สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 329 สาวใช้ตัวแสบ233

ตอนที่ 329 สาวใช้ตัวแสบ 233
หลินต้าฮุยได้รับโทรศัพท์จากหลินหลิง ก็รู้สึกไม่ค่อยมีความสุข ที่จริงเขาจะส่งเซี่ยชีหรั่นไปอเมริกา ให้เจ้านายเขาเซอร์ไพรส์ใหญ่ๆ ตอนนี้เซอร์ไพรส์ก็ไม่มีแล้ว ไปก็ไม่ได้ไป ไม่มีอะไรให้ตื่นเต้นแล้ว
แต่ว่าเขาก็เข้าใจหลินหลิง เธอรับแค่คำสั่งของเย่เชินหลิน ใครพูดอะไรก็ไม่มีประโยชน์
เขาทำได้แค่โทรไปหาเซี่ยชีหรั่น พอคิดว่าเธออยากจะไปอเมริกาตามหาคุณเย่ เขาก็พูดคำที่เย่เชินหลินบอกไม่ลง
“คุณเซี่ย ขออภัยด้วยจริงๆ คุณเย่รู้ว่าคุณจะไปอเมริกา ความหมายของเขาคือ ไม่ต้องให้คุณไป ผมเดาว่าเขาคงกลัวว่าร่างกายของคุณไม่แข็งแรง ไม่เหมาะที่จะนั่งเครื่องบินนานๆ คุณรอเขากลับบ้านเถอะ ผมคาดว่าอีกไม่นานเขาก็กลับมา”
เซี่ยชีหรั่นผิดหวังเล็กน้อย แต่ว่าเธอรู้ว่าหลินต้าฮุยพยายามแล้ว เขากับหลินหลิงเป็นคนของเย่เชินหลิน ก็ได้แต่ฟังคำสั่งของเขา ถ้าเขาไม่ให้เธอไป พวกเขาก็คงไม่โกหกเธอหรอก
“ขอบคุณนะ ฉันจะรอเขา”
ทั้งวัน เซี่ยชีหรั่นเงียบหนักกว่าเก่า จิ่วจิ่วเบนความสนใจไปที่ตัวหรงหรง มาเยี่ยมเซี่ยชีหรั่นบ้าง แต่ชีหรั่นบอกให้เธอกลับไปดูหรงหรง ไม่ต้องสนใจเธอ
เหอเหวินร่างกายดีขึ้น จึงแจ้งเย่เชินหลินผ่านหลินต้าฮุย เธออยากกลับไปหาพ่อแม่สักไม่กี่วัน ไม่กลับไปที่บ้าน เรื่องที่เธอฆ่าตัวตาย เธอรู้สึกผิดกับพ่อแม่เธอมาก ดังนั้นจึงอยากจะพบพวกเขามาก
เซี่ยชีหรั่นก็เคยโทรไปหาโม่เสี่ยวหนง โม่เสี่ยวหนงบอกว่าหลังจากเปิดเทอมก็เรียนหนักมากๆ จึงไม่ได้เข้าบ้าน ความจริงแล้วเธอกับหนุ่มหล่อกำลังอินเลิฟกันอยู่ ทุกสถานที่เต็มไปด้วยความรักหวานชื่น ตอนนี้อยากจะไปไหนก็มีรถไปรับไปส่ง ไม่ต้องล้อรถของที่บ้านแล้ว
เซี่ยชีหรั่นแน่นอนว่าไม่รู้เรื่องนี้ แค่คิดว่าที่บ้านมีปัญหามากมาย แค่ไม่มีหวี่ซานซานตัวอันตรายนั่น เธอไม่มา แล้วตั้งอกตั้งใจเรียน มันก็จะดีกว่า
ก็แบบนี้ ไม่มีคนพวกนั้นมาหาเซี่ยชีหรั่น เธอก็เลยอยู่คนเดียว ใช้เวลาแปดสิบเปอร์เซ็นต์ไปกับการคิดถึงเย่เชินหลิน
