สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่316 สาวใช้ตัวแสบ220

ตอนที่316สาวใช้ตัวแสบ220
เซี่ยชีหรั่นกอดเย่เชินหลินไว้เงียบๆ ให้เขาซบตรงอกของเธอ บางทีเขาอาจอยากจะระบาย งั้นก็ให้เขาระบายออกมา
เห็นเขาเจ็บปวดขนาดนี้ เซี่ยชีหรั่นถูกความรู้สึกที่ซับซ้อนเข้ามาพัวพันอีกครั้ง พูดหรือว่าไม่พูดดี กลายเป็นปัญหาอีกครั้ง
“ถ้าหากคุณหาเขาไม่เจอ ก็จะทนทุกข์ทรมานแบบนี้ไปตลอดใช่ไหม?” เซี่ยชีหรั่นถามอย่างอ่อนโยน
เย่เชินหลินยังคงเงียบ เซี่ยชีหรั่นคลายอ้อมกอด ยืมแสงสว่างจากดวงจันทร์ เพื่อจ้องมองไปยังใบหน้าที่เศร้าหมองของเขา แล้วลองถามไปอีกครั้ง: “ถ้าสมมุติว่า ฉันแค่พูดว่าสมมุตินะคะ ถ้าหากคุณรู้ว่าเขา…รู้ว่าเขาไม่อยู่แล้วจริงๆ คุณ…”
“ไม่ควรพูด!” เย่เชินหลินกัดฟันพูดสามคำนี้ออกมา ใบหน้าน่ากลัวขึ้นมาทันทีจนคนเห็นต้องตกใจ
“น้องชายของฉันยังมีชีวิตอยู่ ฉันต้องหาเขาให้เจอ คุณแม่ของฉันก็หวังให้เขากลับบ้าน ไม่มีทางที่เขาจะไม่อยู่แล้ว”
เซี่ยชีหรั่นเข้าใจแล้ว เป็นเหมือนอย่างที่เธอคิดไว้ เขายังเหลือความหวัง เขาและคุณแม่ของเขาก็ต้องการความหวังนั้น แม้ว่าหาไม่เจอ พวกเขาก็ทุกข์ทรมาน และถ้าหากพวกเขารู้ว่า คนที่พวกเขากำลังตามหาเสียชีวิตแล้ว กลับยิ่งทุกข์ทรมาน
เซี่ยชีหรั่นไม่ได้พูดอะไรอีก ได้แต่ยืนข้างเขาอย่างเงียบๆ
เวลาล่วงเลยผ่านไป ก็ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไหร่ เขาก็เพิ่งลุกขึ้น และพูดช้าๆ: “กลับไปนอนเถอะ”
ความเงียบที่ผิดปกติของเขา เซี่ยชีหรั่นก็เงียบไปด้วยกับเขา พวกเขานอนอยู่บนเตียง นอนหงายทั้งสองคน ไม่มีใครพูด สุดท้ายเป็นเซี่ยชีหรั่นที่นอนหลับไปก่อน ร่วมรักกันต่อเนื่องหลายวันทำให้เธอเหนื่อยมาก แม้ว่าอยากจะอยู่ร่วมกับเขา แต่ร่างกายรับไม่ไหว
ในความฝันของคืนนี้ ไม่ค่อยเงียบสงบ แม้เซี่ยชีหรั่นไม่ได้พูดละเมอ แต่กลับรู้สึกหนาว มองหาโม่เสี่ยวจุนไปทั่ว เห็นเพียงหมอกสีขาว ที่หนาวเหน็บ เหมือนเขาจะยืนอยู่ไม่ไกล แต่เมื่อเธอไล่ตามไปกลับมองไม่เห็นเขา
ต่อมาเธอฝันเห็นน้ำมากมาย ที่เหมือนกับน้ำตก แต่ก็เหมือนน้ำพุ ในม่านน้ำเธอมองเห็นเขา เธอวิ่งไปไม่หยุด เพื่อวิ่งไปหาเขา แต่ก็ไม่เห็นเขาแล้ว
เธอตัวสั่น เขากอดเธอไว้ นานมาก เธอถึงจะหาเจอความอบอุ่น แล้วค่อยๆหลับไปอย่างเงียบๆ นอนหลับอย่างสงบสุข
เช้าตรู่ของวันที่สอง ดูเหมือนว่าเย่เชินหลินก็กลับมาอ่อนโยนเหมือนวันก่อนที่ผ่านมา ในดวงตาแสดงออกมาให้เห็นเพียงดวงตาที่แดงก่ำ เขาเกือบไม่ได้นอนทั้งคืน
