สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 328 สาวใช้ตัวแสบ 232

ตอนที่ 328 สาวใช้ตัวแสบ 232
ในหัวของเธอมีแต่คนอื่นไม่ใช่เหรอ? ทำไมต้องส่งข้อความมาให้เขาทุกวัน ทำเหมือนว่าสนใจกัน คิดถึงหันจริงๆ
พอเซี่ยชีหรั่นส่งข้อความนั้นออกไป ก็กระวนกระวายใจ กัดปากตัวเองไว้ แล้วคิดทบทวนอยู่นาน แต่ว่าในใจของเธอก็หวังไวเป็นอย่างมากว่าผู้ชายคนนั้นจะโทรกลับมา เธออยากจะฟังเสียงของเขาจริงๆ
ผ่านไปไม่กี่นาทีก็แล้ว ผ่านไปสิบนาทีก็แล้ว โทรศัพท์ก็ยังคงเงียบ ไม่มีเสียงอะไรดังขึ้นทั้งนั้น
หากว่าเขาปิดเครื่องล่ะ? หรือว่าออกไปเที่ยว แล้วไม่ได้รับข้อความ?
เซี่ยชีหรั่นคาดเดาต่างๆนาๆอยู่ครึ่งค่อนวัน จึงตัดสินใจ เธอหายใจเข้าลึกๆ จากนั้นจึงกดปุ่มโทรออก
ติดแล้ว! อย่างนี้เขาก็เห็นข้อความของเธอแล้วสิ
ที่ผ่านมาหลายครั้งจะเป็น เธอโทรไปเสียงรอสายดังอยู่พักนึง เขาก็ตัดสาย โทรกลับไปใหม่ เขาก็ยังตัดสาย โทรไปอีก เขาก็ปิดเครื่อง
เธอคิดว่า ครั้งนี้เขาก็คงจะทำแบบนั้น ถึงแม้ว่าในใจของเธออยากจะให้เขารับสายมากๆ ที่เธอพูดไป เธอไม่กลัวว่าเขาจะไม่พูด แค่เธอพูดให้เขาฟังก็ยังดี ถ้าหากเขาไม่อยากฟังเธอพูดอะไร แค่เธอได้ยินเสียงเขาหายใจผ่านทางโทรศัพท์ เธอก็พอใจแล้ว
แต่เกินคาด เย่เชินหลินรับโทรศัพท์ เธอได้ยินเสียงหายใจเบาๆของเขาแล้วจริงๆ
“ในที่สุดนายก็รับโทรศัพท์ฉันแล้ว!” เสียงของเซี่ยชีหรั่นเต็มไปด้วยความดีใจ พอพูดจบประโยค น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไร้สาเหตุ
เธอดีใจได้ขนาดนี้เลยเหรอ? สีหน้าของเย่เชินหลินก็ยังคงขุ่นมัวมาก ถึงแม้เธอจะไม่ได้เห็นหน้าของเขาเลยก็ตาม เขาก็ยังทำสีหน้าที่ไม่น่าดูอยู่เต็มใบหน้า แบบนี้ถึงจะรักษาศักดิ์ศรีของเขาไว้ได้ ไม่ให้ยัยผู้หญิงคนนั้นทำร้ายอะไรเขาได้
“นายไปอยู่ที่ไหนกัน? ทำไมไปนานแล้วนายยังไม่กลับ?” เซี่ยชีหรั่นทำเหมือนภรรยาที่กำลังตำหนิสามีตัวเอง อดไม่ได้เลยถามเขาต่อไปอีก เพิ่งนึกขึ้นได้ ว่าเขาไปได้แค่สี่ห้าวันเอง เธอบอกว่านานแล้ว เหมือนจะไม่ถูก
เธอกำลังร้องไห้? เย่เชินหลินขมวดคิ้ว จากนั้นในสมองก็คิดถึงเมื่อครั้งก่อนที่เธอร้องไห้ให้โม่เสี่ยวจุน นั่นมันเรื่องอะไรกัน ถึงร้องไห้ได้หนักขนาดนั้น ตัวเขาจากมาตั้งนาน เธอก็แค่สะอื้นนิดหน่อยเอง เขาเทียบกับโม่เสี่ยวจุนไม่ได้จริงๆ
“มีธุระเหรอ?” เย่เชินหลินถามอย่างเย็นชา
เธอได้ยินเสียงของเขา พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเหมือนที่เขาพูดบ่อยๆ เธอรู้สึกคุ้นเคยมันมากๆ แต่ว่าพอแค่ได้ยินสามคำนี้ ใจเธอก็รู้สึกเจ็บปวดขึ้น
