สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 324 สาวใช้ตัวแสบ 228

ตอนที่ 324 สาวใช้ตัวแสบ 228
เซี่ยชีหรั่นโทรไปใหม่ ได้ยินแต่เสียงปฏิเสธสาย
โทรไปอีกครั้ง ก็ปิดเครื่อง
ที่จริงแล้วเธอเตรียมคำพูดหลายร้อยล้านคำ แต่เขาดันปิดเครื่อง เธอรู้สึกได้ถึงความสูญเสีย
มองดูโทรศัพท์อย่างเงียบๆเป็นเวลานาน เธอก็นึกถึงคำพูดของเหอเหวินประโยคนั้น ต้องเห็นค่าของพรหมลิขิต ไม่มีใครคนไหนที่จะรออยู่ตรงนั้นได้ตลอดไปหรอก
เรื่องของเหอเหวินคล้ายกับเธอมาก แม้ว่าเย่เชินหลินจะปิดเครื่อง เธอก็ยังอยากพยายามที่จะโทรไปอีกครั้งสองครั้ง
โทรไม่ติด เธอจึงใช้วิธีส่งข้อความไป：นายไปไหน? ทำไมไม่กลับมากินข้าวเย็น? ไม่เห็นนายฉันไม่วางใจเลย
พูดกับเขาตรงๆขนาดนี้ ที่จริงมัน ถึงขีดจำกัดของเธอแล้ว ยังไงก็ตามเธอก็ไม่สามารถบอกเขาได้ว่ารักเขา คิดถึงเขาอะไรพรรค์นั้น
ไม่มีอะไรตอบกลับมา เธอก็ยังคงส่งข้อความต่อไป：ฉันรอนายกลับมานะ
หลังจากนี้ไม่กี่วันต่อมา เซี่ยชีหรั่นจะเลือกเวลา แค่ไม่ให้ตรงกับเวลาตอนกลางคืนของอเมริกา เธอจะส่งข้อความไป ถึงแม้จะไม่มีข้อความหวานๆ แต่เธอก็ส่งไปทุกเช้าเย็น
แต่ข้อความของเธอก็เหมือนก้อนหินที่ถูกโยนลงทะเล ไม่มีข้อความจากอีกฝั่งตอบกลับมาเลย
มีไม่กี่ครั้งที่เธอโทรไป ก็จะถูกปฏิเสธสาย โทรซ้ำไปอีกครั้ง ก็ปิดเครื่อง
เธอรู้สึกว่าเย่เชินหลินสร้างกำแพงเหล็กขึ้นมาข้างกายเขา ปฏิเสธไม่ให้เธอเข้าไป เธอรู้ว่ายิ่งทำแบบนี้ มันจะยิ่งทำให้เขาหลบหน้าเธอ ในใจของเขาย้ำเตือนสิ่งที่เธอทำ เธอไม่อยากให้เขาผิดหวังในตัวเธอต่อไปแบบนี้ ไม่อยากให้เขาจมดิ่งอยู่ในโลกของตัวเอง เพราะฉะนั้นเธอจะพยายามต่อไป
จิ่วจิ่วที่คิดว่าเย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นคืนดีกันแล้ว ปรากฏว่าพอเห็นเย่เชินหลินไม่กลับบ้านมาหลายวันติด เธอก็เริ่มรู้สึกสงสัยว่าระหว่างทั้งสองคนนี้ยังมีปัญหากันอยู่
ถามเซี่ยชีหรั่น เธอก็ไม่พูดอะไรเลย บอกว่าเขาออกไปดูงานข้างนอก
แต่ว่าจิ่วจิ่วก็แอบสังเกตเห็น ว่าเวลาที่เธอไม่อยู่ข้างเซี่ยชีหรั่น เธอก็เอาแต่เหม่อ บางทีก็มีถอนหายใจ
