สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1325 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่1225

“เฮ้ พวกแกไม่เป็นไรใช่มั้ย!” บอบอที่อยู่ข้างบนตะโกนถาม เย่เชินหลินปล่อยเซี่ยชีหรั่น ดึงเซี่ยชีหรั่นว่ายขึ้นข้างบน โลมาตัวหนึ่งอ้าปากงับขาของเย่เชินหลิน
เย่เชินหลินขมวดคิ้ว อยู่ในน้ำนานขนาดนั้น กำลังกายของเขาถูกใช้ไปจนแทบหมดแล้ว ดึงเซี่ยชีหรั่นขึ้นไปด้านบนผิวน้ำ เย่เชินหลินหันมาควักมีดออกมาหวังว่าจะสลัดหลุดจากโลมา
ฝูงโลมาล้อมโจมตีเย่เชินหลิน เย่เชินหลินไม่มีทางจับโลมาตัวที่งับขาตัวเองได้ ผลักเซี่ยชีหรั่นขึ้นไปบนผิวน้ำ เย่เชินหลินดำดิ่งลงไปอีกครั้ง
“เย่เชินหลินยังไม่ขึ้นมา!” เสียงตะโกนบอกคนบนเรือ บอบอพูดเก้อเขิน “พวกเราส่งสินค้าหลายครั้ง ไม่เคยเจออะไรแปลกๆ แบบนี้ ไม่มีคนว่ายน้ำเป็น”
“พวกนายล่ะ! ช่วยเร็ว!” เซี่ยชีหรั่นตะโกนเรียกคนที่มุงดูกันคึกคัก คนพวกนี้ส่วนใหญ่เป็นคนต่างชาติ ฟังไม่เข้าใจเซี่ยชีหรั่นพูดอะไร และไม่คิดอยากจะเสี่ยงชีวิตไปช่วยเซี่ยชีหรั่น
จางเฟิงอี้ยังอยู่ที่ห้องกัปตัน เซี่ยชีหรั่นสูดลมหายใจลึก ถือมีดสั้นของเย่เชินหลินดำลงไปในทะเล ในทะเล หางโลมาถูกเย่เชินหลินฟัน เลือดไหลทะลักออกมา อีกไม่นานปลาฉลามจะได้กลิ่นคาวเลือดมุ่งมาที่นี่
เซี่ยชีหรั่นชอบโลมามาก ไม่อยากทำร้ายพวกมัน แต่เห็นชัดว่าโลมาที่นี่ต่างกับโลมาที่เชื่องพวกนั้น กัดฟัน เซี่ยชีหรั่นปักมีดลงบนหลังโลมา
โลมาร้องเสียงแหลม ส่ายหัวคิดจะกัดเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นไม่มีแรงคิดจะปล่อยมือ เย่เชินหลินเข้ามาจับมือเซี่ยชีหรั่นแน่นปักมีดลงไปลึกขึ้น
ตาข่ายยักษ์กางออกจับโลมาไว้ เย่เชินหลินฉวยโอกาสพาเซี่ยชีหรั่นหนี เพิ่งจะลอยขึ้นมาเหนือผิวน้ำ เซี่ยชีหรั่นไม่ได้ว่ายน้ำเก่งเท่าเย่เชินหลิน เบลอไปนานแล้ว จึงสลบไปทันที
“เชินหลิน!” เซี่ยชีหรั่นสะดุ้งตื่น ปอดยังรู้สึกร้อนผ่าว เงาของคนหนึ่งเดินเข้ามา เซี่ยชีหรั่นถามแปลกใจ “คุณคือเจ้าชายเกาะอิสระคนนั้นใช่มั้ย”
เจ้าชายพยักหน้า ยิ้มสดใส “ผมให้คนไปส่งข่าวแล้ว ให้พวกเขาเปลี่ยนมีดทั้งหมดเป็นพลาสติก เท้าเหม็นก็ไม่กลัว แพทย์ของราชสำนักคิดค้นยาชนิดหนึ่งให้ ผมลองกินแล้วไม่มีกลิ่นเท้า!”
