สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่204 สาวใช้ตัวแสบ108

ตอนที่204 สาวใช้ตัวแสบ108
โม่เสี่ยวหนงคืนนี้เพื่อนร่วมชั้นมีจัดงานสังสรรค์ เรียกคนที่ติดตามเธอโทรหาพ่อบ้าน ให้พ่อบ้านแจ้งให้เซี่ยชีหรั่น ว่าเขาอาจกลับบ้านดึกหน่อย พ่อบ้านนำเรื่องนี้แอบบอกให้ส้งหลิงหลิง ส้งหลิงหลิงยิ้มอย่างเยือกเย็น พูด: “คุณยุ่งขนาดนี้ เรื่องเล็กน้อยแค่นี้จำไม่ได้ก็เป็นเรื่องปกติ หากมีคนเป็นห่วง ก็ให้ออกไปตามหาเองดีกว่า”
เซี่ยชีหรั่นข้าวเย็นก็ไม่ได้กิน ติดต่อกันสองมื้อ เวียนหัวตาลายเล็กน้อย โม่เสี่ยวหนงไม่กลับมา เธอก็ไม่มีโทรศัพท์ ติดต่อเธอไม่ได้
วันนี้ได้ยินไห่ลี่หมินบอกว่า เย่เชินหลินเริ่มลงมือตรวจสอบหงทาวแล้ว แม้แต่ไห่ลี่หมินก็ยังรู้ สันนิษฐานว่าเจ้าตัวหวีหงทาวก็ยิ่งรู้
เธอกลัวก็กลัวว่าหวีซานซานจะลงมือกับโม่เสี่ยวหนง กังวลจนลืมความหิว
เวลาผ่านไปล่วงเลยไปหนึ่งนาทีหนึ่งวินาที เธอตั้งหน้าตั้งตารอ หวังว่าโม่เสี่ยวหนงจะรีบกลับมา
นาฬิกาบนผนังชี้ไปที่เวลาสองทุ่มแล้ว ก็ยังไม่มีแม้แต่เงาของโม่เสี่ยวหนง เธออยู่นิ่งไม่ได้อีกต่อไปแล้ว เธอลากร่างอันหิวโซและอ่อนแอ เดินออกจากบ้าน
เธอจะไปที่ประตู แม้ว่ายังไม่เห็นโม่เสี่ยวหนงกลับมา แต่ก็อยากเจอเย่เชินหลินคนที่กลับบ้านดึกเป็นคนแรก
เวลานี้ เธอรู้สึกว่า แค่เย่เชินหลินกลับมา หากเสี่ยวหนงจะเกิดเรื่องก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่
เธอเพิ่งเดินออกจากบ้าน รถคันหนึ่งก็หยุดอยู่ตรงหน้าเธอ เธอเดินไปท้ายรถด้วยท่าทีหยิ่งยโสและเรียกอย่างร้อนรน: “คุณเย่!”
ไม่คิดว่าคนที่เดินลงจากรถจะเป็นไห่ลี่หมิน มองเธอด้วยความกังวล ร่างกายดูอ่อนแอจนยืนไม่ไหว
เขาก้าวไปข้างหน้า จับไหล่เธอไว้ ถามด้วยความเป็นห่วง: “เป็นอะไร? เกิดอะไรขึ้น?”
“คุณไห่ มือถือคุณให้ฉันยืมหน่อยได้ไหม? เสี่ยวหนงยังไม่กลับมา!”
