สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1326 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่ 1226

เด็กที่อยู่ข้างๆ มองเซี่ยชีหรั่นอย่างตื่นเต้น เซี่ยชีหรั่นมองดูกลุ่มเด็กที่ควรจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขอย่างเศร้าใจและพูดว่า: “ทุกคนวางใจ เดี๋ยวก็มีคนมาช่วยพวกเรา”
นอกประตูดูเหมือนจะมีเสียงเดินออกไป เซี่ยชีหรั่นเงียบ จนกระทั่งเสียงค่อยๆหายไป เซี่ยชีหรั่นจึงปีนจากช่องว่างประตูห้องบานเล็กๆ ออกมา
ด้านล่างของห้องโดยสารลงมาอีกเป็นห้องใต้เรือ มีเสียงแผ่วเบา ยังมีแสงรั่วออกมา เซี่ยชีหรั่นค่อยๆ เหยียบไม้กระดาน ยิ่งมุ่งไปยังด้านล่างยิ่งใกล้เสียงมากยิ่งขึ้น
“สภาพของโลมาตัวนี้ดูผิดปกติ ตัวแรกตายแล้ว และตัวนี้ดูเหมือนจะบาดเจ็บสาหัส” เสียงของจางเฟิงอี้ดังขึ้น
“สถานการณ์ของบริษัทเป็นอย่างไร”เย่เชินหลินถามขณะมองดูโลมาที่กำลังจะตายในสระ
“ราคาหุ้นทรงตัวชั่วคราว และสถานการณ์การลาออกก็หยุดนิ่ง มือมืดที่อยู่เบื่องหลังในครั้งนี้เป็นใคร?”จางเฟิงอี้คิดไปต่างๆนาอย่างไม่เข้าใจ
“ตราบใดที่เป้าหมายของเธอคือบริษัทเย่ซื่อ จะต้องมีสักวันที่ความจริงจะถูกเปิดเผยออกมา” เสียงของเย่เชินหลินหยุดลงทันทีหลังจากเห็นเซี่ยชีหรั่น
“ดังนั้นไม่กี่วันมานี้คุณจึงจับฉันมาเล่นเหมือนลิงเล่นกล?”เซี่ยชีหรั่นอดหัวเราะไม่ได้ แต่น้ำเสียงของเธอไม่มีความสุขมากๆ
“ฉันไม่เคยบอกว่าฉันเป็นโรคความจำเสื่อม” เย่เชินหลินพูดเบา ๆ
เซี่ยชีหรั่นโกรธ ที่แท้ตั้งแต่เย่เชินหลินตื่นขึ้นมาก็คือตัวเองคิดไปเองว่าอีกฝ่ายมีความจำเสื่อม จึงประหม่าทำนั่นนี่เพื่อบุคคลคนนี้
“ฉันไปแล้ว” เซี่ยชีหรั่น หันกลับมา เห็นว่าจางเฟิงอี้ยืนอยู่ที่ประตูหันมายิ้มให้ตัวเองและปิดประตูอย่างรวดเร็ว
“ถ้าคุณรู้สึกได้รับบาดเจ็บ ฉันก็สามารถขอโทษได้” เย่เชินหลินเดินช้าๆ เข้าไปหาเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นหันกลับมาและเห็นว่าเย่เชินหลินอยู่ห่างจากสระเพียงครึ่งก้าว ถ้าจะถอยไปอีกก็จะตกลงไปในสระน้ำ
“ระวัง!” เซี่ยชีหรั่นรีบวิ่งไปหาเย่เชินหลิน เย่เชินหลินยิ้มและค่อยๆโอบเซี่ยชีหรั่นไว้ในอ้อมแขนแล้วหันกลับมายังพื้นที่ที่ปลอดภัย เขายิ้มและก้มศีรษะและพูดกับเซี่ยชีหรั่นที่อยู่ในอ้อมแขน: “ตอนนี้ถือว่าตัวคุณเองจู่โจมเข้ามาไหม”
เซี่ยชีหรั่นชกที่หน้าอกของเย่เชินหลิน น้ำตาไหลไม่หยุด: “มันเป็นความผิดคุณทั้งหมด ทำฉันตกใจ”
เมื่อเย่เชินหลินเห็นน้ำตาขอเซี่ยชีหรั่น ก็รีบใช้มือเช็ดน้ำตาของเซี่ยชีหรั่นออกและพูดเบา ๆ ว่า “โอเค ฉันไม่ดีเอง”
“ได้ยินเสียงอะไรไหม?” เซี่ยชีหรั่น พูดพร้อมกับร้องไห้ เย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นมองไปที่สระน้ำในเวลาเดียวกัน
เดิมที่ในสระน้ำยังเงียบสงบ โลมาชนที่ขอบสระแล้วพลิกท้องลงน้ำ หัวมีเลือดออกมาเลือนลาง แรงชนยังคงเพิ่มขึ้นไม่หยุด
“มันเป็นอะไรไป? ไม่สบายหรือเปล่า?” เซี่ยชีหรั่นถามอย่างกังวล
เย่เชินหลินมองดูการเคลื่อนไหวของโลมาอย่างครุ่นคิด และพูดช้าๆ “เขาอาจจะไม่รอด…..”
