สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 325 สาวใช้ตัวแสบ 229

ตอนที่ 325 สาวใช้ตัวแสบ 229
“ไม่ใช่เพราะฉันเป็นอัจฉริยะ เป็นเพราะว่าหลังจากที่พ่อฉันเสีย วันวันแม่ฉันก็คิดถึงแต่เขา จนจะไม่สบาย ฉันเห็นว่าแม่ไม่มีอะไรทำ ฉันจึงซื้อหมามาตัวนึง หมาตัวนั้นเด็กมากๆ ต้องให้นม แม่ฉันก็ดูแลมันเหมือนเด็กทารก จากนั้นก็ค่อยๆ ออกมาจากวังวนของความเสียใจได้”
“คิดไม่ถึงว่านายจะกตัญญูขนาดนี้ นายชื่ออะไรเหรอพี่คนขับรถ?” ช่วงนี้จิ่วจิ่วฟังเรื่องสะเทือนใจไม่ค่อยได้ พอฟังเสร็จที่ตาก็รู้สึกชื้นๆ
“555 ฉันดูแก่มากเหรอ? อายุฉันก็พอๆกับเธอนะรู้มั้ย? ฉันชื่อจางซีเยว่ ซีที่มาจากซีหวั่ง เยว่ที่มาจากเยว่เฟย”
“อ่อ เป็นชื่อที่ดี!” จิ่วจิ่วตอบไปอย่างชินปาก
จางซีเยว่เห็นว่าจิ่วจิ่วเอาแต่มองออกไปข้างนอก คิดว่าเธอคงจะไม่มีความคิดที่จะพูดกับเขาเท่าไหร่ จึงไม่ได้พูดต่อ
พอถึงตลาดขายนก คนขับรถจางก็บอกว่าเขาจะจอดรออยู่แถวนี้ ให้จิ่วจิ่วเดินได้ตามสบาย
“รบกวนแล้ว พี่! จาง!” จิ่วจิ่วพูดอย่างซุกซนก่อนจะลงจากรถ จากนั้นจึงเข้าไปยังตลาดขายนกและดอกไม้
เธอคิดว่าสภาพของเซี่ยชีหรั่นตอนนี้ก็คล้ายกับคุณแม่ของจางซีเยว่ จากนั้นเธอจึงพูดพร่ำ: “นี่นี่นี่ คุณชายใหญ่ยังมีชีวิตอยู่ดีๆนะ เธอคิดบ้าอะไรเนี่ย พระเจ้าขา ที่หนูคิดไปเมื้อกี้ หนูแค่คิดไปเรื่อย อย่าทำจริงนะคะ”
พอเธอพูดจบ เธอจึงเดินก้าวเข้าไปในตลาดขายนก เธอเดินอย่างช้าๆ มองซ้ายมองขวา
ปกติแล้วเวลาที่จิ่วจิ่วเดินมักจะไม่ค่อยดูทาง เพราะฉะนั้นการเดินชนคนเป็นเรื่องปกติ วันนี้เดินในตลาดขายนก ด้านข้างมีนกสวยๆเต็มไปหมด ทั้งนกแก้ว ทั้งงูหลามสีทองสวย อีกทั้งยังมีดอกไม้ที่สวยงามอีกมาก สถานที่ที่คึกคักแบบนี้ ทำให้เธอยิ่งไม่ได้มองทาง เดินไปเดินมาก็ไปเหยียบเท้าของผู้ชายคนตรงข้าม แถมยังไม่รู้ตัวอีก
“โอ๊ย!” เธอได้ยินเสียงของผู้ชายที่ถูกเหยียบเท้าร้องขึ้น ถึงจะเพิ่งรู้สึกตัวว่าเหยียบเท้าคนอื่นอยู่
