สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 1360 หญิงรับใช้ของคุณชายเย่ 1260

เซี่ยชีหรั่นรีบหันไปดูผู้ชายทั้งสองคนที่วิ่งไกลออกไปเรื่อยๆ หยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรหาเย่เชินหลิน ในสายโทรศัพท์ได้ยินเสียงฝีเท้าของเย่เชินหลิน บ่งบอกว่ากำลังรีบมา
หลังจากวางสายโทรศัพท์ เซี่ยชีหรั่นพูดกับอ้าวเอ๋อร์ว่า : “อ้าวเอ๋อร์ ตอนนี้น้าอยากให้คุณช่วยอะไรหน่อย ช่วยดูแลเย่เนี่ยนโม่ให้หน่อยได้ไหม?”
อ้าวเอ๋อร์พยักหน้า เซี่ยชีหรั่นวิ่งตามไปทางที่ผู้ชายสองนั้นหนีไป สายตาคิดว่าตามทัน หลังจากผ่านทางโค้งชนเข้าให้กับไห่ลี่หมิน
ไห่ลี่หมินประคองเซี่ยชีหรั่นไว้ เห็นสายตาที่ร้อนรนของเซี่ยชีหรั่น สายตาที่เดิมทีมีรอยยิ้มเปลี่ยนเป็นเคร่งขรึมทันทีและถามว่า : “ชีหรั่นเป็นอะไรไป เชินหลินล่ะ?”
เซี่ยชีหรั่นเห็นว่าสองคนนั้นกำลังจะหายไป ลากไห่ลี่หมินวิ่งตามไปทางที่ผู้ชายสองคนนั้นหนีไป : “โจ๋ซวนโดนชายแปลกหน้าสองคนอุ้มไปแล้ว!”
พอไห่ลี่หมินได้ยิน ถามจุดเด่นของผู้ชายทั้งสองคนจากเซี่ยชีหรั่นให้ชัดเจน และวิ่งตามไปอย่างรวดเร็ว ผู้ชายสองคนนั้นอุ้มโจ๋ซวนไปด้วยวิ่งไปด้วยทำให้วิ่งได้ไม่เร็วมากนัก พรวดเดียวก็วิ่งเข้าไปในร้านอาหารในโรงเรียน
ในร้านอาหารไม่มีคน ทั้งสองคนคิดจะพักสักหน่อย แต่ไห่ลี่หมินก็ตามมาถึงหน้าประตูแล้ว ตะโกนเสียงดังว่า : “พวกแกทำอะไร วางลูกของฉันลง!”
“ให้ตายเถอะ!ทำร้ายของทรัพย์สินของฉัน ฉันจะทำให้แกไม่มีทางหนี!” ผู้ชายที่พูดสำเนียงกวางตุ้งยกเก้าอี้ขึ้นมาหนึ่งตัวและฟาดไปทางไห่ลี่หมิน
ไห่ลี่หมินกวาดสายตามองไห่โจ๋ซวนแวบหนึ่ง เห็นว่าอีกฝ่ายแค่สลบไปชั่วคราวเท่านั้นจึงโล่งอกขึ้นมาหน่อย ดึงแขนเสื้อมาไว้ที่ข้อมือ ยิ้มเย็นชาและเดินขึ้นไปด้านหน้ารับการตีของผู้ชายคนนั้น
ผู้ชายคนนั้นตะลึง อยากจะดึงเก้าอี้กลับมา ไห่ลี่หมินจับพนักพิงเก้าอี้ไว้ทำให้ผู้ชายคนนั้นดึงกลับไม่ได้ “แนะนำให้พวกแกรีบไสหัวไปเร็วๆ อย่ารอจนตำรวจมา”
ผู้ชายฟังที่ไห่ลี่หมินพูดจบไม่หนีไปแต่กลับต่อยมาที่ไห่ลี่หมินอีก ไห่ลี่หมินขมวดคิ้ว ขณะกำลังต่อยกลับไปที่ผู้ชายเพื่อป้องกันตัว
“ปัง!” เสียงกระสุนปืนดังขึ้น
คนที่อยู่ในเหตุการณ์ตกตะลึง ผู้ชายที่พูดสำเนียงกวางตุ้งเห็นเลือดสีแดงไหลกระจายออกมาจากท้องของไห่ลี่หมินตะโกนด่าเสียงดังว่า : “แกยิงปืนทำไม!”
