาพตรงหน้าก็ถึงกับตะลึงพูดอไม่ออก ด้านล่างเรือมีโลมารวมตัวกันหลายสิบตัว โลมาพวกนี้หน้าตาต่างกับในอควาเรียม ตัวใหญ่กว่า ใต้แสงหักเหหลังสีฟ้าส่องแสงแสบตา
“โลมาเยอะมาก…” เซี่ยชีหรั่นพึมพำ โลมาหูดีมาก หันมามองเซี่ยชีหรั่นพร้อมกัน
โลมาตัวที่อยู่ตรงกลางร้องเสียงแหลม โลมาตัวอื่นก็ขยับตาม เรือถูกโลมาฝูงใหญ่ชนจนเอียงไปข้างหนึ่ง
โลมารวมตัวกันว่ายเข้ามาล้อมเซี่ยชีหรั่นไว้ตรงกลาง หน้ากากออกซิเจนของเซี่ยชีหรั่นถูกโลมาหลายชนจนหลุด ขณะที่เซี่ยชีหรั่นลนลานคิดจะไปคว้าหน้ากากออกซิเจนก็ร่วงลงไปก้นทะเลลึกแล้ว
การขาดออกซิเจนอย่างรุนแรงทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกสับสนเหมือนกลับบ้านแล้วเย่ชูฉิงกับเย่เนี่ยนโม่อยู่ในอ้อมกอดของตัวเอง เย่เชินหลินเดินเข้ามาจูบตัวเอง อากาศเบาบางลงเรื่อยๆ จูบจนหายใจไม่ได้
เซี่ยชีหรั่นออกเสียงอู้อี้ ดิ้นรนสุดแรง ลืมตารู้สึกตัวในพริบตา ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าเพิ่งถอนตัวจากริมฝีปากของเธอ
เย่เชินหลินให้อากาศเซี่ยชีหรั่นแล้วปกป้องเซี่ยชีหรั่นไว้ข้างหลัง โลมาตัวใหญ่ร้องเสียงดัง ตัวอื่นว่ายแยกออกไป โลมาตัวใหญ่ว่ายเข้ามาล้อมเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นที่เพิ่งรู้สึกตัวไร้เรี่ยวแรง ว่ายน้ำไม่ไหว เย่เชินหลินขวางไว้สองครั้งเห็นเซี่ยชีหรั่นขยับเขยื้อนไม่ได้ ได้แต่ว่ายไปตรงหน้าเซี่ยชีหรั่น ใช้ตัวเองบังเซี่ยชีหรั่น
“เชินหลิน!” เซี่ยชีหรั่นกัดฟันว่ายขึ้นไป อยากจะดึงเย่เชินหลินให้พ้นจากฝูงโลมา เย่เชินหลินส่ายหน้า ดวงตาเป็นประกายจ้องเซี่ยชีหรั่น โลมาพุ่งเข้ามาตรงหน้าเย่เชินหลินแล้ว เซี่ยชีหรั่นตกใจจนหลับตา
แรงชนกระแทกที่คิดไว้ไม่เกิดขึ้น เซี่ยชีหรั่นลืมตาขึ้นมองเห็นเย่เชินหลินที่เห็นว่าโลมาจะพุ่งเข้าชนก็หมุนตัวหลบอย่างรวดเร็ว คล้ายกับว่าจะพาโลมาไปตำแหน่งที่ใกล้ดาดฟ้าเรือมากขึ้น
โลมาพากันล้อมรอบทุกด้าน โลมาตัวอื่นก็ถาโถมเข้ามา คิดอยากจะล้อมเย่เชินหลินไปที่หมู่ปะการัง เย่เชินหลินรีบหยิบตอร์ปิโดขึ้นมา ถอดสลักตอร์ปิโดโยนขึ้นไปบนผิวน้ำทะเล
“ตูม!” เสียงดังสนั่นระเบิดขึ้นบนผิวน้ำทะเล ตาข่ายแผ่คลุมอย่างรวดเร็ว เย่เชินหลินรีบผละหนีขณะที่โลมาถูกตาข่ายคลุมไว้
อากาศในปอดของเย่เชินหลินเกือบจะหมด ต่อให้ว่ายน้ำแข็งถึงตอนนี้ก็ยังรู้สึกร่างกายไม่ไหว เซี่ยชีหรั่นรีบว่ายน้ำเข้าไปโอบคอของเย่เชินหลิน
เซี่ยชีหรั่นจับไหล่เย่เชินหลินถ่ายเทอากาศให้เย่เชินหลิน เห็นสายตาอีกฝ่ายค่อยๆ รู้สึกตัวก็คิดจะผละออกไป แต่ถูกเย่เชินหลินจับท้ายทอยแน่น จูบดูดดื่ม