กินข้าว ก็ไม่อยากอาหาร ตอนกลางคืนก็นอนไม่หลับ ทั้งที่รู้ว่าคนๆนั้นไม่มีทางจะบินกลับมาภายในไม่กี่ชั่วโมงนี้ หลายครั้งตอนกลางคืนเธอก็ยังอดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นมาดู
วันที่สองตอนเช้า จิ่วจิ่วก็พาหรงหรงไปฉีควัคซีนป้องกันโรค แต่ว่าพอกลับมาอารมณ์ก็ไม่ค่อยดี
“เป็นอะไรเหรอ?” เซี่ยชีหรั่นถามอย่างเป็นห่วง
“คนที่ชื่อเชอเฮ่าคนนั้น ดันไม่อยู่!” สีหน้าจิ่วจิ่วไม่มีความสุข
เป็นเพราะว่าไม่เจอคนแปลกหน้าคนนั้น ก็ไม่ไม่มีความสุขขนาดนี้ เป็นธรรมชาติที่เสี่ยชีหรั่นจะเกิดความสงสัย
“คงไม่ใช่ว่า เธอปักใจเชื่อว่าเขาคือคนที่ทำสัญลักษณ์ไว้ใช่มั้ย?” เซี่ยชีหรั่นถามอย่างระมัดระวัง
“โห ชีหรั่น ถ้าเธอไม่พูดถึงสัญลักษณ์นั้น ฉันก็เกือบลืมไปแล้วเนี่ย พ่อครูคนนั้นบอกฉันว่าอะไรนะ ก่อนที่จะเจอเรื่องดีๆก็มักต้องผ่านเรื่องแย่ๆมาก่อน ฉันคาดว่า มีความเป็นไปได้สูงที่เขาจะเป็นเจ้าชายม้ามืดของฉัน ไม่งั้นที่ฉันไม่เจอเขาทำไมถึงต้องผิดหวังขนาดนี้ด้วย”
“เธอนี่ อย่าไปคิดมากเลย พรหมลิขิตก็ปล่อยมันให้เป็นไปตามธรรมชาติ” เสี่ยชีหรั่นพูดเสียงเบา
“นี่ เธอไม่รู้หรอก ฉันไม่ให้มันเป็นไปตามธรรมชาติได้หรอก ฉันแค่คิดถึงใบหน้าอันหล่อเหลาของเขา ท่าทางเท่ห์ๆของเขาเหมือนพระเอกที่หลุดออกมาจากตำนาน ฉันอดใจไม่ไหว บอกความจริงให้นะ เมื่อคืนฉันยัง…….” จิ่วจิ่วพูดถึงตรงนี้ หน้าเธอก็เริ่มแดงขึ้น
เธอไม่รู้จริงๆว่าตัวเองจะเขินได้แบบนี้ เธอบอกกับตัวเองในใจ เธอเป็นผู้หญิงไม่มีอะไรต้องอาย เธอฮึดแล้วพูดต่อจนจบ
“ฉันฝันว่าเขากอดฉัน แถมยังจูบฉันอีก ในฝันฉันอายมาก เลยผลักเขา เฮ้อ เสียดายสุดๆเลย ฉันน่าจะจูบกลับไป แล้วก็ผลักเขาลงเหมือนเสือที่กำลังหิว”
ตอนที่จิ่วจิ่วพูดถึงเรื่องนี้หน้าเธอก็แดงเล็กน้อย เซี่ยชีหรั่นที่ฟังอยู่ หน้าก็แดงขึ้นอย่างช่วยไม่ได้
“พาหรงหรงไปฉีดวัคซีนป้องก้อนโรคหรือยัง?” เธอรีบเปลี่ยนบทสนทนา
“ฉีดแล้วๆ พี่ชายสัตวแพทย์หล่อๆบอกฉันแล้ว รับประกันว่าไม่มีผลกระทบต่อการตั้งครรภ์แน่นอน เลี้ยงได้อย่างสบายใจ”
ตั้งครรภ์…..เซี่ยชีหรั่นคิดถึงผู้ชายคนนั้นขึ้นมาอีกครั้ง ไม่มีเขา เธอจะตั้งครรภ์ได้ยังไงล่ะ?
