สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่319 สาวใช้ตัวแสบ223

ตอนที่319 สาวใช้ตัวแสบ223
“เสี่ยวจุน! เป็นโม่เสี่ยวจุน! ฉันเจอเขาแล้ว! ฉันเจอเขาแล้ว!” เย่เชินหลินหันกลับไป แล้วตื่นเต้นพูดกับเย่เชินหลิน ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ ที่ใบหน้าของเธอนั้นเต็มไปด้วยน้ำตา
เมื่อเย่เชินหลินได้ยินชื่อนี้ ใบหน้านั้นเข้มกว่าเดิมราวกับหิมะที่ทับถมกันมานานหลายพันปี
“เธอเห็นเขาเหรอ? เธอเห็นคนตายเหรอ? แค่ภาพลวงตาของเธอ ก็ทำให้ตื่นเต้นจนเป็นแบบนี้? แม้แต่เด็กของฉันเธอก็ไม่สนแล้วงั้นเหรอ?” เย่เชินหลินกัดฟันถาม และโกรธจนของที่พะรุงพะรังที่อยู่ในมือถูกเขาเขวี้ยงทิ้งลงพื้นอย่างรุนแรง
แสงไฟต่างๆ กระจัดกระจายอยู่บนพื้น แตกเป็นเศษๆ เศษบางส่วนก็ไปโดนร่างของคนทั้งสอง
“ไม่ใช่ ไม่ใช่ภาพลวงตา เขายืนอยู่ตรงนั้นดีๆ อยู่ตรงนั้น!” เซี่ยชีหรั่นยังคงตื่นเต้น จนไม่ทันได้สังเกตของที่เย่เชินหลินซื้อให้เธอ แม้แต่ความโกรธของเขาเธอก็ไม่ทันได้สังเกต
ผู้ชายคนนั้นทำให้เธอช็อกจริงๆ ที่ยืนอยู่อย่างนั้นตัวเป็นๆ ราวกับว่ากำลังยิ้มให้เธอ หากคนนั้นไม่ใช่โม่เสี่ยวจุนแล้วเขาเป็นใครกัน?
เธออาศัยร่วมกันกับเขามานานนับยี่สิบปี เธอจะจำลักษณะของเขาไม่ได้ได้ยังไงกัน
ในมุมมองของเย่เชินหลิน ผู้หญิงคนนี้เหมือนถูกครอบงำ
“อยู่ที่ไหน?” น้ำเสียงของเย่เชินหลินนั้นเย็นชา เซี่ยชีหรั่นไม่ได้สนใจน้ำเสียงของเขา และสีหน้าของเขาเลย
เธอยังคงตื่นเต้น และตะโกนเสียงพร้อมชี้ไปข้างๆตรงหน้า: “อยู่ตรงนั้น!”
แต่เมื่อสายตาของเธอและเย่เชินหลินมองไปพร้อมกันนั้น ตรงนั้นกลับมีเพียงคุณแม่กับเด็กๆ ไม่ต้องว่าคนที่เหมือนโม่เสี่ยวจุน แม้แต่ผู้ชายสักคนก็ไม่มี
เซี่ยชีหรั่นยังยอมรับความจริงในส่วนนี้ไม่ได้ เธอส่ายหัวสุดชีวิต ปากก็พึมพำพูดกับตัวเอง: “เป็นไปไม่ได้ ฉันเห็นชัดเจน ฉันเห็นจริงๆ”
“ที่เห็น ก็เพราะเธอคิดถึงมากเกินไป!” น้ำเสียงของเย่เชินหลินไม่มีแม้แต่คำพูดที่อ่อนโยน หัวใจของเขาก็เหมือนกับถูกผู้หญิงคนนี้ใช้มีดกรีดอย่างโหดเหี้ยม
ด้วยทิวทัศน์ที่สวยงามเช่นนี้ ในใจของเขาเต็มไปด้วยเธอ และยังไปซื้อของของเด็กเล็กให้เพื่อเธอ
หลายปีมานี้ เขาเย่เชินหลินเคยทำเพื่อผู้หญิงคนไหนบ้าง
เธอล่ะ? เวลาที่เขานึกถึงเธอ ในสมองของเธอเต็มไปด้วยคนนั้นที่ตายไปแล้ว และยังเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา เธอก็วิ่งออกไปอย่างไม่คิด แม้แต่ความปลอดภัยของเด็กในท้อง เธอกลับไม่สนใจ
เย่เชินหลินปล่อยแขนของเซี่ยชีหรั่น แล้วพูดด้วยเสียงเย็นชาอีกครั้ง: “เธอไปหาเขาสิ!”
