สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่240 สาวใช้ตัวแสบ144

ตอนที่240 สาวใช้ตัวแสบ144
ฝู้เฟิ่งหยีมองเย่เชินหลินอย่างสงบ ส้งหลิงหลิงก็มองเขาอย่างคาดหวัง เซี่ยชีหรั่นมองเขาแค่ครั้งเดียวก็ก้มหน้าลง รอคำสั่งจากเขา
ห้องอาหารใหญ่เงียบแบบสุดขีด ทุกคนต่างรู้สึกถึงความกดดันและตื่นเต้น
เย่เชินหลินไม่มีสีหน้าอะไรแบบนั้น ทุกคนต่างรอคำพูดเขา แต่เขาไม่ยอมพูดอะไร นั่งอย่างสงบ คนอื่นก็ไม่กล้าเปิดปากพูดอะไรออกมา
โม่เสี่ยวหนงลุ้นอย่างไม่ไหว ถ้าพี่สาวต้องออกไป เธอก็จะออกไป ถ้าจากที่นี่ อย่าพูดถึงความหรูหราที่ไม่มีแล้ว ออกไปตอนนี้　ไม่แน่อาจจะโดนหวีซานซานสั่งคนทำร้ายหรือฆ่า
ณ เวลาจะตายจะเกิดนี้ แม้เธอจะกลัว แต่เธอก็รวบรวมความกล้าออกมา　
เธอลุกขึ้น วิ่งกี่ก้าวไปที่ด้านข้างเย่เชินหลิน และไม่สนว่าฝู้เฟิ่งหยีจะมองเธอยังไง เธอแค่มองเย่เชินหลินอย่างเร่งรีบ　
“พี่เชินหลิน พี่ให้พี่ฉันไปไม่ได้นะ เธอรักพี่ ที่จริงเธอรักพี่มาก เธอ….”
“เสี่ยวหนง!”เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วและพูดตัดคำพูดของเธอ:“ที่นี่ไม่มีพื้นที่ให้เธอมาพูด เธอกลับไปนั่งที่เธอ!”
“พี่! พี่รีบพูดสิว่าพี่รักเขา!แค่พี่พูดว่าพี่รักพี่เชินหลิน เขาจะไม่อยากให้พี่ไปแน่นอน”
เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นอย่างเย็นชา น้องสาวเธอก็พูดแล้วว่าเธอรักแล้ว เธอจะพูดไหม?
“เสี่ยวหนง!”เซี่ยชีหรั่นตะโกนเตือนเธออีกครั้ง สายตาเธอไม่พอใจอย่างมาก โม่เสี่ยวหนงไม่คิดว่าจะมี
สักวันที่จะโดนสายตาของพี่สาวตกใจ เธอหยุดคำพูดตัวเองทันที
ความหมายของเซี่ยชีหรั่นชัดเจนแล้วว่าเธอจะไม่พูด ส้งหลิงหลิงยิ้มเบะปาก　
ฝู้เฟิ่งหยียังคงมองลูกชายตัวเอง ตอนนี้ก็ไม่พูดอะไร แล้วรอคำสั่งจากเขาอย่างเดียว　
จิ่วจิ่วก็ลุ้นอย่างกระวนกระวาย แต่เหตุการณ์แบบนี้ แม้ปกติเธอจะฉลาดคิดได้ ตอนนี้เธอไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร มองเย่เชินหลินที่เขาแค่พยักหน้าเธอก็ต้องจากไป แต่เย่เชินหลินก็ยังเหมือนตีให้ตายเขาก็ไม่ยอมพูดอะไร เธอลุ้นอย่างเต็มไปด้วยเหงื่อ
เธอทนต่อไปไม่ได้จริงๆ เธอเดินขึ้นไปกี่ก้าวถึงด้านข้างฝู้เฟิ่งหยีโดยตรง พูดอย่างเสียงเบา:“คุณนายขอโทษค่ะ ฉันรู้ที่นี่ไม่มีสิทธิที่ฉันจะพูดได้ แต่ฉันก็อยากจะพูดอะไรอย่างหนึ่ง ชีหรั่นไม่ใช่คนที่อยากทำให้ตัวเองดูสูงส่ง ทั้งหมดนี้ของเธอเป็นคุณเย่ที่สั่งและจัดการให้เธอ….”
เซี่ยชีหรั่นพึ่งจะห้ามคำพูดของโม่เสี่ยวหนง ต้องไปห้ามคำพูดของจิ่วจิ่วอีก　
เธอยังไม่ทันพูดอะไร ฝู้เฟิ่งหยีเปิดปากพูดก่อน:“เธอรู้ว่าที่นี่ไม่มีสิทธิให้เธอพูด ก็ไม่ต้องพูด”　　
จิ่วจิ่วจึงได้แค่นิ่งอยู่แบบนั้นอย่างอึดอัด พูดอะไรต่อไม่ได้แล้ว
“เซี่ยชีหรั่น เธอยังมีอะไรจะพูดอีกไหม?”ฝู้เฟิ่งหยีเปลี่ยนสายตาไปมองที่เซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัว พูดเบาเบา:“คุณนาย ฉันไม่มีอะไรให้พูด ฉันไม่ดีเองจริงๆ”
“หลินเออ!”
