สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่308 สาวใช้ตัวแสบ212

ตอนที่308 สาวใช้ตัวแสบ212
เซี่ยชีหรั่น ฝากไว้ก่อนเถอะ นี่เป็นแผนถอนกำลังออกของฉันฉันจะออกไปจากที่นี่ก่อน และฉันจะกลับมาอีก
เธอเชื่อว่าการทิ้งระยะห่างอาจจะทำให้อะไรดีขึ้น เธอจะอดทนก่อนสักระยะ จะไม่มาวนเวียนอยู่ใกล้เย่เชินหลิน ไม่แน่ะอาจจะมีสักวันที่เย่เชินหลิน
จะเป็นคนมาหาว่าที่ภรรยาตัวเองก่อน
ถ้าเป็นเช่นนั้น พอเธอกลับมา เธอจะต้องคว้าโอกาสที่ตั้งครรภ์ลูกของเย่เชินหลิน เธอถึงจะสามารถขับไล่เซี่ยชีหรั่นให้ออกไปได้อย่างเด็ดขาด
“เย่เชินหลิน！”ส้งหลิงหลิงก้าวเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ก็หันมาเรียกเขา
“ยังมีอะไรอีก？”สีหน้าของเย่เชินหลินดูเหมือนว่าเริ่มหมดความอดทน
“เทศกาลไหว้พระจันทร์เป็นวันที่ครอบครัวจะได้มีโอกาสอยู่ด้วยกัน คุณเป็นคู่หมั้นของฉัน คุณมาทานข้าวที่บ้านกับพวกเรานะคะ？”เธอคิดจะถือโอกาสที่เย่เชินหลินกำลังไม่พอใจเซี่ยชีหรั่นอยู่นั้น ข้ามเข้าไปหาเขาอีกขั้น
เย่เชินหลินยังคงไม่มีอารมณ์ความรู้สึกใดใดปรากฏบนใบหน้าเขาเพียง แค่ตอบกลับไปอย่างเฉยชา“ครอบครัวเย่เราไม่ฉลองเทศกาลไหว้พระจันทร์ ฉันไม่ไปหรอก แต่ว่าผมจะเตรียมของขวัญไว้ เดี๋ยวให้หลินหลิงจะเป็นคนเอาไปให้นะ”
เฮ้อ！มีที่ไหนกันที่คู่หมั้นจะฉลองเทศกาลแยกกัน ในใจส้งหลิงหลิงรู้สึกผิดหวังและขื่นขม แต่พอเธอคิดว่าอย่างน้อยๆส้งซูหาวก็จะได้กลับบ้านไปฉลองกับครอบครัวแล้ว พวกเขาทำถอะไรมามากมายขนาดนี้แล้ว เย่เชินหลินจะทำแบบนี้ก็ไม่ถือว่าเกินไปเลยสักนิดที่เขาจะไม่ไป เธอทำได้แค่อดทน เพราะยังมีเวลาเหลืออีกมาก
เย่เชินหลินทานอาหารกลางวันเสร็จ สาวใช้คนใหม่ก็ยื่นผ้าเช็ดให้เย่เชินหลิน เขาเช็ดปากเสร็จ ก็ยังคงนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหน
เขายังคงอยากรู้ว่าตกลงแล้วเมื่อตอนสายเกิดอะไรขึ้นกับเธอกัน？ในตึกนี้คนที่สามารถที่จะรังแกเธอได้ก็มีแค่ส้งหลิงหลิงและฟางลี่น่าสินะ
“ฟางลี่น่า！”จู่ๆเขาก็เรียกชื่อนี้ขึ้นมา ฟางลี่น่าเริ่มรู้สึกกลัว กลัวว่าเรื่องที่เธอทำเมื่อเช้านี้จะถูกจับได้แล้ว ส้งหลิงหลิงไปแล้ว ก็ไม่มีใครที่จะปกป้องเธอแล้ว และก็ไม่มีใครที่จะจ่ายเงินค่าเสียหายให้เธอแล้ว
“วันหยุดนี้เธอก็กลับบ้านไปฉลองเถอะ”
