สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่298สาวใช้ตัวแสบ 202

ตอนที่298 สาวใช้ตัวแสบ 202
เซี่ยชีหรั่นหัวเราะอย่างขมขื่น “นี่แค่ป้องกัน ไม่ใช่ยาทำแท้งสักหน่อย ไม่มีอะไรโหดร้าย”
“ไม่เอา ชีหรั่น อย่าลืม เธอไปพูดกับคุณชายเย่ ไม่ดื่มยานี้แล้ว ดีไหม?”
เห็นจิ่วจิ่วจะเข้ามาแย่งแล้ว ส่วนหมอห่าวยืนดูอยู่ตรงนั้น เหมือนกำลังเฝ้าดูเธอดื่ม จะได้รายงานเย่เชินหลินได้ เซี่ยชีหรั่นทำเป็นเคร่งขรึม พูดกับจิ่วจิ่วว่า “จิ่วจิ่ว อย่าห้ามเลย หากเขาต้องการแบบนั้นจริงๆ เขาจะพูดกับฉันเอง ยานี้ในตอนนี้ไม่ใช่คำสั่งของเขาให้มีคนเตรียมมาหรือ?”
คราวนี้จิ่วจิ่วไม่พูดอะไรแล้ว เธอพูดไม่ผิด เป็นคำสั่งของเย่เชินหลินจริงๆ
เฮ้อ ทั้งคนนี้ไม่รู้เป็นอะไร หนึ่งคนสองคน ดื้อรั้นเหมือนกันทั้งคู่
จิ่วจิ่วมองดูเซี่ยชีหรั่นดื่มยาลงไปจนหมดเกลี้ยงกับตาตัวเอง เหมือนดั่งมองเห็นชีวิตเล็กๆหายสาบสูญไปแล้วอย่างนั้น เธออยากบอกเย่เชินหลินจริงๆว่า เธอไม่อยากทำเรื่องนี้แล้ว เธอรู้สึกว่าเป็นการทารุณมาก
“ขอบคุณคุณหมอห่าว ลำบากคุณแล้ว”
“ไม่เป็นไร” ยังไงหมอห่าวก็รู้สึกผิดต่อเซี่ยชีหรั่น ตอนนี้เมื่อเจอเธอ ก็ไม่กล้ามองหน้าเธอตรงๆ
หลังจากหมอห่าวไปแล้ว จิ่วจิ่วยังอยากคุยกับเซี่ยชีหรั่นเรื่องยาคุม เห็นสีหน้าอ่อนล้าของเธอ สุดท้ายก็ไม่พูดอะไร พูดเพียงให้เธอพักผ่อนให้ดี แล้วก็ออกไป
ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมง มีตำรวจส่งโม่เสี่ยวหนงกลับมายังคฤหาสน์ ไม่นานเหอเหวินก็กลับมา ดูเหมือนคฤหาสน์จะดูคึกครื้นขึ้นมาอีกครั้ง
เทียบกับความวุ่นวายข้างนอก ภายในห้องนอกฝู้เฟิ่งหยีกลับเงียบสงบมาก
เย่เชินหลินนั่งอยู่เป็นเพื่อนแม่ของเขา ทั้งสองแม่ลูกไม่พูดอะไร ในใจต่างก็คิดถึงคนคนเดียวคนหนึ่ง
ในความเงียบสงบ มือถือฝู้เฟิ่งหยีดังขึ้น เป็นเย่เฮ่าหรันโทรมา
“เฟิ่งหยี เธอยังอยู่กับหลินเอ๋อร์ที่นั่นหรือ?” เขาถามมาจากโทรศัพท์
“อยู่”
“ทำไมพูดจาเหมือนไม่มีแรง ไม่สบายหรือ?” ความเป็นห่วงของเขาส่งผ่านมาทางโทรศัพท์ ฝู้เฟิ่งหยีกลับตอบอย่างเรียบเฉยว่า “เปล่า”
“จะกลับมาเมื่อไหร่?” ผ่านไปสักพัก เย่เฮ่าหรันถึงถามขึ้นมา
“แม่จะไม่กลับไป ต่อไปคุณก็ไม่ต้องโทรมาหาแม่อีก” เย่เชินหลินแย่งโทรศัพท์มา แล้วตะคอกใส่ลำโพงมือถือ
ทุกครั้งที่เขาเห็นแม่ของเขาทรมานเพราะเรื่องเย่จื่อห้าน เขาก็จะยิ่งเกลียดเย่เฮ่าหรัน ยิ่งพูดกับเขาอย่างเหน็บแนม ทำอะไรขัดใจเขา
หากเป็นปกติตอนที่เย่เชินหลินพูดจาก้าวร้าวกับเย่เฮ่าหรัน ฝู้เฟิ่งหยีจะห้าม ตอนนี้เธอไม่มีความคิดอยากที่จะพูดอะไรทั้งนั้น
คำประโลมใจของเซี่ยชีหรั่น ช่วยได้แค่ช่วงเวลาทานข้าวเย็น หลังจากนั้นเธอก็เริ่มคิดฟุ้งซ่านขึ้นมาอีก
“หลินเอ๋อร์” เย่เฮ่าหรันเรียกอย่างอ่อนแรง เย่เชินหลินกลับกดสายทิ้งไป ไม่ให้ได้มีโอกาสพูดอะไรอีก