เซี่ยชีหรั่นโบกมือปวดหัว ในหัวมีแต่เย่เชินหลิน ลุกขึ้นเดินโซเซไปทางประตู “คุณยังไปไม่ได้”
“เขายังสลบอยู่ คุณไปหาเขาก็ไม่มีประโยชน์หรอก” เจ้าชายพูดขึ้นหลังเซี่ยชีหรั่น
“สลบหรือ งั้นตอนนี้เขาเป็นยังไงบ้างคะ” เซี่ยชีหรั่นถามเสียงสั่นเครือ เจ้าชายพูดเสียงจริงจัง “หมอที่ผมพามาบอกว่าอาจจะทำลายการทำงานส่วนสมอง จะเป็นยังไงกันแน่ก็ต้องรอเขาฟื้นค่อยว่ากันอีกที”
พูดยังไม่ทับจบเซี่ยชีหรั่นก็พุ่งออกไป ในห้อง บอบอถูกเซี่ยชีหรั่นที่จู่ๆ ก็พรวดเข้ามาทำให้ตกใจ “คุณตื่นแล้วหรือ รู้สึกไม่สบายตรงไหนมั้ย”
เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าส่งเดชวิ่งไปที่ข้างเตียงเย่เชินหลิน เย่เชินหลินหลับตาหายใจช้าๆ “เธอสนิทสนมกับเจสันตั้งแต่เมื่อไหร่” ลู่ลู่ถามแปลกใจ
“คนหนุ่มสาวมักจะมีไฟราคะ” จางเฟิงอี้แสดงเป็นกัปตันเรือ พูดความหมายลึกซึ้ง
“แต่หัวหน้าบอกว่าผู้หญิงคนนี้รักผู้ชายชื่อเย่เชินหลิน ให้พวกเราจับตาให้ดี” ลู่ลู่ยิ่งแปลกใจ
บอบอเลิกคิ้วเตือน ลู่ลู่ คำพูดนี้ไม่ควรให้เซี่ยชีหรั่นได้ยิน จางเฟิงอี้หาข้ออ้างมั่วๆ พาทั้งสองคนออกมา
เซี่ยชีหรั่นนอนบนเตียงมองเย่เชินหลิน พึมพำ “สมองบาดเจ็บคงจะไม่ความจำเสื่อมนะ”
ความจำเสื่อมหรือ เย่เชินหลินนึกขำ ไม่อยากรับมือคนที่น่ารำคาญพวกนั้นจึงคิดจะหลับตาฟื้นฟูจิตใจ นึกไม่ถึงเซี่ยชีหรั่นจะทำอย่างนี้
เย่เชินหลินลืมตาเงียบๆ มองเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นรีบโฉบเข้ามาซักถาม “คุณจำได้มั้ยฉันคือใครคะ”
เย่เชินหลินจ้องมองเงียบๆ เซี่ยชีหรั่นใจตกไปอยู่ก้นเหว นั่งที่ริมเตียง เซี่ยชีหรั่นพึมพำ “ทำไงดี ผู้เชี่ยวชาญคนไหนมีชื่อเสียงด้านนี้มากที่สุด”
เย่เชินหลินมองเบื้องหลังเซี่ยชีหรั่น ยื่นมือออกไปคิดจะปลอบใจยัยทึ่ม ทันใดนั้นเซี่ยชีหรั่นหันมาจับมือเย่เชินหลิน น้ำตาเต็มตาพูดหนักแน่น “ไม่ว่ายังไง ฉันจะดูแลคุณตลอดไป รอไปถึงแอฟริกาพวกเราจะกลับบ้านทันที ต่อให้ถูกจับก็ไม่เป็นไร”
เย่เชินหลินสนใจคำพูดของเซี่ยชีหรั่น เลิกคิ้วทวนคำ “ดูแลผม”
“อึม!” เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าหนักแน่น “อย่างนั้น ตอนนี้ผมอยากได้จูบของคุณดูแลผม” เย่เชินหลินชี้ที่ริมฝีปากตัวเองเบาๆ
