สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 323 สาวใช้ตัวแสบ 227

ตอนที่ 323 สาวใช้ตัวแสบ 227
ก็เหมือนวันก่อน ฟ้าเริ่มสว่าง เธอถึงจะค่อยๆผล็อยหลับไป
เมื่อเธอหลับไป ก็โดนเสียงตะโกนลั่นทำให้ตกใจตื่น
”นี่! เหอเหวินฆ่าตัวตาย! ช่วยด้วย! รีบมาช่วยหน่อย!”
เซี่ยชีหรั่นตกใจและกระโดดลงจากเตียงทันที เธอรีบวิ่งอย่างเร็วไปทางประตู
เสียงดังมาจากห้องอาบน้ำใหญ่ เป็นฟางลี่น่าที่ตื่นเช้ามาเพื่อจะไปอาบน้ำ แต่ประตูเปิดไม่ออก เรียกอยู่นานก็ไม่มีเสียงตอบจากด้านใน เมื่อคืนหล่อนห่มผ้าเยอะเกินไป ทั้งตัวมีแต่เหงื่อ ต่อหน้าเย่เชินหลินหล่อนอยากจะตัวหอมตลอดเวลา เพราะงั้นหล่อนจึงมาอาบน้ำ แต่ประตูดันเปิดไม่ออก หล่อนจึงไปเอากุญแจมาจากพ่อบ้านเพื่อมาเปิดประตู พอเปิดประตูเข้ามาปรากฏว่าเห็นเหอเหวินนอนอยู่ในอ่างอาบน้ำ สวมเสื้อผ้าเรียบร้อย มีเลือดไหลออกมาจากข้อมือ
ฟางลี่น่าร้องเสียงดัง ทำให้ทั้งพ่อบ้านและรปภ.มาดู แล้วก็เป็นเซี่ยชีหรั่นที่วิ่งมาหลังจากนั้น
“พ่อบ้าน เรียบช่วยเหอเหวินหน่อย รีบช่วยเธอที!” น้ำในอ่างถูกย้อมจนกลายเป็นสีแดงอ่อน แต่ว่าเหอเหวินยังมีลมหายใจอยู่ เธอแค่ไม่ได้สติพูดไม่ได้
พ่อบ้านโทรศัพท์ไปหาหมอทันที ให้พวกเขารีบมาช่วย
เขาเป็นคนที่เคยเผชิญโลกมาก่อน ถึงจะเป็นเรื่องใหญ่ แต่เขาก็ไม่ได้ตกใจถึงขั้นลนลาน
เซี่ยชีหรั่นเห็นว่ารอหมอต้องใช้เวลา ไม่รู้ว่าไปเอาความกล้ามาจากไหน เธอฉีกชายชุดนอนของเธอออกมาเป็นเส้น ไม่มีใครกล้าแตะต้องเหอเหวิน เธอจึงเดินเข้าไป ดึงข้อมือเธอขึ้นมา แล้วใช้ผ้าพันห้ามเลือดไว้ ปฐมพยาบาลเบื้องต้นรอเวลา
หมอรีบร้อนมาถึงอย่างกระวนกระวาย พร้อมกับพยาบาลเข้าไปช่วยรักษาเหอเหวิน เธอต้องการเลือด แต่ในบ้านนี้ไม่มีทางเป็นไปได้
ในขณะที่หมอกำลังปฐมพยาบาลอยู่เซี่ยชีหรั่นก็วิ่งกลับห้องไปโทรหาเย่เชินหลิน ขอร้องให้เขาช่วยเหอเหวินด้วย
