สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 327 สาวใช้ตัวแสบ231

ตอนที่ 327 สาวใช้ตัวแสบ 231
“ไม่ได้ พ่อกับแม่ไม่ยอมแน่ๆ แม่จะพูดว่าเปลืองอาหารเลี้ยงมัน” เซี่ยชีหรั่นทำไม่ลงจริงๆ กลัวว่าถ้าวางน้องหมาลงบนพื้น มันจะหนาวตายหิวตาย
“เอามาให้ฉันมา ฉันจะคิดหาวิธีดู” โม่เสี่ยวหนงพูดขึ้น จากนั้นก็อุ้มลูกหมาไป
“นายมีวิธีจริงๆเหรอ?” เซี่ยชีหรั่นถาม
“แน่นอนสิ ฉันเคยโกหกเธอด้วยเหรอ?”
วิธีของโม่เสี่ยวจุนคือ เกลี้ยกล่อมโม่เสี่ยวหนง ให้บอกว่าเป็นเธอที่ชอบ เซี่ยชีหรั่นตั้งชื่อให้เจ้าตัวเล็กว่าหรงหรง แต่โม่เสี่ยวหนงบอกว่าไม่เพราะ เธอจึงตั้งชื่อให้ใหม่ว่าฉิวฉิว
เป็นเพราะอยากเลี้ยงดูเจ้าตัวเล็ก เซี่ยชีหรั่นจึงยอมรับชื่อที่โม่เสี่ยวหนงตั้งให้ ตั้งแต่นั้นเธอก็ดูแลเจ้าตัวเล็กมา ฉิวฉิวค่อยๆโตขึ้น แต่ว่ามีครั้งหนึ่งที่มีคนชื่นชมว่าเซี่ยชีหรั่นสวย โม่เสี่ยวหนงโกรธมาก เธอจึงฟ้องเรื่องเซี่ยชีหรั่น บอกว่าเธอเป็นคนที่อยากจะเลี้ยงหมา
คุณแม่โม่โกรธเรื่องที่เซี่ยชีหรั่น “หลอกลวง” เป็นอย่างมาก เธอไม่เพียงแต่ตำหนิชีหรั่น แต่ยังเอาฉิวฉิวไปให้คนอื่นอีกด้วย
ไม่นาน ก็ได้ข่าวว่าคนที่รับฉิวฉิวไปเลี้ยงทำมันตายแล้ว
ในเวลานั้นเรื่องนี้ก็ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่สำหรับเซี่ยชีหรั่นที่ยังเป็นวัยรุ่น เธอร้องไห้เสียใจทั้งบ่าย เธอคิดว่าเก็บฉิวฉิวน้อยมาดูแลดีๆ ใครจะรู้ว่าเจ้านายใหม่ของฉิวฉิวเป็นสิ่งต้องห้าม ทำให้มันตายก่อนวัยอันควรแบบนี้
โม่เสี่ยวจุนอยู่ช่วยเซี่ยชีหรั่นหาอยู่นาน แต่ก็หาร่างของฉิวฉิวไม่พบ มันทำให้เซี่ยชีหรั่นโทษตัวเองเป็นอย่างมาก เธอรู้สึกว่าเป็นเธอที่ไม่ได้ดูแลฉิวฉิวให้ดี
“ถ้าฉันไม่อุ้มมันกลับบ้าน ถ้าหากไม่โดนจับได้ มันคงไม่เป็นแบบนี้” เธอพูดกับโม่เสี่ยวจุน
“มันเป็นชะตากรรมของมัน เธอต้องเชื่อนะ ว่ามันได้ไปอยู่ในที่ที่ดีกว่านี้แล้ว” โม่เสี่ยวจุนนั่งลงยองพูดปลอบเธอเสียงเบา
วันนี้พอได้เห็นหมาที่ชื่อเสี่ยหรงฮัวตัวนี้ เซี่ยชีหรั่นรู้สึกเหมือนกับฉิวฉิวลงมาเกิดใหม่
น้องหมาลงมาเกิดใหม่ข้างงกายเธอ แล้วคนที่ตายจากไปแล้วล่ะ?