เธอบอกกับเขาแล้วว่าอยากไปหาเขา แต่เขาก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใดๆทั้งสิ้น แค่โทรมาหาสักสายยังไม่มีเลย
เย่เชินหลินอ่าเย่เชินหลิน นายจะไม่สนใจฉันไปตลอดทั้งชีวิตเลยใช่มั้ย?
จิ่วจิ่วเห็นเซี่ยชีหรั่นเริ่มคิดเรื่องแย่ๆ จิ่วจิ่วจึงอุ้มหรงหรงให้เธอ ให้เธอดูแลมันดีๆ
เซี่ยชีหรั่นรู้ถึงความหมายของจิ่วจิ่ว จึงไม่อยากให้เธอเป็นกังวล เธอจึงพยายามโฟกัสไปที่ตัวหรงหรง แต่ว่าพอตกดึกหรงหรงก็นอนหลับบนที่นอนของมันแล้ว แต่เธอยังนอนไม่หลับ
ต้องรอเวลาผ่านไปครึ่งคืนอีกครั้ง เธอถึงจะนอนหลับได้
เธอนอนหลับสนิทไปได้ไม่นาน ประตูห้องก็ถูกกุญแจไขเปิดจากด้านนอก ทันใดนั้นมีชายร่างสูงใหญ่เข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว เขามองไปยังผู้หญิงตัวเล็กๆบนเตียง จากนั้นจึงปิดประตูลงเสียงเบามากๆ แล้วจึงเดินเข้าไป
“หงิงๆ….” หรงหรงที่คดตัวอยู่ปลายเตียงเซี่ยชีหรั่นรับรู้ได้ถึงสิ่งแปลกปลอม มันร้องออกมาเบาๆสองคำ แต่ว่าเสียงเบามาก เลยไม่ได้ทำให้เซี่ยชีหรั่นตื่น
เย่เชินหลินเหลือบมองไปที่สิ่งนั้นเล็กน้อย กระตุกมุมปากเล็กน้อย ในใจคิดว่า ไม่น่าล่ะเซี่ยชีหรั่นถึงได้ชอบเจ้าตัวเล็กนี่ มันเหมือนเธอเป๊ะ ทั้งขาวทั้งน่ารัก และดูไร้เดียงสามากๆ แต่ถ้าเกิดคิดจะทำร้ายใครแล้ว ก็ไร้ความปราณี
เขานั่งลงที่ข้างเตียงของเธอ อาศัยแสงไฟสลัวมองดูใบหน้าเล็กๆที่หลับสนิท
คิดถึงฉันมากเหรอ? เขาถามอย่างเงียบๆ
คิดถึงจนนอนกรน? นอนหลับสบายจริงๆ
บอกว่าอยากจะไปหาฉันที่อเมริกา เท่าที่ฉันดูเธอจงใจหลอกฉัน อยากให้ฉันรู้สึกว่าเธอแคร์ฉันอยู่
เวลาไม่กี่วัน มันยากสำหรับเขาแค่ไหนที่ผ่านมันมา ทุกนาทีทุกวินาที เขาอยากจะกลับประเทศมากๆ อยากจะเหยียบย่ำผู้หญิงคนนี้ อยากให้เธอบอกรักเขาหมื่นๆครั้ง อยากให้เธอสัญญากับเขาว่าเธอจะไม่คิดถึงคนที่ตายไปแล้วคนนั้นตลอดไป
เขากัดฟันกรอด แต่ก็ไม่อยากทำให้เธอรู้สึกว่าเขาจงใจทำให้เธอรู้สึกแย่ เพราะปล่อยวางเธอไม่ได้
เขาจะใช้ความเย็นชาจัดการเธอ ใช้เวลาตอนที่เธอส่งข้อความหรือโทรหาเขาทำให้เธออดไม่ได้