ไห่ลี่หมินก็ไม่รู้ว่าเสี่ยวหนงคือใคร ดูแล้วเป็นคนที่เธอเป็นห่วงมาก เขารู้ว่าเธออยู่ที่นี่ เพราะติดต่อโลกภายนอกไม่ได้ รีบหยิบมือถือออกมา ยื่นให้เธอ
เซี่ยชีหรั่นรับมือถือมา กดหมายเลขมือถือเดิมของเสี่ยวโม่ เครื่องดับตั้งนานแล้ว
เธอเพิ่งจำได้ว่า เธอจากเมืองหลินเจียงมาถึงเมืองตงเจียง หมายเลขมือถือเปลี่ยนแน่นอน เธอสะเพร่าลืมถามเบอร์ใหม่ของเธอ ตอนนี้ติดต่อเธอไม่ได้เลย
“เป็นอะไรเหรอ? ไห่ลี่หมินมองดู เซี่ยชีหรั่นกังวลจนจะร้องไห้ รีบถามเธออีกครั้ง
“คุณช่วยฉัน หาโม่เสี่ยวหนงหน่อยได้ไหม?” พูดคำนี้จบ เซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกว่าเขาไม่มีทางหาเจออยู่แล้ว
“ได้สิ ไม่ว่าเธอจะให้ฉันทำอะไร ได้ทั้งนั้น เธอพูดสิ โม่เสี่ยวหนงเป็นใคร หาเจอเธอที่ไหนได้บ้าง”
ถามเซี่ยชีหรั่น เธอรู้แค่ว่าเธออยู่สถาบันภาพยนตร์ตงเจียง ปีสอง สาขาการแสดง นำข้อความสั้นๆนี้บอกให้ไห่ลี่หมิน ไห่ลี่หมินพยักหน้า และพูดว่า: “ไม่มีปัญหา ไปหาตอนนี้ แต่ว่าเขาไม่รู้จักฉัน คิดว่าคงไม่กลับมากับฉัน เธอว่าเธอจะต้องไปกับฉันไหม เราตรงไปที่หอพักมหาลัยของเธอ น่าจะหาเธอได้ง่าย”
เซี่ยชีหรั่นลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วคิดว่าโม่เสี่ยวหนงอาจตกอยู่ในอันตรายในเวลานี้ และรอเธอไปช่วยเขา
ในเวลานี้ในหัวสมองเธอมีแต่โม่เสี่ยวหนง เสี่ยวจุนตายแล้ว เธอจะไม่มีทางยอมให้เสี่ยวหนงเกิดเรื่องอะไรขึ้นเป็นอันขาด
ไม่ว่าเย่เชินหลินจะเข้าใจผิด จะลงโทษเธอ เธอก็ไม่สนใจแล้ว
ไห่ลี่หมินรีบเปิดประตูให้เซี่ยชีหรั่นขึ้นรถก่อน เขาค่อยเข้าไป และสั่งให้คนขับรถเคลื่อนรถออกไป
“คุณส้งครับ เมื่อครู่เหมือนว่าเซี่ยชีหรั่นจะรีบร้อนขึ้นรถของคุณไห่ออกไปครับ ไม่แน่ใจว่าไปหาคุณโม่รึเปล่า” พวกเขาเพิ่งออกไป พ่อบ้านก็รีบมารายงานส้งหลิงหลิง
นี่เป็นโอกาสดีที่สวรรค์ส่งมา เธอยกริมฝีปากอย่างเยือกเย็น พูดว่า: “โม่เสี่ยวหนง โม่เสี่ยวหนง เธอช่างเป็นน้องสาวที่ดีของฉันจริงๆ ทำไมถึงเลือกของขวัญชิ้นใหญ่มอบให้ฉันในวันนี้”
“คุณส้ง คุณว่าผมควรโทรเรียกเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยให้นำตัวคุณโม่กลับมาไหมครับ” พ่อบ้านพูดย้ำเตือน
“ใช่ ทำไมฉันถึงคิดไม่ได้ ขิงแก่ย่อมเผ็ดกว่า พ่อบ้าน ตอนนี้นายรีบโทรไป ให้โม่เสี่ยวหนงกลับมายิ่งเร็วยิ่งดี!”
ไห่ลี่หมินอยู่บนรถโทรหาไห่ฉิงฉิง เรียกเธอช่วยเตรียมคนขับของเธอมารับพวกเธอ บอกว่าเขามีธุระเลี่ยงไม่ได้
ในเวลานี้ส้งหลิงหลิงกลับไปที่ห้องรับแขกจากทางเดิน เห็นไห่ฉิงฉิงกำลังจะโทรเรียกรถ เธอรีบคว้ามือถือของเธอไว้ก่อน พูดแล้วสั่งการ: “ฉิงฉิง คืนนี้พวกเธอพักที่นี่ คุณแม่ทั้งสองยังพูดคุยไม่หนำใจ ปล่อยให้พวกเขาพูดคุยเรื่องวันวาน ยังไงทุกคนก็ไม่มีธุระอยู่แล้ว”
คืนนี้ยังมีการแสดงที่น่าดู ส้งหลิงหลิงไม่อยากให้ผู้ชมน้อยเกินไป
จากการโน้มน้าวทั้งสองคนของฝู้เฟิ่งหยีและส้งหลิงหลิง คุณนายไห่และไห่ฉิงฉิงลำบากใจ เลยรับปากอยู่ต่อ
ส้งหลิงหลิงคอยพูดคุยกับพวกเขาในห้องรับแขก ในใจรอคอยให้เย่เชินหลินรีบกลับมา เวลาไม่นาน ในที่สุดก็ได้ยินเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหน้าบ้านทักทายด้วยความพร้อมเพรียง: “สวัสดีตอนค่ำครับคุณเย่!”
เขากลับมาแล้ว…
ส้งหลิงหลิงได้ยินเสียงของเย่เซินหลินกลับมา ลุกขึ้นมา และพูดกับผู้หญิงสามคนที่อยู่ตรงหน้า: “เหมือนว่าเซินหลิงกลับมาแล้ว ฉันไปรับเขา!”