สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่314 สาวใช้ตัวแสบ 218

ตอนที่314 สาวใช้ตัวแสบ 218
คู่สามีภรรยาของคนทั่วไปก็เป็นแบบนี้ ผู้ชายเลิกงานกลับบ้าน จ้องมองผู้หญิงยุ่งอยู่ในครัว ในห้องครัวมีโคมไฟสีส้ม ส่องไปยังใบหน้าสงบของผู้หญิง ผู้ชายจะรู้ว่าความเหนื่อยล้าจากข้างนอกนั้นคุ้มค่า
การได้พบผู้หญิงคนนี้ ทำให้เย่เชินหลินมีหัวใจเหมือนคนธรรมดาทั่วไป ความคิดที่ว่าในชีวิตนี้ที่ไม่เคยสนใจใคร ความคิดที่ว่าในชีวิตนี้จะไม่รักใครแล้วแต่งงานงานด้วย แต่เหมือนว่าจะถูกเธอสยบโดยไม่รู้ตัว
แต่ไม่รู้ว่าเธอคิดยังไง เธอเป็นเด็กกำพร้าตั้งแต่เด็ก ก็คาดหวังอยากมีบ้านที่อบอุ่น
เซี่ยชีหรั่น ศัตรูของโม่เสี่ยวจุนก็ถูกจำคุกแล้ว ต่อไปเธอก็ควรจะปล่อยวางเรื่องนี้ได้แล้ว?
ตราบใดที่เธอสามารถลืมได้ ตราบใดที่ในใจเธอมีแค่ฉันคนเดียว ฉันจะขอเธอแต่งงาน ให้เธอได้เป็นเจ้าสาวที่มีความสุขที่สุดในโลก เราจะมีลูกด้วยกัน มากกว่าหนึ่งคน ชีวิตของเราต้องสมบูรณ์แบบมาก
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกเหมือนว่ามีสายตาลึกมากได้จ้องมองเธอ เมื่อหันไปมอง ก็เห็นคุณเย่กำลังจ้องมองเธอจากด้านข้าง
“ทำไมเหรอคะ โม่?”
“ไม่ทำไม ฉันก็แค่เห็นว่า เวลาที่เธอล้างจานนั้นเซ็กซี่ เธอว่าหากปั๊มลูกที่นี่…”
“หา!”เซี่ยชีหรั่นกระซิบ: “คุณออกไปเลยนะ! ความคิดของคุณชั่วร้ายมาก!”
เย่เชินหลินแค่แกล้งเธอเล่นเท่านั้น ไม่อยากให้เธอรู้ความคิดของเขา ไม่คิดว่าเธอแค่ตะโกนด้วยความเขินอาย ก็ทำให้คนบางคนอยากจะเปลี่ยนความคิดเป็นสัตว์ร้ายจริงๆ
ไม่กี่ก้าวเขาก็ถึงข้างหลังของเธอ โอบไหล่เล็กๆของเธอไว้ ปากเข้าใกล้หูของเธอ พร้อมกับเสียงแหบแห้ง: “ฉันชั่วร้ายเหรอ? ฉันรู้สึกว่าก็โอเคนะ” ลมหายใจที่ร้อนระอุของเขาดังก้องอยู่ในหูของเธอ ใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นก็แดงขึ้นมาเป็นแถบ เธอก็ไม่รู้ว่าเขาเอาพละกำลังมาจากไหนเยอะแยะ แล้วทำได้ยังไงกับการทำเรื่องอย่างว่าได้อย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
“ดังเช่นเมื่อคืน ฉันจริงจังมาก!” เขาดูดติ่งหูของเธอ ทั้งชัดเจน ทั้งพูดต่อ
เขายังพูดถึงเรื่องเมื่อคืน! ไม่เพียงใบหน้าของเธอที่อายเท่านั้น แม้แต่หูก็แดงไปด้วย
“ฉันคิดว่า คุณพาฉันไปเดินเล่นที่สวนดอกไม้ได้ไหมคะ?” ในที่สุดเซี่ยชีหรั่นก็หาเสียงตัวเองเจอ อยู่ที่นี่อันตรายเกินไป เขาจะเหมือนสัตว์ร้ายยังไง ที่สวนดอกไม้กลางวันแสกๆเขาคงไม่กล้าทำอะไรเธอหรอก ดังนั้นที่นั่นปลอดภัยสุด