อาการแบบนี้ จากที่เธอวิเคราะห์ ก็คืออาการอกหัก
จากการศึกษาการวิเคราะห์ของจิ่วจิ่วแล้ว ถ้าหากเซี่ยชีหรั่นยังอยู่ในบ้านนี้ แสดงว่าคุณชายใหญ่ยังไม่ได้ยอมแพ้ อีกไม่นานเขาก็จะกลับมา เซี่ยชีหรั่นได้แต่ยิ้มอ่อนๆ ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แน่นอนแหละ อีกไม่น่าเขาก็กลับมา
มื้อเช้าวันนี้ จิ่วจิ่วเห็นว่าเซี่ยชีหรั่นกินของในจานหมดแล้ว แต่ก็ยังใช้ส้อมเขี่ยไปเขี่ยมา สายตาคู่นั้นว่างเปล่า
ฟางลี่น่ากินไปพร้อมกับพูดแดกดัน: “โอ้โห คุณชายใหญ่ไม่ได้กลับบ้านมาหลายวันจริงๆนะ อย่างพวกฉันก็เหมือนอยู่ในตำหนักเย็นอยู่แล้วเลยไม่มีปัญหา แต่ก็มีใครบางคนแทบจะทนไม่ได้เลยสิ จะบอกให้นะพ่อบ้าน คุณต้องดูแลยามหน้าประตูดีๆนะ ไม่งั้นเดี๋ยวหญิงที่หลงใหลความใคร่จะไปตกเหยื่อเอา ประตูอาจจะพังก็เป็นได้”
“นี่หล่อน ปากของหล่อนทำไมเหม็นแต่เช้าเลยนะฟางลี่น่า เข้าห้องน้ำเสร็จแล้วไม่ได้แปรงฟันหรอ?” ไม่ทันให้เซี่ยชีหรั่นตอบอะไรสักคำ จิ่วจิ่วก็กระแทกกลับคำของฟางลี่น่าประโยคนั้น
ฟางลี่น่าสบถอย่างเย็นชา พร้อมพูดแดกดันจิ่วจิ่ว: “จะบอกให้นะจิ่วจิ่ว เธอเป็นหมาที่ทำหน้าที่ได้ดีนี่ พวกเราทั้งหมดก็เข้ามาพร้อมกัน ตอนนี้ฉันกับเซี่ยชีหรั่นก็เป็นผู้หญิงของคุณชายใหญ่แล้ว ทำไมเธอยังเต็มใจ…..”
“หุบปาก!” เซี่ยชีหรั่นมองหล่อนด้วยสายตาเย็นชา และพูดพร้อมน้ำเสียงที่เย็นชา
ถึงแม้เสียงของเธอจะไม่ดัง แต่สายตาเธอช่างน่ากลัวนัก ไม่รู้ว่าทำไม ฟางลี่น่าถึงได้รู้สึกว่าสายตาคู่นั้นเหมือนของเย่เชินหลิน หล่อนรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย ที่โดนเธอหยุดไว้
แต่ว่าไม่นานหล่อนก็รู้สึกตัว อย่างน้อยในสายตาคนอื่น เซี่ยชีหรั่นกับหล่อนก็อยู่ในฐานะเดียวกัน หล่อนไม่จำเป็นต้องกลัวเธอเลย
ฟางลี่น่าเชิดคอขึ้น แล้วพูดอย่างอวดดี: “เธอมีสิทธิ์อะไรมาตะคอกใส่ฉันห้ะ เราก็เป็นผู้หญิงของคุณชายใหญ่เหมือนกัน เธอคิดว่าเธอมีเสน่ห์ไม่เรื่องมาก เก่งเรื่องบนเตียง เธอก็มีสิทธิ์มาว่าฉันได้เหรอ?”
