สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่295สาวใช้ตัวแสบ 199

ตอนที่295 สาวใช้ตัวแสบ 199
“ทำไม หงส์ของพวกเจ้าก็ถึงเวลาตกกระป๋องแล้วหรือ?” ส้งหลิงหลิงเดินมาใกล้จิ่วจิ่ว พูดกระซิบที่ข้างหู จนจิ่วจิ่วสะดุ้งตกใจ
“คุณ” จิ่วจิ่วโกรธจนจะขานชื่อเธอ แล้วก็หัวเราะพูดขึ้นว่า “วางใจได้ค่ะ ต่อให้ชีหรั่นจะจากไป ผู้หญิงทุกคนก็ต้องไป ต่อให้คุณชายเย่ต้องชอบกับผู้ชาย ก็ไม่มีทางชอบคุณ”
พูดจบ ก็ไม่สนใจว่าส้งหลิงหลิงจะโกรธยังไง เธอรีบก้าวเดินจากไปอย่างว่องไว
ส้งหลิงหลิงออกมาจากประตูหลักคฤหาสน์ ไปจัดการสั่งอาหารเย็นโจ๊กรสจืดที่จะให้ฝู้เฟิ่งหยี เธอรู้ว่าเย่เชินหลินได้สั่งพ่อบ้านไว้ก่อนแล้ว เธอไปก็เพื่ออยากหาโอกาสไปหาพ่อบ้าน
เธอไปเดินหาในครัวรอบหนึ่ง พ่อครัวเลี่ยวเห็นเธอ ในใจหวาดกลัวนิดหนึ่ง ร้อนรนจนของในมือเกือบจะหล่นตกลงพื้น
“พ่อบ้าน ฉันมีเรื่องจะคุยกับคุณ คุณตามฉันไปคฤหาสน์หลักหน่อยสิ” ส้งหลิงหลิงเห็นว่าพ่อบ้านไม่เคลื่อนไหว จึงเรียกเขา
“คุณนายชอบทานผักกาดดอก ใส่น้ำมันน้อยหน่อย จืดๆหน่อย”พ่อบ้านสั่งอย่างละเอียดอีกครั้ง แล้วค่อยก้มหน้าก้มตาเดินตามส้งหลิงหลิงออกมาจากห้องครัว
เขาสงบขนาดนี้ ส้งหลิงหลิงรู้ดีว่าเป็นเพราะอะไร เธออยากได้เขามาเป็นพวก จึงต้องทนกับสีหน้าท่าทางของเขา
“คุณลุงพ่อบ้าน ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ฉันได้ยินเชินหลินบอกว่าต่อมาหวีซานซานสั่งให้คนจับตัวลูกของคุณไป เขาคงอยากที่จะข่มขู่คุณ ไม่ทำอันตรายลูกของคุณจริงๆหรอก แต่ถึงยังไงฉันก็ยังรู้สึกผิดจริงๆ ต้องขอโทษด้วย คุณกับลูกของคุณต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ ฉันจะไม่ให้คุณต้องมารับกรรมฟรีๆ อีกสองวันเสี่ยวลี่มาแล้ว ฉันจะสั่งให้เขาชดเชยให้คุณ”
พ่อบ้านโบกมืออย่างเมินเฉย พูดว่า “ขอบคุณคุณหนูส้ง ไม่เป็นไรครับ เรื่องที่ผ่านมาแล้วก็ขอให้ผ่านไปก็พอ ผมก็ไม่ได้คุณชายเย่ว่าคุณมีส่วนเกี่ยวข้อง แต่ว่าต่อไป ผมจะจงรักภักดีรับใช้คุณชายเย่ กับคุณนาย หากคุณอยากได้อะไรเพิ่ม รบกวนคุณไปหาคุณอื่นนะครับ ผมช่วยคุณไม่ได้แล้วครับ”
ส้งหลิงหลิงยืนอยู่ที่นั่น แล้วรู้สึกโดดเดี่ยวไม่สามารถพึ่งพาใครได้ ความจริงเย่เชินหลินก็ไล่เธอแล้ว ตอนนี้แม้แต่พวกเดียวกันก็ไม่ยอมช่วยเหลือเธอแล้ว
ฝู้เฟิ่งหยีก็ไม่ได้มีท่าทีต่อต้านอะไรมาก กับการที่มีเซี่ยชีหรั่นไปจุดธูปไหว้พระกับพวกเรา เธอวางแผนอยากมีลูก แต่เย่เชินหลินไม่ยอมให้เธอเข้าใกล้เลยแม้เพียงนิดเดียว
หากเป็นแบบนี้ต่อไป เธอจะไม่ต้องถูกขับไล่จนต้องกลับจวนไปหรือ?
