สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่227 สาวใช้ตัวแสบ 131

ตอนที่227 สาวใช้ตัวแสบ 131
“ฉันกำลังถามเธออยู่นะพี่” โม่เสี่ยวหนงเขย่าต้นขาของเซี่ยชีหรั่น เหมือนกับว่าเขย่าเธอจนตื่นขึ้นจากภวังค์ความคิดของตน
“ฉันก็ไม่รู้ว่าเป็นเรื่องอะไร จู่ๆ เขาก็โกรธขึ้นมา พอแล้ว ถ้าแกมีเรียนก็ไปกินข้าวเช้าเตรียมตัวออกบ้านได้แล้ว ถ้าไม่มีเรียน แกก็ไปเล่นโทรศัพท์ของแกไปเลย ฉันจะไปอาบน้ำแล้ว”
เซี่ยชีหรั่นพูดจบ ก็ไม่สนใจโม่เสี่ยวหนงที่ยังถามต่ออยู่ ลุกขึ้นไปที่ตู้เสื้อผ้า เดิมก็มีชุดยูนิฟอร์มสาวใช้แค่สองชุดเอง โดนเย่เชินหลินฉีกทิ้งไปแล้วหนึ่งชุด ส่วนชุดที่ใส่เมื่อวาน เธอซักเสร็จแล้วแต่ยังไม่ได้แห้ง ตอนนี้เธอไม่อยากใส่เสื้อที่หลินหลิงเอามาให้ก็ไม่ได้แล้ว เธอเปิดตู้เสื้อผ้าออก เลือกเดรสชีฟองแขนยาว คอสูงและสีที่ค่อนข้างมืดมาหนึ่งตัว แล้วก็เอาเสื้อในและอย่างอื่นออกไปข้างนอก เดินไปทางห้องอาบน้ำใหญ่
เดินไปถึงครึ่งทาง เห็นข้างหน้ามีกี่คนกำลังเดินไปทางห้องทานข้าว แต่เป็นฝู้เฟิ่งหยีและคุณนายไห่พวกเขา แน่นอนอยู่แล้วข้างๆ พวกเธอก็มีผู้ชายตัวสูงใหญ่สองคนอยู่ด้วย เย่เชินหลินกับไห่ลี่หมิน ส่วนส้งหลิงหลิงและไห่ฉิงฉิงจับมือกัน ท่าทางเหมือนจะสนิทกันมากเดินตามอยู่ข้างหลังสุด
เซี่ยชีหรั่นไม่อยากเดินขึ้นไปข้างหน้าอีก กลัวว่าจะโดนเห็น เธอก้าวเท้าช้าลงจะหันหลังเดินกลับไป
ทางไปห้องทานข้าวจะต้องเดินผ่านเสาโลหะของห้องโถง เสานั้นสะท้อนแสงได้ เมื่อส้งหลิงหลิงเดินผ่าน ก็เห็นเซี่ยชีหรั่นจากจุดสะท้อนแสงนั้นพอดี
“โอ้ย!” จู่ๆ ส้งหลิงหลิงก็ส่งเสียงออกมา ทุกคนก็หยุดฝีเท้าลง หันกลับมาดูเธอ
“เป็นไรอ่ะหลิงหลิง” ฝู้เฟิ่งหยีถามขึ้น
“อ๊าย รองเท้าสูงเกินไป ไม่ได้ตั้งใจก็ไปพลิกโดน ไม่เป็นไรหรอกค่ะ” ส้งหลิงหลิงขมวดคิ้วก้มลงไป แล้วก็ยืนขึ้นมาอีก
ทันใดที่ทุกคนดูเธอเสร็จแล้ว ก็เห็นเซี่ยชีหรั่นที่กำลังจะหันหลังกลับพอดี
ไห่ฉิงฉิงเดินเคียงข้างกับส้งหลิงหลิง ไม่ได้สังเกตเลยว่าเธอไปพลิกโดนตอนไหน ก็ดูออกแล้วว่าท่าทางเธอแปลกๆ
เมื่อเห็นเงาสีเขียวอ่อนกำลังจะหนีไปอย่างเร่งรีบ ไห่ฉิงฉิงก็เข้าใจแล้วว่าเรื่องเป็นยังไง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคนนั้นต้องเป็นผู้หญิงที่เย่เชินหลินกับพี่ชายของเธอแย่งกันแน่นอน
พวกเธออยู่ห่างกันประมาณสี่ ห้าเมตร แต่ก็พอเห็นหน้าตาของเธอได้ชัดเจนแล้ว เป็นผู้หญิงที่เฉิดฉันจริงๆ ใบหน้าอันประณีต เส้นผมที่เรียบตรง ดูสะอาดสดชื่น ทั้งตัวยังปล่อยเสน่ห์สูงสง่าออกมาอีกด้วย
ถึงแม้ว่าตอนนี้จะดูสะบักสะบอมไปหน่อย แต่ก็ให้คนนึกถึงคำว่าซินเดอเรลล่าพอดีเลย
เขากลุ่มนี้กำลังจะไปกินข้าวเช้าที่ห้องทานข้าวหลัก แต่เธอเหมือนกำลังจะไปอาบน้ำ เจอพวกเขาก็เหมือนกับหนูที่เห็นคนไม่ได้เลย ได้แต่หันหลังแล้วหนีไป นี่ทำให้ใจของไห่ลี่หมินเจ็บหนักมาก
สายตาอันสงสารของเขาตกลงที่เซี่ยชีหรั่น จากนั้นก็ขมวดคิ้วมองไปที่เย่เชินหลิน ในใจพูดว่า: แกก็ดูแลเธอแบบนี้เหรอ? แกดูส้งหลิงหลิงสิ เธอสามารถมาอยู่กับพวกเราต่อหน้าต่อตาคนอื่นได้ แล้วเธอล่ะ? เธอกลับไม่คู่ควรที่จะให้แกพาออกมากินข้าวต่อหน้าต่อตาคนอื่นเหรอ?