สีหน้าของเซี่ยชีหรั่นนิ่งมาก มองไปยังฟางลี่น่าอย่างไร้อารมณ์ แล้วพูดขึ้น: “เธอจะเป็นผู้หญิงของเขาหรือไม่ ตัวเธอรู้ดี ไม่ต้องมาข่มคนอื่นเพื่อซ่อนความกลัวอยู่ตรงนี้ ถ้ายังเป็นแบบนี้มันรบกวนคนอื่นเขา รอให้คุณเย่กลับมา ฉันจะเอาคำพูดทุกคำที่เธอพูดไปบอกคุณเย่ ดูสิว่าเขาจะให้เธออยู่ที่นี่ต่อไปมั้ย”
เซี่ยชีหรั่นพูดอย่างใจเย็น และวางมาด ฟางลี่น่าพอได้ยินอย่างนั้นก็นั่งไม่ติด
เธอรู้สึกแปลกๆ เรื่องที่เธอหลอกว่านอนกับเย่เชินหลินแล้ว มีแค่เขากับเธอที่รู้ ทำไมอยู่ดีๆเซี่ยชีหรั่นถึงรู้ได้?
ที่จริงแล้วเซี่ยชีหรั่นแค่คาดเดา เธอไม่คิดว่าเย่เชินหลินจะขึ้นเตียงกับผู้หญิงอย่างฟางลี่น่า แต่ครั้งก่อนเธอเห็นว่าฟางลี่น่าถอดเสื้อผ้าต่อหน้าเย่เชินหลิน เธอจึงเชื่อแบบนั้น แต่ไม่กี่วันก่อนฟังที่เหอเหวินพูด เธอคิดว่าผู้หญิงสวยๆดีๆแบบนี้ เย่เชินหลินก็ไม่ใจสั่นด้วย ไม่มีความรู้สึกอะไรเลย งั้นก็ไม่ต้องพูดถึงผู้หญิงที่ไม่ได้อะไรดีเลยอย่างฟางลี่น่า ยิ่งเป็นไปไม่ได้ที่เขาจะมีอะไรด้วย
ที่จริงแล้วเธอก็ไม่ได้อยากฉีกหน้าของฟางลี่น่า ถ้าวันนี้หล่อนไม่พูดเกินไป เธอก็คงไม่พูดอะไรเยอะแยะแบบนี้
แต่ก่อนไม่ว่าฟางลี่น่าหรือว่าส้งหลิงหลิงจะพูดว่าเธออะไร เธอไม่เคยตอบโต้ แต่วันนี้ความคิดเธอแตกต่างจากเมื่อก่อน แต่ก่อนเธอเจียมตัวและไม่อยากสร้างปัญหา ตอนนี้จากมุมมองของผู้ชายคนนั้น เธอต้องการให้ครอบครัวของเขาสงบสุข หวังว่าผู้หญิงที่นี่จะไม่มั่วทำให้เขาขายหน้า
ฟางลี่น่าช็อคกับคำพูดสุดท้ายของเซี่ยชีหรั่น คุณเย่เคยบอกหล่อน ว่าห้ามทำอะไรเซี่ยชีหรั่น แล้วก็ห้ามด่าว่าแดกดันเธอ หล่อนคิดว่าเซี่ยชีหรั่นน่าแกล้ง เพราะเธอไม่เคยเอาไปฟ้องเลย ถึงได้หาเรื่องเธอตลอด คิดไม่ถึงว่าวันนี้จู่ๆก็ตอบโต้ ถ้าหากเซี่ยชีหรั่นฟ้องเรื่องหล่อนจริงๆล่ะก็ หล่อนคงมาได้แค่นี้
โดยนิสัยของหล่นเป็นคนแข็งกระด้าง ครั้งนี้เถียงเซี่ยชีหรั่นไม่ขึ้น ก็ไม่กล้าแสดงสีหน้าอับอายออกมา
จิ่วจิ่วได้เห็นแบบนี้ก็หายอารมณ์เสีย พูดพลางยิ้มให้เซี่ยชีหรั่นไม่หยุด: “คุณนายใหญ่ เธอเก่งจริงๆ ไม่กี่ประโยคนิ่งๆทำหล่อนกระเด็นเลย คนเก่งก็ยังเก่งอยู่วันยังค่ำ”
