สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่318 สาวใช้ตัวแสบ222

ตอนที่318 สาวใช้ตัวแสบ222
เธอหันหัวไปทางเย่เชินหลิน งุนงงเล็กน้อย
“เป็นยังไงบ้าง?” เย่เชินหลินถามอย่างอ่อนโยน
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัว
“ไม่มีอะไรค่ะ”
“ดูน้ำพุกันเถอะ”
“ค่ะ” เย่เชินหลินโอบไหล่ของเซี่ยชีหรั่น ทั้งสองคนก็เหมือนคนอื่นๆทั่วไป ดูการร่ายรำของดนตรีน้ำพุ
หลังจากจิ่วจิ่วแยกตัวออกจากพวกเขา เหมือนว่าจะติดการถ่ายรูป ถ่ายตั้งแต่ตนจนถึงปลายน้ำพุ ขณะที่ถ่ายภาพ ได้ยินเสียงเด็กร้อง: “เฮ้อ มีบอลลูน!!”
เธอหันกลับมาอีกครั้ง แล้วเห็นบอลลูนกำลังลอยขึ้นไปบนอากาศ
เพื่อการปรับระยะและมุมของการถ่ายภาพ เธอจึงหยิบมือถือแล้วเดินถอยหลัง ถอยหลังไปได้ถึงริมสระน้ำพุ
มีนักท่องเที่ยวที่อยู่ด้านข้างเตือนเธอ ให้ระวังตกลงไป เธอจดจ่อมากเกินไป จนทำให้ไม่ได้ยินเสียง
เมื่อก้าวถอยหลังไปอีกก้าว เท้าเหยียบกลางอากาศ ทั้งร่างของเธอก็หงายหลังล้มลงไป
“กริ๊ด!” เสียงกรี๊ดของเธอถูกกลบไปด้วยเสียงน้ำพุดนตรี เมื่อเธอหลับตาและคิดว่าตัวเองจะต้องถูกไฟฟ้าช๊อตตายอยู่ที่น้ำพุ ทันใดนั้นก็ถูกแรงมหาศาลเกี่ยวไว้ตรงเอวดึงเธอกลับมา
เธอลืมตาขึ้นมา แล้วยังคงกรีดร้อง: “อ๊า! ตกใจ…” ตกใจหมดเลย
ออกเสียงได้เพียงครึ่ง เธอได้ตกใจกับรูปลักษณ์ของชายผู้ที่โอบกอดเธอไว้
ชายผู้นั้นมีใบหน้าคล้ำ ใบหน้ามีความคมชัด คมชัดเหมือนกับถูกเหลาด้วยมีดในตำนาน
เมื่อน้ำพุพ่นขึ้นสูงก็ถูกแสงส่องกระทบบนใบหน้าของเขา ยิ่งทำให้เขาดูเหมือนเทพบุตรมากยิ่งขึ้น
“พระเจ้า! มันหล่อมาก! นี่คือคนรวยรูปหล่อของฉันใช่ไหม!” เธอพึมพำ
เมื่อเทียบกับความกระตือรือร้นและความปีติยินดีของเธอนั้น แต่ชายผู้ที่ช่วยเธอกลับมีใบหน้าที่เย็นชา แม้แต่ในสายตาก็ไม่มีแม้แต่อุณหภูมิ
“ระวัง!” เขาพูดเพียงสองคำนี้ หลังจากนั้นก็พาตัวเธอมาวางไว้ที่ปลอดภัยอีกครั้ง แล้วคลายมือออกจากเอวของจิ่วจิ่ว
ที่นี่มีคนเยอะมากจริงๆ เรื่องที่จิ่วจิ่วจะตกน้ำ มีเพียงแค่คนที่อยู่ข้างหน้าใกล้ๆที่มองเห็น เย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นยืนอยู่ตรงอีกฝั่งของน้ำพุ ไม่รู้เลยว่าที่นี่เกิดเรื่องอะไรบ้าง
เมื่อเห็นว่าจิ่วจิ่วไม่เป็นไร นักท่องเที่ยวก็กลับไปดูน้ำพุของพวกเขากันต่อ แต่เธอก็ยังอยู่ในอาการตกตะลึง และเธอจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าต้องขอบคุณผู้ชายแปลกหน้า