โทรศัพท์ของเย่เชินหลินปิดเครื่องอยู่ ติดต่อไม่ได้ เซี่ยชีหรั่นรีบเหมือนมดที่อยู่ในหม้อร้อนๆ ตอนที่เธอวิ่งออกมาจากห้อง ก็ได้ยินว่าพ่อบ้านติดต่อเย่เชินหลินไม่ได้ จึงติดต่อไปหาหลินต้าฮุย
หลินต้าฮุยทักทายหมอเสร็จ ทันใดนั้นพ่อบ้านจึงให้หมอในบ้านกับพยาบาลสองคนออกไปพร้อมกับรถ เร่งตรงไปที่โรงพยาบาล
เซี่ยชีหรั่นอยากจะตามไปที่โรงพยาบาลด้วย แต่ที่นั่งในรถมีจำกัด เธอทำได้แค่รออยู่ที่นี่
“ชีหรั่น ฉันไม่อยู่บ้าน ถ้ามีเรื่องด่วนอะไร เธอจัดการได้เลย ฉันจะตามไปที่โรงพยาบาลด้วยตัวเอง” พ่อบ้านทิ้งคำสั่งไว้ให้เซี่ยชีหรั่น
“ค่ะ” เซี่ยชีหรั่นตอบอย่างสั้นๆ แล้วจึงพูดกับพ่อบ้าน: “ต้องช่วยเธอให้ได้นะ เธอเป็นผู้หญิงที่ดี!” พ่อบ้านพยักหน้า จากนั้นรถจึงขับออกไปด้วยความเร็ว
เซี่ยชีหรั่นกับจิ่วจิ่วยังคงนั่งไม่ติด ยังไม่มีใครกินข้าว พวกเธอกำลังรอข่าวจากโรงพยาบาล เซี่ยชีหรั่นคิดว่าเธอไม่ได้สังเกตให้เร็วกว่านี้ว่าเหอเหวินจะฆ่าตัวตาย และไม่ได้ห้ามเธอให้ทันเวลา เธอโทษตัวเอง จิ่วจิ่วปลอบเธอ บอกไม่โทษเธอ คนถ้าคิดไม่ได้ ต่อให้ปลอบยังไงก็ไม่ได้ผล
ตอนสิบโมงเช้า พวกเธอได้รับโทรศัพท์จากพ่อบ้านที่โทรเข้าเบอร์บ้าน พ้นขีดอันตรายแล้ว เหอเหวินปลอดภัยแล้ว
“แล้วจะมีผลกระทบอะไรมั้ย?” เซี่ยชีหรั่นถามอย่างกล้าๆกลัวๆ
“หมอบอกว่าคงไม่มีผลกระทบร้ายแรง เธอเพิ่งกรีดข้อมือได้ไม่นาน อีกอย่างความกล้าของผู้หญิงก็มีจำกัด จึงกรีดได้ไม่ค่อยลึก นอนให้เลือดที่โรงพยาบาลสักสองวันก็กลับบ้านได้แล้ว”
คำที่พ่อบ้านพูดทำให้จิ่วจิ่วกับเซี่ยชีหรั่นวางใจ เวลาอาหารเที่ยงพ่อบ้านก็กลับมาถึง เซี่ยชีหรั่นกินอะไรไปแล้วเล็กน้อย เธอจึงขออนุญาติพ่อบ้าน ว่าอยากจะไปเยี่ยมเหอเหวินที่โรงพยาบาล
ไม่มีคำอนุญาติจากเย่เชินหลิน พ่อบ้านก็ไม่กล้าให้เซี่ยชีหรั่นออกไปตามใจชอบ แต่จิ่วจิ่วเธอมีอิสระ สามารถออกไปได้
“ฉันแค่ไปเยี่ยมเธอ แป๊บนึงก็กลับมา พ่อบ้าน ได้โปรดเถอะนะคะ ถ้าคุณเย่โทษคุณ ฉันจะบอกว่าเป็นฉันเองที่จะไปให้ได้!”