ครั้งนี้น้ำเสียงเย็นชาของเขาไม่ได้ทำให้เธอตกใจ เธอเข้าใจ ถ้าเขาต้องการแสดงออกให้มันดูเย็นชา เขาก็คงไม่รับโทรศัพท์หรอก
“มี ฉันอยากให้นายกลับมาเร็วๆ ฉันอยาก….ฉันยังอยากมีลูกให้นาย” เซี่ยชีหรั่นตื่นเต้น ในที่สุดก็มีความกล้า พูดประโยคนี้ออกมาเต็มๆ
น้ำเสียงเธอดูซื่อสัตย์ บวกกับความเขินอาย เหมือนเขาได้เห็นหน้าแดงๆเล็กๆของเธอ เหมือนเห็นเธอกำลังกัดริมฝีปากนั้น
เย่เชินหลินกระตุกคิ้ว อีกนิดเดียวก็เกือบพูดกับเธอว่า: “ได้ ฉันจะบินกลับไปเดี๋ยวนี้”
คำพูดมาถึงที่ข้างปาก เขาก็หยุดมันไว้ก่อน กับผู้หญิงคนนี้ จะใจอ่อนสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ ยิ่งทำดีกับเธอ เวลาที่ใจเธอนึกถึงคนอื่น เขาจะยิ่งเจ็บมาก
เขาทำเสียงเย็นชา ทำเหมือนว่ากำลังโกรธจัดถามเธอ: “ฉันเคยบอกกับเธอแล้วว่า เธอไม่มีโอกาสแล้วไม่ใช่เหรอ?”
“ฉันรู้ว่าที่จริงแล้วนายไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น แล้วฉันก็…. ฉันตัดสินใจจะอยู่กับนาย ยังไงฉันก็จะมีลูกกับนาย”
อีกครั้งที่เขาเห็นความดื้อรั้นของเธอ ที่จริงเธอเป็นผู้หญิงที่ดื้อรั้น และดื้อดึงมาก ความคิดเธอยากที่จะเปลี่ยน
เขาไม่ใช่ไม่รู้จักเธอ แล้วก็รู้ว่าผู้หญิงที่หยิ่งในศักดิ์ศรีแบบเธอ สามารถพูดคำพวกนี้ออกมาได้ เพื่อที่จะทำให้เขามีความสุข
“นายยังฟังอยู่มั้ย? รีบกลับมาเถอะนะ โอเคมั้ย? ฉัน…..” เซี่ยชีหรั่นพูดได้แค่ครึ่ง อยู่ดีๆอีกฝั่งก็วางสายไป
วันนี้เขามีการเปลี่ยนแปลง เธอคิดว่า คงเป็นเพราะคำที่เธอพูดทำให้อารมณ์เขาเปลี่ยนไป อยากจะพยายามอีกที เธอจึงโทรไปอีกครั้ง แต่ว่าเขาปิดเครื่องไปแล้ว
เย่เชินหลิน เย่เชินหลิน ทำไมนายเป็นผู้ชายที่เงอะงะแบบนี้นะ
ฉันคิดถึงนาย ฉันคิดถึงนายแล้วจริงๆ หรือว่านายไม่ได้รู้สึกถึงมันเลย?
ตอนนี้เธออยากเจอเขามาก คิดว่าได้ยินเสียงของเขาแล้วจะทำให้หายคิดถึง ไม่คิดว่าพอได้ยินแล้วมันยิ่งทำให้คิดถึงเขา จนอยากจะบินไปหาเขาในทันที
ในหัวเธอจู่ๆก็เหมือนมีแสงแว๊บขึ้นมา ทำไมเธอถึงไม่ไปหาเขาล่ะ?
ถ้าหากเธอไปหาเขา เขาคงจะยิ่งรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของเธอ แล้วก็ไม่ต้องเดาไปเรื่อยว่าเธอรู้สึกต่อเขาอย่างไรอีกด้วย?
พอคิดได้เช่นนั้น เซี่ยชีหรั่นไม่หยุดนิ่งแม้แต่นาทีเดียว เธอรีบวิ่งออกไปหาพ่อบ้านในทันที
พ่อบ้านกำลังแบ่งงานให้สาวใช้ที่เพิ่งมาใหม่ให้ไปทำความสะอาดห้องโถง เขาเห็นเซี่ยชีหรั่น จึงถามเธอด้วยรอยยิ้ม: “ชีหรั่น มีเรื่องอะไรหรือเปล่า?”
