สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่167 สาวใช้ตัวแสบ 71

ตอนที่167 สาวใช้ตัวแสบ 71
บางทีก็ไม่ควรมีความคาดหวังกับเขา พอคนมีความคาดหวังขึ้นมาก็มีความผิดหวัง ถ้าหากว่ายอมรับเขาเป็นคนเจ้าชู้ตั้งแต่แรก งั้นตอนที่เขาพาผู้หญิงใหม่เข้ามา เธอก็จะไม่รู้สึกเจ็บใจแล้วใช่ไหม
ฐานะเธอเป็นยังไง เธอรู้ดี ยิ่งเขามีผู้หญิงเยอะ งั้นโอกาสที่ต้องให้เธอไปมอบตัวก็น้อยลง เธอควรดีใจไม่ใช่หรอ
แม้เซี่ยชีหรั่นจะปลอบใจตนเองแบบนี้แต่เธอก็ยังรู้สึกฝีเท้าหนักแน่นมาก แถมยังรู้สึกว่าไม่รู้ตนเองควรไปไหน
เธอเดินไปห้องของตนเองตามสัญชาตญาณ ยังไม่ถึงหน้าประตู พ่อบ้านก็วิ่งมาหาเธอ“คุณเซี่ย คุณเย่บอกว่าให้เธอไปพบท่านที่ห้องรับแขก”
แม้พ่อบ้านจะพูดด้วยความเย็นชาแต่น้ำเสียงของเธอกลับเย็นชามาก อันที่จริงเรื่องที่เย่เชินหลินทำให้หลายวันนี้ทำให้เขารู้สึกดีใจมาก
ดึกหลักเริ่มคึกคักขึ้นมา ไม่เพียงแต่มีส้งหลิงหลิงอยู่ที่นี่ เซี่ยชีหรั่นและฟางลี่น่า ซุนเหมิงเหมิงมาอยู่ที่นี่ด้วยแล้ว ต่อไปความสนใจของเย่เชินหลินคงไม่อยู่เพียงเซี่ยชีหรั่นคนเดียวแล้ว พูดไปพูดมาผู้หญิงมันก็เหมือนกันทั้งหมดแหละ
อย่างไรก็ตามความแค้นระหว่างเขากับเซี่ยชีหรั่นไม่ใช่น้อยๆ ตอนนี้เขาก็คาดหวังเธอกลับมาเป็นคนรับใช้อีก ถึงตอนนั้นเขาจะจัดการเธอยังไงก็ได้
“รับทราบแล้ว ขอบคุณค่ะ”
จู่ๆเซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกว่าการไปพบหน้าเย่เชินหลินเธอต้องรวบรวมความกล้าไปด้วย โดยเฉพาะตอนที่รู้ว่าเขาพาผู้หญิงข้างนอกกลับมา ทำให้เธอรู้สึกอยากอยู่ห่างกับเขามาก
เธอเดินมาที่ทางเดินก็เจอกับฟางลี่น่าที่เดินออกจากห้องและโดนเรียกไปพบเย่เชินหลินพอดี
ฟางลี่น่าแค่จ้องเขม็งเธอ เพราะเย่เชินหลินเคยเตือนเธอไว้ ดังนั้นเธอเลยไม่กล้าขึ้นเสียงใส่เธอยิ่งไม่กล้าลงมืออีก
เซี่ยชีหรั่นเดินมาถึงหน้าประตูห้องรับแขกก็เคาะประตู
“เข้ามา”
เธอเปิดประตูเดินเข้าไป ฟางลี่น่าก็เดินเข้าไปด้วย
หลังเข้าไปเซี่ยชีหรั่นถึงรู้ว่าในนั้นยังมีผู้หญิงอีกคน คงจะเป็นคุณเหอที่เพิ่งมาในวันนี้
คุณเหอคนนี้หน้าตาสดใส ผมม้วนที่ยาวไม่เข้ากับใบหน้าที่บริสุทธิ์ของเธอมาก ร่างเธอเรียวสูง สวมชุดกระโปรงสีชมพูอ่อน ตอนนี้กำลังมองเธอกับฟางลี่น่าด้วยความเขินอาย
“นั่งลงเถอะ”เย่เชินหลินพูดเบาๆ เหอเหวินนั่งลงเก้าอี้ที่อยู่ใกล้เธอ เซี่ยชีหรั่นและฟางลี่น่าก็ต่างหาที่นั่งกัน
