สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 133 สาวใช้ตัวแสบ 37

ตอนที่ 133 สาวใช้ตัวแสบ 37
เธอนิ่งไปพักนึง ก็นึกขึ้นได้ว่าเย่เชินหลินไม่ชอบให้เธอคิดถึงชายอื่น ข้อนี้เธอเองรู้มานานแล้ว
ดังนั้นเธอจึงพยักหน้าและรับปากค่ะ เธอเดินกลับไปที่หัวเตียงแล้วยกอาหารเช้า
เธอรู้สึกกินไม่ลง แต่พอคิดถึงคำขู่ของเขา เธอกลับฝืนตัวเองทนกินอาหารเช้านั้นเข้าไปจนหมดเกลี้ยง และตามที่เขาบอกไว้เลย ไม่เหลือแม้แต่เม็ดเดียว
เขารู้สึกพอใจที่เห็นว่าเธอเชื่อฟังคำสั่ง　　เมื่อกินเสร็จ เซี่ยชีหรั่นอ้าปากทำท่าเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง แต่กลับไม่ได้พูดอะไร
เย่เชินหลิยเห็นเข้าพอดี ก็เลยถามไปว่า “เมื่อกี้คุณจะพูดอะไร มีอะไรก็พูดออกมา ผมชอบคนตรงๆ”
“คุณเย่คือฉันจะบอกว่า ขอบคุณนะคะที่ให้ส้งหลิงหลิงมาขอโทษฉัน แต่ฉันมีบางอย่างที่อยากจะขอร้องคุณคือ อย่าให้เธอและครอบครัวของเธอต้องลำบากเพราะฉันเลยนะคะ วันนี้เธอรู้สึกผิดแล้ว คุณปล่อยส้งซูหาวไปเถอะนะคะ ไม่ว่าพวกเขาจะผิดอย่างไรแต่พวกเขาก็มีสิทธิ์ที่จะปกป้องตัวเอง ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขาก็ไม่ได้ทำสำเร็จ”
ที่แท้ก็พูดเรื่องนี้นี่เอง เย่เชินหลินแค่อืมตอบกลับไป มันแสดงให้เห็นว่าเขาได้ยินแล้วแต่กลับไม่มีท่าทีที่ชัดเจน
เขาไม่ได้พูดอะไรอีก เขากลับไปนั่งที่หน้าโต๊ะคอมฯ และจัดการกับเอกสารที่ค้างอยู่จากเมื่อเช้านี้ต่อ
อยู่ๆก็นึกขึ้นได้ว่าเซี่ยชีหรั่นอาจจะรู้สึกเบื่อ จึงดึงลิ้นชักออกมาแล้วหยิบไอแพดที่อยู่ในนั้นออกมาแล้วโยนไปบนเตียง　　“เอาไปเล่นสิ เธอจะอ่านนิยายหรือจะดูพวกเว็บต่างๆได้หมด แต่ว่าห้ามติดต่อกับคนภายนอกนะ”
เซี่ยชีหรั่นส่ายหน้า และพูดเบาๆว่า “ขอบคุณค่ะ ฉันไม่อยากดู คุณทำงานเถอะค่ะคิดซะว่าไม่มีฉันอยู่ในที่นี่ก็ได้”
ความเกรงใจของเธอทำให้เขาเลิกคิ้วเบาๆ แต่ไม่ได้พูดอะไร เขาก้มหน้าก้มตาทำงานต่อ　　
งานที่เขาต้องจัดการส่วนใหญ่เป็นงานที่หลินต้าฮุยกับหลินหลิงผู้ช่วยทั้งสองของเขาและพวกข้าราชการชั้นสูงส่งอีเมลมา พวกเขาจะคอยเสนอพวกวิธีแก้ไขและวิธีจัดการกับเรื่องต่างๆ อีกทั้งยังเตรียมแผนงานต่างๆไว้เพื่อรออนุมัติและก็รวมไปถึงรายงานพวกแผนผังตารางข้อมูล บางครั้งเวลาดูตารางรายการทำให้ดวงตาของเขารู้สึกอ่อนล้า เขาจ้องเป็นเวลานานบางทีทำให้รู้สึกว่าดวงตาทั้งสองข้างบวมแดง
เขาจ้องดูตารางรายงั้นพวกนั้นต่ออีกครึ่งชั่วโมง แล้วเริ่มเอาหลังพิงกับพนักเก้าอี้ห้องทำงาน ขยับไหล่ไปมาเล็กน้อย ไม่แม้แต่จะมองเธอสักนิด เขาออกคำสั่งอย่างเย็นชา “มานวดไหล่ให้ฉันหน่อย！”
“ค่ะ คุณเย่！”เซี่ยชีหรั่นใช้แรงยัดมุมผ้าที่ที่ห่อตัวให้แน่น เพื่อที่ไม่ให้มันหลุดลงมาตอนที่กำลังนวดให้เขา ยัดเสร็จเธอเดินตรงไปยังด้านหลังของเขา
เธอไม่เคยนวดให้ใครมาก่อนยิ่งอีกอย่างคือแรงมือไม่ค่อยหนัก กล้ามเนื้อของเขาก็เป็นเพราะว่าออกกำลังกายถึงได้แข็งโป๊กขนาดนั้นทำให้เธอ บีบกดไม่ไหวแต่เธอก็พยายามที่นวดให้เขา สิ่งที่เขาต้องการในตอนแรกก็ไม่ใช่ว่าฝีมือนวดเธอดีหรืออะไร แต่เพียงแค่ความรู้สึกที่เธอเธอมาบีบๆนวดๆมันทำให้เขารู้สึกดีก็แค่นั้น　เขาหลับตาไปครู่นึง จนเธอนวดไปสักพักเขาจึงลืมตาขึ้นมาดูอีเมลฉบับใหม่ที่ส่งมา