“ฉันอยากถามผู้ช่วยหลินหน่อย ฉันหมายถึงขอเบอร์ของหลินต้าฮุยหน่อยค่ะ”
“ครับ รอสักครู่” พ่อบ้านก็ไม่ได้ถามว่ามีเรื่องอะไร ในใจก็เดาว่าคงอยากจะติดต่อคุณเย่ผ่านหลินต้าฮุย
พ่อบ้านบอกเบอร์ให้เซี่ยชีหรั่นฟัง เธอจึงรีบจดไว้ หลังจากที่พูดขอบคุณเสร็จก็กลับไปที่ห้อง โทรหาหลินต้าฮุย
“สวัสดี? หลินต้าฮุยครับ”
“ฉันเซี่ยชีหรั่น ฉันมีเรื่องจะถามหน่อย คุณเย่อยู่ส่วนไหนของอเมริกา ฉันจะไปหาเขา เขายังคงโกรธฉันอยู่ ถ้าหากฉันไปหาเขาที่อเมริกา เขาอาจจะหายก็ได้ ขอร้องแหละ บอกที่อยู่ของเขากันฉัน ได้มั้ย?”
“เอ่อ……” หลินต้าฮุยรู้สึกลำบากใจ
เขาไม่สามารถขัดคำสั่งของเย่เชินหลินได้ ครั้งนั้นเขาทนไม่ไหวจริงๆ เลยบอกกับเซี่ยชีหรั่นว่าเย่เชินหลินไปไหน
ถ้าหากเขาบอกที่อยู่ให้อีก เย่เชินหลินจะไล่เขาออกมั้ย?
ไล่เขาออกก็เป็นเรื่องนึง เขายังเป็นห่วงว่าถ้าเซี่ยชีหรั่นไปจริงๆ ระหว่างการเดินทางเกิดเรื่องอะไรขึ้น ถ้าหากเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น กลัวว่าชีวิตในบ้านของเขาทั้งหมดคงจะไม่ปลอดภัย
“คุณเซี่ย คุณแน่ใจว่าจะไปจริงๆใช่มั้ย? บอกไม่ได้ว่าคุณเย่เขาจะกลับมา ถ้าหากคุณไป แล้วเขากลับมา แบบนี้ก็คงไม่ดีมั้ง?” เขาลองพูดให้เซี่ยชีหรั่นใจเย็น คิดไม่ถึงว่าเซี่ยชีหรั่นจะเด็ดเดี่ยวมาก
“ฉันจะไปให้ได้! ฉันรู้สึกได้ว่าเขายังไม่อยากกลับมา ขอร้องแหละ บอกฉันมาเถอะ คุณก็อยากให้คุณเย่มีความสุขขึ้นไม่ใช่เหรอ?”
ก็ใช่ แน่นอนว่าเขาอยากให้คุณเย่มีความสุข แล้วก็ถ้าเขากลับมา งานของหลินต้าฮุยก็จะได้เบาลง
ยังมีอีก ถ้าเซี่ยชีหรั่นบินไปครึ่งค่อนโลกแล้วไปยื่นอยู่ต่อหน้าเขา เขาก็คงทำหน้าโป๊กเกอร์เฟสไม่ออก ถ้าหากเขาไม่จูบเซี่ยชีหรั่นจนหมดสติ ก็คงโยนเขาทิ้งเป็นพันรอบ?
เขาเหมือนชี้ทางให้อสูรร้าย น่าสงสารเซี่ยชีหรั่นที่ต้องเจออะไรแบบนั้น กลัวว่าถึงเวลานั้นต้องเสียดายที่ให้เธอไป
“ผู้ช่วยหลิน? โปรดบอกฉันเถอะ ได้มั้ย?” หลินต้าฮุยไม่ได้พูดอะไร เซี่ยชีหรั่นจึงถามขึ้น
“อ่าฮะ คุณบอกว่าจะไปก็ไปได้เหรอ แบบนี้ได้มั้ย? ผมดูก่อนว่าหลินหลิงตอนบ่ายว่างมั้ย ผมจะให้เธอไปทำพาสปอร์ตชั่วคราวให้คุณ ไม่มีพาสปอร์ตจะออกจากประเทศยังไงล่ะ?”
