สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่212 สาวใช้ตัวแสบ116

ตอนที่212 สาวใช้ตัวแสบ116
เธอเห็นเย่เชินหลินอุ้มเซี่ยชีหรั่น เข้ามาในบ้าน
“ฉันจะไปถามเซี่ยชีหรั่นว่ากินข้าวรึยัง!” จิ่วจิ่วกล่าวกับเหอเหวิน ก็เดินมาจากที่ไกล
เซี่ยชีหรั่นกำลังคุยกับเย่เชินหลิน เสียงประตูดังขึ้น จิ่วจิ่วถามจากด้านนอก: “คุณเย่คะ รบกวนถามว่าเซี่ยชีหรั่นอยู่ในห้องของคุณไหมคะ?”
“เข้ามา!” เสียงเข้มของเย่เชินหลินดังออกมาจากด้านใน จิ่วจิ่วบิดประตูเข้าไป มองเห็นเซี่ยชีหรั่นนอนอยู่บนเตียง ที่ดูอ่อนแอ ก็รู้ว่าเธอไม่ได้กินข้าวทั้งวัน
“ชีหรั่นเรื่องที่เธอไม่ได้กินข้าว ได้บอกคุณเย่รึเปล่า?” จิ่วจิ่วเดินไปอีกฝั่งของเตียง พร้อมกับถามเซี่ยชีหรั่น
“เขารู้แล้ว” เซี่ยชีหรั่นไม่อยากให้จิ่วจิ่วพูดมาก เลยพูดสามคำนี้ไป
จิ่วจิ่วเข้าใจเซี่ยชีหรั่น เธอรู้สึกว่าตัวเองไม่ใช่ผู้หญิงที่เป็นที่ยอมรับของเย่เชินหลิน ดังนั้นจึงอยากอดทน
ในฐานะเพื่อนที่ดีของเธอ ไม่อยากเห็นเธอเป็นที่รองรับอารมณ์โดยไม่สนใจ
“คุณเย่คะ! เธอคงไม่ได้บอกว่าเธอถูกคุณส้งสั่งไม่ให้กินข้าวทั้งวัน?”
สีหน้าเข้มของเย่เชินหลิน ทันใดนั้นน้ำเสียงก็เข้มเพิ่มขึ้นให้จิ่วจิ่วพูดเรื่องทั้งหมดให้ชัดเจน
“เป็นแบบนี้ค่ะ วันนี้คุณนายไห่มา คงเพราะทุกคนรู้สึกว่าสถานะของเซี่ยชีหรั่นอึดอัด ไม่เหมาะที่จะทานข้าวในบ้าน ดังนั้นคนที่อยู่ร่วมทานข้าวกับคุณนายไห่และคุณนาย ก็มีเพียงแค่คุณส้ง ฉันได้ยินมากับหูตัวเองว่าคุณนายสั่งคุณส้ง ว่าอย่าลืมส่งข้าวไปให้ซีหรั่นพวกเขา เธอยังตอบตกลง ใครจะรู้ตอนที่เจอเข้ากับเหอเหวิน เธอบอกว่าชีหรั่นยังไม่ได้กินข้าว ฉันเห็นฟางลี่น่าอารมณ์ดี คาดว่าเธอน่าจะมี ก็มีแต่ชีหรั่น ที่หิวอยู่ทั้งวัน”
ไม่แปลกที่ไห่ลี่หมินพูดแบบนี้กับเขาที่ประตู ดูแล้วก็อยากด่าตัวเอง ที่ปล่อยให้ผู้หญิงที่บอบบางหิวจนเป็นลม
“ไปเรียกส้งหลิงหลิงมาให้ฉัน!” เย่ชีหรั่นส่งการอย่างเย็นชา
“ค่ะ คุณเย่!” จิ่วจิ่วตอบอย่างมีความสุข
เธอก็ไม่ยอม และก็อยากจะเห็นหลิงหลิงถูกไล่ออกจากวิลล่าหลังนี้ แบบนี้เรียกว่าทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว
หลังจากจิ่วจิ่วออกจากประตูไป เย่เชินหลินใบหน้าเข้ม มองใบหน้าเล็กที่ขาวซีดของเซี่ยชีหรั่น และรู้สึกเศร้าใจ
เขาเอื้อมมือใหญ่ไปแตะที่ใบหน้าของเธอ น้ำเสียงอ่อนลงมาก: “ทำไมไม่บอกฉัน?”
