สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่183 สาวใช้ตัวแสบ 87

ตอนที่183 สาวใช้ตัวแสบ 87
ฝู้เฟิ่งหยีเงียบไม่พูด เธอรู้ว่าสิ่งที่ลูกชายพูดเกี่ยวกับเรื่องที่ไม่พอใจส้งหลิงหลิง ให้น้องชายตัวเองข่มขืนผู้หญิงคนอื่น ไม่ว่าจะเริ่มต้นด้วยดีสักแค่ไหน ก็ยังเลวร้ายเกินไป
คนอย่างเย่เชินหลิน เมื่อได้ฝังลึกเข้าไปแล้วยากที่จะเปลี่ยนความรู้สึกนั้นได้ ถึงเธอจะบิดเบือนความสนใจของเขา ก็จะไม่มีผลอะไร
เงียบไปครู่หนึ่ง ฝู้เฟิ่งหยีถึงพูดว่า “ ไม่เป็นไร แม่เชื่อว่าลูกสามารถจัดการเรื่องเหล่านี้ได้ แต่เนื่องจากลูกยังมีสัญญาการแต่งงานกับเขา ก็อย่าได้เย็นชาเกินไป นอกจากนั้น แม่ยังอยากอุ้มหลายเร็วๆ”
“ผมรู้ว่าแม่อยากอุ้มหลาน แต่เรื่องแบบนี้รีบร้อนไม่ได้ แม่ของลูกมีผลต่อลูกทั้งชีวิต เรื่องที่ส้งหลิงหลิงเคยทำ เธอพยายามอธิบายกับท่านด้วยวิธีต่างๆมากมาย พูดตามตรง เพราะเรื่องนั้นผมถึงไม่เข้าใกล้เธอ ไม่ได้ยุติการแต่งงาน ผมให้โอกาสเธอแล้ว ผมจะค่อยๆดูอีกที เด็กก็ใกล้คลอดแล้ว ผมก็หวังว่าจะให้ครอบครัวที่สมบูรณ์กับลูก และแม่ของลูกควรเป็นคนใจดีและซื่อตรง ใช่ไหมครับแม่”
เย่เชินหลินพูดขนาดนี้ ฝู้เฟิ่งหยีก็ไม่อยากฝืน เร่งให้เขากับส้งหลิงหลิงมีลูก
“แม่ครับ ถ้ายังไม่อยากพักผ่อนก็นั่งพักสักครู่”
“ได้ ลูกหลิน ไปทำงานเถอะ แม่ไม่เป็นไร”
“ท่านหลับก่อน ผมจะไปเอาโน๊ตบุ๊คมา นั่งทำงานข้างๆแม่” หลังเย่เชินหลินพูดจบ ไปห้องหนังสือ หยิบโน๊ตบุ๊คมา นั่งเฝ้าแม่อยู่ข้างๆ
เปิดโน๊ตบุ๊ค เย่เชินหลินส่งอีเมลล์ให้หลินต้าฮุยหนึ่งฉบับ ให้เขาไปหารูปถ่ายตอนเด็กของโม่เสี่ยวจุนที่คล้ายๆกับเขา
　　……
ตอนบ่ายวันนี้เซี่ยชีหรั่นจะไปช่วยหมอห่าวต้มยา เพราะฝู้เฟิ่งหยีมา เธอจึงไม่ได้ไป
เธออยู่ในห้องของเธอ คิดว่าถ้าฝู้เฟิ่งหยีอารมณ์เสียให้เย่เชินหลิน อาจจะให้เธอย้ายกลับไปที่ห้องคนงาน หรืออาจจะถูกไล่ออกจากทาวน์เฮาส์นี้ได้ เธอจึงพร้อมรับทุกสถานการณ์
รออยู่นาน เธอได้ยินเย่เชินหลินกลับมาแล้ว การคาดการณ์ว่าคุณแม่จะด่าลูกชายนั้นไม่ได้เกิดขึ้น
นึกถึงเรื่องที่เธอจะถูกฝู้เฟิ่งหยีไล่ออกไป เย่เชินหลินพูดไม่กี่คำก็ทำให้เธอสามารถอยู่ต่อได้ บางทีครั้งนี้เขาอาจจะเกลี้ยกล่อมแม่ได้
เธอเปิดหน้าต่าง มองไปที่ท้องฟ้าสีฟ้าข้างนอก คิดในใจ อิสรภาพที่คาดหวังเริ่มจะหายไป
ย้อนคิด ตั้งแต่เข้ามาอยู่ที่ทาวน์เฮ้าส์นี้ ก็ออกไปไม่กี่ครั้ง วันครบรอบของเสี่ยวจุน ไห่ลี่หมินช่วยขอร้อง เธอถึงยอมออกไป อีกครั้งถูกส้งหลิงหลิงพาออกไป จะมีอีกก็คือร่วมงานหมั้นของเย่เชินหลิน ครั้งสุดท้ายไปบ้านตระกูลเย่ ด้วยอารมณ์ที่ไม่อยากกลับมา สุดท้ายก็กลับมา