“พอแล้ว อย่าเรียกฉันว่าคุณนายใหญ่อีกนะ คนอื่นเขาจะคิดว่าฉันใช้ให้เธอพูด คุณเย่ได้ยินก็คงไม่พอใจ” เซี่ยชีหรั่นพูดกับจิ่วจิ่วเสียงเบา
ไม่รู้ช่วงนี้เธอเป็นอะไร พอเจอเซี่ยชีหรั่นก็เรียกเธอว่าคุณนายใหญ่ ทุกครั้งเธอต้องเปลี่ยนสรรพนาม ทุกครั้งก็ยังเรียกแบบนี้
เหมือนจิ่วจิ่วคิดว่า เรียกนานๆเข้าจะกลายเป็นจริงขึ้นมา
“ก็เธอเป็นคุณนายใหญ่นี่ ในบ้านหลังนี้มีใครไม่รู้ว่าคุณชายใหญ่รักเธอแค่คนเดียวน่ะ พอและ ฉันออกไปเดินเล่นนะ”
จิ่วจิ่วเห็นว่าเซี่ยชีหรั่นไม่อยากให้เรียกแบบนี้จริงๆ ก็เปลี่ยนเรื่องคุย บอกกับพ่อบ้านว่าเธออยากออกไป
พ่อบ้านได้รับคำสั่ง รู้ว่าจิ่วจิ่วมีอิสระที่จะออกไปได้ จึงเตรียมรถไว้ให้เธอคันนึง บอกกับเธอว่าให้รีบกลับมา
เซี่ยชีหรั่นกินข้าวเช้าแล้ว เธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือเดินออกมาจากตัวบ้าน ไปยังชิงช้า เธอนั่งลงดูโทรศัพท์ นึกถึงคุณนายใหญ่สามคำที่จิ่วจิ่วพูดนั้น ก็รู้สึกหดหู่มาก
นึกถึงคืนที่เย่เชินหลินไปวันนั้น ที่เธอเรียกเขาว่าหลินโดนปฏิเสธมา ถ้าเขาได้ยินจิ่วจิ่วเรียกเธอว่าคุณนายใหญ่เมื่อไหร่ ไม่รู้ว่าเขาจะแดกดันอะไรเธออีก
ผู้ชายคนนี้ ชอบทำให้คนอื่นโกรธ ชอบทำให้คนอื่นคิดถึงอยู่เรื่อย เวลาที่คิดถึงเขา ก็จะคิดถึงเรื่องดีๆของเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ เหมือนที่เธอนั่งบนชิงช้า แล้วเขาเคยช่วยแกว่งไปมา
เขายังอยู่เป็นเพื่อนคุยกับเธอเกี่ยวกับมดกินแมลง เขากับอาหารให้เธอกินด้วยตัวเอง เขาซื้อของเด็กเล่นให้เธอ เขาพาเธอไปนั่งเฮลิคอปเตอร์
ไม่ต้องให้เขาบอกเธอ เธอก็รู้ว่า คนหยิ่งอย่างเย่เชินหลินคงจะไม่ทำอะไรมากมายแบบนี้ให้ผู้หญิงคนอื่น เขาทำให้รู้สึกเหมือน เขาไม่เคยมีความรัก ดังนั้นจึงทำเหมือนไม่แยแส แต่ในความเป็นจริงแล้วเขามีความรู้สึกที่ลึกซึ้ง
หลิน เย่เชินหลิน ที่จริงแล้วฉันเข้าใจนายนะ กลับมาเถอะนะ ได้มั้ย?
ฉันเคยพูดแล้ว ว่าฉันจะใช้ทั้งชีวิตอยู่กับนาย ฉันรู้แล้ว ว่าฉันทำร้ายความรู้สึกนาย ตั้งแต่นี้ไปฉันจะเอาเสี่ยวจุนวางไว้ในส่วนที่ลึกที่สุดของหัวใจ จะไม่พูดถึงเขาต่อหน้านายอีก
นายกลับมาเถอะนะ ได้มั้ย?