ก้มหน้าลงมอง ที่แท้เป็นตัวเองที่กำลังเหยียบเท้าผู้ชายคนนึงอยู่ อีกฝั่งสวมแค่รองเท้าแตะแบบหนีบ เนื้อหนังเลยไม่มีอะไรกำบัง ส่วนเธอเพราะว่าอยากจะสวยจึงสวมรองเท้าส้นสูง
ส้นรองเท้าเหยียบลงไปที่เนื้อเท้า ไม่น่าล่ะอีกฝ่ายถึงได้ร้องโอดโอยขนาดนี้
“ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ!” เธอกล่าวขอโทษซ้ำๆ แต่ว่าอีกฝ่ายกำลังถือกระถางดอกไม้อยู่ เธอจึงมองไม่เห็นหน้าเขา
“ขอโทษแล้วยังไม่ยกเท้าออกไปอีก?” น้ำเสียงของอีกฝ่ายดูเย็นชาเล็กน้อย
“โอเคๆ ฉันเอาเท้าออกแล้ว แต่ถึงยังไงก็เถอะฉันก็เป็นสุภาพสตรีนะ ถึงนายจะเจ็บแต่ก็ทนไว้หน้าฉันหน่อยไม่ได้เหรอ เย็นชาแบบนี้ทำคนอื่นเขาตกใจหมด หยาบคายมาก….” พอจิ่วจิ่วบ่นจบ อยู่ๆก็รู้สึกเอะใจคนๆนี้เสียงคุ้นๆ เหมือนเคยได้ยินจากที่ไหนนะ?
พอเธอยกเท้าออก ผู้ชายคนนั้นก็เดินไป ไม่ได้สนใจสิ่งที่เธอพูดเลยสักนิด
จิ่วจิ่วคิดมาตลอดว่าตัวเองหน้าตาน่ารัก เสียงก็หวาน ถึงอีกฝั่งจะโดนกระถางดอกไม้บังไว้ทำให้ไม่เห็นลักยิ้มเสน่ห์ของเธอ แต่ถึงยังไงก็ต้องได้ยินเสียงอ่อนหวานเหมือนนกน้อยของเธอ ทำไมถึงไม่สนใจเธอได้ล่ะ
เธอรับไม่ได้ รับไม่ได้มากๆ เธอต้องตามไปดูว่าคนหยาบคายตาไม่ถึงคนนั้นหน้าตาเป็นยังไง
เธอมองไปที่แผ่นหลังของคนๆนั้น เขาทั้งสูงทั้งผอม เหมือนจะมีแนวโน้มพื้นฐานของหนุ่มหล่อ….และอื่นๆ ทำไมด้านหลังของคนๆนี้ดูคุ้นๆนะ
“นี่ เดี๋ยวก่อน!” เธอเรียกขึ้น อีกฝ่ายเหมือนจะไม่ได้ยิน แต่เขาก็เร่งฝีเท้าขึ้น
จิ่วจิ่ววิ่งตามไปอย่างเร็ว ผู้ชายคนนั้นกำลังถือของอยู่เลยทำให้เดินไม่เร็วนัก จิ่วจิ่วจึงตามทันอย่างรวดเร็ว
เธอไม่อยากจะพูดกับแผ่นหลังของคนๆนี้แล้ว อยากให้เขาเห็นว่าเธอหน้าตาเป็นยังไง เขาคงจะเสียดายที่เมื่อกี้ไม่ยอมคุยกับเธอ เธอพกความมั่นใจไปเต็มเปี่ยมเดินอ้อมไปที่ด้านหน้าเขา….พระเจ้า! เธอตกใจจนยกสองมือขึ้นมาปิดปาก
เขา…..ที่แท้เขาคือ ผู้มีพระคุณของเธอ?!”