“เพราะคุณกำลังโกรธ ดังนั้นฉันเลยไม่พูด จริงๆแล้วฉันก็ไม่ค่อยหิว จริงๆ คุณอย่าถือโทษคุณส้ง วันนี้มีแขกมา มีแต่เธอจัดการ เธอคงจะยุ่งมาก”
“ไม่ต้องแก้ตัวแทนเธอ!” เย่เชินหลินตะโกน
เมื่อจิ่วจิ่วเดินออกไป เปิดประตู เธอไปห้องรับแขกเรียกส้งหลิงหลิง เมื่อเห็นว่าคนที่มาเรียกเป็นจิ่วจิ่ว ในใจก็เต้นรัว
พอดีที่พ่อบ้านก็อยู่ในห้องรับแขก เธอก็รวดเรียกพ่อบ้านออกมาด้วย กระซิบกับเขาไปกี่ประโยค
ส้งหลิงหลิงเคาะประตูห้องของเย่เชินหลิน และเข้ามา ถามเขา: “เชินหลิน มีเรื่องอะไรคะ?”
“เธอกล้ามาก! ตอนที่ฉันไม่อยู่บ้าน ทำร้ายเซี่ยชีหรั่น ข้าวก็ไม่ให้เธอกิน? ฉันว่าเธอคงจะพอแล้วสำหรับการอยู่บ้านตระกูลเย่ ตอนนี้ไปเก็บข้างของ ไป!”
เย่เชินหลินเกลียดคนที่วางแผนที่เจ้าเล่ห์ที่สุด วันนี้เธอทำแบบนี้ เขาทนไม่ได้
โดยเฉพาะใบหน้าเล็กที่ขาวซีดของเซี่ยชีหรั่นนั้นแทงใจเขา เขาจะปล่อยให้คนที่ทำลอยนวนมีความสุขดีได้อย่างไร
ส้งหลิงหลิงสีหน้าประหลาดใจ เธอดูเหมือนใช้เวลานานกว่าจะรู้ตัว ก้าวไปข้างหน้าอย่างไม่อยากเชื่อและถามเซี่ยชีหรั่น: “น้องหรั่น เธอยังไม่ได้กินข้าวเหรอ? เธอยังไม่ได้กินข้าวจริงๆเหรอ?”
“ยังมาทำเสแสร้งอีก?” สีหน้าของเย่เชินหลินยิ่งน่ากลัวกว่าเดิม หากไม่ใช่เพราะเซี่ยชีหรั่นดึงเขาไว้ เขาอยากจะตบผู้หญิงคนนี้จริงๆ
“ฉันถูกใส่ร้าย! เชินหลิน ฉันไม่ได้ไม่ให้เธอกินข้าว!” ส้งหลิงหลิงพูด น้ำตาไหลลงมาอาบแก้ม ดูเหมือนมีความผิดมากมาย
“ถ้างั้นก็เป็นฉันที่ไม่ให้เธอกินข้าว?” เสียงของเย่เชินหลินนั้นเย็นชา
หากไม่ใช่เพราะเห็นแก่คุณแม่ของเธอ เขาก็ไม่อยากจะฟังผู้หญิงคนนี้พูดเลย
“เชินหลิน คุณฟังฉันพูด วันนี้มีแขกฉันยุ่งมากจริงๆ คุณนายสั่งฉันไว้ ว่าพวกเธอไม่สะดวกมาร่วมโต๊ะ สถานะอึดอัดไม่รู้จะแนะนำยังไง ฉันรู้ว่าคุณเชื่อฟังแม่เธอทุกอย่าง ดังนั้นฉันจึงทำตามสิ่งที่คุณนายต้องการ คุณนายก็สั่งฉัน ว่าต้องให้พวกเธอกินข้าว อย่าลืม ช่วงนี้ฉันก็ไม่สบาย ลืมนั้นลืมนี่ กลัวว่าจะจำเรื่องสำคัญแบบนี้ไม่ได้ เลยแจ้งไปยังพ่อบ้าน ให้พ่อบ้านเตรียมอาหารให้พวกเธอ หากน้องหรั่นหิวจริงๆ ฉันก็สมควรตาย ทำไมฉันถึงไม่คิดจะถามพ่อบ้านสักคำ ให้อาหารครบทุกคนรึยัง”
คำพูดก่อนหน้าของส้งหลิงหลิงก็สอดคล้องกับสิ่งที่จิ่วจิ่วกล่าว ในเวลานี้ครึ่งจริงครึ่งปลอม เย่เชินหลินทั้งเชื่อและทั้งสงสัย เหตุผลของเธอ ก็อาจเป็นไปได้ ระหว่างพ่อบ้านกับเซี่ยชีหรั่นก็มีความเกลียดชังกัน เขาใช้โอกาสนี้เพื่อไม่ให้เธอกินข้าว ก็อาจเป็นไปได้