พูดเสร็จ เขาไม่เหลียวหัว แล้วหันตัวเดินจากไป
เซี่ยชีหรั่นที่จมอยู่กับอารมณ์ของความสิ้นหวัง ในหัวสมองกลับไม่เข้าใจ ทั้งที่เห็นตัวเป็นๆ ถึงเป็นภาพลวงตาได้?
แต่นอกจากภาพลวงตาแล้ว แล้วจะอธิบายยังไงว่าคนที่เสียชีวิตแล้วจะมาปรากฏต่อหน้าต่อตาเธอ
ในระยะทางที่ไกลเช่นนี้ ด้วยม่านน้ำบางๆ เธอเพียงแค่เหลือบมองไป
บางที อาจจะมองผิดไป
เซี่ยชีหรั่นหันศีรษะไปด้วยความเสียใจสิ้นหวัง มองไปที่เย่เชินหลิน ที่เห็นเพียงแผ่นหลังของเขา
เมื่อกี้เขาพูดอะไรนะ? แล้วเธอพูดอะไรไป? ทำอะไรไปบ้าง?
แย่แล้ว! เธอต้องทำให้เขาโกรธแน่ๆ เธอจึงรีบวิ่งไล่ตามเขาไป เท้าเหยียบโดนแสงไฟวัวของที่เย่เชินหลินเขี้ยงลงพื้น ข้างๆยังมีดอกกุหลาบที่แสงระยิบระยับสีเขียว
อันนี้เขาซื้อให้เธอเหรอ?
ทำไมเธอสมควรตาย ที่ไม่สนใจเขาเช่นนี้
“คุณเย่คะ! คุณรอฉันด้วย ได้ไหมคะ?” เธอเร่งฝีเท้าเพื่อไล่ตามเขาให้ทัน กลับรู้สึกว่าในท้องปวดจี๊ดจี๊ด ปวดท้อง? ทันใดนั้นหัวใจของเซี่ยชีหรั่นก็เย็นวาบ
หรือจะเป็นเพราะ หรือเป็นเพราะเด็กในท้องเกิดเรื่องแล้ว?
เมื่อกี้เธอวิ่งไปอย่างใจร้อนแบบนั้น ทำไมเธอ ทำไมถึงทำแบบนี้ได้ เธอกุมทัองน้อยของเธอ ทันใดนั้นก็รู้สึกตื่นตระหนกอย่างรุนแรง
ขอร้อง! พระเจ้า ได้โปรดอย่าพรากลูกไปจากฉัน
“โม่ คุณรอฉันด้วย ฉันเจ็บท้อง!” เซี่ยชีหรั่นไม่กล้าไล่ตามเขา กุมท้องน้อยด้วยความเจ็บแล้วนั่งลงไป
ตอนนี้จิ่วจิ่วก็เดินรอบกลับมาแล้ว ได้เห็นเซี่ยชีหรั่นเจ็บปวดจนนั่งลงพื้น เธอตกใจมาก และรีบวิ่งมาหา แล้วถามเธอด้วยความกังวล: “เป็นอะไร เธอเป็นอะไรไป?”
เสียงตะโกนของเธอไม่ดัง เย่เชินหลินที่ยังคงโกรธอยู่ไม่ได้ยินเลย
“คุณเย่! คุณไปไหนแล้ว? เซี่ยชีหรั่นเจ็บท้อง!” จิ่วจิ่วตะโกนสุดเสียงใส่แผ่นหลังของเย่เชินหลิน เวลานี้เสียงดนตรีน้ำพุก็จบลง บริเวณรอบๆเงียบสงบลง
เจ็บท้องคำนี้ทำให้เย่เชินหลินเหมือนถูกไฟฟ้าช็อต ทันใดนั้นเขาก็หันกลับไปแล้วรีบวิ่งไปหาเซี่ยชีหรั่น ใบหน้าเขาดูตื่นตระหนกเล็กน้อย
เขาเม้มริมฝีปาก ใบหน้าดูเครียดมาก เมื่อถึงตรงหน้าเซี่ยชีหรั่น ไม่พูดสักคำ ก็รีบอุ้มเธอขึ้นมา
“ขอโทษ! ขอโทษ! ฉันขอโทษ!” น้ำตาของเซี่ยชีหรั่นก็ไหลลงมา พร้อมกับสะอื้น
จิ่วจิ่วก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขาสองคน ตำหนิตัวเองหนักมาก ต้องโทษที่เธอวิ่งไปเรื่อย ไม่อย่างนั้นพวกเขาก็คงไม่เกิดเรื่อง