จิ่วจิ่วตื่นเต้นมาก พูดไม่ออกอยู่นานมาก ทำได้แค่ยืนอยู่หน้าชายร่างสูงอย่างนิ่งๆ
เห็นเขาตอนกลางวันแบบนี้ยิ่งรู้สึกหล่อกว่าเก่า ถึงแม้สีผิวจะดูคล้ำเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้มีผลกระทบต่อความหล่อของเขา แบบนี้ยิ่งทำให้เขาดูแมนสมชายมากขึ้น บวกกับสีหน้าที่เคร่งขรึม และสายตาเย็นชานั้น จะมองมุมไหนจิ่วจิ่วก็รู้สึกว่าเขาเท่เหลือเกิน
“ขอทางด้วยครับ!” ชายผู้นั้นพูดอย่างเย็นชา ถึงแม้จะมีคำว่าครับเพิ่มมาคำหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้แสดงออกถึงความเกรงใจเลย มันกลับทำให้เธอรู้สึกว่าเขาอยากจะปลีกตัวออกไปไกลๆ
เขาจำจิ่วจิ่วไม่ได้เลย มันจึงเป็นการทำร้ายความมั่นใจของจิ่วจิ่วมากๆ
“ผู้มีพระคุณ! นายจำฉันไม่ได้แล้วเหรอ? เมื่อไม่กี่วันก่อนที่น้ำพุในลู่หูสแคว….”
ไม่รอให้จิ่วจิ่วพูดจบ ชายผู้นั้นไม่ทนฟังจึงตัดบทพูดเธอ: “จำไม่ได้ คุณช่วยหลีกไปด้วยครับ”
โห จำเป็นต้องวางมาดเท่มั้ยเนี่ย?
“เป็นไปไม่ได้มั้ง? ทำไมถึงจำฉันไม่ได้เนี่ย ฉันไปที่ไหนคนก็รัก เจอดอกไม้ดอกไม้ยังบาน รถเห็นยางรถยังแบน ผู้ที่มีลักยิ้มทรงเสน่ห์จิ่วจิ่วไง ผู้หญิงน่ารักอย่างฉัน ทำไมนาย….”
“นี่!” จิ่วจิ่วยังคงพูดต่อ ชายผู้นั้นลอดผ่านเธอไป แล้วเดินหน้าต่อไป
ถึงแม้จิ่วจิ่วจะไม่ใช่นางงามจักรวาล แต่หน้าตาของจิ่วจิ่วก็น่ารักแถมยังร่าเริง ไปที่ไหนก็มีแต่คนต้อนรับ
ถึงแม้คุณชายใหญ่ยังชมเธอเรื่องนี้เลย เธอไม่เคยเจอใครที่ไม่ต้อนรับเธอขนาดนี้
นี่คือเจ้าชายม้ามืดของเธอจริงเหรอ? หรือว่าเพราะเป็นเจ้าชาย เลยต้องเย็นชาแบบนี้?
แต่ว่าคนๆนี้สวมรองเท้าแตะหนีบแท้ๆ ฤดูใบไม้ร่วงยังใส่แค่กางเกงขาสั้นเลยเข่า อย่างกับพวกเร่ร่อน เป็นเพราะอะไรถึงได้กร่างขนาดนี้ จะทำให้เธอขายหน้าเหรอ?