เซี่ยชีหรั่นไม่ขยับเขยื้อนอยู่นาน เย่เชินหลินคิดจะยอมแพ้ คิดว่าให้เซี่ยชีหรั่นทำเรื่องนี้เป็นการบังคับเธอเกินไป ปล่อยมือเตรียมสารภาพกับเซี่ยชีหรั่น วินาทีต่อมาก็ถูกจับมือไว้ เซี่ยชีหรั่นเป็นฝ่ายจูบก่อน
จูบชุ่มชื้นสัมผัสริมฝีปากทำให้รู้สึกอ่อนโยน เย่เชินหลินยากที่จะปิดบังน้ำตาที่ไหล เขาจูบเซี่ยชีหรั่นเนิ่นนาน ขณะที่คำถามของเซี่ยชีหรั่นก็น้อยลง
เซี่ยชีหรั่นจูบแล้วก็รีบหนี ใช้มือพัดตัวเองที่หูแดง มองเย่เชินหลินเห็นเขาก็หน้าแดง
“หรือว่าเป็นหวัด” เซี่ยชีหรั่นพึมพำ
บนโต๊ะอาหาร เย่เชินหลินกินโจ๊กที่เซี่ยชีหรั่นป้อนให้สีหน้าไร้อารมณ์ใดๆ ห้านาทีก่อน เขาปฏิเสธแล้วสิบครั้ง แต่ก็ถูกน้ำตาของเซี่ยชีหรั่นเอาชนะ
“เขาสมองบาดเจ็บไม่ได้พิการ” บอบอกัดขนมปังอยู่ข้างๆ รู้สึกอิจฉา
“คุณหรั่นหรั่น ครั้งที่แล้วที่ผมถามคุณ ยินดีจะไปกับผมมั้ย” เจ้าชายมองเซี่ยชีหรั่นกระตือรือร้น
เย่เชินหลินปัดช้อนบนโต๊ะตก เซี่ยชีหรั่นรีบก้มไปเก็บ ใบหน้าเย่เชินหลินที่เดิมนิ่งเฉยมองชายหนุ่มเย็นชา หลังชายหนุ่มมีเหงื่อเย็นผุด
ผู้ชายคนนี้น่ากลัวเหลือเกิน…
“ฉันไปหยิบช้อนให้ใหม่ค่ะ” เซี่ยชีหรั่นลุกขึ้น เย่เชินหลินกลับมานิ่งสุขุมอีกครั้ง เซี่ยชีหรั่นหันไปมองชายหนุ่มสีหน้าแปลกๆ ถามอย่างสงสัย “เจ้าชาย คุณเป็นอะไรคะ”
ชายหนุ่มส่ายหน้าเก้อเขิน ไม่กล้าพูดอีก “จริงสิ เจ้าชายไปหยิบผลไม้เป็นเพื่อนฉันได้มั้ยคะ” เซี่ยชีหรั่นพูดยิ้มแย้ม
ชายหนุ่มเงยหน้ามองเย่เชินหลิน เซี่ยชีหรั่นถามแปลกใจ “มีปัญหาอะไรหรือคะ”
“ไม่…ไม่มีปัญหา” พึมพำลุกขึ้น เซี่ยชีหรั่นนำชายหนุ่มมาที่ดาดฟ้าพูดจริงจัง “เจ้าชายคะ ถ้าฉันอยากจะขอให้ช่วยอย่างหนึ่งได้มั้ยคะ”
ชายหนุ่มเห็นเซี่ยชีหรั่นจริงจังขนาดนั้น ก็พูดจริงจังเช่นกัน “คุณว่ามาเถอะ”
“ถึงลอสแองเจลิสแล้วช่วยฉันตามหาคนชื่อหยูหลัน ถามใครตามถนนก็ได้แล้วค่ะ และยังมีผู้หญิงอีกคนชื่อหยุนโชว์”
เซี่ยชีหรั่นพูดตรงๆ
ชายหนุ่มเกาหัว “ช่วยก็ได้อยู่ แต่ผมถามได้มั้ยเรื่องอะไร ถึงยังไงผมก็เป็นเจ้าชาย”
เซี่ยชีหรั่นยิ้ม “ตอนนี้ฉันไม่ต้องการเจ้าชายไถ่บาป คนที่ฉันต้องการอยู่ข้างฉันแล้ว จริงสิ อย่าลืมให้หยูหลัน พาหมอมาด้วยค่ะ!”
ในเรือ จางเฟิงอี้มองชามโจ๊กเบื้องหน้าเย่เชินหลิน ในใจเต้นรัว คงจะไม่ได้ความจำเสื่อมจริงๆ นะ เมื่อก่อนไม่เคยกล้าคิดเย่เชินหลินจะป้อนข้าวให้ใคร!