เย่เชินหลินขมวดคิ้ว เขาเป็นคนใจแคบ เขาโกรธมาก เป็นครั้งแรกที่เขามีความคิดที่อยากให้ผู้หญิงคลอดลูกให้เขา ตอนนี้เพื่อผู้ชายคนอื่น เธอทำร้ายลูกของเขา เขาไม่สามารถพูดว่าไม่เป็นไรได้ ไม่สามารถปลอบโยนเธอได้
“ชีหรั่น ทำไมเธอ เกิดอะไรขึ้นกันแน่? เธอท้องเหรอ?” จิ่วจิ่วถามอย่างใจร้อน ทั้งสองคนไม่มีใครตอบเธอเลย
ที่นี่เป็นเขตใหม่ สิ่งอำนวยความสะดวกต่างฟยังไม่เสร็จสมบูรณ์ ยังไม่มีโรงพยาบาลดีๆ หากจะไปเขตเก่าก็อาจจะปิดถนน เย่เชินหลินตัดสินใจกลับวิลล่าในทันที
ทางเทคนิคทางการแพทย์ของหมอห่าน หากมีเลือดออกเพียงเล็กน้อย มีการรั่วไหลของทารกในครรภ์ เขาอาจจะสามารถเก็บเด็กไว้ได้
เย่เชินหลินก้าวเท้ายาวไปข้างหน้า คนขับรถรออยู่ที่จุดเดิม เมื่อเห็นเย่เชินหลินอุ้มเซี่ยชีหรั่นเดินมาก็รีบเปิดประตูเบาะหลัง
แม้ว่าเขากำลังโกรธมาก แต่ท่าทางที่วางเซี่ยชีหรั่นเข้าไปในรถนั้นยังคงอ่อนโยน
จิ่วจิ่วรีบเปิดประตูเอง แล้วเข้าไปนั่งในรถอย่างรวดเร็ว
“กลับวิลล่า!” เย่เชินหลินออกคำสั่งด้วยเสียงเย็นชา คนขับแตะคันเร่ง รถก็พุ่งตัวออกไป
เซี่ยชีหรั่นกุมท้องตลอด คิ้วขมวดกันยุ่งเหยิง ความเจ็บนั้นรุนแรงมาก เธอทนกับความเจ็บปวดนั้น แล้วมองขึ้นไปยังเย่เชินหลิน แล้วพูดกับเขาด้วยเสียงเบา: “ขอโทษ โม่ ขอโทษจริงๆ ฉัน…จริงๆแล้วฉัน…”
“จริงๆแล้วเธอลืมไปว่าในท้องมีลูกเหรอ?” น้ำเสียงของเย่เชินหลินเยือกเย็นและแข็งกระด้างเหมือนปีศาจที่มาจากขุมนรก สายตานั้นน่ากลัวจนน่าตกใจ
ราวกับว่าหากเธอทำร้ายลูกของเขา เขาจะบีบคอเธอให้ตาย
เซี่ยชีหรั่นกัดริมฝีปากแน่น เธอขอโทษเขา ขอโทษลูกของพวกเธอ เธอขอโทษ แม้จะพูดขอโทษกี่แสนคำ กี่ล้านคำ ก็ไม่สามารถชดเชยความผิดพลาดในสิ่งที่เธอทำได้
เด็กไร้เดียงสา ทำไมเด็กถึงต้องมาพบเจอแม่ที่ไร้ความรับผิดชอบเช่นนี้
เซี่ยชีหรั่นนิ่งเงียบ เธอก้มหน้าลง น้ำตาก็ไหลไม่หยุด
เธอรู้สึกเหมือนว่ามีอะไรบางอย่างไหลลงมาจากด้านล่าง ปริมาณเลือดเหมือนตอนที่ประจำเดือนมา เธอรู้สึกได้อย่างชัดแจ้ง มันทำให้เธอเครียดจัด และจับแขนเสื้อของเย่เชินหลินแน่น แล้วพูดเสียงเบา: “มันจบแล้ว โม่ ลูกของพวกเรา เหมือนจะไหลออกไปแล้ว!”
เซี่ยชีหรั่นเจ็บปวดมากจริงๆ และคร่ำครวญด้วยความสิ้นหวัง หน้าของเย่เชินหลินเมขรึมขึ้น เขามองเซี่ยชีหรั่นอย่างดุ และพูดกับเธอทีละคำ: “ ทางที่ดีเธอควรสวดมนต์ให้เด็กไม่เป็นไร ไม่อย่างนั้นฉันไม่ปล่อยเธอไว้แน่ แม้แต่โม่เสี่ยวจุนที่ตายแล้วฉันก็ไม่ปล่อยไว้!”