ผู้ชายคนนั้นเหมือนว่าก็ไม่ได้คาดหวังรอให้เธอขอบคุณ ก็ไม่ได้มองแม้กระทั่งรูปร่างหน้าตาของเธอเป็นยังไง หลังจากปล่อยเธอแล้ว ก็เดินหันไปอีกฝั่งของน้ำพุ
“เฮ้!” เมื่อจิ่วจิ่วเรียกสติกลับคืนมาได้ ก็เรียกเขาไว้ ชายผู้นั้นทำเหมือนไม่ได้ยิน แล้วเดินก้าวข้างหน้าไป
เขาสูงจังเลย! จิ่วจิ่วมองแผ่นหลังของฝ่ายตรงข้าม เมื่อตรวจสอบดูแล้วผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตของเธอนั้นสูงไม่เท่าเย่เชินหลินเพียงแค่นิดเดียว การสวมใส่เสื้อผ้าอาจจะดูธรรมดา แต่เธอบอกว่าจะหาคนรวยรูปหล่อ แท้จริงแล้วสิ่งที่เธอให้ความสำคัญก็คือรูปร่างหน้าตา คนที่เธอเลือกควรจะเป็น: หล่อสูงรวย ประเด็นสุดท้ายเป็นสิ่งที่ไม่สำคัญที่สุด เธอรู้สึกอย่างแรงว่าวันนี้จะได้พบอัศวินขี่ม้าขาวของเธอ ก็มีใครสักคนที่ปรากฏออกมาในยามที่มีปัญหา นี่ก็คือพรหมลิขิต
“ไม่ได้นะ! เธอจะต้องคว้าโชคชะตานี้ไว้! เมื่อคิดถึงตอนนี้ เธอก็ตะโกนเรียก: “เฮ้ ผู้มีพระคุณ นายชื่ออะไรเหรอ? เบอร์มือถือนายคืออะไร?” ให้ตายสิ ทำไมเรื่องสำคัญแบบนี้เธอเพิ่งจะมาคิดได้
หมอนั่นขายาวจริงๆ แค่พริบตาเดียวก็เดินไปไกลแล้ว
จิ่วจิ่วไล่ตามไปอย่างไม่คิดชีวิต คนเยอะมาก แล้วฝูงชนแออัดด้วย เดิมทีก็เดินยากอยู่แล้ว เธอเดินไปเพียงไม่กี่ก้าว ก็ได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงคนนี้พูดว่า: “ป้าคะป้า ฉันอยากให้คุณช่วยถ่ายรูปพ่อแม่ลูกหนึ่งรูปให้พวกเราหน่อยได้ไหม?”
“ป้าไม่ว่าง คราวหลัง ไว้คราวหลังนะคะ!” จิ่วจิ้วพูดไปด้วย พร้อมสายตาที่มองไปทางผู้มีพระคุณ เจ้าตัวเล็กหาตั้งนานด้วยความยากลำบาก กว่าจะเจอคนที่ถูกชะตา ยังคงตามหลอกหลอนเธอ
“คุณป้า คุณหลอกหนู คราวหลังผมจะเจอคุณได้จากไหนกัน! คุณป้า ลักยิ้มของคุณสวยมากเลยค่ะ คุณสวยขนาดนี้ ต้องใจดีมากๆ ต้องช่วยพวกเราด้วยแน่เลย” จิ่วจิ่วรักสวยรักงามจะตาย เมื่อได้ยินคำว่าคุณป้าสวยมาก ก็อดไม่ได้ก้มลงมองเด็กผู้หญิงที่หยุดเธอไว้
“มาเถอะค่ะ คุณป้า!” เด็กผู้หญิงพูด แล้วเอากล้องยัดใส่มือของเธอ
“ฟังป้าพูดนะคะ ไม่ใช่ว่าป้าไม่อยากช่วย แต่ป้ารีบไปตามคนรวยรูปหล่อ นั่นคืออัศวินของฉัน…เฮ้อ พูดไปเธอก็ไม่เข้าใจ ไม่งั้นก็มา…” เธอเงยหน้าขึ้นมองไปยังทางที่ผู้มีพระคุณเดินไป ในใจอยากจะกริ๊ด
ไม่ใช่แค่อาจจะสาย แต่มันสายไปแล้ว แม้แต่เงาผีก็มองไม่เห็นแล้ว
“คุณป้าคะ คุณสวยมากจริงๆ คุณช่วยพวกเราหน่อยไม่ได้เหรอ แค่รูปเดียว!”