“ทุบหลัง”เขาสั่ง เซี่ยชีหรั่นเอากำปั้นทุบไปที่หลังของเขา
อาจจะเป็นเพราะว่าเคยมีการสัมผัสแนบเนื้อกันมาแล้ว ทำให้การสัมผัสเขาครั้งนี้ดูสบายๆเป็นธรรมชาติ เธอไม่มีอาการตื่นเต้นหรือลนลานแต่อย่างใด
มีอีเมลฉบับหนึ่งที่ส่งเข้ามาใหม่ คืออีเมลที่หลินต้าฮุยส่งมา มันเป็นข้อมูลที่เกี่ยวกับโม่เสี่ยวจุน เมื่อวานเขากำชับกับหลินต้าฮุยให้เขาไปสืบต่อ เรื่องที่เกี่ยวกับเซี่ยชีหรั่นกับตระกูลโม่ทั้งหมด รวมไปถึงตระกูลหวีด้วย
ข้อมูลก่อนหน้านี้ล้วนแต่เป็นตัวหนังสือ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นรูปถ่ายของโม่เสี่ยวจุน
สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกประหลาดใจก็คือ ผู้ชายคนนี้ที่ดูแล้วเหมือนจะเด็กกว่าเขาไม่กี่ปี ทำไมพอยิ่งดูไปยิ่งรู้สึกคุ้น ไม่ใช่แค่คุ้นตา แต่ยังคุ้นเคยอีกด้วย ถ้าพูดแบบไม่มีอะไรในใจคือ ผู้ชายคนนี้หน้าตาดีในระดับหนึ่ง แต่ว่าเขาเองก็พบเจอคนที่ดูดีแบบนี้มาก็ไม่น้อยกลับน้อยครั้งที่จะรู้สึกมีความรู้สึกที่สนิทมากขนาดนี้เหมือนกับว่าเคยเจอกันที่ไหนสักที่
เซี่ยชีหรั่นจดจ่ออยู่กับการทุบบ่าให้เขา ไม่แม้แต่จะเหลือบไปยังหน้าจอคอมฯ สิ่งที่เธอไม่ควรดูเธอก็จะไม่ดู เธอเป็นคนที่รู้กาลเทศะ
“เธอดูนี่หน่อยสิ ผู้ชายคนนี้ใช่โม่เสี่ยวจุนไหม？”เขาอยู่ๆก็ถามเธอ เธอเงยหน้ามองไปยังหน้าจอ รูปเสี่ยวจุนที่ขยายจนเต็มจอเป็นรูปที่ถ่ายเอาไว้ตอนเขาอยู่มหาลัย
เพียงแค่แวบเดียวที่ได้มอง ดวงตาของเธอเริ่มแดงทันที
ตั้งแต่ที่เขาจากโลกนี้ไป เธอไม่กล้าที่จะดูรูปของเขาเลย เธอกลัวว่าจะควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่
“ใช่ค่ะ”เธอพยายามพูดให้น้ำเสียงฟังดูปกติที่สุด ทำเหมือนว่าไม่เป็นไร
ถ้าปกติเย่เชินหลินได้ยินเธอพูดถึงชื่อผู้ชายคนอื่นแล้วสะอึกสะอื้นต่อหน้าเขาล่ะก็ เขาต้องโกรธแน่ๆ แต่ครั้งนี้เขายังคงอยู่สภาวะที่แปลกใจกับเรื่องนั้นอยู่ เขาจึงไม่ทันสังเกตเห็นปฏิกิริยาของเธอ
ในข้อมูลมีประวัติการศึกษาของโม่เสี่ยวจุนเขียนไว้ และก็ยังมีประวัติการทำงานเพียงหนึ่งครั้ง
“ตอนมัธยมต้นเขาเรียนที่โรงเรียนมัธยมซงซู่？”เย่เชินหลินถามขึ้นอีกครั้ง
“อื้มม”เซี่ยชีหรั่นตอบกลับเบาๆ พลางคิดถึงเรื่องสมัยมัธยมต้น ถึงแม้ว่าโม่เสี่ยวจุนจะคะแนนดีมากแต่กลับไม่ไปเรียนโรงเรียนที่ดีกว่า เขาเรียนที่โรงเรียนมัธยมซงซู่ก็เป็นเพราะว่าเขากลัวว่าเธอที่มีนิสัยเงียบๆจะถูกคนอื่นรังแก สมัยนั้นทุกครั้งที่ไปโรงเรียนและเลิกเรียน เขาจะให้เธอเดินนำหน้าแล้วเขาเดินตามหลัง บอกว่าเขาอยู่ข้างหลังเขาจะได้มองเห็นถ้าหากว่าเธอมีอันตราย พอนึกถึงเขาตอนนั้นเซี่ยชีหรั่นถึงกับน้ำตาไหลพราก จะกลั้นยังไงก็กลั้นไม่อยู่
“ตอนมัธยมปลายเขาเรียนที่โรงเรียนมัธยมเมืองหลินเจียง？”ในข้อมูลก็เขียนไว้อย่างชัดเจนแต่เขาก็ยังสงสัย