ไม่ได้ ความพยายามที่ผ่านมามากมาย จะให้สูญเปล่าไม่ได้
“ไม่ช่วย? คุณเป็นคนรับปากเองนะ จะมาบอกว่าไม่ช่วยก็จะไม่ช่วย คุณคิดว่ามีหวีซานซานเท่านั้นหรือที่กล้าแตะต้องครอบครัวของคุณ ฉันแตะต้องไม่ได้?” ส้งหลิงหลิงเห็นว่าไม้อ่อนไม่ได้ผล จึงไม่เกรงใจพ่อบ้านอีกต่อไป
เพราะว่าครอบครัวของพ่อบ้านยังมาไม่ถึง จึงยังไม่กล้าพูดอะไรมาก กลัวจะเกิดอะไรขึ้น จึงอ่อนข้อลงมาก่อน พูดอย่างนอบน้อมกับเธอว่า “คุณหนูส้ง ดูสิ ครั้งนี้คุณชายเย่ช่วยชีวิตลูกของผมไว้ ผมซาบซึ้งใจมาก เขาเป็นคนดี คุณอยากที่จะอยู่กับเขา ทำไมไม่หาวิธีอื่นที่เป็นหนทางที่ดีกว่านี้ครับ? อย่าคิดทำแต่เรื่องเสี่ยงๆเลยครับ ครั้งนี้เขารู้สึกได้ถึงความผิดปกติแล้ว ยังเคยถามผมว่าคุณมีส่วนเกี่ยวข้องไหม ไม่ผิดที่คุณมีวิธี แต่เขาไม่มีวิธีมากกว่าคุณหรือ?”
“คุณไม่ต้องมาสอนฉัน ยังไง ถ้าฉันมีความต้องการ ฉันก็จะยังมาหาคุณ คุณอย่าคิดที่จะมีอิสระ” ส้งหลิงหลิงพูดอย่างโหดเหี้ยม แล้วเดินกลับไปทางเดิมอย่างโกรธจัด
เธอเดินไปไกลแล้ว พ่อบ้านก็โทรไปหาคนรักของเขา ใช้ให้เธอเก็บข้าวของของตนกับลูกทั้งสอง พรุ่งนี้เช้าเขาจะสั่งคนไปรับพวกเขามา
รอเมื่อพวกเขามาถึงแล้ว ส้งหลิงหลิงก็จะไม่สามารถเอาอะไรมาข่มขู่เขาแล้ว
ไม่นาน พ่อบ้านก็มาเคาะประตูเย่เชินหลิน แล้วบอกว่าอาหารเย็นเตรียมเสร็จเรียบร้อยแล้ว
เย่เชินหลินดับบุหรี่ มายังห้องนอนแม่ของเขา เรียกท่านให้ไปทานข้าว ฝู้เฟิ่งหยียังคงหลับตานั่งพิงอยู่ที่หัวเตียง แล้วส่ายหัว “ไม่อยากทาน ไปทานกันก่อนเลย”
“ล้วนเป็นอาหารรสจืด ข้าวต้มกับผัดผัก ทานหน่อยไหมครับ” เย่เชินหลินหว่านล้อมแม่ของเขาอย่างอบอุ่น
“อย่ามาหว่านล้อมเลย ไม่ทาน”
ท่าทางฝู้เฟิ่งหยีกระด้างขึ้น เย่เชินหลินรู้ดี แม่กำลังมุดเข้าไปหาทางตันอีกแล้ว
นิสัยของเขาก็เหมือนกับแม่ของเขา มีบางครั้งเวลาที่ยึดติดเรื่องอะไร ก็ยากที่จะออกมาจากความรู้สึกแบบนั้น
“แม่ไม่ทาน ผมก็ทานไม่ลง แม่ทานบ้างนิดหน่อย ผมก็จะได้ไม่ต้องทนหิวไง” เขาพูดด้วยเสียงเบา หว่านล้อมอีก ฝู้เฟิ่งหยีลืมตาขึ้น มองหาอย่างโกรธเคือง “หากลูกไม่ทาน แม่ก็จะไม่ทานไปตลอดชีวิต หากลูกยังสุขดีอยู่ บางทีอีกสองสามวันแม่ก็หายแล้ว”
ทุกครั้งที่ฝู้เฟิ่งหยีพูดแบบนี้ เย่เชินหลินก็จะจนตรอก ไม่มีหนทางอะไรอีกแล้ว ไม่ใช่ว่าเขาไม่เคยลองที่จะสู้กับแม่ของเขา โดยการอดเป็นเพื่อนแม่ของเขา แต่ต่อให้เขาไม่ทาน แม่ของเขาก็ไม่ยอมทาน ยิ่งโกรธกว่าเดิมขึ้นไปอีก
“ได้ ผมไปทานก็ได้ แม่ครับ แม่ต้องรับปากผม มากสุดหนึ่งวันแม่ต้องลุกมาทานข้าวนะครับ อย่าให้ผมต้องเป็นห่วง”
“ไปเถอะ” ฝู้เฟิ่งหยีพูดอย่างอ่อนแรง
เย่เชินหลินของมาจากห้องของแม่เขา ส้งหลิงหลิงกับฟางลี่น่าเดินมาพร้อมกัน กำลังจะมาเรียกฝู้เฟิ่งหยี มองเห็นเย่เชินหลินเพียงคนเดียว เธอจึงถามขึ้นเสียงเบาว่า “ทำไมคุณน้าไม่มาคะ? ไม่อยากทานหรือคะ?”