หลังจากที่ฟางลี่น่าตกใจกลัวจนเหงื่อออก พอได้ยินเสียงนั้นก็นับว่าเป็นเสียงจากสวรรค์ เธอรีบพยักหน้าหงึกๆ ขอบคุณเย่เชินหลิน
เหอเหวินได้ยินว่าฟางลี่น่าสามารถกลับไปฉลองที่บ้านได้ เธอก็เริ่มภาวนาอยู่ในใจเอมองไปที่เย่เชินหลิน เย่เชินหลินสังเกตเห็นสายตาเธอ ก็เลยบอกอีกว่า “เหวินเหวิน เธออยากกลับก็กลับไปเถอะ”
เมื่อก่อนเย่เชินหลินไม่เคยคิดถึงปัญหานี้มาก่อน เมื่อกี้นี้ที่เหอเหวินมองเขาอย่างมีความหวังนั้น มันทำให้เขารู้สึกได้ว่า เขาเองนั้นไม่ชอบเทศกาลไหว้พระจันทร์เลย แต่ทุกคนในที่นี้กลับชอบ
เขาไม่ต้องการให้ทุกคนในครอบครัวมาเจอกัน แต่ทุกคนกลับคาดหวังสิ่งนั้น
“คุณพ่อบ้าน คนงานทุกคนในบ้านนี้ นับตั้งแต่วันนี้ไปก็หยุดงานได้ เป็นเวลา3วันครึ่ง”
“ครับ คุณเย่！”พ่อบ้านตอบรับ
พนักงานและคนงานทุกคน ถ้างั้นถ้าพูดแบบโอเว่อร์หน่อยก็คือ บ้านหลังนี้กำลังจะกลายเป็นเมืองร้างแล้ว
โม่เสี่ยวหนงแอบคิดในใจ ถึงเวลานั้นแม้กระทั่งคนที่จะทำอาหารก็คงไม่มีและเย่เชินหลินเองก็อาจจะกลับไปหาพ่อแม่เขา ถ้าเธอยังอยู่ต่อก็คงจะต้องอดตายแน่เลยใช่ไหม？
พอดีว่าตอนที่ไปโรงเรียน มีหนุ่มที่สูงหล่อทั้งรวยชวนเธอไปเที่ยว เธอคิดว่าออกไปเที่ยวซะ เธอจะได้ฉลองวันหยุดได้อย่างสนุกและมีความสุข
พอคิดแบบนั้นเธอจึงพูดกับเย่เชินหลินว่า “คุณเย่คะ ฉันก็อยากกลับบ้านไปฉลองกับครอบครัวเหมือนกัน”
ตอนแรกเซี่ยชีหรั่นเองได้ยินที่เย่เชินหลินสั่งให้ทุกคนลาหยุดได้ เธอก็ยังไม่ได้คิดอะไร แต่พอเสี่ยวหนงพูดขึ้นมาแบบนี้ สิ่งที่เธอนึกได้อันดับแรกคือ ถ้าเธอไปจากที่นี่อาจจะมีอันตรายได้
“เสี่ยวหนงเธอจะกลับบ้านหรอ？เธอ ……”เธออยากจะพูดว่า เธออยู่ที่นี่ดีกว่า พอคิดไปคิดมา บ้านหลังนี้พนักงานก็กลับไปกันหมด เธออยู่ต่อก็คงจะไม่ปลอดภัย
เซี่ยชีหรั่นพูดไปได้ครึ่งนึงก็กลืนกลับไป
ที่เย่เชินหลินพึ่งจะบอกไปเมื่อครู่ก็เท่ากับว่าให้ทุกคนไปได้ แต่มีเธอเพียงคนเดียวที่เขาไม่ได้พูดถึง
ตอนนี้เธอหวังว่าเขาจะพูดออกมาว่า เซี่ยชีหรั่นเธอก็กลับบ้านไปฉลองกับครอบครัวเถอะ ถ้าเป็นเช่นนั้นเธอก็สามารถที่จะกลับไปกับเสี่ยวหนง
ถึงแม้ว่าเธอจะซวยเจอกับหวีซานซานเข้าจริงๆ มีเธออยู่ข้างๆ เสี่ยวหนงก็จะปลอดภัย
เธอก็ทำเช่นเดียวกับเหอเหวิน ใช้สายตาที่แฝงไปด้วยความหวังและรอคอยมองไปยังเขา รอให้เขาพูดมาว่าอนุญาตให้เธอไป
เย่เชินหลินไม่แม้แต่จะมองไปที่เธอ เขาแค่หันไปบอกกับพ่อบ้านว่า “เตรียมรถให้ผมหน่งคัน”
