สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่198 สาวใช้ตัวแสบ102

ตอนที่198 สาวใช้ตัวแสบ5102
แกล้งทรมานยัยเด็กน้อยนี่แต่เธอกลับยังหลับสบายได้ เขาเริ่มยกมุมปากยิ้มออกมาอย่างร้ายๆ มือเขาก็พลางสอดเข้าไปภายใต้ชุดนอนของเธอ
เซี่ยชีหรั่นอื้อออกมาเสียงเล็ก เสียงนั้นเหมือนกำลังพูดว่าเกลียดจัง ทำซะเค้านอนไม่ได้เลยยังไงยังงั้น
เธอตื่นขึ้นมา หันหน้ามองไปยังหน้าต่างเห็นว่าใกล้แจ้งแล้ว ขณะนั้นเองก็นึกขึ้นได้ว่ามีใครบางคนเหมือนจะยังไม่ได้นอนและอีกอย่างเมื่อคืนนี้เห็นท่าทางเขาดูอ่อนล้าขนาดนั้น
“คุณ คุณเย่คุณไม่เหนื่อยบ้างหรอคะ？”เธอคิดครู่นึงก่อนที่จะตัดสินใจเตือนเขา ว่าอย่าหักโหมจนเกินไปนัก ยังไงซะร่างกายเราก็สำคัญที่สุด
“นี่เธอสงสัยในสมรรถภาพทางร่างกายของฉัน？”น้ำเสียงของเขาแตกพร่า น้ำเสียงแฝงด้วยการแกล้งหยอก ใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นก็แดงระเรื่อขึ้นมาทันที
พอเสร็จแล้ว เธอโดนดูดพลังไปจนหมดอีกครั้ง
แต่เย่เชินหลินกลับตรงกันข้ามเขากลับกระปรี้กระเปร่า เหมือนกับว่าเขาไม่ได้พึ่งออกกำลังเสร็จ แต่เหมือนว่าร่างกายกายของเขาได้ชาร์จแบตเตอร์รี่เต็มแล้วยังไงยังงั้น
“พอใจไหม？”เขาพลิกตัวกลับมานอนตะแคงแล้วกอดเธอไว้พลางเอ่ยถาม
หน้าของเซี่ยชีหรั่นแดงก่ำ โดยเฉพาะที่แก้มทั้งสองข้างนั้น แดงอย่างกับแอปเปิ้ลสุก คำถามของเขาทำเอาเธอเขินจนเผลอกัดริมฝีปากตัวเอง และตอบออกมาเบาๆ：“อื้มม”
เขาโอบเธออย่างมีความสุข และหอมเธอ
“ต่อไปอย่าถามฉันอีกนะว่าเหนื่อยไหม มันคือการตั้งข้อสงสัยให้กับผู้ชาย รู้ไหม？”
“รู้แล้วค่ะ”มีหรอที่เธอจะกล้าไม่รู้ การอบรมสั่งสอนครั้งนี้เธอจะจำไปตลอดชีวิต　　
เย่เชินหลินก็เปลี่ยนอารมณ์ทันที เขาหยิกแก้มเธอ และพูดขู่เธอ “ต่อไปก็จะเหมือนกับตอนนี้ ทุกวันเธอจะต้องเชื่อฟัง ถ้าหากทำผิดล่ะก็ ฉันก็จะทำให้เธออึดอัดและรู้สึกแย่”
จ้องมองเหยื่อของเขาสักพักหนึ่ง ก่อนที่จะจูบริมฝีปากเธอเบาๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เหนื่อยก็นอนต่ออีกหน่อยสิ”พูดแล้วเขาก็ลุกขึ้น
เขายังคงต้องอาบน้ำก่อน ไปดูมารดาที่ห้อง แล้วค่อยมาออกกำลังอีกครู่นึง ถึงจะเข้าไปที่บริษัท
“ฉันกลับไปนอนต่อที่ห้องได้ไหมคะ？”เธอถามเสียงแผ่ว ตอนนี้เธอไม่ไม่กล้าที่จะยั่วโมโหเขาแล้ว
“ไปเถอะ”
ราวกับเธอได้รับอภัยโทษ เธอลุกมาจากเตียง เธอรีบเอาผ้าห่มมาบังหน้าไว้ และมองไปที่เขา
เห็นเขาใส่รองเท้าแตะและร่างกายที่เปลือยเปล่าเดินเข้าห้องน้ำไป　　
เธอจึงลุกขึ้นมาใส่เสื้อผ้า แรงก็เหลือไม่มากตอนนั้น เธอรีบใส่เสื้อผ้าเสร็จก็กลับห้องไป
เซี่ยชีหรั่นนอนลงบนเตียงไม่นานนักเธอก็หลับสนิท ตอนเช้าก็ถูกโม่เสี่ยวหนงปลุกเรียกอีก
“พี่ลุกได้แล้ว พี่ไม่ใช่ว่าต้องไปเรียกพี่เชินหลินออกกำลังกายทุกเช้าไม่ใช่หรอ？นี่จะเจ็ดโมงแล้วนะ”