เมื่อเด็กผู้หญิงอ้อนขึ้นมา จิ่วจิ่วทำยู่ปาก และคิ้วตก และพูดว่า: “สวยแค่ไหนก็ไม่มีประโยชน์ ก็ได้ อยากถ่ายก็ถ่ายให้ วันนี้ป้าถ่ายให้จนพอใจเลย!”
“ขอบคุณค่ะคุณป้า!” เด็กผู้หญิงยิ้มหวาน และเดินริมสระไปกี่ก้าว จูงมือคุณพ่อคุณแม่แล้วโพสต์ท่า แล้วให้จิ่วจิ่วถ่ายรูปให้ เหมือนว่าจิ่วจิ่วยังไม่ตายใจ เลยมองไปสองครั้งทางที่ผู้มีพระคุณเดินจากไป เมื่อแน่ใจว่าหาไม่เจอแล้ว ถึงหันตัวไปถ่ายรูปให้ครอบครัวของเด็กผู้หญิง
เมื่อถ่ายรูปเสร็จแล้ว จิ่วจิ่วก็เดินไปข้างหน้าตามทางที่ผู้มีพระคุณเดินไป หวังว่าจะให้เธอได้พบเขาอีกครั้ง แต่เมื่อเธอเดินวนรอบครึ่งวงใหญ่ริมสระน้ำพุ จนเจอเข้ากับเซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลินของอีกฝั่ง เธอก็ไม่เห็นเงาของผู้มีพระคุณ
เมื่อเห็นเห็นท่าทางหดหู่ของจิ่วจิ่ว เย่เชินหลินที่โอบเอวของเซี่ยชีหรั่น ก็พูดว่า: “เธอดู เพื่อนรักของเธอเหมือนจะอกหักซะแล้ว” ในหัวสมองของเซี่ยชีหรั่นยังคงตามหาความทรงจำในความฝันตลอด บางทีก็เหม่อลอย แต่เธอก็กลัวว่าใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวตลอด จะทำให้เย่เชินหลินไม่พอใจได้
เธอจึงพยายามเพลิดเพลินกับความสวยงามของน้ำพุ บางครั้งก็มองเย่เชินหลินแล้วยิ้ม แสดงให้เห็นว่าเธอกำลังจดจ่อ และเธอก็มีความสุข
เมื่อเย่เชินหลินพูดแบบนี้ เซี่ยชีหรั่นก็มองไปทางจิ่วจิ่ว สรุปว่าเห็นเธอเบ้ปาก และปากเล็กก็บ่น: “คุณชาย ปากของคุณมีพิษจริงๆด้วย ฉันก็อกหักจริงๆแหล่ะ”
เมื่อเธอพูดแบบนี้เย่เชินหลินและเซี่ยชีหรั่นมองหน้ากันแล้วก็ยิ้ม ยังไม่ได้ยินว่าตกหลุมรักใคร ใครจะไปเชื่อว่าก๊อกหักซะแล้ว”
เมื่อเห็นว่าพวกเขาไม่เชื่อ จิ่วจิ่วจึงอธิบายโดยใช้อารมณ์: “ฉันจะบอกให้พวกเธอฟังนะ เมื่อกี้ฉันเดินอยู่ตรงนั้น เกือบจะตกน้ำตอนที่ถ่ายรูป ในน้ำมีฟ้าไม่ใช่เหรอ ฉันคิดว่าหากฉันตกลงไปต้องโดนไฟดูดแน่ ใครจะรู้ว่าเมื่อค้างกลางอากาศก็มีผู้ชายที่หล่อมากๆมาช่วยชีวิตไว้ “เวลานี้ เธอเห็นสายตาของเย่เชินหลินยิ้มอย่างมีเลศนัย เลยอดไม่ได้แย่งคำพูด : “หล่อกว่าคุณอีก!”