ได้ยินว่าเธอจะบินไปอเมริกา อีกนิดเดียวเขาก็จะบินกลับมาหาเธอแล้ว สุดท้ายก็อดทนไว้ แต่ก็ทนไว้ได้ไม่นาน พอคิดแย้งกับตัวเองเป็นชั่วโมง ในที่สุดก็จองตั๋วเครื่องบินกลับมา
ที่ไม่ให้หลินหลิงจองตั๋วให้ ก็เพราะว่าเขาไม่อยากให้เธอคิดว่าเขาเป็นห่วงผู้หญิงคนนี้
พอมาถึงตงเจียง ฟ้าก็สว่างแล้ว เขาบอกกับตัวเอง ไม่ใช่เพราะว่าผู้หญิงคนนี้ถึงกลับมา ดังนั้นเขาจึงไปที่บริษัท
แม้แต่ตอนกลางคืน เขาก็กลับไปพักที่บ้านในเมือง
เขากลับมาแล้ว แต่เขาไม่อยากให้เธอรู้ว่าเขากลับมาแล้ว เขาแค่มาดูแป๊บเดียว พรุ่งนี้พอฟ้าสาง เธอจะไม่รู้ว่าเคยมาปรากฏตัวในห้องของเธอ
ต่อไปเขาจะไม่ให้ผู้หญิงคนนี้รับรู้ถึงความรู้สึกของเขา ในเมื่อเธอไม่กล้าให้ใจเขา เขายิ่งไม่สามารถให้ใจเธอ
เขาจ้องไปที่เธอ จ้องไปที่ใบหน้าเล็กทุกตารางนิ้ว ที่จริงแล้วเธอก็ไม่นับว่าหลับสบายหรอก คิ้วของเธอขมวดเล็กน้อย
“นายกลับมาเถอะ ฉันรอนายอยู่” ปากเล็กๆของเธอขยับเล็กน้อย จนเกิดเสียงพึมพำขึ้น
เมื่อเซี่ยชีหรั่นตื่นขึ้น แสงอาทิตย์ตกกระทบ ผ้าม่านได้ถูกเปิดออก แสงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ร่วงส่องผ่านกระจกเข้ามา เธอลืมตาขึ้นแล้วขึ้นไปมองรอบห้อง รู้สึกว่าในห้องนี้เหมือนมีอะไรเกินๆมา
“จิ่วจิ่ว?” จิ่วจิ่วนั่งอยู่ที่หัวเตียงรอเธอตื่นขึ้นมากินข้าวเช้า
ทำไมเป็นเธอที่นั่งอยู่ตรงนี้ แต่เธอรู้สึกเหมือนว่าเย่เชินหลินกลับมาแล้ว เป็นความฝัน?
“คุณนายใหญ่ เธอตื่นแล้ว! ลุกขึ้นเถอะ!” จิ่วจิ่วลุกขึ้น หยิบถาดอาหารจากโต๊ะตัวเตียง เตรียมตัวจะไปอุ่นอาหารให้เซี่ยชีหรั่น
“จิ่วจิ่ว เธอเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่? คุณเย่กลับมาแล้วเหรอ?”
เซี่ยชีหรั่นลุกขึ้นนั่ง รู้สึกเหมือนยังไม่ตื่นดี เอ่ยถามจิ่วจิ่วอย่างงงๆ ดวงตาพร่ามั่วคู่นั้นทำให้จิ่วจิ่วรู้สึกว่าเธอคิดถึงเย่เชินหลินจนเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ
“ถ้าเขากลับมาแล้ว เขาก็ต้องมาหาเธอก่อนแน่ๆ ไหวมั้ย? เขาไม่ได้กลับมา!”