อดไม่ได้ที่จะนึกถึงโม่เสี่ยวจุน คนที่รักเธอ และคอยดูแลเธอโม่เสี่ยวจุน เขาเคยพูดว่า ต้องเชื่อว่าฉิวฉิวได้ไปอยู่ในที่ที่ดีกว่านี้แล้ว งั้นเขาล่ะ? คงไปอยู่ในโลกใบใหม่ของเขา ที่ไม่มีอากาศเย็นยะเยือก ไม่มีอาชญากรรม อะไรที่ดีกว่าโลกใบเก่า?
เซี่ยชีหรั่นอุ้มน้องหมาออกมาจากกรงอย่างระวัง แล้วถือไว้ในมือ
“เสี่ยหรงฮัว ชอบเจ้านายคนใหม่มั้ย? เธอคือคุณนายใหญ่ หนูดูเธอทั้งขาวทั้งสวย นิสัยก็อ่อนโยน ดีกว่าคนดำเชอเฮ่าเยอะเลย” จิ่วจิ่วก็มาลูบเสี่ยหรงฮัวด้วย พลางพูดไปหัวเราะไป
เสี่ยหรงฮัว เชื่อนี้มันทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกเหมือนกับตอนนั้นมาก ถึงแม้จะรู้ว่าชื่อนี้ไม่มีทางที่โม่เสี่ยวจุนจะเป็นคนตั้งให้
แต่ก็อดไม่ได้จึงเอ่ยถามจิ่วจิ่ว: “เธอได้ถามเจ้าของร้านมั้ย ว่าทำไมถึงตั้งชื่อว่าเสี่ยหรงฮัว?”
จิ่วจิ่วส่ายหน้า: “ยังต้องถามอีกเหรอ? เจ้าตัวเล็กขาวแบบนี้ ใครเห็นแล้วจะไม่นึกถึงหิมะล่ะ เลยเรียกว่าเสี่ยหรงฮัวไง เพราะว่ามันเป็นตัวเมีย ก็เลยมีคำว่าฮัวด้วย?”
ภายในใจเซี่ยชีหรั่นเศร้าหมองเล็กน้อย ดูเหมือนจะมีแสงแห่งความหวัง แต่ก็ถูกดับลงไป เธอพูดพึมพำ: “นั่นสิ เสี่ยหรงฮัว ชื่อนี้ใครๆก็คิดได้”
มันก็แค่บังเอิญ เซี่ยชีหรั่นใจของเธอสัญญากับเย่เชินหลินไว้แล้ว จะไม่ให้เรื่องของโม่เสี่ยวจุนมามีผลกระทบต่อจิตใจของเธอมากไปนัก
ดีที่เขาไม่อยู่ ถ้าเขามาเห็นเธอว้าวุ่นใจแบบนี้ ไม่แน่อาจจะโกรธเหมือนฟ้าผ่าเลยก็เป็นได้
“เสี่ยหรงฮัว มันก็เพราะอยู่หรอก แต่ว่ามันยาวเกินไป ชีหรั่น เราเปลี่ยนชื่อให้มันกันเถอะ” จิ่วจิ่วพอคิดว่าคนที่ไม่แยแสเธอเป็นคนตั้งให้ ก็รู้สึกหงุดหงิด เลยไม่อยากใช้ชื่อนี้ มันรู้สึกเหมือนกับว่าชอบในสิ่งที่เขาคิดงั้นแหละ