เย่เชินหลินขมวดคิ้ว เซี่ยชีหรั่นคล้องแขนของเย่เชินหลิน แล้วพูดเสียงเบา: “เธอพูดไปเรื่อย จะพูดอีกยังไงก็ไม่หล่อเท่าเย่เชินหลินของเรา”
ค่อยยังชั่ว คุณเย่ก็คลายปมคิ้ว
“ผลเป็นยังไง? เธอจะขอเบอร์ของเขาไม่ใช่เหรอ ยังจะถ่ายรูปให้เขาไม่ยั้ง และจะบอกเขาว่าเธอคือช่างถ่ายภาพมืออาชีพไม่ใช่เหรอ?” เซี่ยชีหรั่นถาม
“เฮ้อ ไม่ต้องพูดถึงแล้ว ความสุดยอดของผู้มีพระคุณของฉัน เมื่อฉันเพิ่งนึดขึ้นได้เรื่องที่จะถ่ายรูป เขาก็เดินไปแล้ว ฉันอยากจะวิ่งตามไป แต่ก็ถูกเด็กหมีน้อยดึงไว้ ดึงดันที่จะให้ฉันถ่ายรูปให้”
“ไม่คุยกับพวกเธอแล้ว ฉันจะไปหาอีกรอบ ไม่แน่อาจจะเจออีกครั้ง”
จิ่วจิ่วพูดเสร็จ ก็วิ่งออกไปแล้ว
เย่เชินหลินยังคงกอดเซี่ยชีหรั่น แล้วพูดเสียงเบา: “ไม่ต้องไปสนเธอ เธอก็แค่ยัยบ้าคนหนึ่ง เรามาดูของเรากัน”
“ค่ะ” เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า แนบชิดกับเย่เชินหลิน ทั้งสองคนเดินช้าๆไปตามทางของสระน้ำพุ เดินไปด้วย มองไปด้วย
ที่นี่เป็นสวรรค์ของเด็ก ไปไหนก็มีแต่เด็ก ขณะที่เซี่ยชีหรั่นมองไปทางน้ำพุ เย่เชินหลินสังเกตเห็นร้านเล็กๆจากไม่ไกล ตะโกนขายแสงไฟที่อยู่ในมือ
มีเด็กมากมายล้อมรอบร้านเล็กๆ ที่กำลังแย่งกันจ่ายเงิน
ปรากฏว่าเด็กๆชอบแสงไฟพวกนั้น เย่เชินหลินเหลือมองเซี่ยชีหรั่น นึกถึงท่าทางตอนที่เธอดูมดกินแมลงที่สวนดอกไม้ ใจก็เต้นเล็กน้อย
“เธอรอฉันอยู่ที่นี่ ฉันไปเข้าห้องน้ำสักครู่ อย่าไปไหนเด็ดขาด” เย่เชินหลินพูดข้างหูของเซี่ยชีหรั่น
“ค่ะ ฉันจะรอคุณที่นี่” เซี่ยชีหรั่นตอบกลับไป
หลังจากเย่เชินหลินเดินจากไป เซี่ยชีหรั่นก็ยืนอยู่ที่เดิม มองตรงไปที่น้ำพุ เมื่ออยู่ตามลำพัง ความฝันของเมื่อคืนก็ค่อยๆโผล่เข้ามาในหัวอีกครั้ง
ทันใดนั้น ก็มีแสงในหัวสมองของเธอ นึกขึ้นได้ว่าคนคนนั้นไม่ใช่เย่เชินหลิน แต่คือ—โม่เสี่ยวจุน!