ผู้ชายร่างผอมถือปืนมือสั่น : “เมื่อกี้ฉันอยากจะเอาออกมาขู่เขา คิดไม่ถึงว่ามันจะแม่นจะขนาดนี้!”
ผู้ชายที่พูดสำเนียงกวางตุ้งสบถออกมา อุ้มไห่โจ๋ซวนและพูดว่า : “ช่างมัน ไปหาผู้หญิงคนนั้นก่อน รับเงินเสร็จแล้วก็กลับ”
เพิ่งจะยกขาขึ้น ขากางเกงก็โดนดึงไว้ ไห่ลี่หมินจ้องผู้ชายคนนั้นและพูดว่า : “ปล่อยเด็กคนนั้น!”
ที่โดนดึงขากางเกงตกใจเพราะสายเย็นชาของไห่ลี่หมิน ผู้ชายอีกคนเตะไห่ลี่หมินเข้าอีกครั้ง และตะโกนว่า : “ยังไม่ไปอีก!”
ทั้งสองคนสะบัดไห่ลี่หมินออก และวิ่งไปอีกทางหนึ่ง ไห่ลี่หมินคลานอยู่บนพื้นครู่หนึ่งและพยายามลุกขึ้นจากพื้น จับท้องตัวเองอย่างล้มลุกคลุกคลานและตามต่อไป
ส่วนอีกด้านหนึ่ง หลังจากเซี่ยชีหรั่นได้ยินเสียงปืนจึงวิ่งตามเสียงปืนมา เห็นเหตุการณ์สะเทือนขวัญในร้านอาหาร พื้นมีคราบเลือดที่ยังไม่แห้งแข็งจำนวนมาก
นี้มันเลือดของใคร? เลือดของผู้ชายสองคนนั้นหรือเลือดของไห่ลี่หมิน? เซี่ยชีหรั่นไม่กล้าคิด ทำได้แค่ตามรอยเลือดไป โทรศัพท์ในกระเป๋าดังขึ้น เสียงเย่เชินหลินดังชัดเจนว่า : “อยู่ที่ไหน?”
เซี่ยชีหรั่นบอกอาคารที่อยู่รอบอย่างคร่าวๆ และรีบพูดว่า : “มีคนยิงปืน บนพื้นมีเลือดเยอะมาก แต่ไม่รู้ว่าเป็นเลือดใคร”
“เซี่ยชีหรั่น ตอนนี้หยุดยืนอยู่กับที่ ห้ามไปไหนทั้งนั้น เข้าใจไหม?” เย่เชินหลินที่อยู่ในโทรศัพท์เอ่ยปาก
หลินหลิงก็อยู่ที่หอประชุม หลังจากได้ยินว่าไห่โจ๋ซวนโดนลักพาตัวไปรีบมาที่หลังเวทีพร้อมกับเย่เชินหลิน เมื่อได้ยินเซี่ยชีหรั่นที่อยู่ในโทรศัพท์พูดถึงเลือด หลินหลิงรู้สึกกระวนกระวายใจขึ้นมาแปลกๆ ตะโกนเสียงดังอยู่ข้างโทรศัพท์ว่า : “ชีหรั่น เลือดอะไร? ลี่หมินกับโจ๋ซวนไม่เป็นไรใช่ไหม!”