ในใจเซี่ยชีหรั่นรู้ดี เขาไม่พูดอะไรแสดงว่าเขาไม่ยอมรับคำขอของเธอ ถึงแม้ว่าจะเป็นการขอร้องเขา แต่ก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะรับปาก แต่เพื่อเสี่ยวหนงแล้ว เธอคิดว่าจะต้องลองดูสักตั้ง
พ่อบ้านเรียกรถให้มาถึงแล้วได้อย่างรวดเร็ว เย่เชินหลินกำลังจะลุกขึ้นจะเดินไปที่รถ เซี่ยชีหรั่นตามเขาไปพูดเบาๆ“คุณเย่คะ ให้ฉันกลับไปกับเสี่ยวหนงได้ไหมคะ？เธอตัวคนเดียวไม่ปลอดภัย ฉันไม่วางใจน่ะค่ะ”
เธอไม่รู้เรื่องที่หวีซานซานโดนจับขังไปแล้ว แต่เย่เชินหลินรู้ ดังนั้นนับตั้งแต่นี้ต่อไป โม่เสี่ยวหนงจะปลอดภัย
เธอยังไม่ทันรอให้เย่เชินหลินพูดอะไร โม่เสี่ยวหนงก็ออกมาจับเซี่ยชีหรั่นไว้ “พี่คะ พี่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ฉันไม่เป็นอะไรหรอก ที่นี่ทุกคนก็กลับไปหมดแล้ว เหลือพี่เชินหลินอยู่แค่คนเดียว ถ้าพี่ไปแล้วใครจะอยู่เป็นเพื่อนพี่เขาล่ะ？”
เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นนิ่งๆ ราวกับกำลังจะพูดว่า ดูสิ น้องสาวเธอยังรู้จักห่วงว่าฉันจะอยู่คนเดียว เธอคนนี้นี่มัน ในใจเธอนอกจากโม่เสี่ยวจุนแล้ว ก็มีแต่โม่เสี่ยวหนงของเธอนี่แหละ ทำไมเธอไม่คิดถึงฉันบ้างนะ？
ตอนที่เย่เชินหลินมีวันหยุด โดยสัญชาตญาณเซี่ยชีหรั่นก็คิดว่าเขาจะกลับไปฉลองที่บ้าน แต่พอเสี่ยวหนงพูดขึ้นมา เธอก็นึกได้ว่าเย่เชินหลินไม่กลับบ้าน
ความสัมพันธ์ของเขากับพ่อเขานั้น เขาจะไปฉลองด้วยกันได้อย่างไง？
ที่นี่ก็จะเหลือเขาอยู่แค่คนเดียว ในที่ที่ใหญ่โตขนาดนี้ มันคงจะเงียบเหงาน่าดู เขาอยู่ที่นี่คนเดียว เขาจะโดดเดี่ยวและอ้างว้างขนาดไหน？
เธอควรที่จะอยู่เป็นเพื่อนเขา แล้วเสี่ยวหนงล่ะจะทำยังไง？เธอหวังว่าตัวเองจะสามารถแยกร่างได้ ถ้าเป็นอย่างนั้น ก็ไม่ต้องกังวลแล้ว
“พี่คะ พี่ไม่ต้องเป็นห่วงฉันจริงๆนะ ในห้องฉันมีเด็กต่างชาติที่ตัวใหญ่ๆหุ่นบึกๆตั้งหลายคน พวกเขาไม่เคยฉลองเทศกาลไหว้พระจันทร์น่ะคะ เลยร้องจะขอตามฉันไปบ้านด้วย ฉันเลยคิดซะว่ามีบอดี้การ์ดมาคอยดูแล2คน พี่ก็ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก รับรองว่าไม่มีเรื่องแน่นอนค่ะ”ที่เสี่ยวหนงพูดมานั้น ไม่ใช่ว่ากลัวเซี่ยชีหรั่นจะเป็นห่วง แต่เธอแค่ไม่อยากให้ชีหรั่นเข้ามาขัดขวางเธอ