เวลานี้เซี่ยชีหรั่นไม่สนใจว่าเขาจะพูดอะไรว่าไม่ปล่อยเธอไว้ ก็ไม่ไปคิดว่าเขาจะทำยังไงกับคนที่เสียชีวิตแล้ว หัวใจของเธอนั้นดึงแน่นมาก เส้นประสาทที่บอบบางทั้งหมดมุ่งเน้นไปยังช่วงล่างของท้องน้อย
แม้ว่าเลือดจะไหลเพียงเล็กน้อย เธอกลับรู้สึกเหมือนว่าเลือดไหลออกกลายเป็นสายน้ำแล้ว
จิ่วจิ่วอยู่ตรงเบาะหน้าอย่างใจจดใจจ่อ อยากจะพยายามเกลี้ยกล่อมคนทั้งสอง แต่ก็ไม่มีทางเกลี้ยกล่อมได้
เซี่ยชีหรั่นคิ้วขมวดอยู่ สองมือวางไว้ตรงท้องน้อยไม่ขยับ
พระเจ้า ได้โปรดช่วยไม่ให้ลูกของฉันเกิดเรื่องอะไร ฉันขอโทษท่าน ฉันต้องการลูกคนนี้ ฉันอยากจะคลอดลูกให้กับเขา ฉันไม่ได้ไม่เต็มใจ เมื่อตอนที่ฉันพยักหน้าตอบรับคำของเขา ฉันก็ได้ตัดสินใจแล้ว ลูกคนนี้ฉันต้องการ ฉันต้องการจริงๆ
ดังนั้น ได้โปรดท่านเก็บลูกไว้ให้ฉัน ไม่ว่าจะให้ฉันฝึกฝนเพื่อลูกคนนี้ไปตลอดชีวิต ฉันก็ยินดี
“ขับรถเป็นรึเปล่า? ช้าไป! ขับเร็วอีกหน่อย!” เย่เชินหลินร้อนรนจนตะคอกใส่คนขับ “ครับครับ คุณเย่ ผมจะเร่งเครื่อง ตอนนี้ให้เร็วขึ้นครับ!” แต่ไม่ว่าคนขับจะเร่งความเร็วยังไง จนเหมือนบิน เย่เชินหลินก็รู้สึกช้า
ผู้หญิงที่สมควรตายคนนี้ได้แต่กุมท้องน้อย ต้องมีเด็กอยู่ในท้องแน่ๆ และต้องเป็นเพราะเกิดเรื่องกับลูกแน่นอน เขาร้อนรนจนไม่รู้ควรจะทำยังไงแล้ว
เขาพยายามสงบสติอารมณ์ ให้ตัวเองสงบลงและมีเหตุผล แต่ตอนนี้เขาเพิ่งรู้ว่า เด็กจะกุมหัวใจของผู้ใหญ่ไว้ ปกติไม่ว่าจะสงบแค่ไหน เมื่อถึงเวลานี้ ก็ไม่สามารถสงบลงได้
เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ หัวสมองโล่งขึ้นมาหน่อย หยิบมือถือออกมากดปุ่มทางลัด เขาสั่งพ่อบ้านว่า: “นำหมอสองคนไปรอที่ห้องของเซี่ยชีหรั่นด่วน!”
“ครับ คุณเย่!” พ่อบ้านก็ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้น เพียงแค่รับคำสั่งของเขา ในใจก็รู้สึกกังวลเล็กน้อย
ในที่สุดรถก็ขับเข้ามาในวิลล่า และขับตรงไปที่หน้าประตูบ้าน พ่อบ้านรออยู่ตรงนั้นนานแล้ว รีบนำหน้าไปเปิดประตู เย่เชินหลินลงจากรถก่อน อุ้มเซี่ยชีหรั่นลงจากรถ มือของเขาที่อยู่ตรงสะโพก รู้สึกได้ถึงความเปียกของตรงนั้น
ต้องเป็นเลือดแน่นอน! วินาทีที่จับโดนเลือด หัวใจของเขาก็เหมือนตกลงไปในก้อนน้ำแข็งทันที ปฏิกิริยาหน้ามุ่ย แม้แต่ริมฝีปากที่สั่นเทาก็แสดงให้เห็นว่าเย่เชินหลินนั้นตื่นตระหนกขนาดไหน
เซี่ยชีหรั่นไม่ได้พูดว่าขอโทษ เธอมองปฏิกิริยาของเย่เชินหลิน เกือบจะสิ้นหวัง
เธอรู้สึกได้ถึงความสดของเลือด ลูกคงไม่อยู่แล้ว ไม่อยู่แล้ว เป็นไปได้ไหมนับตั้งแต่นี้ไปใจของเขาก็ตายไปด้วย เธอนิ่งเงียบ มองใบหน้าที่เคร่งขรึมของเย่เชินหลินอย่างเงียบๆ มองดูราวกับคนโง่