จางเฟิงอี้ลองหยิบชามของเย่เชินหลินทดสอบ สายตามองที่มือตัวเองอย่างแม่นยำ จางเฟิงอี้วางจานกลับไปอีกครั้ง แน่นอนนี่เป็นเกมสนุกๆ ที่ประธานเย่เล่นเวลาที่นึกสนุกขึ้นมา
เซี่ยชีหรั่นขนผลไม้กลับมา ส่งแอปเปิ้ลที่ถูกตะปูปักจนแทบไม่เหมือนให้เย่เชินหลิน เย่เชินหลินพูดเรียบๆ “ผมจะไปอาบน้ำ”
เซี่ยชีหรั่นรีบพาเย่เชินหลินไปห้องอาบน้ำ บอบอถาม “โลมาตัวนั้นยังเลี้ยงอยู่ในเรือ ต้องทำยังไงดี”
“ทุกอย่างรอ เจสัน ฟื้นแล้วค่อยว่ากันเถอะ ในเมื่อโลมาพวกนี้เขาเป็นคนจับได้” จางเฟิงอี้พูดไม่แสดงอารมณ์
ในห้องน้ำ น้ำจืดที่นี่บรรจุในถังอาบน้ำสี่เหลี่ยมที่พอรองรับสองคน เย่เชินหลินนั่งข้างๆ มองข้างหลังเซี่ยชีหรั่นทดสอบอุณหภูมิน้ำพูดขึ้นเรียบๆ “ผมให้คนที่ใกล้ชิดที่สุดแตะตัวผมเท่านั้น คุณใช่มั้ย”
เซี่ยชีหรั่นชะงัก รับก็ไม่ใช่ ไม่รับก็ไม่ใช่ เย่เชินหลินเข้ามาใกล้เซี่ยชีหรั่น มือแกะกระดุมเสื้อเชิ้ต พูดช้าๆ “ไหน ลองบอกผมสิ คุณใช่คนสำคัญที่สุดของผมหรือเปล่า”
เซี่ยชีหรั่นเบิกตาโตมองผิวที่เปลือยเปล่ามากขึ้นเรื่อยๆ มือเย่เชินหลินขยับลงเรื่อยๆ หยุดที่เข็มขัดแล้วถามอีกครั้ง “ตอบผมสิ”
หลับตาไม่มองรูปร่างเซ็กซี่ตรงหน้า เซี่ยชีหรั่นจนมุมตอบ “ใช่ค่ะ!” เสียงหัวเราะเบาๆ ของเย่เชินหลินดังเข้าโสตประสาท มือถูกจับวางที่เข็มขัด เสียงเย่เชินหลินแฝงด้วยความร้าย “อย่างนี้ งั้นคุณทำให้ผมดูหน่อย”
มืออ่อนนุ่มถูกเย่เชินหลินนำมาวางที่หัวโลหะของเข็มขัด เซี่ยชีหรั่นถูกความเย็นของโลหะจนสั่น สองมือเริ่มปลดเข็มขัดมือสั่นเทา
เข็มขัดโลหะตกลงที่พื้นเกิดเสียงกังวาน กล้ามเนื้อท้องที่สมบูรณ์แบบทำให้หน้าหูแดง “ต่อสิ” เสียงของเย่เชินหลินแฝงด้วยเสียงหัวเราะเบาๆ ที่ไม่สังเกตเห็นง่ายๆ
กางเกงถูกเซี่ยชีหรั่นที่มือสั่นเทาถอดออก ในชั่วพริบตา เย่เชินหลินก็ก้าวลงไปในถังอาบน้ำแล้ว “คุณกำลังคิดอะไรหรือ” เย่เชินหลินมองใบหน้าเซี่ยชีหรั่นเขินอายจนแดงแปร๊ดตั้งใจแหย่เล่น
เซี่ยชีหรั่นก้มหน้า หยิบฟองน้ำแตะเย่เชินหลินเบาๆ ข้อมือถูกเย่เชินหลินดึงมาที่หน้าอก เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นพูดหนักแน่น “ไม่ว่าต่อไปผมจะเป็นยังไง ผมยังรักคุณเหมือนเดิม”
น้ำเสียเร่าร้อนทำให้เซี่ยชีหรั่นจิตใจเตลิดเปิดเปิง โยนผ้าเช็ดตัวคลุมตัวเย่เชินหลินวิ่งออกไปข้างนอก เย่เชินหลินมองตามหลังเซี่ยชีหรั่น พึมพำยิ้มๆ “หรือว่าเล่นมากเกินไป”
ในห้องแคบๆ ไห่โจ๋ซวนถามอย่างกังวล “คุณน้าเชี่ย ถ้าพวกเขารู้ว่าน้าไม่อยู่จะทำยังไง” เซี่ยชีหรั่นยิ้มลูบหัวไห่โจ๋ซวน ให้กำลังใจไห่โจ๋ซวน “ไม่เป็นไรหรอกจ่ะ น้า ล็อกห้องไว้แน่นหนาแล้ว ปีนออกมาทางหน้าต่าง”