“อ่อ!” ดวงตาของเซี่ยชีหรั่นดูขุ่นลง
“นั้นอาจจะเป็นฝัน ทำให้นึกว่าเขากลับมาแล้ว”
“ว่าเธอกินข้าวเยอะๆเถอะ เลี้ยงตัวเองให้ขาวๆอวบๆ เขากลับมาเธอจะได้ปรนนิบัติเขาดีๆ ฮ่าฮ่า ฉันไปอุ่นอาหารเช้าและ เออใช่แล้ว หรงหรงคิดถึงเธอแหนะ รีบลุกขึ้นไปดูแลมันเถอะ!”
ที่จริงตอนจิ่วจิ่วเข้ามาก็ได้ให้นมไปเรียบร้อยแล้ว แต่แค่ไม่อยากให้เซี่ยชีหรั่นมีเวลานั่งทุกข์ใจ ถึงได้พูดไปแบบนี้
“โอเค ฉันจะให้อาหารมันเดี๋ยวนี้”
เซี่ยชีหรั่นลงจากเตียง เดินไปที่ปลายเตียง นั่งลงยองมองไปที่หรงหรงที่กำลังนอนคดตัวอยู่ในที่นอนสุนัขชั่วคราว แล้วลูบมันอย่างเอ็นดูสองครั้ง
ถึงแม้ว่าเจ้าหนูน้อยยังเล็กอยู่ แต่ว่าก็รู้สถานการณ์ดี ดวงตากลมๆสีดำมองไปยังเซี่ยชีหรั่นไม่หยุด เหมือนกำลังบอกเธอว่า: เมื่อวานมีชายร่างสูงใหญ่แอบเข้ามาในห้องของเธอ ฉันเห่าโฮ่งๆ อยากไล่เขาออกไป แต่ว่าพลังเสียงก็มีขีดจำกัดเลยทำให้เขาเมินไป เธอไม่ได้ฝัน ไม่ได้คิดไปเอง คนๆนั้นปรากฏตัวออกมาจริงๆ
เสียดายที่เซี่ยชีหรั่นฟังภาษาหมาไม่ออก เธอแค่รู้สึกผิดที่ตื่นสาย ทำให้เจ้าหนูน้อยหิวแล้ว
“หนูรอแป๊บนะ ฉันจะไปเอาข้าวเช้าของหนูมาให้” เซี่ยชีหรั่นพูดกับหรงหรง แล้วตบไปที่หัวเล็กๆของมันอย่างเบามือ
“ไม่ต้องหรอก ฉันเพิ่งให้มันกินไปเมื่อยี่สิบนาทีที่แล้ว เธอเล่นเป็นเพื่อนมันก็โอเคแล้ว” จิ่วจิ่วพูดเตือน
“โอเค ลำบากเธอแล้ว เช้าขนาดนี้ต้องดูแลมัน แล้วยังต้องดูแลฉันอีก พรุ่งนี้เช้าฉันจะตั้งนาฬิกาปลุกตื่นเอง จะได้ไม่ต้องให้เธอตื่นเช้าเอาอาหารมาให้”
“ฉันชอบนะ ใครจะมีเกียรติได้รับใช้คุณนายหญิงล่ะ? ใครจะมีโอกาสได้เห็นคนที่สวยและงดงามหลับยังไม่ตื่นล่ะ? นอกจากคุณชายใหญ่ ก็คือฉันจิ่วจิ่วไง” จิ่วจิ่วกะพริบตาอย่างทะเล้น จากนั้นจึงออกไปอย่างมีความสุข
เธอช่างร่าเริงจริงๆ เหมือนกับลืมไปแล้วว่าเหมือนวานนี้เธอผิดหวังที่ไม่ได้เจอกับคนแซ่เชอ
หลังจากเซี่ยชีหรั่นคุยกับหรงหรงอีกไม่กี่คำ เธอก็ไปอาบน้ำ เปลี่ยนชุดนอนออก แล้วหาชุดกระโปรงสีขาวดำลายตารางหมากรุกขึ้นมาใส่