“ชื่อหรงหรงแล้วกัน” เซี่ยชีหรั่นเอ่ยปากพูด จิ่วจิ่วคิดอยู่แป๊บนึง จากนั้นก็พยักหน้า พูดว่า: “ชื่อนี้ดี หรงหรง ฉันไม่ใช่หวงหรง ฉันรบไม่เป็น ฉันแค่อยากมีความรักที่สมบูรณ์แบบกับพี่จิ้ง เสี่ยวหรงหรง รอเธอโตขึ้น เรียกให้คุณนายใหญ่ของเราช่วยหาพี่จิ้งให้เธอนะ จากนั้นก็คลอดลูกตัวน้อยๆน่ารักๆออกมาเยอะๆ”
จิ่วจิ่วเสียงดังแบบนี้ ถึงทำให้ความเครียดในใจของเซี่ยชีหรั่น นั้นค่อยๆหายไป
เธอคิดว่าเป็นหรงหรง จิ่วจิ่วคิดว่าเป็นหรงหรง แถมยังมีกลอนอีกท่อน ขอแค่เธอเรียกอย่างมีความสุข เซี่ยชีหรั่นก็ไม่คิดที่จะแก้ไขมัน
“พวกเราไปหาอะไรมาให้มันกินเถอะ” เซี่ยชีหรั่นอุ้มหรงหรง แล้วบอกให้จิ่วจิ่วช่วยเธอหยิบหนังสือมาด้วย จากนั้นทั้งสองคนก็เดินไปทางห้องครัว
ระหว่างทางจิ่วจิ่วก็บ่นให้เซี่ยชีหรั่นฟัง เธอพูดถึงเรื่องที่เธอบังเอิญเจอกับผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเธอไว้ที่น้ำพุอย่างปาฏิหาริย์ จากนั้นผู้มีพระคุณเย็นชาใส่เธอยังไงบ้าง ทำไมเขาไม่พูดกับเธอ แถมยังบอกว่าเกลียดผู้หญิงอีก เธอเล่าทุกอย่างให้ฟังไปรอบหนึ่ง
“จริงเหรอ? เธอน่ารักอย่างนี้ เขาเย็นชาใส่เธอแบบนั้นจริงๆเหรอ?” ขนาดเซี่ยชีหรั่นยังรู้สึกแปลกใจเลย
“ใช่ ฉันก็รู้สึกแปลกๆ ช่างมันเถอะๆ ไม่แน่เขาอาจจะชอบเพศเดียวกันจริงๆก็ได้ หรือไม่ก็เป็นกามตายด้าน คนสวยขนาดนี้ได้แค่ดูแต่กินไม่ได้ เขาคงจะรู้สึกแย่ ฉันเห็นใจเขานะ”
เซี่ยชีหรั่นส่ายหน้าอย่างเอือมๆ แล้วพูดว่า: “ปากเธอนี่ ดีจริงๆเลยนะ ถ้าหาเขาเป็นอย่างที่เธอว่าจริงๆล่ะก็นะ เขาก็คงน่าสงสารน่าดู”
“เฮ้อ ก็จริง ครั้งต่อไป ฉันจะจับตาดูเขา ว่าที่จริงแล้วเขามีปัญหามั้ย ฉันจิ่วจิ่วที่อยู่ในแวดวงสังคมมาหลายปี ไม่เคยเจอคนใจร้ายแบบนี้ ถ้าไม่ใช่ชายแท้จริงๆ ฉันก็จะไม่เสียใจเลย แต่ถ้าเป็นชายแท้ ฉันจะดึงเขาลงมา ล้างแค้น!”