เซี่ยชีหรั่นก็ไม่ได้ถามมาก ถามเพียงแค่ว่าเขาปวดหัวรึเปล่า เลยนวดตรงขมับให้เขาอย่างอ่อนโยน แล้วใช้ปลายนิ้วหวีผมให้เขา
เขาปวดหัวจริงๆ แต่ว่ามีเธอที่ดูแลเขาอย่างอ่อนโยน เจ็บแค่นั้นถือว่าเล็กน้อย ทั้งสองคนรู้สึกเสียดายเล็กน้อย ก็ผ่านไปสามสี่วันแล้ว ในวันนี้วิลล่าก็จะเต็มไปด้วยผู้คน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเซี่ยชีหรั่นจะรู้สึกหึง เพราะผู้หญิงของเขา ก็จะกลับมาแล้ว
“ต้องการให้ฉันนำทุกคนที่อยู่ที่นี่ออกไปให้หมดไหม?” ดูเหมือนว่าเขาจะมองความคิดเธอออก เลยถามเธออย่างอ่อนโยน
มันดีมากที่มีประโยคนี้จากเขา เธอไม่รู้เหรอว่าตัวเธอเองเป็นใคร เขาได้เตือนเธอแล้วหลายครั้ง อย่าลืมสถานะของเธอ และหน้าที่ของเธอ
ยิ่งไปกว่านั้น เพียงแค่สองวันนี้ เขายังคงรู้สึกว่ายังสดใหม่ สามารถใช้ชีวิตเหมือนคู่รักสามีภรรยาทั่วไป แต่เขาถูกรับใช้จนเคยชิน เป็นไปได้ยังไงที่จะอยู่กับเธอได้นาน?
เธอก็ไม่กล้าอยู่แบบนี้ต่อไป สามวันมานี้เหมือนการแอบมา เพียงแต่ไม่รู้ว่าในท้องนั้นมีลูกของเขารึยัง
เธอแตะที่ท้องน้อยของเธอ มือใหญ่ของเขาก็ตามมาด้วย
“จะมีไหม? เธอรู้ได้ไหมว่ามี?” เขาถาม
บางทีเขาอาจจะตั้งหน้าตั้งตารอ เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าจะคาดหวังหรือไม่คาดหวังการมีเด็กดี บางทีเธออาจจะใจร้อน แต่ถ้าหากมี เธอก็จะคลอดลูกออกมาให้เขา และจะไม่เสียใจภายหลัง
ถ้าหากไม่มีล่ะ เธอควรจะดีใจด้วยไหม ยังไงข้างกายเขาก็มีผู้หญิงมากมาย เพียงแค่ผู้หญิงเหล่านั้นยังอยู่ แม้ว่าเธอจะคลอดลูกออกมา ก็ไม่สามารถสงบสุขได้
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวไปมา: “ไม่รู้ แม้จะมีแล้ว คงไม่รู้เร็วขนาดนี้”
“เสียดายเมื่อวานฉันดื่มเหล้า ไม่อย่างนั้นตอนนี้ก็จะหว่านเมล็ดทดแทนลงไป หวังว่าจะโตกว่า” เขาพูดอย่างจริงจัง จนเขาทำให้เซี่ยชีหรั่นหัวเราะออกมา เขาเอ็นดูเธอเลยลูบหัวเธออีกครั้ง
“วันนี้ฉันมีประชุม” เขาบอกที่อยู่ให้เธอ และนี่เหมือนว่าจะเป็นครั้งแรก
“ค่ะ แล้ววันนี้คุณกลับมาทานข้าวไหมคะ?” เขาได้บอกเธอไว้หมดแล้ว หากเธอไม่ถามเขาอีก ผู้ชายขี้น้อยใจคนนี้ก็จะนึกว่าเธอไม่ดูแลเอาใจใส่เขาแล้ว
“ต้องดูก่อน หากกลับมาทันก็กลับมา หากกลับมาไม่ทันค่อยหากินแถวบริษัท”
“ไม่ต้องรีบก็ได้ค่ะ!” เซี่ยชีหรั่นพูดคำนี้ออกไป เย่เชินหลินก็ “หืม?” ออกมา เธอจึงรีบอธิบาย: “ฉันก็กลัวว่าคุณจะลำบาก?”