“เอางี้แล้วกัน ฉันจะไปกับพวกเธอสองคน” พ่อบ้านเห็นว่าเซี่ยชีหรั่นอยากจะไปเยี่ยมเหอเหวินจริงๆ เขาจึงใจอ่อน เขาคิดว่า มีเขาอยู่ข้างๆ เธอคงไม่คิดหนี
พ่อบ้านยอมตกลง เซี่ยชีหรั่นรู้สึกขอบคุณเป็นอย่างมาก เธอกับจิ่วจิ่วยังเตรียมเสื้อผ้าเอาไปให้เหอเหวินเปลี่ยนอีกด้วย
คนทั้งหมดมาถึงโรงพยาบาล เหอเหวินได้สติแล้ว หลินต้าฮุยก็ยังอยู่ในห้องพักผู้ป่วย กลัวว่าเธอจะคิดสั้นอีก เขาจึงไม่กล้าปล่อยเธอไว้
เหอเหวินหน้าซีดเหมือนกระดาษ ดูโทรมมากๆ ตอนนี้เธอกำลังให้น้ำเกลือ และมองไปเบื้องหน้าอย่างเหม่อลอย
“เหอเหวิน ฉันกับจิ่วจิ่วมาเยื่ยม ผู้ช่วยหลิน พวกฉันขอคุยกับเธอเป็นการส่วนตัวจะได้มั้ย?” เซี่ยชีหรั่นเดินไปข้างๆหลินต้าฮุย แล้วถามเสียงเบา
เธอเห็นสภาพของเหอเหวินแล้ว ยังคงดูไม่มีชีวิตชีวา เหมือนไม่มีความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ต่อ ชีหรั่นอยากจะปลอบใจเธอหน่อย ถ้าหากมีแต่ผู้หญิง เธอถึงจะพูดความจริงออกมา
“มีอะไรก็เรียกฉัน ฉันอยู่หน้าประตู” หลังจากที่หลินต้าฮุยเอ่ยเรียกคุณเซี่ยจบ เขาก็ออกจากห้องไป
ห้องพักผู้ป่วยเหลือเพียงเซี่ยชีหรั่น จิ่วจิ่ว กับเหอเหวินสามคน ในห้องเงียบมาก
ฉันกับเขาจบกันแล้ว ในชีวิตนี้คงไม่มีโอกาสอีกแล้ว” จู่ๆเหอเหวินก็พูดขึ้นเสียงเบา เบาจนถ้าไม่ได้ตั้งใจฟังก็ฟังไม่รู้เรื่องว่าเธอพูดว่าอะไร
“เขาเป็นใคร? แฟนเก่าเธอเหรอ?” ในที่สุดเซี่ยชีหรั่นก็เห็นว่าเหอเหวินยอมเปิดปากพูด เธอจึงได้ถามคำถามต่อ
“พวกเธอนั่งเถอะ ฉันจะค่อยๆเล่าให้ฟัง”
เซี่ยชีหรั่นกับจิ่วจิ่วนั่งลงที่สองฝั่งข้างเตียงผู้ป่วย ตั้งใจฟังที่เธอพูด
“แฟนของฉัน เราคบกันตั้งแต่อายุ16 พวกเราสาบานกัน ว่าจะอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต พ่อของฉันก็มาล้มป่วย เพราะฉะนั้นฉันจึงบอกเลิกเพราะ บอกเขาว่าเขาจน ฉันไม่อยากคบด้วย ฉันไม่อยากให้เขารู้ว่าพ่อฉันป่วย ต้องการเงินเป็นแสนๆ เพราะเขาไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ทำเพื่อฉันได้จริงๆ ฉันกลัวว่าเขาจะไปทำสิ่งผิดกฎหมาย หลังจากนั้นเขาก็เห็นฉันไปทำงานที่ไนท์คลับ เขาด่าว่าฉันมันหน้าไม่อาย โกรธจนควันออกหู ทุกครั้งที่ฉันคิดถึงเขา ฉันก็เจ็บปวดมากๆทุกครั้ง พอคิดว่าชาตินี้ฉันคงจะไม่มีทางได้อยู่กับเขาแล้ว ฉันก็คิดว่ามีชีวิตต่อไปก็ไร้ค่า”
เซี่ยชีหรั่นพอได้ยินอย่างนั้น ในใจก็รู้สึกหดหู่ เธอยื่นมือออกไปจับที่มือของเหอเหวิน และปลอบเธออย่างอ่อนโยน: “ไม่เอาสิ เหวินเหวิน ต้องมีชีวิตถึงจะมีความหวัง ฉันจะพูดกับคุณเย่ ให้เขาให้อิสระเธอ เขาใจดีจะตาย เขาต้องตอบรับแน่นอน”
เหอเหวินส่ายหน้าอย่างแรง พลางน้ำตาไหลพราก
“ไม่ต้องหรอก ไม่เป็นไร วันนี้เขาแต่งงาน! เขาแต่งงานแล้ว ฉันจะไม่มีทางได้อยู่กับเขาตลอดไป!”