ฉากแบบนี้มันดูแปลกๆ เซี่ยชีหรั่นรู้สึกอึดอัดมาก
แต่สีหน้าเธอดูเรียบเฉยมาก ตอนที่เย่เชินหลินมองมาที่เธอและเธอหลบหนีสายตาของเขา เธอก็ล้วนทำได้เงียบสงบมาก
“คนนี้ชื่อเหอเหวิน เยกพวกเธอมาก็เพื่อให้พวกเธอได้รู้จักกัน”เย่เชินหลินยังพูดไม่เสร็จ ก็ได้ยินเสียงของพ่อบ้านดังอยู่ข้างนอก“คุณส้ง คุณกลับมาแล้ว”
“อื่ม คุณเย่หละ”
“อยู่ห้องรับแขกครับ”
“รู้แล้ว แกไปทำงานของแกเลย”
ไม่นานก็ได้ยินเสียงตึกๆของรองเท้าส้นสูง ต่อมาก็เป็นเสียงเคาะประตู
“เข้ามา”เย่เชินหลินพูดเสร็จ ส้งหลิงหลิงก็เปิดประตูเดินเข้าไป ในมือยังถือกล่องข้าว เมื่อเหลือบมองไปหนึ่งรอบ สายตาเธอก็วางไปที่เหอเหวิน
“เชินหลิน มีแขกหรอคะ”เธอถามแถมในใจรู้สึกอึดอัด มีแขกมาก็ไม่ต้องให้เซี่ยชีหรั่นและฟางลี่น่ามาต้อนรับนี่
“เธอมาพอดี นั่งลงเลย”พลางพูด เขาก็มองที่ที่นั่งข้างๆของตนเอง ส้งหลิงหลิงก็เดินไปนั่งที่นั่น
การจัดที่นั่งในตอนนี้ก็คือ เย่เชินหลินและส้งหลิงหลิงนั่งเคียงข้างกัน และข้างหน้าพวกเขาก็เป็นเซี่ยชีหรั่น ฟางลี่น่าและเหอเหวิน
ทันใดนั้นเซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าฉากแบบนี้ในสมัยนี้คงหายากมาก ก็มีแค่เย่เชินหลินที่สามารถหาผู้หญิงมาเยอะขนาดนี้แถมยังให้พวกเขานั่งพร้อมกันดีๆ
ถ้าเธอสามารถเลือกได้ เธอก็จะต้องถามเขาว่าเขารู้สึกตนเองสูงส่งตรงไหน ต้องให้ผู้หญิงตั้งมากตั้งมายมาล้อมรอบเขา แล้วด่าทอเขายกใหญ่ สุดท้ายเปิดประตูออกไป
แต่เวลานี้เธอเงียบสงัดมาก จะไม่ไปทำเรื่องไร้สาระเหล่านั้นหรอก เธอมักจะพูดกับตนเองว่า คิดถึงเสี่ยวจุน คิดถึงเขาแล้วเรื่องไร้สาระแบบนี้เธอก็ไม่รู้สึกไร้สาระแล้ว
ส้งหลิงหลิงรู้ขึ้นมาทันที แล้วสายตามองที่ไปเหอเหวิน ต่อมาก็ยิ้มออกมาจางๆ รอยยิ้มและความอดทนของเธอทำให้เซี่ยชีหรั่นนับถือเป็นอย่างมาก ที่จริงคนที่สามารถหึงหวงสามารถโวยวายได้ก็มีแต่เธอที่เป็นคู่หมั้นเท่านั้น
“นี่คือเหอเหวิน เมื่อคืนเรารู้จักกันในคลับหงหลั่ง แม้เราจะรู้จักกันที่นั่นแต่เธอก็เป็นผู้หญิงที่บริสุทธิ์ เธอก็มอบครั้งแรกตนเองให้ฉันไปแล้ว ดังนั้นฉันต้องไม่ให้เธอเสียเปรียบ เลยพาเธอกลับมา”ที่จริงเขาไม่ต้องอธิบายกับใครทั้งนั้น ที่เขาอธิบายก็เพราะอยากจะให้ผู้หญิงบางคนรู้สึกว่าที่เขาพูดนั้นล้วนเป็นความจริง