“จริงหรอ？”เซี่ยชีหรั่นไล่ถามอีกรอบ หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงเย่เชินหลินพูดขึ้น “เธอไปได้ เตรียมเงินค่าปรับไว้ละกัน จะออกไปตอนไหนก็ได้”
พูดจบเขาก็เดินก้าวออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็ว
เย่เชินหลินเรียกให้คนขับรถและพนักงานรักษาความปลอดภัยลงมาจากรถ แล้วก็ขับรถไปบริษัทด้วยตัวเอง
หลังจากที่เขาออกไปโม่เสี่ยวหนงก็ไม่ได้เตือนอะไรเซี่ยชีหรั่นอีก พอกลับถึงห้อง เสี่ยวหนงก็โทรศัพท์ไปหาคนที่เธอนัดไว้ ผู้ชายคนนั้นจะขับรถไปรับเธอที่โรงเรียน
พ่อบ้านจะต้องจัดเตรียมสรรหารถมาเพื่อที่จะส่งทุกคนกลับไป และให้พวกเขานำรถกลับมาจอดคืนก็เป็นอันว่าเสร็จหน้าที่
จิ่วจิ่วและเหอเหวินจนกระทั่งหลิวเสี่ยวเจียวทุกคนตัดสินใจว่าจะอยู่เป็นเพื่อนเซี่ยชีหรั่น แต่กลับถูกเซี่ยชีหรั่นปฏิเสธ เพราะเซี่ยชีหรั่นรู้ดีว่าพวกเขาเฝ้ารอคอยวันที่จะได้กลับบ้านมานานแค่ไหน
“ชีหรั่น แต่เธออยู่ที่นี่คนเดียวไม่มีอะไรกินขึ้นมาล่ะ จะทำยังไง？”
“คุณเย่คงจะไม่ลืมหรอกว่ายังมีฉันคนนี้อยู่ที่นี่น่ะ”เซี่ยชีหรั่นอมยิ้ม
“พวกเธอไม่ต้องเป็นห่วง ผมกับภรรยาและลูกจะคอยดูแลเธออีกที พวกเธอก็วางใจและกลับบ้านไปได้แล้วล่ะ”
ถึงแม้ว่าเย่เชินหลินจะให้พ่อบ้านหยุดพักแล้วก็เถอะ แต่เขานึกถึงบุญคุณที่เย่เชินหลินมีต่อเขาและครอบครัว เขาจึงกลัวว่าถ้าไปจนไม่เหลือใครสักคนเลย เผื่อเย่เชินหลินต้องการอะไรขึ้นมาจริงๆ แล้วจะไม่มีคนคอยดูแล
พวกจิ่วจิ่วเธอเห็นว่ามีพ่อบ้านอยู่พวกเธอจึงเบาใจและกลับบ้านไป ไม่นานนักที่นี่ก็กลายเป็นเมืองร้าง
ภรรยาและลูกของพ่อบ้านก็พึ่งมาถึง จึงไม่ค่อยคุ้นชินกับที่นี่สักเท่าไหร่ เขาใช้เวลากับครอบครัวในเขตที่พักพนักงานอยู่พักใหญ่
เซี่ยชีหรั่นอยู่ที่ตึกใหญ่คนเดียว เธอรู้สึกว่าบ้านนี้มันช่างใหญ่เหลือเกิน เธอจึงออกไปเดินเล่นข้างนอก เดินจนเหนื่อยล้าถึงได้กลับเข้ามานอนหลับที่ห้องรับแขกอยู่ครู่หนึ่ง
หลังจากเย่เชินหลินถึงบริษัท ก็สั่งให้หลินหลิงโทรศัพท์หาพ่อบ้าน ถามเขาว่าหลังจากที่เขาหยุดพักนั้นเขามีแผนอะไรยังไง
พ่อบ้านรู้ว่าเรื่องที่เย่เชินหลินเป็นห่วงนั้นคือเรื่องของเซี่ยชีหรั่น เขาให้หลินหลิงบอกต่อไปยังเย่เชินหลินว่า ครอบครัวเขาจะอยู่ที่บ้าน ไม่ไปไหนเด็ดขาด จะคอยดูแลการกินอยู่ของเซี่ยชีหรั่นให้เป็นอย่างดี
เซี่ยชีหรั่นเดินไปมาหลายหนอยู่หน้าบ้าน เธอไม่รู้ว่าตัวเองกำลังยืนรอเย่เชินหลินกลับมาใช่หรือไม่