เซี่ยชีหรั่นพบว่าคราบเลือดหายไปตรงประตูทางเข้าโกดังเก็บอุปกรณ์กีฬาของโรงเรียน จึงรีบพูดกับโทรศัพท์ว่า : “ฉันหาเจอแล้ว!” และวางสายไป
เพิ่งจะวางสายโทรศัพท์ ก็ได้ยินเสียงไห่ลี่หมินดังมาจากด้านในโกดัง รีบเปิดประตูเข้าไป ในโกดังมืดมาก ไห่ลี่หมินยืนเผชิญกับทั้งสามคนอยู่อีกด้านหนึ่ง
เซี่ยชีหรั่นมองผู้หญิงที่อยู่ตรงกลางด้วยความแปลกใจ ขมวดคิ้วและตะโกนเรียกชื่อ : “ซือซือ!”
ซือซือโกรธมากที่ทั้งสองนั้นยิงปืนโดยไม่ได้รับอนุญาตจนทำให้ไห่ลี่หมินบาดเจ็บ แต่นี่ไม่ใช่เวลาจะมาต่อสู้กันภายใน หยิบปืนกระบอกเล็กแบบพกพาออกมาและจ่อไปที่ศีรษะของไห่โจ๋ซวนที่อยู่ในถุง ยิ้มและพูดว่า : “เย่เชินหลินล่ะ? ลูกชายที่รักของเขาอยู่ที่นี่ทำไมเขาถึงไม่มาปรากฏตัว”
ไห่ลี่หมินและเซี่ยชีหรั่นมองหน้ากัน เซี่ยชีหรั่นอยากจะบอกซือซือว่านี่ไม่ใช่เย่เนี่ยนโม่ ไห่ลี่หมินส่ายหน้าน้อยๆ และพูดกับซือซือว่า : “ฉันรู้ว่าคุณคือซ่งหวั่นถิง แล้วยังไง เพื่อผู้ชายที่ไม่เคยชอบคุณเลย”
หลังจากซือซือได้ยินคำพูดเย็นชาของไห่ลี่หมิน จึงมองเซี่ยชีหรั่นและพูดว่า : “สงสัยว่าแกจะดูแลปากแกไม่ได้สินะ บอกว่าจะเก็บเป็นความลับให้ฉัน อยากจะให้ฉันไป ฮึฮึ”
“เธอไม่ได้บอกฉัน แต่ฉันได้ยินเอง!” ไห่ลี่หมินมองปืนในมือซือซือ และเดินมาด้านหน้าเซี่ยชีหรั่นอย่างนิ่งสงบ ครึ่งของร่างกายเขาบังเซี่ยชีหรั่นไว้
ซือซืออยากจะพูดอะไรอีก แต่หน้าอกก็ปวดขึ้นมา ราวกับเอาค้อนกำลังทุบลงมาที่หน้าอกของซือซือปวดจนกระตุ้นประสาท
ไห่ลี่หมินเห็นได้ชัดว่าซือซือผิดปกติ เดินไปข้างหน้าอย่างสงบ แต่ซือซือถือปืนเตือนให้หยุด : “หยุดตรงนั้นอย่าขยับ!”
ไห่ลี่หมินถอยหลังมาสองก้าว เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าซือซือเป็นโรคมะเร็ง จึงพูดว่า ：” ซือซือ ยอมแพ้เถอะ คุณเป็นอย่างนี้ตูตูที่อยู่บนฟ้าจะเจ็บปวดมาก!”
เมื่อพูดถึงตูตู ซือซือที่เดิมทีปวดจนสติเริ่มเลือนรางได้สติขึ้นมาทันที ยื่นมือไปแกะเชือกที่ครอบไห่โจ๋ซวนไว้ พลางพูดว่า : “ฮึฮึ ไม่เป็นไร ให้เย่เนี่ยนโม่ไปอยู่เป็นเพื่อนตูตูเถอะ เขาต้องเหงามากแน่ๆ”
ถุงครอบโดนเปิดออก ไห่โจ๋ซวนขมวดคิ้วและค่อยฟื้นขึ้นมา เผชิญหน้ากับซือซือ ซือซือตะลึง : “ไม่ใช่เย่เนี่ยนโม่!”
