สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 134 สาวใช้ตัวแสบ 38

ตอนที่ 134 สาวใช้ตัวแสบ 38
เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าเขาจงใจถามเพื่อที่จะแกล้งรื้อฟื้นความทรงจำเธอ หรือว่ามีแผนอะไร แต่เธอก็ยังคงตอบกลับไป “ใช่ค่ะ”
“ส่วนมหาลัยเรียนที่มหาวิทยาลัยการก่อสร้างหลินเจียง”เขาพูดพึมพำคนเดียวเหมือนกับว่าไม่ได้กำลังถามเธออยู่ แต่กำลังครุ่นคิดว่าสถานที่เหล่านี้ตัวเองไม่เคยไปเลย ไม่เจอกับเขาสิถึงจะถูก
เย่เชินหลินเคยทำงานที่สำนักงานออกแบบและวางผังเมือง เขาเองก็คงไม่มีโอกาสที่จะเจอกันกับเย่เชินหลิน　　
“นอกจากนี้แล้ว เขายังเคยทำงานพาสไทม์ที่ไหนอีกไหม？”เย่เชินหลินถาม
“ไม่……ไม่เคยค่ะ ……”เสียงเธอเริ่มสั่น
ความจำของเย่เชินหลินดีมากอาจจะไม่ถึงขั้นแค่แวบเดียวก็จำได้ขึ้นใจ แต่ผู้ชายคนนี้ ……เขาเคยเจอเขาต้องจำได้สิ ทำไมถึงจำไม่ได้นะ หรือว่าจะไม่เคยเจอ？
“ฮือ……ฮือ……ฮือ……”เงียบมาได้สักพักนึง เซี่ยชีหรั่นไม่ทนอีกต่อไป เธอดึงกำปั้นออกจากแผ่นหลังเขาแล้วลงไปนั่งกับพื้นร้องไห้เหมือนจะขาดใจ
เรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมดที่เธอเคยมีกับโม่เสี่ยวจุน และภาพที่เขาจากไปอย่างหดหู่ลอยปรากฏสลับไปมาอยู่เบื้องหน้าเธอ
เย่เชินหลินขมวดคิ้วแล้วหันหลังกลับมาก็เห็นเธอร้องไห้ตัวงออย่างกับคนแคระ ยื่นมืออกไปหวังที่จะลูบผมเธอปลอบโยนเธอ พอนึกได้ว่าที่เธอต้องโศกเศร้าเสียใจขนาดนี้ เพื่อคนอื่น มือของเขาก็แข็งทื่อหยุดอยู่กลางอากาศ
“นี่มันอะไรกัน？”เขาถามขึ้นอย่างเฉยชา
“ขอโทษค่ะ ฮือ ฉันกลั้นไว้ไม่ได้ ขอโทษนะคะ เสี่ยวจุนเขา เขาดีกับฉันมากจริงๆ ตั้งแต่เล็กจนโต ไม่ว่าเรื่องอะไร เขาจะคิดแทนฉันเสมอ คุณไม่รู้หรอกว่า ……ฮือ……ฮือ ไม่รู้หรอกว่าเขาดีขนาดไหน ใครจะไปรู้ว่าเขาจะตายอย่างน่าอนาถขนาดนั้น หน้าตาเขา ใบหน้าที่ไหม้ดำนั้นมันช่างเลือนราง ……ฮือ……ฉันไม่กล้าที่จะนึกถึงภาพเหล่านั้นเลย ฉันไม่กล้า……。”เซี่ยชีหรั่นพูดไปก็พลางเอาหัวมุดไว้ที่หัวเขา
เธอต้องไม่นึกย้อนภาพจำเหล่านั้น เธอต้องลบภาพความทรงจำเหล่าออกนั้นไป เธอต้องไม่นึก ต้องไม่ลืมใบหน้าที่ดูดีของเสียวจุน
ไม่สิ เธอไม่เสียใจ เสี่ยวจุนขึ้นไปอยู่บนสวรรค์แล้ว ใบหน้าของเขาคงกลับมาเป็นปกติแล้ว ความโศกเศร้าเสียใจนั้นเป็นแค่เปลือกนอก มันเป็นแค่เปลือกนอกของเขาเท่านั้น
“ออกไป！กลับห้องของตัวเองไปซะ！”อยู่ๆเย่เชินหลินก็ออกคำสั่ง
ถ้าไม่เป็นเพราะว่าเขาเห็นใจเธอ เขาคงไม่ยอมให้ผู้หญิงของตัวเองร้องไห้ให้ผู้ชายคนอื่นหรอก
ตอนนี้เธอยิ่งร้องยิ่งเจ็บปวด มันเกินที่เขาจะทนไหว หากเธอยังจะร้องไห้ต่อหน้าให้เขาเห็นอีกล่ะก็ เขาก็อยากที่จะกอดเธอ ปลอบโยนเธอ แต่เขาทำตามอารมณ์และตามใจเธอแบบนั้นไม่ได้
เซี่ยชีหรั่นพยายามที่จะฝืนเก็บความรู้สึกที่เจ็บปวดนั้นไว้ เธอพูดด้วยน้ำเสียงต่ำ“ค่ะ”
ลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไป เธอวิ่งกลับมายังห้องพักสีฟ้านั้นอย่างลำบาก นอนร้องไห้บนเตียงอยู่พักใหญ่ จนกระทั่งเธอนึกถึงคำพูดประโยคนั้นของโม่เสี่ยวจุน ชีหรั่นเธออย่าร้องนะ ฉันไม่ชอบให้เธอรร้องไห้ เธอจึงพยายามที่จะหยุดร้องไห้ไว้ได้
เย่เชินหลินรื้อหาบุหรี่ออกมาจากลิ้นชัก จุดไฟและสูบเข้าไปอย่างดุดัน
ห้องพักที่ส้งหลิงหลิงอยู่นั้นมีแขกมาเยือน นั่นก็คือหวีซานซานที่นัดล่วงหน้าเอาไว้　　เกรงว่าเย่เชินหลินจะไม่ยอมให้เธอมา ก่อนที่เธอจะมาถึงส้งหลิงหลิงจึงไม่ได้แจ้งให้เย่เชินหลินทราบ บอกแค่พ่อบ้านแม่บ้านและคนเฝ้าหน้าประตูไว้แค่นั้นก็ให้เข้าได้แล้ว
“พี่หลิงหลิง ขอบคุณพี่นะคะที่ทำให้ฉันได้มีโอกาสมาที่นี่ แต่พี่จะไม่ผิดหวังแน่นอนค่ะ เพระว่าฉันสามารถที่จะช่วยอะไรพี่ได้ไม่น้อยเลยล่ะค่ะ”
ส้งหลิงหลิงส่วนใหญ่เป็นคนที่ทำอะไรมักจะระมัดระวังเป็นอย่างดี และอีกอย่างเธอชินกับการเสแสร้งปกปิดมาแต่ไหนแต่ไร เธอยิ้มๆและพูดด้วยเสียงนุ่ม “น้องซานซาน พี่ว่าเธอคงเข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า ที่พี่เรียกเธอมาไม่ใช่เพื่อมาต่อกรกับน้องฮันนะ พี่จะบอกเธอว่าพี่กับน้องหรั่นน่ะเราก็เสมือนพี่น้องแท้ๆ พี่หวังว่าต่อไปเธอจะคงจะไม่พูดถึงคำพูดที่อยู่ในข้อความพวกนั้นอีกแล้วนะ พี่ไม่อยากให้น้องฮันเข้าใจผิด คิดว่าฮเป็นคนต่อหน้าอีกอย่างลับหลังอีกอย่างน่ะ และอีกอย่างน้องฮันเขาก็เป็นคนดีมาก ทั้งรู้ประสาทั้งใจดีมีเมตตา ใครเห็นใครก็เอ็นดู
ก่อนที่จะแน่ใจว่าหวีซานซานนั้นเป็นศัตรูหรือมิตรนั้น ส้งหลิงหลิงรอบคอบมากไม่มีหลุดออกมาแม้แต่น้อย
หวีซานซานเองก็โตมาในแวดวงข้าราชการและนักการเมือง เธอก็แค่ฟังไปอย่างนั้น แต่แท้จริงแล้วไม่ได้เชื่อในคำพูดเหล่านั้นเลยสักนิด คงไม่ต้องพูดถึงว่าเธอกับเซี่ยชีหรั่นนั้นเป็นเสมือนพี่สาวน้องสาวแท้ๆกันหรือเปล่า? เป็นเสมือนพี่น้องแท้ๆกันจนมาถึงตอนที่แย่งผู้ชายกันไปก็ยังคงอิจฉาตาร้อนกันเหมือนเดิม เกลียดกันจนอยากให้ตายกันไปข้าง เธอคิดว่าที่ส้งหลิงหลิงมาพูดกับเธอเช่นนี้ ก็คงเป็นเพราะว่าส้งหลิงหลิงคิดจะลองใจเธอดู อยากรู้ว่าที่เธอจะเข้ามาช่วยนั้นมีความจริงใจมากน้อยแค่ไหน
หวีซานซานจับมือส้งหลิงหลิงแล้วพูดตรงตรงว่า “พี่หลิงหลิง พี่นับถือว่าเขาเป็นน้องแล้วแต่ก็ไม่แน่ว่าจะคิดว่าพี่เป็นพี่เสมอไปนี่คะ เขาแย่งคู่หมั้นพี่ไปไม่เห็นเขาจะไว้หน้าพี่เลย ฉันเองก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันนะคะ ถ้ามีใครมาแย่งผู้ชายของฉันล่ะก็ ฉันคงจะไม่ใจเย็นอยู่ได้หรอกค่ะ ฉันจะไม่มีทางหยุด ถ้าหากไม่ตายกันไปข้าง”
ส้งหลิงหลิงพูดเล่น“เอิ่ม คนเรานั้นไม่เหมือนกัน พูดอีกก็คือน้องฮันก็ไม่ได้แย่งผู้ชายของฉันนี่ ทำไมเธอถึงพูดว่าเขาแย่งผู้ชายของฉันไปล่ะ”
พูดตามความจริงผู้หญิงคนนี้กับเย่เชินหลินหรือกับตัวเธอก็ไม่ได้คุ้นเคยกันขนาดนั้น แล้วตกลงว่าเขารู้ได้ยังไงว่าระหว่างเซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลินมีความสัมพันธ์ที่คลุมเครืออยู่ แล้วที่ยื่นมือเข้ามาช่วยตัวเองในฐานะอะไร นี่ก็เป็นปัญหาที่ส้งหลิงหลิงเองคิดไม่ตก