เซี่ยชีหรั่นลูบหรงหรงที่ร้องหงิงๆอีกครั้ง พร้อมพูดอย่างไร้อารมณ์: “เขาช่างน่าสารจัง”
จิ่วจิ่วคิ้วขมวด นึกถึงวันนี้ที่เชอเฮ่าไม่สนใจเธอ ท่าทางเธอหงุดหงิดอย่างทนไม่ได้ จากนั้นจึงฉีกยิ้ม
“ฉันก็คิดอย่างนั้น ฮ่าฮ่า ตอนนี้ฉันเริ่มจะสงสารเขาขึ้นมาแล้ว”
“หงิงๆ……” หรงหรงร้องออกมาอีกสองคำ เป็นการเตือนคนสวยทั้งสอง ว่ามันหิวมากแล้ว
เซี่ยชีหรั่นรีบเร่งฝีเท้า จนถึงห้องครัว เธอทักทายพ่อครัว จากนั้นจึงหยิบนมออกมาไปอุ่นร้อนนิดๆแล้วก็เทใส่ชามเล็กตื้นๆ หรงหรงแสดงออกว่าชอบนมในชามอย่างเห็นได้ชัด จากนั้นมันจึงแลบลิ้นน้อยๆสีชมพูออกมา ผ่านไปสักครู่มันก็เลียนมในชามจนหมด
“ฉันขอแบ่งนมนิดหน่อยเอากลับไปเก็บไว้ในตู้เย็นของบ้านใหญ่ได้มั้ย?” เซี่ยชีหรั่นถามพ่อครัวเลี่ยว
พ่อครัวเลี่ยวรู้สึกผิดอย่างมากต่อเซี่ยชีหรั่น เขาเลยตอบตกลงในทันที ถึงแม้ว่าจะไม่มีเหตุการณ์นั้น ในบ้านหลังนี้มีใครไม่รู้ว่าเซี่ยชีหรั่นเป็นใครบ้าง เธอคือผู้หญิงในดวงใจของคุณชายใหญ่ ก็เท่ากับเป็นว่าที่คุณนายใหญ่ในอนาคต เธอเกรงใจกันขนาดนี้ ก็เท่ากับว่าเคารพพวกเขามากๆแล้ว
เซี่ยชีหรั่นกับจิ่วจิ่วถือนมพวกนั้นกลับบ้านใหญ่ จิ่วจิ่วยังไปหาตู้เย็นเล็กๆมาตู้นึง และจัดแจงให้หรงหรงอยู่ในห้องของเซี่ยชีหรั่น
“จิ่วจิ่ว พรุ่งนี้เธอพามันเข้าไปในเมือง พามันไปฉีดวัคซีนหน่อย” เซี่ยชีหรั่นได้ยินมาว่าถ้าจะมีลูกทางที่ดีอย่าเลี้ยงสุนัข แต่ว่าถ้าจะเลี้ยงจริงๆ ก็ต้องเป็นตัวที่ฉีควัคซีนแล้ว
ไม่ว่าเย่เชินหลินยังจะให้เธอมีลูกให้เขาอยู่มั้ย เธอก็ต้องเตรียมตัวให้พร้อมไว้ จะให้เขาคิดว่าเธอจงใจเลี้ยงสุนัข เพื่อหลีกเลี่ยงการท้องกับเขาไม่ได้
“คุณนายใหญ่ คิดรอบคอบจริงๆ โอเค พรุ่งนี้ฉันจะพามันไป” ถือโอกาสไปส่องนายเชอเฮ่าหน้าดำด้วย
“ตามนั้น วันนี้ให้ฉันดูแลมันเถอะ ถ้าหากว่ามันมีเห็บหรือตัวอะไร ไปกระทบต่อการมีลูกของเธอคงจะไม่ดีแน่” จิ่วจิ่วพูดจบก็อุ้มหรงหรงไป
เซี่ยชีหรั่นนั่งอยู่บนเตียงดูนาฬิกา เป็นเวลาสิบโมงสี่สิบ ตอนนี้ฝั่งของเย่เชินหลินคงเป็นเวลาสี่ทุ่มสี่สิบ เขาคงยังไม่นอนมั้ง
เธอไม่อยากได้ยินเสียง ขอโทษค่ะหมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ เสียงนี้มันเย็นชาเกินไป
เธอส่งข้อความให้เขายังจะดีกว่า แบบนี้เขายังสามารถเห็นข้อความที่ฝากไว้ของเธอได้
ทุกครั้งที่ส่งข้อความไปหาเขา เธอยังงอมุมปาก ส่งไปยิ้มไป เธอคิดว่า ถ้าทำแบบนี้เขาที่อยู่อีกฝั่งหนึ่งจะรู้สึกว่าเธอกำลังรอให้เขากลับมา?