เซี่ยชีหรั่นเห็นซือซือนิ่งไป พุ่งตัวเข้าไปและกระแทกซือซือออก ซือซือโดนกระแทกเซถอยหลังไปสองก้าว ยกปืนขึ้นจ่อที่ท้ายทอยของเซี่ยชีหรั่นอย่างโหดเหี้ยม
“ชีหรั่น!”
“ลี่หมิน!”
สามเสียงที่แตกต่างกันดังขึ้นพร้อมกัน เซี่ยชีหรั่นรู้สึกถึงร่างกายอบอุ่นที่โอบกอดตัวเอง เสียงลมหายใจอบอุ่นดังอยู่ข้างหู
เย่เชินหลินพุ่งพรวดเข้ามาจับซือซือไว้ และใช้เชือกที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมามัดมือซือซือไว้กับเสา
หลินหลิงรีบพุ่งเข้าไปอยากจะแกะเอามือของไห่ลี่หมินที่เลือกที่จะปกป้องศีรษะของเซี่ยชีหรั่นไว้ แต่พบว่าแกะยังไงก็แกะไม่ออก
เซี่ยชีหรั่นไม่กล้าหันกลับไป เห็นไห่โจ๋ซวนที่อยู่ด้านหน้ามองไปที่ด้านหลังของตัวเองอย่างตะลึงและพูดว่า : “แด๊ดดี้”
“ลี่หมินคุณเป็นอะไร?” เซี่ยชีหรั่นถามเสียงสั่น แววตาเห็นเลือดสีแดงเข้มไหลออกมาจากด้านหลังมากมาย
“120ใช่ไหม? ใช่ ที่นี่มีคนถูกยิงได้รับบาดเจ็บ รีบมาเดี๋ยวนี้เลย”
“ลี่หมินคุณเป็นอะไร? อย่าทำให้ฉันตกใจ คุณต้องเข้มแข็ง!”
“แด๊ดดี้!”
เสียงต่างๆ วนเวียนผ่านไปมาในหูเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น รู้สึกถึงแค่ร่างที่กอดทับตัวเองไว้แม้ตายก็ไม่ยอมปล่อยของไห่ลี่หมินกดลงบนร่างกาย
“ซ่งหวั่นถิงแกมันไม่ใช่คน!ซ่งหวั่นถิง!” เซี่ยชีหรั่นตะโกนเรียกชื่อย่างบ้าคลั่ง ไห่ลี่หมินลื่นหล่นลงมาจากหลังของเซี่ยชีหรั่นและตกลงบนพื้นจังๆ
เซี่ยชีหรั่นพุ่งออกไปตบหน้าซือซือ ร้องไห้และพูดว่า : “ทำไมคุณต้องทำจนถึงขนาดที่ครอบครัวคนอื่นแตกแยกล้มหายตายจากถึงจะยินดี”
ซือซือถุยเลือดในปากออกมา มองไห่ลี่หมินอย่างเลื่อนลอยและพูดว่า : “อย่าลืมสิ เขาตายแทนคุณ”
“ซ่งหวั่นถิง” เสียงของเย่เชินหลินดังหนักแน่นมาจากด้านข้าง ซือซือมองหน้าเย่เชินหลิน ใบหน้าที่อึดอัดพูดกับเย่เชินหลินด้วยความรักและความคิดถึงอย่างบ้าคลั่งว่า : “คุณคิดว่าซ่งหวั่นถิงตายอยู่ด้านนอกแล้วใช่ไหม? คุณคิดว่าคุณกับเซี่ยชีหรั่นจะเป็นคู่รักเคียงข้างกันหรือไง? ฉันไม่ยอม!ไม่ยอม!”