ฝู้เฟิ่งหยีถามแบบนี้ ก็อยากให้เย่เชินหลินรับรู้เองว่า ผู้หญิงคนนี้เธอไม่รักเขาอยู่แล้ว เก็บไว้ก็ไม่ได้อะไร　
ลูกชายเธอก็เป็นคนมั่นใจคนหนึ่ง ไม่จำเป็นที่จะต้องเป็นเธอ
แน่นอน ต้องดูช่วงเวลาหนึ่งของเขาว่าเขาคิดยังไง　
เย่เชินหลินมองไปที่ผู้หญิงคนนั้นอีกรอบอย่างเย็นชา ตอนนี้เธอไม่ได้มองเขา แต่มองไปที่พื้นอย่างสงบ เหมือนว่าแค่คำพูดเขาคำเดียว เธอก็พร้อมที่จะรีบไป ไม่มีท่าทีที่จะไม่อยากไปแม้แต่นิด　
“แม่ ทำไมโกรธแบบนี้เนี่ย?เพื่อผู้หญิงจิ๊บจ๊อยคนหนึ่ง คุ้มหรอ?ฉันก็พูดกับท่านตั้งนานแล้ว ถ้าท่านเห็นหน้าเธอแล้วสบายใจ ก็ให้เธออยู่ ถ้าไม่อยากเห็นหน้าเธอ ก็ไล่ออกไปได้ทุกเมื่อ ผู้หญิงก็แค่สิ่งของทั่วๆไป”
เย่เชินหลินโทนเสียงจืดจืด คำพูดที่พูดออกมากลับกลายเป็นคำพูดที่ไม่มีความรักที่สุดในโลก เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าศักดิ์ศรีของตัวเองอยู่ไหน เธอยืนอยู่ตรงนั้นอย่างอึดอัดใจ คิดว่าตั้งแต่ที่เธออยากแก้แค้นให้เสี่ยวจุน รับปากกับสัญญานั้น เธอก็ไม่มีศักดิ์ศรีนั้นแล้ว เพราะฉะนั้นเขาอยากทำแบบไหนกับเธอ ก็ทำแบบนั้น เธอเป็นคนทำให้ศักดิ์ศรีหายเอง จะโทษว่าเป็นคนอื่นที่อยู่ดีดีมาเหยียบเธอลงก็ไม่ได้
เย่เชินหลินพูดคำนี้จบ สายตาคมกวาดมองไปที่ใบหน้าขาวของชีหรั่นอีกรอบ จากนั้นลุกขึ้นมา พูดกับคุณแม่:“อาหารพวกนี้ท่านไม่อยาก ดูท่าแล้วฉันคงต้องไปทำเอง”
พ่อบ้านรีบตามเย่เชินหลินไป ห้องอาหารกลับมาเงียบสงบเหมือนเดิม　
ทุกคนต่างคิดว่าวันนี้เป็นฝู้เฟิ่งหยีที่อยากจะไล่เซี่ยชีหรั่นออก เย่เชินยังบอกให้แม่ตัดสินใจเรื่องนี้ ถ้าเป็นเช่นนั้นเซี่ยชีหรั่นก็ต้องไปจากที่นี่อย่างเดียว
โม่เสี่ยวหนง จิ่วจิ่ว ต่างอยากช่วยเซี่ยชีหรั่นพูด ก็ไม่กล้าที่จะพูดอะแล้ว กลัวพูดแล้วเหตุการณ์ยิ่งแย่
“คุณน้า ฉันว่า….”ส้งหลิงหลิงก็ทนไม่ไหว เห็นอีกนิดเธอเองก็จะได้ใจแล้ว แค่คำสั่งของฝู้เฟิ่งหยีคำเดียว เซี่ยชีหรั่นก็จบลงแล้ว เธอต้องช่วยผลักดันสักหน่อย
ฝู้เฟิ่งหยีมองไปที่เซี่ยชีหรั่นขึ้นขึ้นลงลง จากนั้นก็ค่อยๆพูดออกมา:“เซี่ยชีหรั่น คราวหลังเป็นคนอย่าทำตัวสูงส่ง อยู่ที่นี่ไปก่อน นั่งลงกินข้าวเถอะ”
รณ์ที่เขาเย็นชากับเธอขนาดนี้ ก็คือที่สุดเท่าที่เธอทำได้แล้วจริงๆ