บางครั้งเธอต้องการเคลื่อนไหวอย่างอิสระ อยากออกไปนอกทาวเฮาส์ แค่ไปสูดอากาศก็ยังดี
เธอนั่งอยู่ในห้อง มองไปที่กำแพงสีฟ้า ตู้เสื้อผ้าสีฟ้า และตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่สองตู้ที่เข้ามาในภายหลัง ดูอย่างไรก็รู้สึกว่าพื้นที่มันแคบและเล็ก
ไม่ใช่เพราะห้องเล็ก แต่เป็นใจที่ถูกขังอยู่ที่นี่ ที่นี่ดูเหมือนกรงขนาดเล็ก อยากบินออกไป แต่ปีกก็หัก
ไม่มีทางเลยจริงๆจึงนั่งลง เธอออกจากห้องไป เดินไปรอบ ๆ ด้านนอกบ้าน เดินไปที่สวนด้านหลังโดยไม่รู้ตัว
ถึงแม้จะเป็นฤดูใบไม้ร่วงแต่ก็เย็นเล็กน้อย สวนดอกไม้ไม่ถูกทิ้งร้าง นอกจากดอกเบญจมาศแล้ว ยังมีดอกไม้อื่นๆอีกมากมาย กำลังบาน เซี่ยชีหรั่นไม่ได้มีความรู้เกี่ยวกับดอกไม้ จึงไม่รู้จักดอกไม้
เธอเดินไปข้างหน้าดอกเบญจมาศสีขาวสดและสง่างาม ยืนอยู่ตรงนั้นและดูอย่างตั้งใจ ไม่รู้ว่าทำไมถึงเลือกดอกไม้นี้ อาจเป็นเพราะมันมีสีขาว จึงทำให้คิดถึงเสี่ยวจุน
“ชีหรั่น ที่แท้เธอก็ชอบดอกเบญจมาศสีขาว” ทันใดนั้นด้านหลังของเซี่ยชีหรั่นก็มีเสียงคนคุย เธอหันไปทางด้านคนพูด ที่แท้ก็เป็นเหอเหวินที่มาใหม่
“อ้อ คุณเหอ”
เหอเหวินเรียกเซี่ยชีหรั่นด้วยความสนิท แต่สำหรับเซี่ยชีหรั่น ไม่ต้องการเข้าใกล้ผู้หญิงคนอื่นๆ ของเย่เชินหลินมากเกินไป มีความรู้สึกอึดอัดใจมาก
นี่คือสังคมสมัยใหม่ ผู้หญิงที่มีผู้ชายคนเดียวกันคงไม่มีมิตรภาพที่จริงใจ
แม้ในสมัยโบราณ จะมีสักกี่คนที่นับเพื่อนกับผู้หญิงของผู้ชายตัวเอง
ถ้าจะมีความรู้สึกเชิงลบ เธอก็ไม่ชอบความไม่จริงใจที่ต่อหน้าอย่างลับหลังอีกอย่าง
เซี่ยชีหรั่นมีท่าทีเฉื่อยชา มีความสุภาพแต่เหินห่างบ้าง เหอเหวินรู้สึกได้ เธอไม่สนใจ เดินเข้ามา พูดกับเธอว่า “ชีหรั่น เวลาของฉันไม่มาก ยังไม่มีเวลาพูดคุยกับคุณ พวกเราไปนั่งในศาลาสักครู่ได้ไหม”
เซี่ยชีหรั่นครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง เธอไม่อยากไปเลย ไม่อยากไปแม้แต่นิดเดียว แต่สีหน้าของเหอเหวินดูมีความจริงใจบ้าง ไม่เหมือนส้งหลิงหลิง ไม่เคยยิ้มเลย
ตั้งแต่ที่เหอเหวินเข้ามา เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าเธอไม่เหมือนผู้หญิงที่จะทรยศต่อตัวเองเพื่อเงิน บางทีเธออาจจะหมดหนทางแล้ว อาจจะมาที่นี่ด้วยความไม่เต็มใจ การยิ้มให้เย่เชินหลิน บางทีอาจจะเหมือนเธอก็ได้ คือจำเป็นต้องทำเพื่อใครบางคน