แต่ว่าในขณะที่ฟ้ามืดลงแล้ว เย่เชินหลินก็ยังไม่กลับมา
พ่อบ้านเองก็ทำอาหารไม่เป็น อาหารเย็นเป็นฝีมือของภรรยาเขา แต่เซี่ยชีหรั่นไม่ค่อยหิวสักเท่าไหร่ เธอจึงกินเข้าไปนิดๆหน่อยๆ
“ชีหรั่น มันดึกแล้ว เธอเองรีบกลับเข้าห้องไปเถอะ คืนนี้คุณเย่ไม่กลับเข้ามาทานข้าวหรอก”
“ค่ะ”เซี่ยชีหรั่นตอบกลับเสียงแผ่ว
ใช่สิ เขาคงจะไม่
เขารู้ว่าคนอื่นในบ้านกลับบ้านตัวเองกันไปหมดแล้ว เหลือแค่เธอ ตอนนี้เขาคงไม่อยากจอเธอ ดังนั้นเขาจึงไปทานข้าวข้างนอก
วันนี้พ่อบ้านก็คงจะไปอยู่กับภรรยาและลูกที่เขตที่พักคนงาน บ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ ถ้าหากว่าเย่เชินหลินไม่กลับมา เธอต้องอยู่คนเดียว เธอก็ถูกครอบงำด้วยความกลัวทันที
พ่อบ้านยืนอยู่ตรงนั้น เหมือนกับว่าถ้าเธอไม่เดินกลับห้องไปอย่างปลอดภัย เขาก็จะไม่เสร็จภารกิจยังไงยังงั้น
เซี่ยชีหรั่นทำได้แค่เดินกลับห้องไป และล็อกประตูห้องจากด้านในเรียบร้อย
เวลาก็เดินไป ในห้องนอกจากความเงียบแล้ว ก็คือความเงียบ เธออยากจะนอนหลับ แต่กลับพบว่า ความอ่อนล้าและความง่วงไม่มีเหลือแล้ว เธอลองนอนลงไปพยายามข่มตาหลับแต่ก็ไม่สำเร็จ
เซี่ยชีหรั่นหยิบโทรศัพท์ที่เย่เชินหลินให้เธอไว้ออกมา เปิดเครื่องอีกครั้งและกดดูข้อความที่เย่เชินหลินส่งมาให้เธอในคืนนั้น
ไม่รู้ว่าดูไปแล้วกี่รอบ ทั้งตึกยังคงเงียบสงัด เธอก็คอยเอียงหูฟังเป็นครั้งคราวเหมือนกับรอว่าเขาจะกลับมา ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ยอมเจอเธอ
เธอมองดูโทรศัพท์แล้วมองดูโทรศัพท์อีก จนตอนนี้ก็4ทุ่มแล้ว เธอหัวเราะออกอย่างขื่นขม พลางคิดไปในใจว่าเขาคงจะไม่กลับมาแล้ว
ในตอนที่เธอกำลังจะถอดใจ เธอกลับได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินอยู่ที่ทางเดิน ค่อยๆเข้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ
เธอรีบลุกขึ้นมาจากเตียงด้วยความตื่นเต้น เดินเท้าเปล่ามายังหน้าประตู
ฝีเท้าของเธอถึงแม้ว่าจะเบาและเงียบมาก แต่ก็ยังถูกเย่เชินหลินได้ยินเข้าจนได้
เขายอมที่จะปฏิเสธที่จะสนใจผู้หญิงทุกคน โดยเฉพาะผู้หญิงที่กล้าจะเถียงเขาต่อหน้าผู้คนเยอะๆในขณะที่เขาตักเตือนเธออยู่และเธอกล้าที่จะพูดสิ่งที่เธออยากพูด ในใจกลับคิดถึงภาพผู้หญิงร่างเล็กคนนั้นตกใจกลัวจนต้องแอบอยู่ในผ้าห่มไม่กล้าออกมา