สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่299 สาวใช้ตัวแสบ 203

ตอนที่299สาวใช้ตัวแสบ 203
ถึงแม้ว่าเธอจะอารมณ์เสียแต่ก็ทำได้เพียงเงียบขรึม ที่จริงแล้วก็ไม่มีอันตรายอะไร แม้กระทั่งเขายังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอกำลังอารมณ์เสีย
เย่เชินหลินเองก็โกรธเรื่องยาคุมเหมือนกัน ถ้าหากเธอไม่มีความดีความชอบชักชวนแม่ของเขาไปกินข้าวได้ คราวนี้เขาคงอาจจะเย็นชากับเธอไปสักช่วงหนึ่ง
เขาให้เธอมานั่งใกล้ๆเขา ไม่ได้แปลว่าเขาจะง้อเธอ หรือพูดคำพูดที่อ่อนโยน เขาเพียงแค่ให้โอกาสเธออีกสักครั้งเท่านั้น ให้เธอเหมือนทำเหมือนตอนที่อยู่ในห้องนอน เข้ามาถามเขาว่าอารมณ์เป็นอย่างไรบ้าง
ใครจะไปรู้ว่าเขาเงียบ เธอก็เงียบ
ผู้หญิงสมควรตายคนนี้ ทำตัวเดี๋ยวอย่างโน้นเดี๋ยวอย่างนี้ เพียงเวลาชั่วครู่เดียวก็ทำสีหน้าใส่เขา จะดื้อรั้น?
กิจกรรมทางจิตวิทยาของเซี่ยชีหรั่นไม่ได้มากมายเหมือนกับเย่บางคน เธอแค่มองใบลาเวนเดอร์ที่อยู่ตรงหน้าเธออย่างเงียบๆ ในใจก็ใช่ว่าไม่คาดหวังที่จะสื่อสารกับเขา
เป็นเพียงเพราะว่าเขาไม่ได้ให้เธอพูดอะไร เธอจึงไม่อยากเอ่ยปากพูด ไม่รู้ว่าคำพูดประโยคไหนที่จะไปเหยียบถูกข้อห้ามของเขา ถ้าไม่พูด กลับอาจส่งผลให้เธอปลอดภัยมากกว่า
“ทำไมคุณไม่ถามผมว่าผมอารมณ์ดีไหม?” ทันใดนั้นเขาได้เอ่ยปากพูด น้ำเสียงเย็นยะเยือก พูดประโยคนี้ออกมาซึ่งเหมือนเป็นเด็กประมาณนั้น ทำให้เซี่ยชีหรั่นขำออกมาอย่างอารมณ์ขัน
“คุณอารมณ์ดีขึ้นหรือไม่ ก็ปรากฏอยู่บนใบหน้าคุณแล้วไม่ใช่หรือ?” เซี่ยชีหรั่นเหมือนใช้น้ำเสียงแบบนี้พูดกับเขาเป็นครั้งแรก
อาจเป็นเพราะสีหน้าของเขาดูบูดๆ เธอเลยอ่อนไหวใส่เขา กล้าที่จะพูดแบบนั้นออกไป
การพูดแบบนี้เป็นการทำลายความมั่นใจตัวเองของใครบางคนมาก ที่ผ่านมาแม้ว่าภูเขาไท่ซานจะทับลงมาใบหน้าสีหน้าเขาก็ไม่เคยเปลี่ยน ทำไมถึงให้ผู้หญิงคนนี้เดาอารมณ์เขาออกได้อย่างง่ายดาย?
“หืม?” เพื่อรักษาหน้า เย่บางคนถึงกับส่งเสียงไม่ค่อยพอใจออกมาคำหนึ่ง
เซี่ยชีหรั่นไม่อยากเข้าตาเขา ยังคงพูดคำพูดที่ทำให้เขาขุ่นเคืองว่า “คุณเย่คะ คุณต้องการแสดงให้ฉันรู้ว่าคุณอารมณ์ไม่ดีหรือคะ?”
เย่เชินหลินขมวดคิ้ว ยิ้มเย้ยหยันไปทีหนึ่ง ทันใดนั้นก็เอื้อมมือไปโอบบ่าเธอ ตัวเธอก็ล้มเอียงลงมา
“อ้า” หลังจากเธออุทานด้วยเสียงต่ำ และร่างกายท่อนบนของเธอก็ล้มลงมาบนแขนอันแข็งแรงของเขา เขาก้มศีรษะลงแล้วจ้องมองใบหน้าของเธอ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ไม่เลวนี่ กล้าต่อปากต่อคำเป็นแล้วด้วย? ใครให้ท้ายเธอ?”