นับว่าเขาตอบตกลงแล้ว เซี่ยชีหรั่นซึ้งใจมาก พูดขอบคุณเขารัวๆ
“ไม่ต้องเกรงใจ คุณแก้ไขเรื่องอารมณ์ของคุณเย่แล้ว อย่าลืมเพิ่มสวัสดิการให้พวกเราล่ะ งานนี้มันหนักมาก” ได้โอกาสหลินต้าฮุยจึงพูดให้ดูน่าสงสาร
“คุณรอข่าวจากผมเถอะ ผมจะโทรไปหาหลินหลิงทันที”
ไม่นาน หลินต้าฮุยก็โทรเข้ามา บอกว่าตอนบ่ายหลินหลิงมีธุระปลีกตัวไม่ได้ ถ้าหากจะทำคงต้องรอพรุ่งนี้เช้าเลย
เซี่ยชีหรั่นเป็นคนขอให้เขาช่วย ถึงในใจจะรีบร้อนแค่ไหน ก็ทำได้แค่รอก่อน
เธอแค่ไม่รู้ หลินหลิงบอกว่ามีธุระ หรือว่าเป็นแค่ข้ออ้าง ถึงตอนนี้หลินหลิงไม่ได้มีอคติอะไรกับเซี่ยชีหรั่น แต่ว่าเธอรับคำสั่งเย่เชินหลินมานานหลายปี ครั้งนี้เซี่ยชีหรั่นต้องการทำพาสปอร์ต เป็นตัวเธอเองที่อยากทำ
ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าเซี่ยชีหรั่นในความคิดของเธอถือว่าโอเคล่ะก็ เธอคงจะบอกปฏิเสธอย่างเย็นชา ว่าเรื่องของเธอไม่ใช่หน้าที่ของฉัน
ดังนั้นที่เธอบอกว่าติดธุระ ก็ถือว่าไว้หน้าชีหรั่นแล้ว
ไม่อยากให้เย่เชินหลินรู้เรื่องนี้ทีหลังแล้วไม่พอใจ หลินหลิงจึงโทรศัพท์ไปหาเย่เชินหลิน
“มีเรื่องอะไร?” เย่เชินหลินถาม
เขามักจะไร้อารมณ์แบบนี้แหละ หลินหลิงชินแล้ว
“คุณเย่ วันนี้หลินต้าฮุยบอกกับฉันว่าเซี่ยชีหรั่นอยากจะไปหาคุณที่อเมริกา อยากให้ฉันทำพาสปอร์ตให้”
“พูดอีกทีสิ!” การฟังของเย่เชินหลินดีมาก ไม่มีทางที่จะฟังที่หลินหลิงพูดไม่ชัด ปฏิกิริยาของเขาทำให้ในใจของหลินหลิงไม่กล้าบอก
แต่ว่าเธอรู้ ในใจของเย่เชินหลิน เธอแค่สามารถทำงานได้ก็โอเคแล้ว ไม่ต้องให้เธอคิดหรือรู้สึกอะไรแทนเขา
ตามคำสั่งของเขา หลินหลิงจึงพูดอีกครั้ง: “เซี่ยชีหรั่นบอกว่าจะไปหาคุณที่อเมริกา อยากให้ฉันไปทำพาสปอร์ตให้”
เธอรู้ว่าเขาอยู่ที่อเมริกา? ยัยผู้หญิงคนนี้ ไม่น่าล่ะทุกครั้งที่ติดต่อเขา ไม่เคยเป็นตอนดึก ช่วงนี้เขาอิจฉาโม่เสี่ยวจุนอิจฉาเป็นอย่างมาก เหมือนกับว่าไม่ได้รู้สึกถึงสิ่งนี้เลย
เขาเชื่อใจหลินต้าฮุยเกินไป สิ่งที่เขาพูดออกไป เขาตั้งใจสั่งการ ยังนึกว่าเขาคงจะไม่พูดออกไป ไม่คิดว่าไอ้เด็กนั่นจะพูด
“คุณเย่? งั้นพรุ่งนี้เช้าฉันไปทำให้เธอ?” หลินหลิงถามเสียงเบา
ผู้หญิงคนนั้นจะบินมาอเมริกาเร็วๆนี้? เธอเพื่อที่จะเจอเขาแล้ว รีบเดินทางมาตั้งไกล นั่งเครื่องบินมาตั้งไกล?
จู่เย่เชินหลินก็นึกภาพถึงคืนนั้นที่เธอคิดว่าเธอแท้งลูก หน้าขาวซีด ที่ดูอ่อนแอ
“ไม่ต้อง! ไม่ต้องทำให้เธอ ฉันไม่อยากเจอเธอ” สักพัก เย่เชินหลินก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“รับทราบค่ะ คุณเย่”
หลินหลิงได้รับคำตอบจากเย่เชินหลิน จึงบอกกับหลินต้าฮุย ให้เขาไปอธิบายกับเซี่ยชีหรั่นเอาเอง