เซี่ยชีหรั่นลืมตามามองก็เห็นว่าฟ้าสว่างแล้วจึงลุกขึ้นมาหวีผม และเดินไปยังตู้เสื้อผ้าเธอเลือกหยิบเสื้อคอสูงออกมาตัวนึง สวมใส่เสร็จก็เดินไปหาเย่เชินหลิน
ที่จริงแล้วตอนนี้ร่างกายนั้นปวดเมื่อยไปหมด แต่เธอมาสามารถจะเป็นเพราะเหนื่อยจนถึงขึ้นเรื่องที่ควรทำกลับไม่ทำ
เธอพึ่งออกประตูไป ก็เห็นว่าจิ่วจิ่วกำลังเดินมาหาเธอ “ชีหรั่นเธอทำไมตื่นเช้านักล่ะ ？คุณเย่บอกว่าเธอนอนดึกมากก็เลยให้ฉันมาคอยดูเธอ เธอตื่นแล้วก็ให้นำอาหารเช้ามาให้”
จิ่วจิ่วเดินเข้ามาใกล้ ก็เห็นว่าเซี่ยชีหรั่นมีท่าทีที่เหนื่อยล้ามาก จึงกระซิบพูดเล่นกับเธอ “เมื่อคืนคุณเย่เขาจัดการเธออีกแล้วหรอ？”
เซี่ยชีหรั่นเริ่มหน้าแดง พูดกับจิ่วจิ่วเบาๆมาประโยคหนึ่ง “อย่าพูดมั่วซิ”
“ฉันพูดมั่วตรงไหน ถ้าเธอไม่ได้ โดนทรมานจนเหนื่อย ถ้างั้นทำไมคุณเย่ต้องบอกว่าเธออาจจะนอนตื่นสายนิดหน่อยล่ะ”
พอจิ่วจิ่วพูดจบ พวกเธอก็ได้ยินว่ามีเสียงคนพูด คนนั้นกลับเป็นส้งหลิงหลิง
“น้องหรั่น พวกเธอกำลังคุยเรื่องอะไรกันหรอ ทรมานอะไร？”
จิ่วจิ่วไม่คิดว่าส้งหลิงหลิงจะออกมา เธอแลบลิ้นออกมาอย่างอายๆ เซี่ยชีหรั่นก็ส่งสายตาบอกเป็นนัยย์ว่าปลอดภัย ระหว่างเธอกับส้งหลิงหลิงไม่มีอะไร ถึงอย่างไรก็ตามเวลาเขาจะเล่นงานเธอเขาคงไม่เป็นเพราะเรื่องแค่นี้หรอก เขามีเหตุผลอื่นที่เล่นงานเธอ
ส้งหลิงหลิงก้าวยาวมาหยุดอยู้ตรงหน้าเซี่ยชีหรั่น สายตามองไปที่ปกคอเสื้อที่สูงไปถึงขากรรไกรล่าง ของเธอ และค่อยๆถามอย่ามีเหตุมีผล
“น้องหรั่น นี่เพื่อที่จะปิดบังรอยจูบหรอ？”
เซี่ยชีหรั่นสูดหายใจเข้า เธอพูดกับส้งหลิงหลิงอย่างมีสัมมาคารวะและดูปกติที่สุด “คุณส้งอรุณสวัสดิ์ค่ะ นี่คุณกำลังจะไปทานอาหารเช้าใช่ไหมคะ？”
ส้งหลิงหลิงเบาๆ พลางตบบ่าของเซี่ยชีหรั่น“โถ ดูสิ ยังจะมาเปลี่ยนเรื่องอีก ก็แค่รอยจูบมีอะไรน่าอาย เย่เชินหลินก็แบบนี้แหละชอบที่ร่องรอยไว้บนร่างกายคนอื่น”
เซี่ยชีหรั่นพูดในใจกับตัวเองว่าไม่สนว่าเขาจะพูดอะไร ตัวเองจะไม่เก็บไปคิด แต่พอนึกถึงเรื่องที่ดูสนิทสนมพวกนั้น เย่เชินหลินไม่ได้ทำแค่กับเธอเท่านั้น เขายังทำกับผู้หญิงคนอื่นอีก ในใจเธอเริ่มรู้สึกไม่ดีนัก บอกว่าจะไม่เก็บมาคิด แต่คงเป็นไปไม่ได้
จิ่วจิ่ว เห็นเซี่ยชีหรั่นหน้าซีดก็ยิ่งโมโหการพูดจาเหน็บแนมของส้งหลิงหลิง
เธอคิดในใจ คุณชายเย่ยังไงก็ไม่ได้รักเธอ และก็มักจะดีกับเซี่ยชีหรั่นต่อหน้าเธอ ทำไมเธอกลับยังไม่คิดที่จะยกเลิกงานแต่งนี้สักทีนะ ทุกๆวันต้องมาโดนยั่วโมโห แล้วยังจะมาหาเรื่องให้ตัวเองโมโหเล่นอีก สนุกไหมเนี่ย？
จิ่วจิ่ว ก้าวไปข้างหน้าหนึ่งก้าว เรียกเสียงหวาน “คุณหญิงส้งค่ะ！”
“อ๋อ จิ่วจิ่วเองหรอ”ส้งหลิงหลิงตอบรับ　
“คุณหญิงส้ง จำแม่นจังค่ะ”จิ่วจิ่วยิ้มกว้าง ลักยิ้มเธอกลับออกมาไม่ค่อยชัดเจน