เซี่ยชีหรั่นมองดูโลมาร้องคำรามอยู่ใต้น้ำ ที่หลังยังมีรูที่ตัวเองใช้มีดกรีด ในใจก็เหมือนกับว่าถูกอะไรขวางกั้นไว้
เย่เชินหลินดึงเซี่ยชีหรั่นและกล่าวว่า “ไปกันเถอะ ปล่อยให้มันไปอย่างเงียบ ๆ แล้วมาจับอีกตัวกลับ” เซี่ยชีหรั่นแอบเข้าไปในห้องโดยสารขณะที่เย่เชินหลินไปที่ห้องกัปตัน
“ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”เซี่ยชีหรั่น วางปลาตัวเล็กลงในสระ โลมาเฝ้าดู เซี่ยชีหรั่นอย่างระมัดระวัง และว่ายไปที่มุมไกลจากเซี่ยชีหรั่น
“ฉันไม่มีเจตนาร้าย ฉันแค่อยากให้คุณกินอะไรบ้าง” เซี่ยชีหรั่นนำถังมาที่ด้านข้างของโลมา ค่อยๆ จับปลาด้วยมือ แล้วส่งไปที่ปากของโลมา มองดูโลมาอย่างคาดหวัง
โลมาส่ายร่างกายไปมาและทันใดนั้นก็เหยียดปากออกและกัดฝ่ามือของเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นร้องอย่างตกใจและต้องการดึงมือออกมา มองดูบาดแผลที่หลังของปลาโลมาอย่างเงียบๆโดยไม่เคลื่อนไหวต่อแต่อย่างใด
“วันนี้ฉันทำร้ายคุณจริงๆ แต่ฉันไม่มีความอาฆาตพยาบาท ฉันแค่ต้องการให้คุณพาเราออกไปจากที่นี่”เซี่ยชีหรั่นกลัวมาก กลัวว่าโลมาจะกัดฝ่ามือตัวเองลงไป และสัมผัสได้ถึงสัมผัสที่เหนียวเหนอะหนะบนมือ เซี่ยชีหรั่นไม่กล้าที่จะเคลื่อนไหว
โลมาเฝ้าดูเซี่ยชีหรั่นอย่างเงียบ ๆ และใช้เวลานานในการคายมือของเซี่ยชีหรั่น แล้วกินปลาตัวเล็ก ๆ ที่ลอยอยู่ในน้ำ
“ไม่ต้องฆ่ามันแล้ว ฉันคิดว่ามันดีขึ้น และเมื่อมันดีขึ้นมันสามารถพาเราออกไปได้” เซี่ยชีหรั่นโต้กลับเสียงดังกับคนที่กำลังจะฆ่าโลมา
“อย่ายุ่ง ตอนนี้ไม่มีเวลามากพอที่จะรอให้มันฟื้น พวกเราต้องใช้มันเพื่อดึงดูดโลมาให้มากขึ้น แล้วจับตัวที่แข็งแรง” บอกล่าวอย่างสมเหตุสมผล
ดวงตาของเซี่ยชีหรั่นมองไปที่เย่เชินหลิน เย่เชินหลินพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของบอบอ ตอนนี้พวกเขาไม่สามารถใช้เวลามากเกินไปได้เลย
“ฉันว่ามันโหดร้ายเกินไป ตอนแรกฉันฟันมันเพราะไม่มีทางเลือก แต่ตอนนี้จะทำร้ายมันโดยไม่มีเหตุผล ฉันทำไม่ได้!”
