สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 23 อันตราย

ตอนที่ 23 อันตราย
เธอรักไห่ลี่หมินงั้นเหรอ? นี่คงจะเป็นหมากรุกตัวนึงที่เธอตั้งใจทำเพื่อเขาสินะ
  “เอ้ยนั่น !! ชีหรั่นคุณเลือดไหลนี่! นี่เธอจะฆ่าตัวตายหรือไง? เธอเป็นบ้าไปแล้วเหรอ แบบนี้มันถึงกับตายได้เลยนะเนี่ย!” จิ่วจิ่วเห็นว่าข้อมือของเซี่ยชีหรั่นบาดเจ็บสาหัสมากจนเขาไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแล้วตอนนี้  เธอร้องตะโกนออกมาพร้อมกับก้าวเขามาหาอย่างรวดเร็ว
  จิ่วจิ่วจับที่ข้อมือของเซี่ยชีหรั่น แล้วน้ำตาของเธอก็ไหลออกมาในทันที
  “ชีหรั่นคุณต้องรีบทำแผลนะ คุณต้องไปโรงพยาบาล! คุณเย่คะเราต้องพาเธอไปห้องฉุกเฉินโดยเร็วที่สุด”
  เย่เชินหลินขยับตาของเขาไปที่ใบหน้าที่สงบนิ่งไร้ซึ่งอารมณ์ใด ๆของเซี่ยชีหรั่น สายตาของเธอยิ่งดูสงบนิ่งมากขึ้นไปอีก และดูเหมือนว่าเธอไม่ได้โกรธเกลียดเขาเลยแม้แต่น้อยที่เป็นสาเหตุทำให้เธอต้องเป็นเช่นนี้ ราวกับว่าเธอไม่มีความรู้สึกเลยยิ่งทำแบบนี้ยิ่งทำให้เขาเกลียดขึ้นไปอีก
  สีหน้าของเขาดูเย็นชากว่าปกติเล็กน้อย และน้ำเสียงของเขายิ่งฟังดูเยือกเย็นราวกับอากาศที่ไม่มีอุณหภูมิ
  “ไม่ต้องทำหรอกแผล! ไปทำล้างความสะอาดแผล เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วออกไปข้างนอกกับฉันตอนนี้!”
  “ คุณเย่ค่ะ! ขอร้องละ แบบนี้เธอกำลังตกอยู่ในอันตรายนะค่ะ” จิ่วจิ่วเดิมทีเคารพนับถือเย่เชินหลินเป็นอย่างมากถึงแม้ว่าเขามักจะดูเย็นชาไปหน่อยก็ตาม แต่เธอก็คิดว่ายังไงแล้วเขาก็ยังชอบเซี่ยชีหรั่นอยู่บ้าง
  แต่ทำไมตอนนี้เขาถึงได้ดูอำมหิตต่อเธอถึงเพียงนี้ หล่อนเลือดไหลขนาดนี้เขายังไม่อนุญาตให้ทำแผลอีก โถ่ชีหรั่นเธอช่างน่าสงสารเหลือเกิน
  เซี่ยชีหรั่นจับมือของจิ่วจิ่วแล้วยิ้มออกมาเล็กน้อยพร้อมกับพูดว่า “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แผลถึงจะดูน่ากลัวก็จริง แต่ที่จริงแล้วแผลตื้นมาก และไม่นานก็คงจะดีขึ้นเอง”
  “ชีหรั่น!!
  “ตอนนี้เธอไม่มีสิทธิ์พูดอะไรทั้งนั้น! ยังไม่เข้ามาอีก” เสียงตะคอกดังขึ้นมาทำให้แม่บ้านต้องรีบเข้ามาพาจิ่วจิ่วออกไปจากตรงนั้น
  “รีบไปเถอะค่ะ!” เซี่ยชีหรั่นพูดออกมาเบา ๆ
  “ชีหรั่นรีบไปล้างมือเถอะ อย่าปล่อยให้คุณเย่ต้องรอนาน”
  ต่อหน้าเย่เชินหลินแม่บ้านจะปฏิบัติต่อเซี่ยชีหรั่นด้วยความให้เกียรติมาก การบาดเจ็บที่ข้อมือของเซี่ยชีหรั่นนั้นทำให้เขารู้สึกสะใจอยู่ไม่น้อย แต่จะดีมากถ้าหากเธอตาย ๆไปได้ละก็ เขาก็จะยิ่งมีความสุขกว่านี้หลายเท่า
  เธอเจ็บหนักขนาดนี้ ผู้ชายคนนี้แม้แต่ทำแผลก็ไม่ยอมให้เธอได้ทำ มันแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนว่าเธอนั้นไม่มีความสำคัญเลยสักนิดในหัวใจของเขา
  ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเขาจะไม่มีวันเปลี่ยนใจ และระมัดระวังประคองเรือลำนี้ไปให้ถึงฝั่งให้จงได้
  “รับทราบค่ะ!” เซี่ยชีหรั่นกลับมาห้องของเธอที่อยู่ร่วมกันกับจ้าวเทียนอั้ย พลางกัดฟันพลางเปิดก๊อกน้ำแล้วล้างแผลของเธอจนสะอาด โชคดีที่ตอนนี้เลือดได้หยุดไหลไปแล้ว
  เธอไม่มีเสื้อผ้าอื่น ๆ ที่จะเปลี่ยน โชคดีชุดยูนิฟอร์มของเธอตัดเสร็จแล้ว เธอจึงใส่ชุดกระโปรงยูนิฟอร์ดเข้ารูปพอดีตัว แล้วกลับไปที่ห้องโถงใหญ่อีกครั้ง
เย่เชินหลินกำลังอ่านหนังสือพิมพ์อีกเช่นเคย จวบจนได้ยินเสียงของแม่บ้านกล่าวขึ้นด้วยความเคารพว่า “คุณเย่คะ เซี่ยชีหรั่นมาแล้วคะ” เขาถึงได้เงยหน้าขึ้นมองอย่างเฉยชาและพูดออกมาเพียงหนึ่งคำว่า “ไป!”