ถ้าไม่ใช่ว่าเขาเป็นผู้มีพระคุณของจิ่วจิ่ว ถึงจะหล่อกว่านี้เธอก็ไม่อยากจะยุ่งด้วยแล้ว
ใครใช้ให้เขาเป็นผู้มีพระคุณของเธอล่ะ ยังไงเธอก็ต้องบอกขอบคุณเขาดีๆ
จิ่วจิ่วคิดแบบนี้ จึงได้วิ่งตามไปอีกครั้ง พร้อมกับเรียก: “ผู้มีพระคุณ รอฉันแป๊บนึง ถ้านายไม่อยากสนใจฉัน แต่ก็ต้องบอกฉัน นายชื่ออะไร ฉันจะเลี้ยงข้าวขอบคุณนายสักมื้อนะ”
ผู้คนในตลาดขายนกก็เริ่มหันมาดู ชายผู้นั้นเดินอยู่ข้างหน้า ไม่ได้ยินสิ่งที่จิ่วจิ่วตะโกนเลยสักนิด ปกติพ่อค้าแม่ขายแถวนั้นไม่ค่อยสนุกกันเท่าไหร่นัก ตอนนี้ได้เห็นหญิงสาวน่ารักวิ่งตามชายหนุ่มไป ทำให้ดูมีชีวิตชีวามากขึ้น หนุ่มสาวนี่ดีจริงๆเลย
จิ่วจิ่วกับผู้ชายข้างหน้าเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว ไม่มีเวลาพอที่จะสนคนรอบข้างว่าพวกเขาดูอยู่หรือเปล่า
ผู้ชายหน้าบูดถือกระถางดอกไม้อยู่ ที่แขนเขายังหนีบกระถางดอกไม้เล็กๆอีกสองอัน ต้องใช้แรงอย่างมากในการเดิน ไม่นานนักจิ่วจิ่วก็วิ่งตามเขาทัน เธอวิ่งไปยืนขวางทางเดินเขา
“นายทำงานที่นี่เหรอ? หรือว่ามาส่งดอกไม้ที่นี่? ฉันจะเลี้ยงข้าวนาย ตอบแทนที่นายช่วยชีวิตฉันไว้”
ชายผู้นั้นถูกยืนบังทาง คิ้วเขาเริ่มขมวดขึ้นเล็กน้อย สีหน้าหมดความอดทน
“ฉันไปช่วยอะไรเธอ?” เขาถามอย่างเย็นชา
ในที่สุดผู้มีพระคุณก็เอ่ยปากพูดแล้ว จิ่วจิ่วจึงยิ้มให้เขาอย่างไม่รอช้า “แน่นอนสิ ฉันจิ่วจิ่วไม่มีทางหาเหตุผลน่าเบื่อ มาวิ่งตามผู้ชายที่ไม่รู้จักมักจี่บนถนนหรอกนะ”
“งั้นเธอก็ทำเป็นว่าฉันไม่เคยช่วยเธอ” พอชายผู้นั้นพูดจบ ก็หลบไปเดินด้านข้าง จิ่วจิ่วจึงใช้ร่างบัง พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง: “ได้ไงกัน บุญคุณคนก็ต้องทดแทนสิ”
ตอนนี้จิ่วจิ่วเปลี่ยนความคิดแล้ว เธอสงสัยว่าคนๆนี้คงไม่ใช่เจ้าชายขี่ม้าขาวอะไรของเธอนั่นแล้ว ตอนนี้แค่จะเลี้ยงข้าวเขา ต้องยุ่งยากถึงขนาดนี้ เธอจะลืมเรื่องนี้ แล้วออกตามหาเทวดาของเธอใหม่อีกครั้ง
“ถ้าไม่งั้นคืนนี้เธอก็ไปที่น้ำพุ แล้วกระโดดลงไปซ่ะ”
“นาย…พูด…ว่า…อะ…ไร…นะ?” จิ่วจิ่วพูดเสียงยืด ไม่ค่อยจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยินนัก
เขาช่วยเธอไว้ ก็แสดงว่าเขาก็ต้องเป็นคนดี