เธอเป็นคนที่ไม่เคยร้องขอ แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเธอคิดอะไร เนื่องด้วยร่างกายที่รับไม่ไหว อยากจะเบี่ยงเบนความสนใจของเขา แต่เขาก็ไม่ปฏิเสธ
“อืม” เขาเอ่ยเสียง แสดงถึงการรับปากแล้ว
“คุณดีจังเลยค่ะ โม่” เธอหันตัวไป ยกส้นเท้าแล้วจูบไปที่คางของเขา ดวงตาและคิ้วก็ยิ้มตาม
ความจริงเธอไม่ใช่แค่อยากเบี่ยงเบนความสนใจของเขา แต่เธออยากมีโมเม้นอย่างอื่นกับเขา ที่ไม่ใช่แค่เรื่องบนเตียง
บางทีในใจของเธอก็คาดหวังว่าอยากจะมีความรักในฐานะคู่รักเหมือนคนปกติทั่วไปกับเขาบ้าง อยากจะจับมือ และพูดจีบกัน
สำหรับเธอแล้ว อย่างไรก็เป็นเรื่องที่ฟุ่มเฟือยอีกครั้งจริงๆ เธอไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้ หรือวันมะรืนเขาจะยังอารมณ์ดีแบบนี้อยู่ไหม เขาเป็นคนที่บอกว่าเปลี่ยนก็คือเปลี่ยน เธอได้ตระหนักแล้ว ถือโอกาสตอนที่เขาอารมณ์ดี เธอจะอยู่กับเขาให้นานๆ ให้เขาได้รับรู้ถึงความรู้สึกของเธอ
เธอเป็นคนที่พึงพอใจกับอะไรง่ายมาก เมื่อใดก็ตามหากเขาปกป้องเธอ และเห็นเธอมีความสุขเหมือนเด็ก เขาก็จะพึงพอใจเช่นกัน ก็เหมือนเช่นตอนนี้
หลังจากเซี่ยชีหรั่นล้างจาน และวางถ้วยชามเสร็จ ได้เริ่มจูงมือของเย่เชินหลินก่อน เขาอึดอัดเล็กน้อย ไม่คุ้นชินกับการมีผู้หญิงมาจูงมือ แต่ก็ไม่ได้ปัดมือออก
ทั้งสองคนเลือกเส้นทางเล็กๆเพื่อไปสวนดอกไม้ ระหว่างทางก็เห็นพ่อบ้านกับคนรักหลังจากกินข้าวเสร็จแล้ว ก็พาลูกทั้งสองคนไปเล่น
พ่อบ้านเห็นเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นจูงมือกัน ก็ยิ้มด้วยความยินดี แล้วหันไป พูดกับคนรักว่า: “ตัวเล็กจะนอนแล้ว เรากลับกันเถอะ”
เขารู้ว่าเย่เชินหลินเป็นคนรักศักดิ์ศรี กลัวว่าไม่อยากให้คนภายนอกมาเห็นเขากับผู้หญิงจู๋จี๋กัน เย่เชินหลินเลิกคิ้ว พร้อมพูดในใจ พ่อบ้านคนนี้หลังจากผ่านสถานการณ์นั้นก็เปลี่ยนไปมาก ยิ่งอยู่ยิ่งเข้าใจจิตใจของเขามากขึ้น
ในสวนดอกไม้ก็ยังคงมีแต่ดอกไม้เดิมๆ อาจมีดอกเบญจมาศที่เพิ่งออกดอกมาบ้าง เซี่ยชีหรั่นมองดูดอกไม้ที่เบ่งบานสีสันสดใสพวกนั้น ก็รู้สึกถึงความแตกต่างของครั้งก่อนที่เธอกับเหอเหวินเคยมาดูด้วยกัน
“คุณดู ตรงนี้สิคะ โม่ คุณมาดูนี่ ตรงนี้มีฝูงมดกำลังกินแมลง”
เย่เชินหลินเกือบกลอกตาบน มดกินแมลง เธอเป็นเด็กอายุสามขวบรึไง?
