สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่211 สาวใช้ตัวแสบ115

ตอนที่211 สาวใช้ตัวแสบ115
รถของเย่เชินหลินขับเข้าไปวิลล่า เข้าอุ้มเซี่ยชีหรั่นเข้าประตู
ส้งหลิงหลิงได้ยินเย่เชินหลินกลับมาแล้ว ใจคิด จะมีเรื่องดีๆให้ดูในอีกสักครู่ เขาต้องโกรธมากแน่นอน
ตอนนี้คุณแม่และน้องสาวของไห่ลี่หมินยังมีฝู้เฟิ่งหยีก็อยู่ที่นี่ แค่ทะเลาะกัน ชื่อเสียงของเซี่ยชีหรั่นต้องไม่ดีแน่นอน ใครๆต้องคิดว่าเธอเป็นหายนะจิ้งจอก ต่อไปหากเธอถูกไล่ให้ออกไป คุณนายไห่ก็ไม่ประทับใจเธอ อยากเข้าบ้านตระกูลไห่เกรงว่าจะไม่ง่ายเสียแล้ว
“ทำไมเย่เชินหลินออกไปอีกแล้ว? ฉันไปดูหน่อย” ส้งหลิงหลิงกล่าวกับผู้อาวุโสทั้งสองท่าน
ออกจากห้องรับแขก ไม่คิดว่าจะเห็นเย่เชินหลินอุ้มเซี่ยชีหรั่นเดินมาหาเธอ
พายุที่คาดหวังไว้ไม่ได้มา?!
ทั้งที่เธอวางแผนอย่างครอบคลุม ไม่มีอะไรผิดพลาด ทำไมเย่เชินหลินไม่โมโหใส่เซี่ยชีหรั่น และยังเหมือนว่ารักผู้หญิงคนนั้นมาก?
เธอยืนงุนงงอยู่ตรงนั้น ไม่ตอบสนองนาน
“หลีกทาง!” คิ้วของเย่เชินหลินขมวด น้ำเสียงของเขาไม่รู้ว่าร้ายแรงแค่ไหน
“ขอโทษขอโทษ นี่เกิดอะไรขึ้น? น้องหรั่น เธอไม่สบายเหรอ?” ส้งหลิงหลิงตอบสนองกลับมา คิดในใจ สถานการณ์นี้แย่แล้ว
ดูเธอไม่สบาย คงไม่ใช่เพราะหิวหรอกนะ
เดิมคิดว่าหลังจากเย่เชินหลินโกรธแล้ว ก็ไม่ได้คิดถึงว่าเธอจะหิวรึเปล่า เรื่องที่เธอแอบทรมานเธอ ก็ปล่อยให้ผ่านไปอย่างไร้ร่องรอย
เมื่อมองแบบนี้ ไม่มีความขัดแย้งระหว่างเขาสองคน ถ้างั้นเธอก็ไม่ปลอดภัย?
“ขอบคุณ ฉันไม่มีตรงไหนไม่สบาย!” เซี่ยชีหรั่นพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
เธอไม่ได้เปิดเผยเรื่องที่เธอทำให้เธอหิว?
ไม่ได้เปิดเผยก็ดี! นอกจากเรื่องนี้ส้งหลิงหลิงก็ไม่ได้กังวลเรื่องอื่น ฟางลี่น่ารายงาน ว่าโมเสี่ยวหนงกลับดึก เซี่ยชีหรั่นออกไปกับไห่ลี่หมิน ไม่มีวี่แววว่าเธอจะมีส่วนเกี่ยวข้องในเรื่องใด
“ไอหยา ถ้างั้นก็เป็นเพราะเชินหลินเป็นทุกข์ที่เธอเดิน ทำให้คู่หมั้นอย่างฉันอิจฉา พวกคุณยุ่งกันไปก่อน! ฉันจะไปอยู่พูดคุยกับคุณนายไห่แล้ว”
พูดจบ เธอถอนหายใจด้วยท่าทางผิดหวัง แล้วกลับไปห้องรับแขกอีกครั้ง
เย่เชินหลินอุ้มเธอตรงไปยังห้องของเขา และวางลงบนเตียง
“ฉันเรียกหมอมาดูอาการเธอ!” เพราะเขายังคงโกรธ ทำให้น้ำเสียงแข็งกระด้าง
เซี่ยชีหรั่นในใจรู้สึกอบอุ่นมาก แม้ดวงตาจะชุ่มเปียกเล็กน้อย และคิดว่าเขาจะปฏิบัติหยาบคายต่อเธอ ใครจะรู้ เห็นเธอไม่สบาย เขาก็ระงับอารมณ์โกรธทั้งหมดเพื่อเธอ แม้ว่าการแสดงออกไม่ค่อยอ่อนโยนเท่าไหร่ ถือว่าเอาใจใส่เพียงพอแล้ว
เธอคว้ามือของเย่เชินหลิน พูดกระซิบ: “ไม่ต้องให้หมอดูอาการ ไม่ต้อง แค่คุณไม่โกรธฉันก็พอแล้ว ฉันก็แค่รู้สึกเหนื่อย พักผ่อนเดี๋ยวก็ไม่เป็นไรแล้ว”
เย่เชินหลินดึงมือเธอออก สีหน้าเข้มขรึม
“ใครว่าฉันไม่โกรธ? ฉันมีมนุษยธรรม ไม่อยากใช้ความรุนแรงกับคนป่วย! รอให้เธอหายดีก่อน ดูว่าฉันจะจัดการกับเธอยังไง!”