เซี่ยชีหรั่นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้ง แล้วส่งข้อความไปหาเย่เชินหลิน: ทำไมนายยังไม่กลับบ้าน? ยุ่งอยู่หรอ? ฉันอยู่ที่นี่รอนายนะ ทุกวินาทีฉันรอให้นายกลับมา
เธอมองไปที่นาฬิกา ตอนนี้เป็นเวลาเจ็ดโมงครึ่ง ฝั่งเย่เชินหลินน่าจะเป็นเวลาทุ่มครึ่ง เขาคงจะกินข้าวเย็นแล้วมั้ง?
หลายวันมานี้เขายังโกรธอยู่ จะมีผลกระทบอะไรกับชีวิตประจำวันเขามั้ยนะ? เขาได้กินของดีๆหรือเปล่า? เขาหลับสบายมั้ย?
คำถามนับไม่ถ้วนวนเวียนอยู่ในใจ เธอเพิ่งจะรู้ว่า คนๆนึงสามารถเป็นห่วงคนอีกคนนึงได้ถึงขนาดนี้
เธออยากจะมีพลังพิเศษ ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็สามารถเห็นได้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่
แต่ว่าที่เธอเป็นแบบนี้ ที่เธอเป็นห่วงแบบนี้ คนๆนั้นจะรู้บ้างมั้ยนะ?
อีกฟากของมหาสมุทร เย่เชินหลินเม้มปาก มองไปยังข้อความที่เซี่ยชีหรั่นส่งมาอย่างเงียบๆ เป็นเวลานานมากๆ ที่ตาเขาไม่กะพริบ
ส่งข้อความไปแต่ก็ไม่มีข้อความตอบกลับมา เซี่ยชีหรั่นตั้งความหวังโทรหาเย่เชินหลินอีกครั้ง
เย่เชินหลินเห็นหน้าจอโทรศัพท์กะพริบไม่หยุด เสียงเรียกเข้าก็ไม่ได้เบาหรือดังเกินไป เขาจ้องไปที่หน้าจอโทรศัพท์ไม่กี่วิ สุดท้ายก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดตัดสาย นึกขึ้นได้ เลยกดปิดเครื่อง หลังจากที่ปิดเครื่องเขาก็โยนโทรศัพท์ลงบนเตียง จากนั้นก็ไม่แม้แต่ที่จะมองมัน
……
จิ่วจิ่ววันนี้ออกมาข้างนอก เพราะว่าเมื่อเช้าเธอเห็นเซี่ยชีหรั่นเสียสมาธิ เธอจึงอยากให้ชีหรั่นสนใจอย่างอื่นบ้าง ไม่อยากให้เธอคิดมาก
“จะไปไหน จิ่วจิ่วคนสวย?” คนขับรถชอบลักยิ้มของจิ่วจิ่ว เพราะงั้นเวลาพูดจึงมีคำหยอดติดมาด้วย
“นายคิดว่าที่ไหนมีอะไรสนุกๆให้ทำมั่ง? ทั้งสนุก ทั้งทำให้คนเกิดความรัก ทำให้คนไขว้เขว….ช่างเถอะ ไม่พูดและ พูดไปนายก็ไม่เข้าใจ” จิ่วจิ่วพูดเสียงดัง จากนั้นจึงเดินเข้าไปดูร้านค้าในเมืองต่อ
คนขับรถไม่พอใจที่โดนดูถูก เขาใช้สมองทั้งหมดของเขาคิด จู่ๆก็ปิ๊งไอเดียขึ้น เขาตอบเธอ: “เธอกำลังหมายถึงสัตว์เลี้ยงเหรอ? ทั้งสนุก ทั้งทำให้คนเกิดความรัก และเบี่ยงเบนความสนใจได้”
“ใช่แล้ว! นายนี่อัจฉริยะจริงๆ! พวกเราไปตลาดขายนกกับดอกไม้กันเถอะ!” คนขับรถโดนจิ่วจิ่วชม ไม่ต้องพูดเลยว่าดีใจขนาดไหน อดไม่อยู่จนพูดเยอะขึ้น