“ลูกออกไปเถอะ แม่จะนอนแล้ว” ฝู้เฟิ่งหยีพูดอย่างโกเศร้า เย่เชินหลินเม้นริมฝีปาก ไม่พูดอะไร ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องนอนแม่ของเขาอย่างเงียบๆ
เขาไม่ได้กลับไปยังห้องนอนตัวเอง แต่เดินตรงออกไปจากประตูคฤหาสน์หลัก เดินไปทางถนนเส้นเล็กที่ปลูกดอกลาเวนเดอร์ไว้นั้น
เวลานี้ เซี่ยชีหรั่นนั่งอยู่บนเตียงอย่างเหนื่อยล้า หลังจากที่โม่เสี่ยวหนงกลับมา เห็นเธอแล้วก็ไม่ได้แสดงอาการดีใจการกับเริ่มต้นชีวิตใหม่ของเธอ มีเพียงความโกรธเคืองและกล่าวหา
เธอเคยคิดที่จะสานสัมพันธ์กับพี่สาวดีดี หวังให้เธออยู่ที่นี่ใช้ชีวิตอย่างคนชั้นสูง แต่นิสัยเธอก็เป็นแบบนี้ ในใจคิดอะไรอยู่ก็อดไม่ได้ที่จะพูดออกมา
“ขอโทษ เสี่ยวหนง ครั้งนี้เป็นฉันที่ผิดเอง เธอจะโทษฉันก็โทษเลย” เซี่ยชีหรั่นพูดประโยคนี้ไม่รู้ว่าเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้ว เหมือนหากโม่เสี่ยวหนงยังคิดไม่ได้ ก็จะพูดอยู่แบบนี้
“ฉันโทษเธอแล้วจะมีประโยชน์อะไร เธอก็พูดได้เพียงว่าเธอผิดไปแล้ว เธอผิดไปแล้ว เธอบอกว่าจะชดใช้ให้ฉัน เธอพูดสิเธอจะชดใช้ให้ฉันยังไง?”
ทุกครั้งที่โม่เสี่ยวหนงรบเร้า เซี่ยชีหรั่นก็ทำได้เพียงขอให้เธอใจเย็นๆ แล้วก็อยากหนี
เธอเหนื่อยมาจริงๆ อยากที่จะล้มตัวลงนอนมากๆ แต่ดูแล้วโม่เสี่ยวหนงเหมือนจะไม่มีทางให้เธอได้นอนอย่างสงบแน่
“ฉันคิดขึ้นมาได้ว่า คุณชายเย่มีธุระจะถามฉัน ฉันไปหาเขาก่อน เสี่ยวหนง เธอไปอาบน้ำก่อน รอฉันกลับมา เรานอนกันแต่เช้า” เซี่ยชีหรั่นพูดเสร็จ ก็รีบออกไปจากห้องรับแขก
ตอนกลางวันไปปีนเขามาทั้งวัน ตอนนี้ขาของเธอทั้งเมื่อยทั้งล้า ตอนเดินแทบไม่กล้าออกแรง
ความดื้อรั้นของโม่เสี่ยวหนงไม่ผ่านไปได้ง่ายๆขนาดนั้น เธอเดินไม่ไหวแล้วจริงๆ อยากหาที่พักผ่อนแปบนึง และแล้ว เธอก็คิดถึงว่าใต้ต้นลาเวนเดอร์มีม้านั่งยาว
ที่นั่นเป็นสถานที่ที่เธอชอบไปมากที่สุดในคฤหาสน์ นั่งอยู่ตรงนั้นแล้วหลับตาลง ในความเงียบสงบบางทีก็รู้สึกเหมือนมองเห็นใบหน้าที่เป็นมิตรของโม่เสี่ยวจุน
เซี่ยชีหรั่นก้มหน้าก้มตา ค่อยๆมุ่งหน้าเดินไปทางนั้น เดินไปถึงใกล้ๆแล้วเงยหน้าขึ้น และก็มองเห็นเย่เชินหลินนั่งตัวตรงอยู่ตรงนั้น กำลังมองดูใบของดอกลาเวนเดอร์อย่างเหม่อลอย
เธอหยุดฝีเท้าลง ไม่รู้ว่าจะไปต่อดี หรือหันหลังกลับ
“มานี่”เย่เชินหลินมองเห็นเธอแล้ว สั่งด้วยเสียงเคร่งขรึม คราวนี้เซี่ยชีหรั่นไม่มีทางเลือกแล้ว ทำได้เพียงเชื่อฟังเขา เดินมายังข้างกายเขา
เย่เชินหลินตบเก้าอี้ตรงข้างๆเขา เขาไม่พูด เธอก็ไม่พูดอะไร
อาจจะเป็นเพราะเรื่องยาคุม ความเย็นชาของเขาทำให้ในใจลึกๆของเธอรู้สึกเสียใจ ดังนั้นเธอก็ไม่อยากพูดอะไร เธอรู้สึกว่าที่จริงตัวเองไม่ควรทำแบบนี้ ทั้งๆที่ไม่มีสิทธิ์โกรธ ทำไมถึงยังคิดไม่ได้ขนาดนี้ มีบางครั้งก็จะคิดไม่ได้จริงๆ ยังคิดที่จะไปอารมณ์เสียใส่เขา