เหอเหวินจมลงไปในความสิ้นหวังอีกครั้ง เซี่ยชีหรั่นกับจิ่วจิ่วอยากจะปลอบเธอ แต่ก็หาคำปลอบที่เหมาะสมไม่ได้เลย ทำได้แค่ฟังเธอร้องไห้อย่างเศร้าโศกเสียใจ
“ไม่ได้การ มันจะเป็นแบบนี้ไม่ได้ เหวินเหวิน เธอบอกพวกเรามาว่าเขาจัดงานแต่งงานที่ไหน พวกฉันจะไปห้ามเขา” จิ่วจิ่วรีบร้อน ถามเหอเหวินอย่างกระวนกระวาย
เหอเหวินแค่ร้องไห้ และส่ายหัว
ผ่านไปนานกว่าเธอจะหยุดร้อง เธอพูดขึ้นเสียงอู้อี้: “ไม่ต้องไปหรอก เขาเป็นคนที่กตัญญูพ่อแม่เขามาก ถ้าไปขัดขวางพิธีแต่งงานจะทำให้พ่อแม่เขาขายหน้า ฉันทำไม่ลง”
“แต่ว่าพวกเธอรักกันนะ รักกันขนาดนี้ทำไมถึงต้องแยกกันด้วยเล่า?” จิ่วจิ่วยิ่งพูดยิ่งกระวนกระวาย ในใจของจิ่วจิ่วความรักนั้นมีค่าสูงสุด แค่รักกันด้วยใจจริง ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นหรือด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่มีทางยอมแพ้
ทางเซี่ยชีหรั่นยังใจเย็นอยู่ ถ้าดูจากนิสัยของเธอแล้วเธอคงเลือกทำแบบเดียวกับเหอเหวิน ไม่มีทางไปพังงานแต่งของคนอื่นหรอก เพราะงั้นเธอจึงเข้าใจเหอเหวินดี
“เหวินเหวิน เธอคิดเพื่อเขาขนาดนี้ พวกเธอรักกันขนาดนี้ เธอไม่อยากเห็นเขาลำบากใจ คิดว่าเขาจะมีความสุขที่ได้เห็นเธอฆ่าตัวตายเหรอ? ถ้าหากว่ามีชีวิตอยู่แล้วไม่มีโอกาสได้อยู่ด้วยกันอีก เธอก็ต้องใช้ชีวิตอยู่ต่อไปดีๆ เขาถึงจะหมดห่วงจริงมั้ย เธอก็ยังมีทั้งพ่อแม่ครอบครัว แถมยังมีเพื่อน เธอทำแบบนี้ ถ้าเธอชิงตายไปก่อน พวกเขาคงจะเสียใจไปทั้งชีวิต
เหอเหวินหายใจเข้าลึกๆ แล้วพูดว่า: “นั่นสิ ชีหรั่น เธอพูดถูก วันนี้หลังจากที่ฉันรอดมาได้ฉันก็คิดถึงพ่อแม่ พ่อฉันเพิ่งผ่าตัดเสร็จ ถ้าเขารู้ว่าฉันไม่อยู่แล้ว คงจะผ่าตัดไปเสียเปล่า แม่ฉันก็คงจะรับไม่ได้กับเรื่องนี้ ฉันนี่โง่จริง จากนี้ฉันจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว พวกเธอวางใจได้”
“ต้องแบบนี้สิ แล้วมันจะผ่านไป แค่มีชีวิตต่อไป ก็มีความหวัง” เซี่ยชีหรั่นตบเบาๆไปที่มือข้างที่ไม่ได้ให้น้ำเกลืออีกครั้ง คิดถึงการมีชีวิตอยู่สองคำนี้ ในใจเธอก็เต็มไปด้วยความรู้สึกมากมาย
เหอเหวินโง่ขนาดไหน ถ้าเธอตายไปจริงๆ เธอก็คงจะไม่ได้เจอหน้าผู้ชายที่เธอรักอีกเลยจริงๆ