วันนี้จิ่วจิ่วออกไปซื้อลูกหมากลับมาตัวหนึ่ง พวกเราเรียกมันว่าหรงหรง มันคือหมาน้อยตัวสีขาวสวยตัวนึง ฉันเลี้ยงมันได้มั้ย? พรุ่งนี้จิ่วจิ่วจะพามันไปฉีดวัคซีน พวกเรารับรองว่าจะไม่มีแมลงอะไรแปลกๆบนตัวมัน ตอนนายกลับมาเจอมัน นายจะต้องชอบมัน มันน่ารักจริงๆนะ แต่ว่านายจะกลับมาเมื่อไหร่เหรอ? ยังยุ่งอยู่เหรอ?
ฉันรอนายอยู่ที่นี่ รอนายอยู่ทุกวินาที ถ้าจัดการธุระเสร็จแล้ว ก็รีบกลับมาเลยนะโอเคมั้ย?
ทุกวันที่เซี่ยชีหรั่นส่งข้อความเธอจะเพิ่มประโยคนี้เข้าไปด้วย น้ำหยดลงหินทุกวันหินยังกร่อน เธอเชื่อว่าถ้าเขาเห็นมันหลายๆรอบ เขาก็คงจะเชื่อว่าเธอพูดอย่างจริงใจ
ตอนที่ข้อความเข้า เสียงแจ้งเตือนดังขึ้น โทรศัพท์สั่นอยู่บนโต๊ะคอมด้านหน้าของเย่เชินหลิน
ตอนออกมาเย่เชินหลินได้สั่งหลินต้าฮุยไว้ เรื่องงานให้ส่งมาทางอีเมลเลย ไม่ต้องโทร นอกจากจะมีเรื่องด่วน คุณแม่ฝู้เฟิ่งหยีก็คงจะไม่โทรหาเขา เพราะทุกวันเขาจะโทรไปหาเธอตามเวลาทุกครั้ง
เพราะฉะนั้นคนที่จะส่งข้อความให้เขาได้ ก็คงจะมีแค่ผู้หญิงคนนั้น
เขาเม้มปาก และจ้องไปยังโทรศัพท์เป็นนาที จากนั้นถึงค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ข้อความครั้งนี้ดูจะยาวกว่าทุกครั้ง
ด้านหน้าเรื่องหมาบลาๆ เขาแค่อ่านผ่านๆไป ที่เขาสนใจคือประโยคสุดท้าย รอนายอยู่ทุกวินาที ถ้าจัดการธุระเสร็จแล้ว ก็รีบกลับมาเลยนะโอเคมั้ย?
ข้อความแบบนี้ ไม่ใช่ว่ามีแต่ภรรยาที่รักสามีอย่างลึกซึ้ง หรือว่าแฟนสาวที่รักแฟนตัวเองอย่าลึกซึ้งถึงจะส่งหรอกเหรอ?
คนที่ในหัวมีแต่เรื่องของโม่เสี่ยวจุน จะรอเขาอยู่ทุกวินาทีเหรอ? กลัวว่าถ้าเขากลับไป จะเห็นเธอยังคงซึมเศร้าแล้วเรียกชื่อหาผู้ชายคนอื่นอีก
เย่เชินหลินเม้มปาก ดูข้อความอยู่นาน จากนั้นก็โยนมันลงบนเตียงไปอีกครั้ง
ไม่นาน โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง ยังคงเป็นเซี่ยชีหรั่นที่ส่งข้อความมา: นายได้รับข้อความของฉันมั้ย? ฉันอยากฟังเสียงของนายจัง
เซี่ยชีหรั่นก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองถึงส่งข้อความไปแบบนั้น หลังจากกดส่งออกไปก็เพิ่งมารู้สึกว่าที่ตัวเองทำมันไม่ค่อยรักษากริยาเท่าไหร่ เขาจะคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงที่เขาหาผู้ชายก่อนมั้ยนะ?
อยากฟังเสียงของนายจัง….เย่เชินหลินจ้องไปยังตัวหนังสือร้อนแรงไม่กี่คำนี้ หัวใจเขาก็เต้นแรง
ให้ตายผู้หญิงคนนี้! อยู่กันคนละฝั่งของมหาสมุทร เธอก็ยังมีผลกระทบต่อจิตใจเขา