เย่เชินหลินทนจนทนไม่ไหวจึงยื่นมือออกไปบีบคอซือซือ ใช้แรงบีบแน่นขึ้นเรื่อยๆ หน้าของซือซือเปลี่ยนเป็นสีเลือดหมู หลินหลิงที่อยู่ด้านข้างร้องไห้ตะโกนเรียก “ลี่หมิน!” อย่างบ้าคลั่ง
เสียงดังของรถ120จากไกลๆ ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เย่เชินหลินปล่อยมือจากซือซือที่สลบไปแล้วด้วยสีหน้าเย็นชา และเดินไปด้านหน้าประคองไห๋ลี่หมินที่สลบไปเหมือนกัน
120พุ่งเข้ามาในโรงเรียน และวิ่งกลับไปที่โรงพยาบาล บนเตียงคนไข้ ไห๋ลี่หมินครอบหน้ากากออกซิเจนหายใจอย่างยากลำบาก
เซี่ยชีหรั่นยืนอยู่อีกด้านด้วยความว่างเปล่า ไห๋ลี่หมินลืมตาขึ้นดูรอบๆ และชี้ที่หน้ากากออกซิเจนอย่างยากลำบาก
“ไห๋ลี่หมินไม่ต้องพูดอะไร!” หลินหลิงรีบเข้ามา ไห๋ลี่หมินส่ายหน้า สายตายังคงมองมาด้านล่างยืนยันให้เอาหน้ากากออกซิเจนออก
เย่เชินหลินเม้มปาก เดินเข้ามาดึงหน้ากากออกซิเจนออก ริมฝีปากสีซีดไร้สีเลือดของไห๋ลี่หมินยิ้มน้อยและพูดว่า : “ฉันอยากพูดกับเซี่ยชีหรั่นหน่อย”
หลินหลิงนิ่งไป เม้มริมฝีปากและพาไห๋เจ๋อซวนออกไป ไห๋ลี่หมินมองเย่เชินหลินพยักหน้า จนกระทั่งคนในห้องเดินออกไปหมดจึงพูดกับเซี่ยชีหรั่นด้วยน้ำตาว่า : “อย่าร้องไห้ ไม่เห็นหรือไงว่าบนหัวคุณเองก็มีแผล?”
เซี่ยชีหรั่นสะอึกและพูดว่า : “ขอโทษ ถ้าไม่ใช่เพราะฉันวู่วามเกินไป คุณคงไม่โดนยิง คนที่ซือซือต้องการจัดการคือฉันไม่ใช่คุณ”
ไห๋ลี่หมินส่ายหน้า พูดด้วยความอ่อนแอว่า : “ฉันโดนยิงที่ท้องครั้งหนึ่งตอนอยู่ในโรงอาหาร แล้วยังจะวิ่งมาไกลขนาดนั้นอีก ฉันรู้ว่าตัวเองไม่ไหวแล้ว รับกระสุนแทนคุณก็ไม่ถึงชีวิตหรอก”
เซี่ยชีหรั่นส่ายหน้า น้ำตาไหลโดยไม่สามารถควบคุมได้ อยู่ๆ ไห๋ลี่หมินก็สำลักออกมาอย่างรุนแรง เซี่ยชีหรั่นรีบเข้าไปอยากจะกดปุ่มฉุกเฉินเรียกพยาบาล แต่กลับโดนไห๋ลี่หมินจับแขนไว้ ไห๋ลี่หมินจับมือเซี่ยชีหรั่น ความกระตือรือร้นปรากฏในแววตา พูดติดๆ ขัดๆ ว่า : “ชีหรั่น ช่วยอะไรฉันอย่างหนึ่ง อย่าเพิ่งบอกให้เนี่ยนโม่รู้ว่าฉันตายเพื่อเขา รอจนกระทั่งเขาบรรลุนิติภาวะแล้วค่อยบอกเขาได้ไหม” ไห๋ลี่หมินพูดติดๆ ขัดๆ จับมือเซี่ยชีหรั่นไว้ไม่ยอมปล่อย