ก็เหมือนเสี่ยวจุน ตอนนี้เธออยากจะเอาทุกอย่างมาแลกเพื่อที่จะได้เจอหน้าเขาอีกครั้ง แต่มันก็เป็นไปไม่ได้แล้ว
จิ่วจิ่วใช้ความสามารถของเธอ เล่าเรื่องสนุกๆให้เหอเหวินฟัง ถึงตอนนี้เธอจะยิ้มไม่ออก แต่ว่าก็ยังมีฝืนยิ้มออกมาบ้าง
ไม่กี่คนก็คุยกันอีกได้สักพักนึง พ่อบ้านก็มาเคาะประตู พูดกับเซี่ยชีหรั่นว่าออกมานานมากแล้ว ต้องรีบกลับได้แล้ว เซี่ยชีหรั่นก็เข้าใจสิ่งที่เขาบอก จึงพยักหน้ารับ จึงบอกเหอเหวินว่าให้ดูแลตัวเองหลังที่ออกจากโรงพยาบาลด้วย
“คุณเซี่ย ฉันมีเรื่องจะพูดกับคุณหน่อย” นอกห้องพักผู้ป่วยหลินต้าฮุยพูดให้เซี่ยชีหรั่นหยุด
“ค่ะ”
หลังจากที่เซี่ยชีหรั่นเดินตามหลินต้าฮุยไปตามทางเดินเพียงไม่กี่ก้าว ไม่รอให้หลินต้าฮุยเอ่ยปาก เซี่ยชีหรั่นก็เอ่ยถามเขาก่อน: “ไม่กี่วันนี้คุณเจอคุณเย่มั้ย? เขาสบายดีมั้ย?”
“ฉันกำลังจะบอกเรื่องนี้กับเธอพอดี คุณเย่ไปอเมริกาแล้ว เขาบอกว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ก็ไม่แน่นอน แต่ว่าเขาตั้งใจบอกกับฉัน ห้ามให้บอกใครว่าเขาไปไหน ฉันก็ไม่รู้ว่าระหว่างพวกคุณเกิดเรื่องอะไรขึ้น แต่เขาดูอารมณ์ไม่ดี”
หัวใจของเซี่ยชีหรั่นเจ็บแปลบ รู้เลยว่าครั้งเขาคงผิดหวังกับเธอจริงๆ หรือว่าที่โทรไปแล้วปิดเครื่อง เวลาที่เหอเหวินเรื่อง เขากำลังอยู่บนเครื่อง
“ขอบคุณนะ ฉันรู้แล้ว ฉันจะติดต่อเขา ฉันจะไม่บอกเขาว่าฉันรู้ว่าเขาอยู่ที่อเมริกา”
หลินต้าฮุยพยักหน้า จากนั้นจึงหันหลังกลับเข้าห้องพักผู้ป่วยไป
เซี่ยชีหรั่นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา เป็นเวลาบ่ายสอง อเมริกากับตงเจียงเวลาห่างกันสิบสองชั่วโมง เวลานี้ทางฝั่งเย่เชินหลินคงเป็นเวลาตีสอง
เธออยากจะติดต่อไปหาเขา แต่ก็กลัวว่าจะโทรไปปลุกเขา
ทั้งบ่ายนี้ไม่ว่าเธอไปไหนเธอจะถือโทรศัพท์ติดมือไว้ตลอด แป๊บๆก็ดูเวลา รอเวลาถึงสองทุ่มมันไม่ง่ายเลย เธอจึงโทรไปหาเย่เชินหลินทันที
เธอพิงเตียงอยู่คนเดียว ฟังเสียงรอสายในโทรศัพท์ คิดว่าอีกนิดก็จะได้ยินเสียงของเขาแล้ว เธอก็เริ่มมีความรู้สึกตื่นเต้น
เสียงรอสายดังขึ้นไม่กี่ครั้ง เธอก็ได้ยินเสียงตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด สายไม่ว่าง เป็นอีกฝั่งที่กดปฏิเสธสาย