ความฝันของเธอที่จะเจอที่น้ำพุนี้คือโม่เสี่ยวจุน!
เขาจากไปแล้ว แต่เธอเห็นร่างของเขากับตาตัวเอง เธอไม่แม้แต่จะกลัวร่างของเขา ยังวิ่งตามไปข้างหน้ากอดร่างในความมืดนั้นไว้ในอ้อมแขน
แม้ว่าจะรู้ว่ายังไงก็ไม่มีทางเจอเขาที่นี่ได้อย่างแน่นอน แต่เธอก็ยังมองไปรอบๆ
มีชายคนหนึ่งยืนอยู่ข้างหน้าม่านน้ำ ความสูงก็เหมือนโม่เสี่ยวจุน เธอจ้องมองไป จู่ๆเธอก็ต้องยืนแข็งอยู่ตรงนั้น ในความประหลาดใจนั้นเกือบจะร้องกริ๊ดออกมา
โม่เสี่ยวจุน คือโม่เสี่ยวจุน
หนังศีรษะของเซี่ยชีหรั่นแน่นขึ้น ตะโกนร้องอย่างสุดชีวิต แต่เมื่อดนตรีของมาทาดอร์มาถึงจุดที่เสียงดังที่สุด เป็นไปไม่ได้ที่ฝั่งตรงข้ามจะได้ยินเสียงของเธอ
ระหว่างเธอและผู้ชายคนนั้น มีสระน้ำกั้นอยู่ อยากจะเข้าไปใกล้เขา จำเป็นต้องเดินอ้อมไป
“เสี่ยวจุน! โม่เสี่ยวจุน!” เซี่ยชีหรั่นตะโกนสุดชีวิต แล้วก็วิ่งไปตามขอบสระน้ำไปอย่างบ้าคลั่ง
เย่เชินหลินในตอนนี้ที่ได้เตรียมเซอร์ไพรส์ไว้ให้เธอแล้ว เพื่ออยากให้เธอมีความสุข เขาได้ซื้อของอย่างละสองสามชิ้นไป
ขณะที่ในมือของเขาถือแสงไฟหลากสีวิ่งไปนั้น ก็เห็นเซี่ยชีหรั่นวิ่งไปข้างหน้าสุดชีวิตเข้าพอดี
ในใจของเขา แน่ใจแล้วว่าในท้องของเธอนั้นต้องมีลูกของเขาแล้วแน่นอน
วิ่งแบบนี้ เห็นว่าเธอวิ่งแบบนี้ ปฏิกิริยาแรกของเขาก็คือ:ลูกจะรับไหวยังไง?
“เสี่ยวจุน! เสี่ยวจุน! โม่เสี่ยวจุน! ฉันคือเซี่ยชีหรั่น!” เซี่ยชีหรั่นวิ่งไปด้วย ตะโกนไปด้วย ใบหน้าของเย่เชินหลินก็ถอดลงมา ก้าวเท้ายาววิ่งไล่ตามเธอ
เซี่ยชีหรั่นตื่นเต้นเกินไป ขาของเธอเริ่มรู้สึกอ่อนแรง วิ่งไปสะดุดไปด้วย ความเร็วของเย่เชินหลินนั้นเร็วมาก ยังไม่ทันไรก็ตามเธอได้ทัน จังหวะเดียวกันก็คว้าแขนของเธอแล้วถาม: “ในท้องของเธอมีลูก? เธอไม่รู้เหรอไง? ใครเรียกให้เธอวิ่งไปเรื่อย?”