เซี่ยชีหรั่นวิ่งไปที่ห้องโดยสาร โลมาอยู่บนน้ำและกำลังจะตาย เซี่ยชีหรั่นคลำหาสวิตช์ในห้องโดยสารพร้อมที่จะเปิดสวิตช์ด้านล่างเพื่อปล่อยปลาโลมากลับลงไปในทะเล
ด้วยกำลังที่ไม่เพียงพอ สวิตช์เปิดเพียงเล็กน้อย และเซี่ยชีหรั่นก็กระโดดลงไปในน้ำโดยตรง ผลักร่างขนาดใหญ่ของโลมา “คุณรีบว่ายไปเร็ว มิเช่นนั้นมันจะสายเกินไป” เซี่ยชีหรั่นทั้งพูดทั้งผลัก
ดูเหมือนว่าโลมาจะเข้าใจคำพูดของเซี่ยชีหรั่น หันศีรษะถูกับเซี่ยชีหรั่น ร้องขึ้นมาแล้วว่ายไปทางประตู “แม้ว่ามันจะลงไปในทะเลแต่วิธีนี้มันก็ไม่สามารถมีชีวิตอยู่รอดได้ ฉลามก็จะกินมันต่อในวินาทีข้างหน้า”
เย่เชินหลินพูดเบา ๆ อยู่ที่ประตู เซี่ยชีหรั่นมองดูโลมาที่มีรอยแผลอย่างกังวลและพูดว่า “แล้วฉันจะทำอย่างไร”
“เพียงสามวัน สามวันเท่านั้นที่จะให้มันนำทางไป” เย่เชินหลินทนไม่ไหวที่จะเห็นเซี่ยชีหรั่นเศร้า ดังนั้นเขาจึงปฏิเสธความคิดเห็นทั้งหมดและปล่อยให้โลมาอยู่ต่ออีกสามวัน
เช้าวันที่สองเซี่ยชีหรั่นนำถังปลาขนาดใหญ่มาที่ห้องโดยสารเรือ บอบอดูเหมือนแกว่งบริเวณรอบๆห้องโดยสาร
เซี่ยชีหรั่นคิดว่าบอบอกำลังจะจับปลาโลมา เสียงเปลี่ยนไปด้วยตกใจ: “คุณจะทำอะไร?”
“อ๊ะ!” บอบอตกใจกับเสียงของเซี่ยชีหรั่น เดินถอยหลังไปไม่กี่ก้าว รองเท้าก็เหยียบพื้นลื่น “พัฟ!” น้ำกระเซ็นขนาดใหญ่ขึ้นบนผิวน้ำ บอบอปีนขึ้นจากน้ำ มองไปที่เซี่ยชีหรั่นอย่างขุ่นเคือง “คุณตะโกนอะไร! ไม่เปลี่ยนน้ำมันสามารถอยู่ได้หรอ! กลิ่นของน้ำทะเลเค็มเกินไป!”
เซี่ยชีหรั่นดึงบอบอออกมาแล้วขอโทษ แล้วจู่ๆก็ปล่อยมือ บอบอจึงตกลงไปในน้ำอีกครั้ง “เซี่ยชีหรั่น” บอบอปีนออกมาจากสระน้ำและมองไปที่เซี่ยชีหรั่น
“ฉันคิดว่าคุณควรดูร่างกายส่วนล่างของคุณดีกว่า” เซี่ยชีหรั่นยิ้มและพูดกับบอบอ บอบอก้มหน้าลง โดยไม่รู้ว่ากางเกงของตัวเองหายไปเมื่อไหร่
มีเสียงร้องของชิงลี่ดังขึ้นอยู่ไม่ไกล และโลมาก็คาบกางเกงของบอบอและหมุนเป็นวงกลม
สามวันต่อมา “ไม่เป็นไรจริง ๆ เหรอ?” เซี่ยชีหรั่นกังวลเล็กน้อย แต่โลมาก็พิสูจน์ด้วยการกระทำจริงและเรือก็แล่นไปในทะเลอย่างรวดเร็ว
โลมากรีดร้องเสียงดังต่อหน้า บางครั้งก็หันไปมองเซี่ยชีหรั่นบนดาดฟ้า ในไม่ช้าเรือก็ผ่านหมอกไป
ลู่ลู่รีบวิ่งไปอย่างตื่นเต้นและพูดว่า: “ฉันรู้ว่านี่คือทะเลเมดิเตอร์เรเนียน พวกเราได้เข้าสู่อาณาเขตของทะเลเมดิเตอร์เรเนียนแล้ว!”
เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจยาว สวมธงชาติอังกฤษ สามารถเข้าสู่ทะเลหลวงได้ภายในสองวันหลังจากเดินทาง แต่เซี่ยชีหรั่น รู้สึกประหม่ามากขึ้น
“ฉันต้องการถึงแอฟริกา ทำไมหยูหลันยังไม่มาอีก” เซี่ยชีหรั่นพูดเสียงต่ำ ถ้าหยูหลันมาไม่ถึงครึ่งทาง เธอกังวลมากว่าที่แอฟริกาจะเลี้ยงเด็กจำนวนมากไม่ได้
“ข้างหน้ามีเรือแล่นมาหาพวกเราในมุม 45 องศา” ลูกเรือคนหนึ่งวิ่งเข้ามา และเซี่ยชีหรั่นก็พูดอย่างใจเย็น “ฉันจะไปดู”
ในใจทนไม่ไหวแล้วเดินออกไปอย่างมีความสุข เย่เชินหลินมองไปที่เซี่ยชีหรั่นอย่างสนใจ เซี่ยชีหรั่นต้องมีอะไรปกปิดเขาแน่นอน
เซี่ยชีหรั่นวิ่งไปที่ดาดฟ้าและเห็นเรือลำหนึ่งกำลังเข้ามาใกล้เรือนี้ หมอกที่หนาทำให้เซี่ยชีหรั่นมองอย่างไม่ลดละ รอให้เรือเข้าใกล้ด้วยความตื่นเต้น
เรือเข้ามาใกล้เรือของเซี่ยชีหรั่นอย่างช้าๆ และร่างหนึ่งกระโดดจากดาดฟ้า ก่อนที่เซี่ยชีหรั่นจะรู้ว่าเป็นใคร มีดก็ถูกวางลงบนคอของเซี่ยชีหรั่นแล้ว
เด็กอ้วนที่ถูกเย่เชินหลินผลักลงทะเลยิ้มและกล่าวว่า “ขออภัย เจ้าชายคนนั้นถูกฉันสบัดกลับไปแล้วครึ่งทาง และผู้ช่วยชีวิตที่คุณกำลังมองหายังไม่มา”
“ฉันเคยช่วยเธอไว้” เซี่ยชีหรั่นมองดูเด็กอ้วนด้านข้างและไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาจะชี้มีดมาที่ตัวเอง เด็กอ้วนยิ้มอย่างเฉยเมย: “ผู้คนบนเรือลำนี้ไร้หัวใจ หากตอบแทนความกตัญญูทุกครั้ง พวกเราคงตายไปนานแล้ว”
เด็กอ้วนเดินเข้าไปในห้องโถงของเรือพร้อมกับเซี่ยชีหรั่น “เด็กอ้วนคุณยังไม่ตาย!” บอบอประหลาดใจเมื่อเห็นเด็กอ้วนครู่หนึ่ง จากนั้นก็ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “คุณทำอะไรน่ะ?”
เย่เชินหลินนั่งนิ่ง จ้องเขม็งไปที่มีดที่เด็กอ้วนวางบนคอของเซี่ยชีหรั่น และพูดอย่างแผ่วเบา “ปล่อยเขาไป”
“ฮ่าฮ่า! เย่เชินหลิน หรือว่าเจสัน รู้ดีว่าทำไมเจ้านายถึงจับเซี่ยชีหรั่น ก็เพื่อดึงคุณออกมา”
ลู่ลู่และบอบอต่างมองไปที่เย่เชินหลินด้วยความประหลาดใจ เย่เชินหลินก็ไม่ได้พูดเรื่องไร้สาระออกมา รวบผมกลับไปด้านหลังเพื่อแสดงหน้าผากที่เรียบเนียน และเหยียดมือออกเพื่อฉีกหน้ากากที่ติดกาวเข้าด้วยกันออก
“เย่เชินหลิน คุณหล่อมาก!” ลู่ลู่กรีดร้องอยู่ด้านข้าง และบอบอก็จ้องไปที่ลู่ลู่อย่างดุเดือด “อย่าขยับ ไปที่นั่น” ปืนจ่อไปทางด้านหลังเอวของเย่เชินหลิน
“ทำดีมากกัปตันให้เย่เชินหลินมาอยู่ข้างฉัน” เด็กอ้วนเรียก เย่เชินหลินเดินถัดจากเซี่ยชีหรั่น เมื่อทั้งสองทีมห่างกันเพียงแขนเดียวจางเฟิงอี้ก็รีบวิ่งไปหาเด็กอ้วน
เย่เชินหลินเหยียดมือออกเพื่อจับเซี่ยชีหรั่น เด็กอ้วนก็ยิงปืนขึ้นไปในอากาศ เย่เชินหลินกลัวว่าเซี่ยชีหรั่นจะได้รับบาดเจ็บจึงเปลี่ยนจากดึงเป็นผลัก
“อย่าขยับ” จางเฟิงอี้พูดอย่างเย็นชากับเด็กอ้วน ฉากตรงหน้านั้นวุ่นวาย ลู่ลู่และบอบอมองไปที่ เซี่ยชีหรั่น และเย่เชินหลิน และดึงปืนออกมาชี้ไปที่พวกเขา “ฉันไม่ต้องการที่จะทำร้ายพวกคุณ เจ้านายเพียงบอกว่าให้หาเย่เชินหลิน ตอนนี้เย่เชินหลินปรากฏตัวแล้ว เซี่ยชีหรั่นคุณสามารถไปได้”
“ฉันไม่ไป” เซี่ยชีหรั่นบิดข้อเท้าที่ปวดเมื่อยของเธอและพูดอดทนต่อความเจ็บปวด
“ข้างนอกมีเรือลำอื่นอยู่!” ลูกเรือเห็นความโกลาหลในห้อง และเมื่อลูกเรือพูดจบก็รีบไป ตอนนี้ผู้คนมองดูเด็กอ้วนอย่างประหลาด