สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 148 สาวใช้ตัวแสบ 52

ตอนที่ 148 สาวใช้ตัวแสบ 52
เธอส่ายหัวให้โม่เสี่ยวหนงพูดขึ้นมา:“เป็นไปไม่ได้อย่าเดาไปมั่ว”เธอเหมือนบอกตัวเองไปด้วย
โม่เสี่ยวหนงก็แค่ล้อเล่นเธอให้ความสนใจกับกระโปรงบนตัวเธอมากกว่าไม่ได้คิดวิเคราะห์ละเอียดอย่างเซี่ยชีหรั่นแน่นอนเธอก็ไม่รู้รายละเอียดอะไร
เธอหัวเราะห้าห้าพูด:“หน้าพี่ดูจริงจังมากฉันก็แค่เดาไปมั่วล้อเล่นแค่นั้น”
“ออ”เซี่ยชีหรั่นตอบคำหนึ่งเธอก็รู้สึกว่าตัวเองจริงจังมากเกินไป
“พี่พี่ก็ให้กระโปรงนี้กับฉันสิพี่เชินหลินไม่โกรธหรอกหรือฉันไปขอเขาเองได้ไหม?”
“ไม่ได้!”เซี่ยชีหรั่นปฏิเสธเรียบร้อย
เย่เชินหลินเขาหน้าเนื้อใจเสือแค่ไหนเธอไม่ใช่ไม่รู้ถ้าโม่เสี่ยวหนงไปขอ
ไม่แน่เขาอาจจะอนุญาตแล้วมาลำบากเธอแทน
“ขี้งก!”โม่เสี่ยวหนงบึนปากบ่นออกมาเบาเบา
“พี่พี่ไม่ให้ฉันใส่ออกไปถ้างั้นพี่ใช้โทรศัพท์แอปเปิ้ลของฉันถ่ายรูปให้ฉันได้ไหมหล่ะ?ฉันจะถ่ายทุกอย่างของที่นี่คอยดูว่าใครจะคุมความเป็นใหญ่เท่าฉัน”
“ได้แต่ห้ามโพสต์ลงอินเทอร์เน็ต”
“รู้แล้วพี่ไม่โพลต์หรอก”
“สัญญา!”
“สัญญาพี่ถ้าฉันโพลต์แล้วพี่จะด่าว่าฉันยังไงก็ได้“แต่ในใจเธอกลับบอกว่าถ้าไม่โพสต์แล้วฉันจะยืนยันได้ยังไงว่าเสื้อผ้าพวกนี้เป็นของฉันเธอไม่เล่นอินเทอร์เน็ตฉันโพลต์แล้วเธอจะไปรู้จากไหน?”
โม่เสี่ยวหนงใส่เสื้อไปทีละตัวเซี่ยชีหรั่นถ่ายรูปให้เธอ
ตั้งแต่โม่เสี่ยวจุนจากไปเนื่องจากว่าเซี่ยชีหรั่นโกรธเธอไม่ได้ทำอะไรเพื่อเธอมานานแล้ววันนี้เห็นเธอมีความสุขขนาดนี้มีหลากหลายสไตล์ยิ้มจนปากบานเธอก็รู้สึกมีความสุขกับเธอแล้ว
โม่เสี่ยวจุนรักและห่วงโม่เสี่ยวหนงมากเธอคิดถ้าโม่เสี่ยวจุนรู้ว่าเธอยังดีกับโม่เสี่ยวหนงแบบนี้ก็คงไม่ว่าอะไรเธอ
ระหว่างที่สองพี่น้องกำลังถ่ายรูปกันทางเดินฉนวนก็เสียงดังขึ้นมาจากนั้นก็ได้ยินเสียงใหญ่ของฟางลี่น่า
“ใช่ห้องนี้ไหม?”
“ใช่ใช่ห้องนี้คุณฟาง”เสียงนี้เป็นเสียงของพ่อบ้านผู้ดูแลครัวเรือน
เขาเรียกเธอแปลกๆไม่เรียกฟางลี่น่าแต่เรียกคุณฟาง
“โหไม่คิดว่าฉันฟางลี่นาจะมีสักวันที่ได้มาอยู่บ้านดีดีแบบนี้เร็วพ่อบ้านเปิดประตูฉันจะเข้าไปดู”
เซี่ยชีหรั่นและโม่เสียวหน่งอี้งอยู่แบบนั้นจากนั้นโม่เสี่ยวหนงก็พูดกับเซี่ยชีหรั่นอย่างขมวดคิ้ว:“คงไม่ใช่ผู้หญิงบ้านนอกคนนั้นใช่ไหม?แค่นอนกับพี่เชินหลินเมื่อคืนแค่ครั้งเดียวก็มีสิทธิ์ที่จะอยู่ที่นี่แล้วหรอ?โหแบบนี้มันเวอร์ไปไหม”
เซี่ยชีหรั่นก็คิดไม่ถึงเหมือนกันแต่ก็เพียงชั่ววูบเธอก็รู้ตัวขึ้นมาทันที
เธอยิ้มอย่างฝืนพูดอย่างไม่แยแส:“ไม่มีอะไรเวอร์หรอกเธอเป็นผู้หญิงของคุณเย่อยู่ที่นี่ก็ปกติดี”
พูดคำนี้เสร็จเธอก็รู้สึกว่าไร้สาระบ้านหลังนี้มีห้องกี่ห้องเธอไม่รู้แต่พฤติการณ์แบบนี้มันแปลกนัก
เย่เชินหลินอยู่ห้องใหญ่คนเดียวห้องที่เหลือมีผู้หญิงอาศัยอยู่ทั้งหมดสามคนนี่กลายเป็นที่อยู่ของผู้หญิงเขาไปแล้วหรอ?
