สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่239 สาวใช้ตัวแสบ143

ตอนที่239 สาวใช้ตัวแสบ143
“งั้นหรอ วางไว้ตรงนี้ เธอกลับไปก่อน ลำบากเธอแล้ว”
“ครับ คุณนาย “หมอห่าวพูดจบนำซุปยาวางไว้หน้าเซี่ยชีหรั่น แล้วหันกลับไป ก่อนจะไป ใช้จิตใต้สำนึกในการมองไปที่ส้งหลิงหลิงพริบเดียว เหมือนจะบอกว่า คุณพอใจไหม?
วันนี้ตอนเย็นส้งหลิงหลิงเคยไปหาเขา บอกว่าจะให้เขาปรุงยาให้ตัวเธอเอง เป็นสูตรยาที่ถ้าทานแล้วก็จะง่ายต่อการตั้งครรภ์
เขาบอกเรื่องสำคัญแบบนี้ ควรจะต้องปรึกษาคุณเย่ก่อน ส้งหลิงหลิงก็เอามือถือออกมาให้เขาดูคลิปวิดีโอหนึ่ง คือลูกสาวของเขาที่ตอนเช้าจากบ้านไปโรงเรียนอนุบาล ตอนเย็นจากโรงเรียนกลับถึงบ้าน
ความหมายชัดเจนแล้ว ถ้าไม่ฟังคำสั่งเธอ เธอก็จะลงมือกับลูกสาวเขา
หมอห่าวไม่มีทางเลือก ได้แค่รับปากเธอว่าจะปรุงยาให้ ใครจะรู้ว่าไม่ใช่แค่คำสั่งเดียว เธอยังสั่งเขาเป็นพิเศษ คืนนี้เวลาที่ทุกคนทานข้าวพร้อมหน้ากัน ให้นำยาบำรุงของเซี่ยชีหรั่นส่งมาต่อหน้าทุกคน
แม้หมอห่าวยังพูดไม่ขึ้นว่าชอบเซี่ยชีหรั่นมาก แต่เขาก็ยังเคารพนับถือเย่เชินหลิน ดังนั้นเขาถึงปิดบังความลับที่เย่เชินหลินให้เขาปิด ไม่บอกใครว่ายาที่ให้เซี่ยชีหรั่นเป็นยาคุมกำเนิด เย่เชินหลินรู้ว่าเขามาส่งยาให้เซี่ยชีหรั่นตอนนี้ คือจงใจจะทำให้เธอรู้สึกแย่ แต่เขาไม่มีทางเลือก หลายปีที่ผ่านมา เขามองศีลธรรมเป็นเรื่องสำคัญมาตลอด คิดไม่ถึงว่าเขาตอนนี้จะโดนคนขู่ได้ จึงต้องทำเรื่องน่ารังเกียจแบบนี้ มันทำให้เขาแม้แต่เย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นยังไม่กล้าที่จะมอง
ส้งหลิงหลิงสำรวจเย่เชินหลินอีก สีหน้าเขายังปกติ เม้มปากไว้ เหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดไม่ได้เกี่ยวกับเขาแม้แต่นิด
ในเมื่อเขาไม่สะทกสะท้านอะไร และหายากโอกาสที่ฝู้เฟิ่งหยีจะตั้งใจลงมือกับเซี่ยชีหรั่นให้ได้ ส้งหลิงหลิงก็จะไม่พลาด เธอใช้ท่าทีตาในการสั่ง พ่อบ้านรีบเดินมาด้านข้างเซี่ยชีหรั่น พูดอย่างเคารพอเกรงใจ:“ ชีหรั่น คุณรีบทานยาบำรุงเถอะ ไม่อย่างงั้นจะเริ่มทานข้าวเย็นแล้ว หลังข้าวเย็นแปดโมงคุณยังมียาบำรุงอีกหนึ่งที่ กลัวจะแน่นเกินไป คุณจะทานไม่ลง”
ที่แท้เรื่องทั้งหมดก็หาออกมาได้แล้ว เหอเหวินจิ่วจิ่วและโม่เสี่ยวหนงต่างคนที่เป็นห่วงเซี่ยชีหรั่น ต่างอยากปาดเหงื่อให้เธอ และอยากจะกราบความคิดละเอียดอ่อนของส้งหลิงหลิง
มองกลับไปที่เซี่ยชีหรั่น จนถึงตอนนี้เธอก็ทำหน้าสงบ สายตาก็มักจะมองไปที่ใบหน้าและสีหน้าที่ยังเหมือนเดิมของเย่เชินหลิน และเหมือนเรื่องที่เกิดขึ้นตรงนี้ไม่เกี่ยวกับเขา
ความสงบของเธอเป็นเหตุผลทำให้ฝู้เฟิ่งหยียิ่งโกรธ คิดในใจ ยัยแซ่เซี่ย นี่เธอกำลังมั่นใจว่าหลินเออจะปกป้อง ก็เลยไม่กลัวเลยสักนิดใช่ไหม?