“ไว้ค่อยพูด เธอเรียกพ่อบ้านเตรียมอาหารเช้า ฉันจะไปออกกำลังกายสักครู่”
“ค่ะ”
หลังจากอาหารเช้า เย่เชินหลินก็ออกไปแล้ว คนในวิลล่าก็เริ่มทยอยกันกลับมา
เมื่อจิ่วจิ่วกลับมาเห็นใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นที่ดูอิ่มเอม รู้สึกได้ว่ากี่วันมานี้เธอกับเย่เชินหลินต้องมีอะไรที่ผิดผีกันแน่นอน
“พวกเรามีความสัมพันธ์ที่ถือว่าพัฒนาได้รวดเร็ว” เซี่ยชีหรั่นก็ไม่ได้ปิดบังเธอ และยอมรับอย่างตรงไปตรงมา
“เธอล่ะ? อยู่ที่บ้านเป็นยังไงบ้างดีไหม?”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ใบหน้าของจิ่วจิ่วก็ดูโศกเศร้าเล็กน้อย
“เฮ้อ! ไม่ต้องพูดถึงแล้ว เราไปเสี่ยงโชคไม่ใช่เหรอ? ฉันอยู่บ้านว่างๆ เลยออกไปข้างนอก ฉันคิดในใจ เธอว่าทำไมผู้ชายหล่อรวยถึงไม่ตกลงมาบนหลังคาบ้านฉันกัน ต้องออกไปข้างนอกถึงจะหาเจอรึไง? แต่ฉันวนอยู่หลายวันแล้ว ขยันยิ่งกว่านักล่าอีก แต่น่าเสียดายเหยื่อสักตัวก็ไม่เจอ อาจเป็นเพราะแถวบ้านฉันเป็นพื้นที่เล็ก คนหล่อรวย เป็นทรัพยากรที่หายากจริงๆ”
เซี่ยชีหรั่นส่ายหัว บางครั้งก็รู้สึกว่ายัยคนนี้จะสติแปลกประหลาด ใบเสี่ยงโชคแค่ใบเดียว เธอก็จริงจังได้ และยังลงมือทำอีกด้วย
“แต่ว่าเซี่ยชีหรั่น ฉันจะบอกให้เธอ ฉันมีความรู้สึกว่า ฉันใกล้เจออัศวินขี่ม้าขาวของฉันแล้ว ไม่โกหกเธอ ฉันรู้สึกว่ามันแม่นจริงๆ” จิ่วจิ่วมองเซี่ยชีหรั่น ด้วยใบหน้าที่จริงจัง พูดจนเซี่ยชีหรั่นอึ้งไป
“ไปเจอได้ที่ไหน? ฉันให้โม่แนะนำให้เธอ?” เซี่ยชีหรั่นถามอย่างไม่ทันคิด
“โม่?” จิ่วจิ่วรู้สึกไวกับคำนี้ เขาชื่อเย่เชินหลินตลอดไม่ใช่เหรอ? สองคนนี้แปลกๆ ทำเรื่องบนเตียงอย่างว่าทุกวัน ยังมาเรียกอะไรคุณเย่ น่าอึดอัดใจจริงๆ
หน้าของเซี่ยชีหรั่นเปลี่ยนเป็นสีแดง กับสิ่งที่เย่เชินหลินเคยฝากไว้ เวลาที่ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันตามลำพัง ให้เธอเรียกเขาว่าโม่
แต่ตอนนี้ เธอได้เผลอเรียกชื่อส่วนตัวออกมา แน่นอนว่าจิ่วจิ่วก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกล รู้แล้วก็ไม่เป็นไร
เมื่อมองดูจิ่วจิ่วจ้องมองเธอด้วยดวงตาคู่โตที่มองเธอเหมือนกำลังศึกษาหมีแพนด้า เธอยิ้มเล็กน้อย และพูดว่า: “เขาบอกว่าเวลาที่ไม่มีคนอื่น ให้ฉันเรียกเขาแบบนี้”
“ว้าว! สนิทสนมกันขนาดนี้เลยเหรอ? ดูเหมือนว่าเธอจะสยบคุณชายได้แล้ว ฉันว่าแล้ว ครั้งแรกที่ฉันเจอเธอก็รู้สึกได้ ฉันรู้สึกว่าเธอกับเขาถูกสวรรค์ลิขิตไว้ให้คู่กัน เธอดูสิ ส้งหลิงหลิงได้แค่เรียกเขาว่าเชินหลิน คิดว่ามีแค่เธอก็ไม่มีใครที่ได้เรียกเขาแบบนี้ งั้นก็แสดงว่าเธอคือกุญแจสำคัญที่อยู่ในใจของเขา ฮ่าฮ่า ความรู้สึกของฉันแม่นจริงๆ
ผู้หญิงกำลังดื่มด่ำกับบรรยากาศที่รู้สึกดีกับตัวเอง เซี่ยชีหรั่นก็ยิ้ม แล้วตบไหล่ของเธอเบาๆ
“พอได้แล้ว เพ้อเสร็จรึยัง?”