“เห้อ!เป็นผู้หญิงของพี่เชินหลินนี่ดีจังมีเสื้อผ้าดีดีเยอะแบบนี้ยังมีบ้านดีดีให้อยู่นี่ถ้าจะออกบ้านก็คงจะเตรียมรถให้เรียกหน้ามีคนเรียกหลังมีคนดูแล”
สิ่งที่โม่เสี่ยวหนงบ่นทำให้คิ้วของเซี่ยชีหรั่นขมวดอย่างจริงจังสีหน้าของเธอดูจริงจังไปทันที
เธอพูดด้วยนำเสียงที่จริงจัง
“เธอห้ามคิดไปมั่วโม่เสี่ยวหนงอิจฉาได้แต่ห้ามมีความคิดแบบนี้ที่อยากเป็นผู้หญิงของเขา!”
ท่าทีของเซี่ยชีหรั่นทำให้โม่เสี่ยวหนงไม่พอใจแต่เป็นเพราะเมื่อกี้เธอเกือบจะไล่เธอออกไปโม่เสี่ยวหนงจึงไม่กล้าแสดงกิริยาไม่ดีใส่เธอพูดบ่นออกมาเพียงเสียงเบาเบา:“ทำไมจะไม่ได้แล้วทำไมพี่ถึงได้ฉันเป็นน้องสาวแท้แท้ของพี่เรื่องดีดีแบบนี้พี่ยังไม่ยอมให้ฉันไปทำ”
เซี่ยชีหรั่นคิดย้อนกลับไปเมื่อตอนเย็นที่เธอโดนเย่เชินหลินเหยียบยังไงเธอโดนเขาใช้นิ้วมือเล่นยังไงเธอก็ยิ่งรู้สึกต่ำต้อยนัก
ถ้าเลือกได้เธอไม่มีทางที่จะยอมอยู่ที่นี่แม้แต่วันเดียวจะไม่ยอมเป็นคนที่ไม่มีศักดิ์ศรีแม้แต่วินาทีเดียว
เธอทำเพื่อโม่เสี่ยวจุนจึงไม่มีทางเลือกแต่คนดีดีอย่างโม่เสี่ยวหนงเธอสามารถหาคนที่รักเธอจริงจริงและอยู่กับเธอไปตลอดชีวิตแม้คนคนนั้นอาจจะไม่ได้มีฐานะดีเหมือนเย่เชินหลินแต่ก็ไม่เหมือนอยู่กับเย่เชินหลินที่ไม่สามารถควบคุมอะไรได้ความรู้สึกไม่แน่นอนแบบนี้
ครั้งนี้เธอไม่ได้โทษเธอแต่พูดจาดีดีเตือนเธอ
“เธอฟังพี่พี่หวังที่อยากจะให้เธอหาผู้ชายดีดีแต่คุณเย่เขาไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปเขาสูงส่งตลอดเวลามีผู้หญิงอยู่รอบรอบเขานับไม่ถ้วนเขาไม่เคยทำดีกับใครตลอดชีวิตแบบนั้นที่เธอบอกเริ่มแรกอาจจะมีแต่ก็ไม่นานถ้าวันนี้เขาดีกับใครก็จะทำให้คนนั้นมีความสุขเหมือนได้ขึ้นสวรรค์แต่ถ้าพรุ่งนี้เขาไม่ชอบแล้วเขาก็จะเขี่ยทิ้งอย่างเศษผ้าขี้ริ้วพอถึงเวลาเราจะต้องเสียใจขนาดไหน”
โม่เสี่ยวหนงมีที่ไหนจะฟังสิ่งที่เซี่ยชีหรั่นพูดเข้าหูเธอแค่รู้สึกว่าเย่เชินหลินดีอะไรนิสัยชั่วขณะของเขาเธอไม่สนแล้วเธอจะมีลูกให้เขาไม่ได้หรือไง?
มีลูกแล้วแม่ลูกสำคัญเขาเห็นแก่ลูกยังไงเขาก็ต้องไม่ลืมข้อดีของคนเป็นแม่?
เซี่ยชีหรั่นความคิดเธอมันหลักคำสอนเกินไปว่าต้องใช้ชีวิตอย่างมีศักดิ์ศรีทำไมเธอไม่ลองคิดบ้างว่าศักดิ์ศรีแลกกับเงินไม่ได้มีเงินถึงจะเรียกว่ามีศักดิ์ศรีจริงจริง