ดวงตาของเขาจับจ้องอยู่ที่ดวงตาของเธอ ทั้งคู่มองหน้ากันอยู่อย่างนี้ เธอได้ยินเสียงหัวใจของเธอที่เต้นรุนแรงขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
เธอดูเหมือนหวังอยากให้เขาก้มลงมาจูบปากเธอ…..ทำไมเธอถึงมีความคิดแบบนี้?
“ฉัน คุณช่วยให้ฉันได้ลุกขึ้นมาก่อนแล้วค่อยคุย ดีไหมคะ?”
“พูดแบบนี้แหละ”
“คุณชายเย่ คุณนายดีขึ้นไหมคะ? หลังจากทานข้าวแล้วอารมณ์ดีขึ้นบ้างไหมคะ?” เซี่ยชีหรั่นหาได้เหตุผลหนึ่งมาถามเขา ถามอันนี้ก็ไม่ใช่เป็นการหาเหตุผลทั้งหมด จริงๆแล้วเธอก็อยากรู้ว่าตอนฝู้เฟิ่งหยีอาการเป็นยังไงบ้าง เธอไม่สะดวกที่จะไปดูท่านที่ห้องบ่อยๆ แบบนั้นจะดูเหมือนเธอพินอบพิเทาเกินไป
ต่อให้เป็นห่วงจริงๆ เธอก็หวังเพียงว่าความห่วงใยที่มีนี้เธอรับรู้คนเดียวก็พอ
“ไม่ค่อยดีขึ้น” เย่เชินหลินพูดเสียงเบา ใบหน้าไม่มีท่าทางล้อเลียนแล้ว กลายไปเป็นค่อนข้างเคร่งขรึม
ตอนที่เธอเดินเข้ามาดูเขา ก็เห็นเขานั่งอยู่ที่นี่อย่างเป็นทุกข์ เขายังอารมณ์ไม่ค่อยดีอยู่จริงๆ ดูสีหน้าของเขาฉายแววกังวลอย่างยากที่จะปกปิด เซี่ยชีหรั่นที่อารมณ์เสียอยู่เล็กน้อยหายไปอย่างไร้ร่องรอย
เธอยื่นมือน้อยๆออกไป จับใบหน้าเขาอย่างบางเบา พูดปลอบเขาว่า “อย่าห่วงไปเลย ท่านอาจจะต้องการเวลาสักหน่อย เดี๋ยวก็ดีขึ้นค่ะ”
เขาจับมือน้อยๆของเธอลงมา เธอนึกว่าเขาไม่ชอบให้เธอแสดงความเป็นห่วงเขาแบบนี้ กำลังคิดจะชักมือกลับ กลับโดนเขาจับไว้อย่างแน่น
“วันนี้คุณไปพูดหว่านล้อมคุณแม่ยังไงท่านถึงยอมลงมาทานข้าวได้?” เขาถาม
“ก็ไม่ได้หว่านล้อมอะไร ฉันก็แค่ไปเชิญท่านมาทานข้าว ท่านก็รับปากเอง” คำพูดพวกนั้น เซี่ยชีหรั่นไม่อยากที่จะพูดซ้ำอีก ไม่อยากให้เขาคิดถึงเรื่องเย่จื่อห้านขึ้นมาอีก
เธอไม่อยากพูด เขาก็ไม่บังคับ แต่ว่าไม่พูดอะไรตั้งนาน บรรยากาศก็กลับมาเงียบสงบ
เธอยังคงอยู่ในอ้อมกอดเขา อ้อมกอดที่อบอุ่น คงจะเป็นอ้อมกอดที่ผู้หญิงส่วนมาโหยหา
ในขณะที่เหนื่อยล้าแบบนี้ ได้อิงซบอยู่บนตัวเขาช่างสบายยิ่งนัก สบายจนเธอที่ซบเขาอยู่แบบนี้ แล้วนอนหลับทั้งคืน
เธอค่อยๆหลับตาลง รู้สึกง่วงจริงๆ แล้วก็หาวขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
เมื่อหาวเสร็จแล้ว เธอก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาทันที คนคนนี้ เขามักจะเข้าใจเธอผิด คราวนี้คงจะไม่พูดว่าเธอไม่สมควรมาง่วงนอนอยู่ข้างๆเขานะ
เธอมองเขาอย่างค่อนข้างระมัดระวัง กลับคิดไม่ถึงว่าเขาจะถามเธออย่างอ่อนโยนว่า “เหนื่อยขนาดนี้ ยังจะวิ่งออกมาทำไม? ทำไมไม่นอนหลับ?”
น้ำเสียงอ่อนโยน กลับแฝงไปด้วยความตำหนิเล็กน้อย แต่ไม่ว่ายังไงล้วนเป็นความห่วงใยที่มีให้เธอ