หากฉันไม่สามารถทำให้เธอไม่ลงจากเตียงได้ ฉันก็ไม่คนในสกุลเย่!
เย่เชินหลินไปกดโทรศัพท์ เซี่ยชีหรั่นรีบหยุดเขาไว้ พูดกระซิบ: “ฉันไม่ได้ป่วยจริงๆ ฉันแค่หิวนิดหน่อย” พูดไม่ทันขาดคำ ท้องของเธอก็ร้องขึ้นมา
“ให้ตาย ทำไมไม่บอกเช้ากว่านี้” เย่เชินหลินตะคอกใส่เธอ แล้วกดโทรศัพท์สั่งพ่อบ้าน: “รีบเตรียมอาหารหนึ่งชุดส่งมาให้ฉัน! เร่งด่วน!”
เซี่ยชีหรั่นไม่อยากเห็นเย่เชินหลินไม่มีความสุข เธอพบว่าตัวเองยิ่งอยู่ยิ่งไม่อยากเห็นผู้ชายคนนี้โกรธอีก
เมื่อใดก็ตามที่เห็นเขาขมวดคิ้ว เธอก็อยากช่วยให้เขาใจเย็นลง ตอนนี้เธอยิ่งอยู่ก็ยิ่งรู้ว่า ผู้ชายคนนี้ ไม่สนว่าเขาจะดูเย็นชามากแค่ไหน แท้จริงแล้วหัวใจของเขานั้นอ่อนโยน
เขาสมควรได้รับความรักจากเธอ แม้ว่าเธอต้องรักเสี่ยวจุน ไม่ควรรักเขา แต่เธอก็หวังว่าจะสามารถทำอะไรเพื่อเขาได้บ้าง ให้เขามีความสุข ให้เขาโกรธน้อยลง
“ฉันไม่เป็นไร คุณไม่ต้องโมโห” เซี่ยชีหรั่นพูดเบาๆ
…
ตกดึกจิ่วจิ่วก็นึกขึ้นไม่รู้ว่าเซี่ยชีหรั่นกินข้าวหรือยัง ถูกพ่อบ้านคุมทั้งวัน แต่เมื่อถึงเวลาที่จะได้มาหาเธอ ใครจะรู้ว่าเธอไม่อยู่ในห้อง โม่เสี่ยวหนงบอกไม่รู้ว่าเธอไปไหนแล้ว
จิ่วจิ่วต้องเดินไปที่ห้องคนงานอีกครั้ง ไม่คิดว่าระหว่างทางจะเจอเหอเหวิน
ปฏิบัติต่อศัตรูของเซี่ยชีหรั่น จิ่วจิ่วไม่มีความประทับใจที่ดี แต่เหอเหวินรู้สึกประทับใจจิ่วจิ่วมาก รู้ว่าเธอดีกับเซี่ยชีหรั่น เธอรู้สึกว่าก็เหมือนเป็นญาติคนหนึ่งของเธอ
“จิ่วจิ่ว ขอบใจเธอที่ดูแลชีหรั่น” เหอเหวินพูดอย่างจริงใจ
จิ่วจิ่วแสยะริมฝีปาก “ทำอะไร ทำดีหวังผลประโยชน์ ฉันว่าเธอก็เหมือนส้งหลิงหลิง ต่อหน้าฉันอีกอย่างลับหลังก็อีกอย่าง อยากลากฉันเข้าไปด้วย แต่มันไม่ง่ายขนาดนั้น”
เหอเหวินกลับรู้สึกชอบนิสัยของเธอ ยิ้มบางๆ “ฉันไม่อยากลากเธอเข้ามา และฉันก็ลากเข้ามาไม่ได้” เพียงแค่ฉันได้ยินชีหรั่นพูดในตอนเที่ยง ว่าหากไม่ใช่เพราะเธอส่งข้าวให้เขา เธอคงต้องหิวจริงๆแล้วฉันอยากจะแบ่งข้าวของฉันให้เขา หากเธอไม่ส่ง หากฉันส่งให้ ฉันก็คงหิว ดังนั้นฉันต้องขอบใจเธอ!”
“อะไรนะ? ตอนเที่ยงฉันไม่ได้ส่งข้าวให้เขา เขาบอกว่าฉันส่งข้าวให้เขาเหรอ? พระเจ้า! เขาคงจะไม่หิวจนถึงตอนนี้หรอกนะ ฉันมันซื่อบื้อ ฉันก็ว่าทำไมพ่อบ้านโรคจิตนั่นจ้องมองฉันไว้ตลอด ส้งหลิงหลิงคนนี้ไว้ไจไม่ได้! หยามเกินไปแล้ว! จิ่วจิ่วเพิ่งตะโกนเสร็จ ก็มองเห็นรถของเย่เชินหลินจากระยะไกลจอดอยู่ที่ประตูบ้าน