เมื่อเดินผ่านเธอไปช้า เขากลับนึกขึ้นได้ว่า วัยที่เธอสมควรได้ดูมดกินแมลงคงไม่มีช่วงเวลานั้น เมื่อคิดได้ดังนี้ ในใจก็อดไม่ได้สงสารเธอขึ้นมาจับใจ แล้วก็เดินไปอย่างเงียบๆ นั่งลงข้างเธอแล้วดูไปพร้อมกับเธอ
เซี่ยชีหรั่นดูมีความอดทนมาก ก็มองอยู่ตรงนั้นตลอด เขาก็อดทนนั่งอยู่ข้างเธอ เวลาส่วนใหญ่ เธอได้แต่ดูอย่างเงียบๆ และพูดกับเขาเป็นครั้งคราว ด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
เมื่อมดได้ดื่มด่ำกับอาหารเสร็จแล้ว เมื่อมดกำลังพยายามยกอาหารกลับบ้าน เซี่ยชีหรั่นเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ พร้อมเงยหน้ามองเย่เชินหลิน
การแสดงออกของเธอตั้งใจเหมือนกับตอนที่ตั้งใจดูมด เย่เชินหลินถามด้วยอารมณ์โกรธ: “ทำอะไร? อยากกินฉันรึไง”
เซี่ยชีหรั่นหัวเราะเบาๆ และพูดว่า: “คุณไม่ได้อ่อนแอเหมือนแมลง คุณแข็งเกินไป ฉันกัดไม่ไหวหรอก”
แข็งเกินไปงั้นเหรอ คนชั่วร้ายมักคิดไปในด้านชั่วร้าย อย่างเช่นเย่เชินหลิน ต่อหน้าผู้หญิงคนนี้ยังไงเขาก็เป็นคนชั่วร้าย
“ฉันแข็งตรงไหน?” เขาถามอย่างอันธพาล เซี่ยชีหรั่นคิดตั้งนานกว่าจะเข้าใจความหมายที่เขาพูด ใบหน้าก็แดงขึ้นมา มองก็ไม่กล้าที่จะมองเขา เลยรีบลุกขึ้นแล้วชี้ไปยังเรือนกระจกที่อยู่ไม่ไกล และพูดว่า: “ดอกกุหลาบตรงนั้น คุณปลูกเตรียมไว้ให้คุณนายโดยเฉพาะเลยใช่ไหมคะ?”
“ใช่ แม่ฉันชอบทานขนมดอกไม้”
เวลาว่าง เย่เชินหลินจะไปดูแลดอกไม้ภายในด้วยตัวเอง ก็ไม่ได้มีความหมายอื่น ก็แค่หวังว่าหากคุณแม่ได้ทานขนมดอกไม้จะได้มีความสุขเพิ่มขึ้นมาบ้าง
“สุขภาพของคุณนายเป็นยังไงบ้างคะ?”
ความจริงแล้วเซี่ยชีหรั่นเป็นห่วงอยู่ตลอด เพียงแต่ว่าวันก่อนเขาไม่มีความสุข เธอก็ไม่กล้าถามเขา
“ครั้งนี้แค่เป็นหวัด ยาของหมอห่าวส่งไปให้แล้ว แม่นมต้มให้ท่านดื่มทุกวัน ก็ดีขึ้นมากแล้ว
ด้วยคำถามและคำตอบเช่นนี้ เย่เชินหลินก็ให้ความร่วมมือมาก ถือว่าเป็นไปได้ยาก
“ตรงนั้นมีชิงช้าด้วยเหรอคะ ทำไมฉันไม่เคยสังเกต?” จู่ๆเซี่ยชีหรั่นก็เห็นข้างสนามหญ้าใกล้ๆเรือนกระจกมีชิงช้าอยู่ไม่ไกล ความจริงแล้วเป็นความคิดของหลินหลิง
เย่เชินหลินต้องพึ่งพาหลินหลิงอย่างมาก ข้อเสนอของเขา ส่วนใหญ่เขาจะไม่ปฏิเสธ
ชิงช้าอะไรพวกนี้ ตัวเขาเองรู้สึกว่าไม่ได้ใช้งาน หลินหลิงบอกว่าอนาคตเขาจะต้องมีแฟน มีคู่หมั้น ผู้หญิงโดยทั่วไปจะชื่นชอบ ถ้าหากในอนาคตเขามีลูกสาว ลูกสาวก็จะชื่นชอบเหมือนกัน
ยังไงก็อยู่ไกลจากบ้าน ก็ไม่ได้ขวางหูขวางตา เลยทำขึ้นมา
เซี่ยชีหรั่นยังไม่เคยไปแถวเรือนกระจก เมื่อก่อนตอนที่เป็นสาวใช้ ก็ไม่เคยมีเวลามองดูรอบๆอยู่แล้ว เป็นเรื่องปกติที่ไม่ได้สังเกตเรื่องของชิงช้า
“อยากจะไปแกว่งเล่นไหม?” เขาถาม
“ได้เหรอคะ?”เธอเงยหน้ามองเขา
ชิงช้าสำหรับเธอแล้ว ก็ถือว่าเป็นความฝันของเจ้าหญิงแล้ว เสี่ยวหนงเคยนั่ง แต่เธอไม่เคย
โง่จริง เขาลูบผมของเธอ
เขาก้าวเท้ายาวเดินไปยังชิงช้าอย่างเท่ห์ แต่เธอก้าวเท้าสั้นๆเพื่อวิ่งตามเขาไป