แล้วเขาก็ยังดูเท่ๆด้วย คนๆนี้สติไม่ดีหรือเปล่าเนี่ย
ผู้ชายหน้ามุ่ยหมดความอดทนแล้ว เขาทำสีหน้าเย็นชา ไม่แม้แต่จะชายตามองจิ่วจิ่ว หลบเดินผ่านไปอีกครั้ง
“เฮ้ สาวสวยลักยิ้มรวยเสน่ห์คนนั้น เขาไม่สนใจ มาหาฉันดีกว่า ฉันอ่อนโยนกว่าเขา แถมฉันยังหล่อกว่าเขาอีกด้วย”
ห่างไปไม่ไกลนัก มีผู้ชายคนหนึ่งอายุประมาณยี่สิบกว่าๆพูดกับจิ่วจิ่ว ได้เรียกเสียงหัวเราะของพ่อค้าแม่ค้ารอบข้าง
จิ่วจิ่วก็หน้าแดงขึ้น เธอไม่เคยถูกปฏิบัติแบบนี้
ไม่ได้การ! ตอนนี้ไม่ต้องเลี้ยงข้าวก็ได้ เธอต้องเอาผู้ชายคนนี้ให้อยู่มัด ไม่งั้นเธอคงเสียความมั่นใจอันแรงกล้าของเธอไปชั่วชีวิต
จิ่วจิ่วฮึดสู้ วิ่งไปที่เบื้องหน้าของผู้ชายหน้ามุ่ยอีกครั้ง ครั้งนี้เธอยังไม่ได้เอ่ยปากอะไร เขาก็พูดขึ้นก่อน
“ฉันเกลียดผู้หญิง ถ้าเธอยังพอมีศักดิ์ศรีเหลืออยู่ล่ะก็ อย่าตามฉันมา”
ศักดิ์ศรี…..จิ่วจิ่วโดนคำพูดของเขาตีแสกหน้า
เธอยืนนิ่ง หน้าแดงก่ำอย่างบังคับไม่ได้ ร่างกายเหมือนโดนเผาไหม้ ใช่เธอเป็นคนใจกว้าง แต่ตัวเธอก็มีศักดิ์ศรี วิ่งตามผู้ชายแบบนี้ แถมยังโดนด่าว่าไม่มีศักดิ์ศรี มันกระทบจิตใจจริงๆ
เฮ้อ! จิ่วจิ่ว ไม่ใช่เธอไม่รู้คุณ เป็นเขาที่ไม่ต้องการ ไม่ให้โอกาสเธอ เขาก็พูดออกมาแล้วว่าเกลียดผู้หญิง…. เกลียดผู้หญิงนี่หมายความว่าไง? ผู้ชายคนนั้นคงจะไม่…. อี๊ คิดไปเรื่อยอีกแล้วนะเธอ
ถึงเขาจะชอบผู้ชายหรือว่าชอบผู้หญิง ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเธอสักนิด
จิ่วจิ่วทำปากคว่ำ โกรธตัวเองอยู่ครึ่งวัน เพิ่งจะนึกถึงสาเหตุที่มาตลาดขายนกวันนี้
อารมณ์ของคุณนายใหญ่เราสำคัญที่สุด เธอเดินดูไปแต่ละร้านๆ คิดว่าพวกนกที่ร้องเพลงได้นั้น ดีมันก็ดี แต่กลัวว่าเซี่ยชีหรั่นจะรู้สึกว่าถูกขังอยู่ในกรงไม่มีอิสระ เหมือนกับตัวของเธอเอง ถ้าซื้อสิ่งนั้น คงทำให้เธอไม่ดีใจ แต่จะทำให้เธอยิ่งรู้สึกแย่ขึ้นไปอีก
แล้วถ้าเป็นงู ดูจากนิสัยเธอคงไม่ชอบแน่ๆ
กระต่ายน้อยน่ารักดี แต่ว่าถ้าเลี้ยงล่ะก็ ดูแลยาก ถ้าเลี้ยงไม่ดี จนตายไปยิ่งทำให้เสียใจหนักกว่าเก่า
เลี้ยงปลาทอง? จิ่วจิ่วนึกขึ้นได้ว่าในบ้านมีอ่างปลาทองอยู่ ก็ไม่จำเป็นต้องซื้ออันนี้
พอดูไปดูมา ก็ยังคงคิดว่าจะเลือกอะไรที่มันเหมาะสมนั้นช่างยากจริงๆ