 แม่บ้านสั่งให้คนขับรถเข้าประจำที่ และรถเบนท์ลีย์เบนเทย์ก้าสีน้ำเงินได้มาจอดรอพร้อมอยู่ที่หน้าประตูบ้านเป็นที่เรียบร้อย
  เซี่ยชีหรั่นเองไม่ทราบว่าเย่เชินหลินจะพาเธอไปที่ไหน และเธอเองก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะถาม เธอทำได้เพียงแค่ก้มเดินหน้าตามเขาไป
ฟางลี่น่า จ้าวเทียนอั้ยและซุนเหมิงเหมิงถึงกับถอนหายใจออกมาพร้อมกัน และเริ่มอิจฉาริษยาเซี่ยชีหรั่นขึ้นมาอีกครั้งที่หล่อนได้มีโอกาสออกไปเที่ยวข้างนอกกับคุณชายเย่อีกแล้ว
 ในรถมันมีพื้นที่จำกัด นี่ยิ่งเป็นโอกาสที่เขาสองคนจะได้ใกล้ชิดกันอีกแล้วสินะ?
 น่าจะตาย ๆไปซะ!  เธอนี่มันมักโชคดีอย่างนี้เสมอ
 แม่บ้านก้มลงเปิดประตูให้เย่เชินหลิน และเขาก็เข้าไปนั่งอย่างสง่างาม
  “เอ่อ นายท่าน จะให้ชีหรั่นนั่งที่นี่เหรอคะ?” แม่บ้านถาม
  เย่เชินหลินนิ่งเงียบนั่นแปลว่าใช่ แม่บ้านมองมาที่เซี่ยชีหรั่น ก่อนจะปล่อยให้เธอเข้าไปนั่งในรถ
 แม่บ้านได้จัดเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยนั่งข้างคนขับไปด้วยหนึ่งคนเพื่อคอยปกป้องความปลอดภัยของเย่เชินหลินเขาปิดประตูแล้วรถก็ได้ขับออกจากไปจากคฤหาสน์ตระกูลเย่
  ภายในรถนั้นเงียบมาก และเซี่ยชีหรั่นก็คุ้นชินกับการเงียบเช่นนี้อยู่แล้ว
  ร่างสูงของเยเชินหลินนั้นนั่งกินพื้นที่อย่างมาก เธอพับขาของเธอให้หันไปชิดกับประตูให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพื่อเธอจะได้ไม่ต้องสัมผัสโดนตัวเขา
  ในที่สุดตอนนี้เธอก็ได้ออกมาข้างนอกแล้ว เธอหวังไว้ลึก ๆว่าสักวันหนึ่งเธอจะได้เดินออกมาจากบ้านตระกูลเย่ได้อย่างอิสระ
  วันพรุ่งนี้เป็นวันครบการตายของเสี่ยวจุน เธออยากที่จะลาหยุดสักหนึ่งวันเพื่อไปเคารพหลุมศพของเสี่ยวจุน แต่เธอก็ไม่สามารถลาได้
 เย่เชินหลินหลับตาแล้วเอนตัวลงบนเบาะหลังอย่างสบายราวกับว่าเซี่ยชีหรั่นไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น
 พอเขาหลับตาลงแล้วนั้น ด้านคนขับรถและพนักงานรักษาความปลอดภัยเองก็คอยแอบมองหน้าของเซี่ยชีหรั่นผ่านกระจกมองหลังอยู่เป็นครั้งคราว ใบหน้าเล็ก ๆ ที่สวยงามเช่นนี้ ซึ่งถ้าเขาไม่มองก็ไม่นับว่าเป็นผู้ชายแล้ว
  พวกเขาสองคนดีใจที่เย่เชินหลินหลับลงไปได้ ขณะที่เขาจะได้มองสาวสวยเต็ม ๆตานั้นจู่ๆ ก็ได้ยินประโยคหนึ่งเอ่ยขึ้นมาเบา ๆ ว่า “นายสองคนไม่อยากทำงานแล้วใช่มั้ย?”