เมื่อถึงข้างชิงช้า เย่เชินหลินก็หยิบกระดาษทิชชูออกมาจากกระเป๋ายื่นให้เซี่ยชีหรั่น ความหมายชัดเจนมาก ว่าเขาจะไม่เช็ดชิงช้าอะไรพวกนี้ให้เด็ดขาด
เซี่ยชีหรั่นหรือจะกล้าไว้ใจให้คนสูงวัยเช็ดให้ ขอแค่เขาไม่ทำหน้าเดิมๆแบบนั้นก็เพียงพอแล้ว
เธอเช็ดชิงช้าไปหนึ่งรอบ แล้วก็นำกระดาษทิชชูที่เคยเช็ดแล้ววางไว้ใต้ชิงช้า คิดไว้ว่าเมื่อออกจากที่นี่จะได้รวดนำไปทิ้ง
“นั่ง!” เขาพูดสั่งการ ราวกับว่าการช่วยผู้หญิงแกว่งชิงช้าเป็นเรื่องขายหน้า ดังนั้นน้ำเสียงของคนบางคนเลยดูเย็นชา
เซี่ยชีหรั่นใบหน้าเปี่ยมไปด้วยความสุขแล้วนั่งขึ้นไป เพราะไม่เคยนั่ง เลยมีความกลัวบ้าง กลัวตกลงมากลางอากาศ
เธอจับเชือกทั้งสองข้างของชิงช้าแน่น เขาอยู่ข้างหลังเธอดันชิงช้าให้อย่างช้าๆ
ทุกครั้งที่ขึ้นลงช้าๆ ใจของเซี่ยชีหรั่นเหมือนกำลังบินจะตามไปด้วย ใบหน้าของเธอดูเปล่งประกายความสดใส ราวกับเด็กน้อย ที่หัวเราะคิกคัก
เมื่อลงมา เป็นเย่เชินหลินที่อุ้มเธอลงมา เธออยู่ในอ้อมแขนของเขาเป็นเวลานาน และพูดเสียงเบาว่า: “โม่ ขอบคุณนะคะ วันนี้ฉันมีความสุขมาก มีความสุขมากจริงๆ”
“ก็แค่แกว่งชิงช้า มีอะไรให้น่ามีความสุข” เขาพูดด้วยเสียงแข็งกระด้าง
“ก็จะมีความสุข” เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ดื้อรั้น แต่ก็น่ารักดี โดยปกติแล้วเธอไม่ได้เป็นคนแบบนี้ แต่เพราะความกดดันและความอดทน ทำให้นิสัยของเธอเมื่อมองดูแล้วเป็นคนเงียบ
“หยุดบ้า แล้วกลับไปนอนสักงีบ”
“ค่ะ” เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า ก็เริ่มจูงมือของเย่เชินหลินอีกครั้ง แล้วทั้งสองคนก็เดินกลับบ้าน
เธอหลับแล้ว เขาไม่มีอะไรทำ เลยหาแผนโครงการมาทำ
ในช่วงบ่ายสามสี่โมง เซี่ยชีหรั่นตื่นแล้ว เธอก็คิดจะทำอาหารเย็นให้เย่เชินหลิน
“คืนนี้ คุณจะต้องได้กินกับข้าวที่ฉันทำเป็นครั้งแรก”
“ดี” เธอมีแรงขนาดนี้ เขาก็ไม่อยากทำลายความตั้งใจของเธอ
เซี่ยชีหรั่นถือว่ามีทักษะในการทำอาหาร แม้ไม่ได้มืออาชีพเหมือนเย่เชินหลิน แต่ก็มีรสชาติที่แตกต่างกันออกไป เป็นรสชาติที่เรียบๆง่ายๆ
เย่เชินหลินลองชิมอาหารที่เธอทำ เซี่ยชีหรั่นเอียงหน้ามองเขาอย่างคาดหวัง แล้วถามด้วยความตื่นเต้นเล็กน้อย: “เป็นยังไงบ้างคะ อร่อยไหม?”
“ใช้ได้” เขาพูดด้วยประโยคสองคำนี้อย่างเรียบง่าย
“ใช้ได้แล้วมันหมายความว่ายังไงคะ? อร่อยหรือไม่อร่อย ไม่อร่อยก็คือไม่อร่อย คุณให้คำตอบที่ชัดเจนให้ฉันหน่อยได้ไหม ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่ให้คุณกิน และปล่อยให้คุณหิว!”
“ความกล้านับวันยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆเลยนะ!” เย่เชินหลินจ้องมองใบหน้าเล็กของเธอ แต่น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความรัก ทำให้หัวใจของเธออบอุ่นขึ้นอีกครั้ง
เธอเหมือนกับตัดสินใจแล้วว่า ไม่อยากเห็นเขาปากแข็ง เลยอยากถามให้ชัดเจน