“ยัง ฉันรู้สึกว่าฉันจะได้เจออัศวินขี่ม้าขาวของฉันแล้วจริงๆ ชีหรั่น เอาแบบนี้ดีไหม? เธอเรียก”โม่”ของเธอหากไม่มีธุระอะไรก็พาพวกเราไปเที่ยวสิ ไม่แน่เที่ยวไปเที่ยวมา ฉันจะได้เจอกับคนนั้น”
“เขายุ่งขนาดนี้ ฉันจะมีหน้าบอกให้พาไปเที่ยวได้ยังไง แบบนี้ได้ไหม หากวันไหนเขาถามฉันว่าอยากออกไปไหนไหม ฉันจะบอกว่าออกไป แล้วพาเธอไปด้วย”
นิสัยของเซี่ยชีหรั่น จะไม่ขออะไรก่อน แต่ก็ไม่อยากให้จิ่วจิ่วผิดหวัง จึงได้ตอบตกลงเธอไป
“ช่างเถอะ ไว้ใจเธอไม่ได้ ฉันหาวิธีเองดีกว่า!”
จิ่วจิ่วเป็นคนเฉียบขาด พูดแล้วต้องทำ เมื่อเย่เชินหลินกลับมาถึงที่บ้านในตอนเย็น คว้าโอกาสที่เซี่ยชีหรั่นก็อยู่ ใบหน้าจิ่วจิ่วยิ้มแย้ม แล้วพูดประจบ
“คุณเย่ ฉันว่าช่วงนี้คุณยิ่งอยู่ยิ่งหล่อขึ้นจริงๆ เมื่อยืนอยู่ตรงนี้ ทำให้ฉันไม่กล้าแม้แต่จะมอง”
“เธอต้องการพูดอะไร?” ไม่ให้หน้าเธอ และถามเธออย่างเย็นชา
“ไม่มีอะไรค่ะ ครั้งก่อนฉันได้ยินชีหรั่นบอกว่า ชอบดูน้ำพุเป็นพิเศษ ที่ลานทะเลสาบสีเขียวตรงนั้นมีน้ำพุดนตรีที่ใหญ่ที่สุดในเอเชียไม่ใช่เหรอคะ? ฉันได้ยินมาว่า เมื่อถึงวันชาติของช่วงฤดูใบไม้ร่วง จะพุ่งได้สูงที่สุด คุณเย่คะ คุณช่วยพาฉันกับชีหรั่นผู้หญิงชนบทสองคนไปดูบ้างสิคะ?” เธอถามเล่นๆ สรุปที่พูดมาทั้งหมดก็เพราะเรื่องนี้
เย่เชินหลินขมวดคิ้ว ดูเซี่ยชีหรั่นด้วยความจริงจัง พร้อมกับถามเธอ: “เธอชอบดูน้ำพุจริงเหรอ?”
“ฉัน…”
“ไอหยา ชีหรั่นเธอก็ไม่ต้องเกรงใจที่จะพูดหรอก พวกเธอสองคนเป็นอะไรกัน เธออยากไปก็พูดไปตรงๆสิ” เซี่ยชีหรั่นช่วงนี้เหนื่อยมากจริงๆ แต่ใบหน้าที่มีความหวังของจิ่วจิ่ว
เธอคิดว่าเวลาที่ดูน้ำพุดนตรีกำลังพุ่งขึ้นมาสามารถพุ่งคนหล่อรวยลงมาหาเธอได้ล่ะ เรื่องใหญ่แบบนี้ เธอก็ต้องไม่พลาดอยู่แล้ว
ชีหรั่นยิ้มบางๆ แล้วพูดกับเย่เชินหลิน: “ฉันก็ชอบอยู่ แต่ถ้าหากคุณเหนื่อย ก็ไม่ต้องไปก็ได้ค่ะ” เย่เชินหลินทำได้เพียงลูบผมเธออย่างเอ็นดู และก็ไม่ได้พูดอะไรมาก
หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ เย่เชินหลินให้พ่อบ้านจัดรถมาหนึ่งคัน และไม่ได้เรียกคนอื่น นอกจากคนขับรถ พาแค่เซี่ยชีหรั่นกับจิ่วจิ่วเท่านั้นและเข้าเมืองไป
นั่งภายในรถ เซี่ยชีหรั่นยังคงฟังจิ่วจิ่วพูดถึงเรื่องของน้ำพุ ไม่รู้เพราะอะไร เธอรับรู้ถึงความผิดปกติทันที
เหมือนว่าเมื่อคืนเธอฝันเห็นน้ำพุ ในความฝันน้ำพุมีความเกี่ยวข้องกับคนสำคัญของเธอ มองไม่ชัดเจน แต่ก็รู้สึกเหมือนความจริง นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ยิ่งรถขับไปยังลานทะเลสาบสีเขียว ในใจของเธอก็ยิ่งรู้สึกแปลกๆ รู้สึกเหมือนจะเกิดเรื่องตลอด พยายามนึก แต่ก็นึกไม่ออก