เช้านี้คุณนายไห่เห็นเย่เชินหลินกับไห่ลี่หมินเจ็บตัวทั้งสองคน ในใจก็ได้สงสัยว่าเขามีเรื่องอะไรกัน แต่พวกเขาปากแข็ง ไม่ได้พูดอะไรออกเลย บอกแค่ว่าแค่เล่นๆ เฉยๆ เธอก็ไม่ใช่เด็กสามขวบ พวกเขาพูดอะไรก็เชื่อหมด แต่พวกเขาไม่ยอมรับ เธอก็ทำอะไรไม่ได้
ขณะนี้ทุกคนหยุดลงมา สายตาของลูกชายเธอที่มองเซี่ยชีหรั่นนั้น ทำเอาคุณนายไห่อึ้งจริงๆ นั่นเป็นสายตาอะไรเนี่ย เอ็นดูอย่างกับอะไรก็ไม่รู้ เขาก็เคยพาพานหยูกลับมาบ้าน แล้วตอนพานหยูล้มในบ้านเธอก็ไม่เห็นสีหน้าเขาจะเป็นแบบนี้เลย
แล้วยังเห็นเขามองเย่เชินหลินอย่างเกลียดแค้นอีก คนเป็นแม่คนนี้ในใจก็ได้รู้เรื่องบ้างแล้ว
ความจริงอยู่ในบ้านคนอื่น คุณนายไห่ก็ไม่สะดวกที่จะพูดอะไรมาก ตอนนี้เธออยากจะพิสูจน์การคาดเดาของตัวเอง ก็ตั้งใจมองไปที่เซี่ยชีหรั่นแวบหนึ่ง ถามฝู้เฟิ่งหยี: “เฟิ่งหยี ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครอ่ะ”
“เธอเป็น…” ฝู้เฟิ่งหยีพูดถึงแค่ครึ่งประโยค เย่เชินหลินมองไห่ลี่หมินด้วยการยั่วยวนที่เยือกเย็น พูดต่ออย่างเฉยชา: “สาวใช้คนหนึ่ง”
“สาวใช้คนนี้ดูคุ้นตามากเลย ให้ฉันเจอหน่อยได้ไหม” คุณนายไห่ยิ้มอ่อนโยนถาม
เซี่ยชีหรั่นได้ยินการสนทนาของพวกเขาแล้ว แต่เธอไม่อยากเดินเข้าไปหาพวกเขาจริงๆ ยังไงในมือก็ยังมีของพวกเสื้อในต่างๆ เดินไปแบบนี้จะหน้าอายขนาดไหน ไม่ใช่แค่อย่างนั้น ทั้งบนคอและแขนของเธอ ก็ยังมีรอยต่างๆ ที่เย่เชินหลินเหลือลงมาด้วยอีก ไม่ว่าจะเป็นใครที่เห็น ก็รู้ว่าสถานะของเธอเป็นอะไรแล้ว
คนอื่นรู้สถานะของเธอ สำหรับเธอแล้วก็ไม่มีอะไร แต่ว่าฝู้เฟิ่งหยีไม่อยากให้คนอื่นรู้มีตัวตนของเธอและผู้หญิงคนอื่นๆ อยู่ เธอคือคุณแม่ของเย่เชินหลิน ในเวลาเดียวกันก็อาจจะเป็นคุณแม่ของโม่เสี่ยวจุนก็ได้ สิ่งที่คุณแม่ของเขาไม่อยากจะเห็น แน่นอนว่าเธอก็ไม่ควรไปทำ
เธอหันหลังกลับ เดินไปทางห้องนอนอย่างลุกลี้ลุกลน
แต่ฝู้เฟิ่งหยีก็หักหน้าคุณนายไห่ไม่ได้ ส่งสายตาให้กับเย่เชินหลิน ให้เขาเรียกเซี่ยชีหรั่นมา
“เซี่ยชีหรั่น!” เย่เชินหลินเรียกเสียงเข้ม เซี่ยชีหรั่นก็ได้แต่หยุดฝีเท้าลง
“มานี่ คุณนายไห่อยากจะเจอเธอ”
เซี่ยชีหรั่นกัดริมฝีปาก ในเวลาเดียวกันก็เอาของเล็กๆ นั้นซ่อนไว้ที่ใต้เดรสสีเข้มไว้ดีๆ เพิ่งจะหันหลังกลับ ก็ได้ยินเย่เชินหลินพูดอีก: “เอาของไปเก็บ แล้วมาที่ห้องทันข้าวเลย”
สงสัยเขาก็น่าจะเห็นความอึดอัดใจของเธอ คำสั่งนี้ทำให้เธอสบายใจขึ้นเยอะ รีบตอบกลับคำว่าค่ะคำหนึ่ง ก็รีบกลับไปห้องด้วยความรวดเร็ว
ไม่อยากให้คนอื่นเห็นรอยทั้งตัวของเธอ ถึงจะยังไม่ได้อาบน้ำ แต่ไม่มีทางเลือกอื่นแล้วจริงๆ ในที่สุดเธอก็ได้ปิดผ้าม่าน เปลี่ยนเดรสแขนยาวคอสูงนั้นด้วยความรวดเร็วให้เรียบร้อย
ส้งหลิงหลิงที่บรรลุเป้าหมายแล้วก็รีบนำพาคุณนายไห่และฝู้เฟิ่งหยีไปที่ห้องทานข้าว ส่วนไห่ฉิงฉิงกำลังรู้สึกตื่นเต้นกับการเผชิญหน้ากับเซี่ยชีหรั่น