“ยาบำรุงแปดโมงนี้คืออะไรอีก?ฝู้เฟิ่งหยีถามพ่อบ้านด้วยเสียงเย็นชา
“ยาบำรุงหลังทานข้าว คุณเย่เป็นคนสั่ง ว่าชีหรั่นร่างกายอ่อนแอ นอกจากมื้อหลักและยาบำรุง เวลาอื่นก็ต้องให้จิ่วจิ่วตั้งใจดูแล ทุกวันสิบโมงเช้า ตอนเย็นสี่โมงและกลางคืนแปดโมง จะส่งจำพวกซุปเนื้อสมุนไพรให้เธอบำรุง”
คำพูดของพ่อบ้านพึ่งจะจบ ทำให้สายตาของฝู้เฟิ่งหยียิ่งมองหยุดอยู่ที่ใบหน้าของเซี่ยชีหรั่น พูดอย่างเสียงเย็นๆ:“เซี่ยชีหรั่น ฉันว่าเธออยู่ที่นี่ดีกว่าฉันอีก ดีกว่าหลิงหลิงไม่รู้เท่าไหร่?เพราะอะไรสถานะอย่างเธอ โดนอดข้าว ยังต้องให้หลิงหลิงคู่หมั้นของเขาคนนี้มาชดเชยเธอ? ฉันว่าถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป ฉันกับหลิงหลิงก็คงไม่ต้องอยู่ที่นี่แล้ว แซ่เซี่ยกับเธอทีเดียวดีกว่ามั้ง!”
ฝู้เฟิ่งหยีโกรธเหมือนฟ้าร้อง แต่ยังคงรักษาเอกลักษณ์และการกระทำ ไม่มีทางที่จะทำให้เอกลักษณ์ตัวเองดูแย่
สายตาของทุกคนต่างมองไปที่หน้าเซี่ยชีหรั่น คำพูดหนักของฝู้เฟิ่งหยีก็ทำให้เธออยู่อย่างไม่สะทกสะท้านต่อไม่ได้
สีหน้าซีดของเธอตอนนี้เพราะความอึดอัดกลายเป็นหน้าแดง เธออ้าปาก เหมือนอยากตอบสักคำ แต่ก็เหมือนเธอไม่มีคำอธิบายอะไร
ทั้งหมดนี้ไม่มีสิ่งที่เธออยากได้และต้องการ ไม่มีอย่างใดที่เธอตั้งใจอยากได้ เย่เชินหลินเป็นคนให้เธอทั้งหมด ถ้าเธอไม่รับและขอบคุณเขา เขาจะโกรธ แต่เวลานี้ เขาเหมือนคนนอกคนหนึ่ง มองเธอโดนทุกคนล้อมไว้ เขาเหมือนแค่กำลังมองสัตว์ที่ถูกกับดักอย่างเย็นชา
ใจเธอรู้สึกเจ็บเล็กน้อย
ฝู้เฟิ่งหยีถามเธออีกรอบ:“ตอบฉัน ใช่ไม่ใช่ที่นี่มีเธอ ก็ไม่มีพื้นที่ให้ฉันกับหลิงหลิงแล้ว”
คำนี้ เหมือนได้บังคับเธอ ให้เธอจากที่นี่
เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลินอีกครั้ง เขายังคงเงียบไว้ ถ้าเป็นเช่นนี้ เธอหวังว่าเขาจะเงียบไปตลอด　
เธอลุกขึ้นอย่างช้าช้า พูดอย่างเคารพเกรงใจ“คุณนาย ฉันไม่กล้า!คุณเย่เป็นคนกตัญญูที่สุด ไม่มีทางที่จะเพื่อผู้หญิงจิ๊บจ๊อยอย่างฉัน ทำให้คนที่เป็นแม่อย่างท่านไม่ดีใจ ตอนนี้ฉันอยู่ที่นี่นำพาความลำบากมาให้ท่าน ฉันเชื่อว่าคุณเย่ก็อยากให้ฉันรีบหายไปจากที่นี่”　
พูดคำนี้จบ เธอมองไปที่ผู้ชายเย็นชาคนนั้นอีกรอบอย่างไม่รู้ตัว　
เย่เชินหลิน ถ้าฉันอยู่ที่นี่ ให้ท่านลำบากใจขนาดนี้ ทำให้ท่านไม่หยุดที่จะบาดเจ็บ ขอให้ท่านใช้โอกาสที่คุณแม่ท่านไม่อยากเห็นหน้าฉัน ให้ฉันจากที่นี่ไปเถอะ….