สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่332 สาวใช้ตัวแสบ236

ตอนที่332 สาวใช้ตัวแสบ236
ในช่วงบ่ายเซี่ยชีหรั่นและจิ่วจิ่วพาหรงหรงออกไปเดินเล่นข้างนอกบ้าน หลังจากที่เดินเล่นชิกๆ ชิวๆ ไปจนถึงต้นไม้ขนาดเล็กที่ออกดอกบานสะพรั่งไปทั่ว จิ่วจิ่วก็หันไปเห็นรถสองคันจอดอยู่หน้าบ้านของเธอ
“ชีหรั่น! ดูนั่นสิ มีรถจอดอยู่ สงสัยคุณชายคงกลับมาแล้ว น่าจะใช่ งั้นเรารีบกลับไปกันเถอะ!”
เซี่ยชีหรั่นตกใจและมีความคิดฟุ้งซ้านเต็มไปหมด ทันใดนั้นจึงรีบหันกลับไปมองที่ประตูบ้าน แล้วก็พบว่ามีรถจอดอยู่จริงๆ ด้วย
โรงจอดรถที่บ้านเย่เชินหลินมีรถมากมาย ทุกครั้งเซี่ยชีหรั่นล้วนเห็นเขานั่งรถที่ไม่เหมือนกัน ดังนั้นรถที่เข้ามานี้จะเป็นรถของเย่เชินหลินไหม เซี่ยชีหรั่นก็ไม่แน่ใจมาก
แต่เธอรู้ว่าถ้าเขาไม่อยู่ในนั้น รถคันนี้ต้องเข้ามาไม่ได้แน่นอน ดังนั้นเขาต้องอยู่ในนั้นแน่ๆ
“เธอจะโง่หรือไงกัน? คิดถึงเขาตั้งหลายวัน ตอนนี้เขาก็กลับมาแล้ว ทำไมยังนิ่งเฉย ไม่ไปต้อนรับเขา ล่ะ บอกเขาไปสิว่าเธอคิดถึงเขามาก?”จิ่วจิ่วผลักเซี่ยชีหรั่น แล้วบอกให้เลิกมโนสักทีเหอะ
ทุกๆ วัน เธอก็จะรอว่าเมื่อไหร่เย่เชินหลินจะกลับมาหาเธอ
เขาจะปรากฏต่อหน้าเธอด้วยวิธีแบบไหน ตอนที่เขาเห็นเธอ สีหน้าเขาจะเป็นยังไง เป็นโกรธหรือเป็นเยาะเย้ยเธอ หรือจะเป็นเย็นชาเหมือนปกติ
เธอคิดว่า หลังจากที่เจอกันอีกครั้ง ไม่ว่าเขาจะพูดอะไร เธอจะบอกความจริงกับเขา เธอยังรอเขาเสมอ ทุกวินาทีและทุกลมหายใจ
แต่ทำไมกันน่ะ ตอนที่เขากลับมา เธอกลับนิ่งเฉย ไม่พูดไม่จา ไม่ทำเหมือนอย่างที่คิดไว้ตอนแรก หัวใจของเธอเต้นตุบตับๆ ผิดปกติ หน้าแดงก่ำราวกับลูกตำลึง
เซี่ยชีหรั่น เธอกล้าหาญหน่อยสิ ถ้าเธอไม่ไปต้อนรับเขาต้องคิดว่าเธอไม่ดีใจที่ได้เห็นเข้าแน่นอน
เธอพยายามรวบรวมความกล้าทั้งหมด สูดหายใจเข้าลึกๆ ฝากหรงหรงไว้กับจิ่วจิ่วแล้วตรงกลับไปที่บ้าน
ใกล้แล้ว! เธอกำลังได้พบเขาแล้วนะ
จริงๆ แล้ว เธอกับเขาแยกจากกันไม่นาน แต่ทำไมเธอรู้สึกเหมือนจากกันเป็นปีเลย
เซี่ยชีหรั่นหยุดห่างจากรถประมาณ 4 – 5 เมตร แล้วค่อยๆ เดินเข้าไปแบบสุภาพเรียบร้อย เพราะเธอคิดว่าเย่เชินหลินชอบผู้หญิงที่ดูมีสง่าราศี เธอเดินเข้าไปด้วยความมั่นอกมั่นใจไม่น้อย แต่ก็แอบกังวลใจนิดๆ ว่าถ้าเดินเร็วไป เดี๋ยวเขากับเพื่อนอาจจะแอบขำเธอก็ได้
หลังจากที่คนขับหยุดรถตรงหลังบ้าน ประตูรถเปิดออก มีมือยื่นมาเหนือประตูรถเพื่อป้องกันไม่ให้หัวชนประตู
เย่เชินหลินเดินลงมาจากรถ ขมุบริมฝีปากแน่น มันเป็นลุคที่ดูหล่อ มีราศีมาก ดูเหมือนว่าเธอพึ่งจะเคยเห็นเป็นครั้งแรก
ใช่เขาจริงๆ ด้วย! หัวใจของเธอฟูฟ่อง เต็มไปด้วยรอยยิ้ม แล้วเธอก็รีบตะโกนออกไปว่า: “เย่…..คุณเย่ คุณกลับมาแล้ว? ฉันอยู่ตรงนี้ค่ะ”
เธอคิดว่าตัวเองตะโกนเสียงดัง แต่จริงๆ แล้วเธอตะโกนเสียงเบามาก เขาแทบจะไม่ได้ยินด้วยซ้ำ มองไปข้างในรถ เธอคิดว่า ในรถคงมีคนอยู่ซินะ หรือว่าจะเป็นแขกของเขา?
ต่อหน้าแขกของเขา เธอแสดงท่าทีดีอกดีใจ แบบเก็บอาการไว้ไม่อยู่จริงๆ และมันก็ไม่ควรจะเป็นแบบนี้
หลังจากที่เธอกำลังครุ่นคิดอยู่ว่าจะเดินออกมาดีหรือไม่ มีใครบางคนอยู่ในรถ เธอมองเข้าไปอย่างเต็มตาด้วยใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม
เซี่ยชีหรั่นยืนแข็งทื่อ และมองหน้าเย่เชินหลินด้วยความงงๆ จนพูดไม่ออก
เธอตั้งหน้าตั้งตาคอยให้เขากลับมา เมื่อไม่กี่วันมานี้ เธอเพ้อถึงเขาตลอดเวลา ซึ่งตอนนี้เขากลับมาแล้ว และเขาก็กลับมาพร้อมคู่หมั้นของเขา เธอรอคอยเขา….รอคอยเขา มันน่าสนุกนักใช่มั้ย? เธอไม่อยากจะเป็นคนอ่อนแอ ไม่อยากจะร้องไห้ แต่ก็ไม่รู้ทำไม อยู่ดีๆ เธอก็เริ่มสะอึกสะอื้นและน้ำตาก็ไหลออกมา
เธอคิดว่า เธอยืนอยู่ตรงนี้ เหมือนกำลังแสดงท่าทีประชดประชัน ดูเหมือนว่าไม่มีใครสนใจและจำเธอได้เลย ตอนนี้เธอกำลังเก็บความรู้สึกที่พร้อมจะระเบิดออกเอาไว้ ราวกับโดนตบหน้าเข้าอย่างจัง
ก่อนที่เขาจะหันหลังและเดินจากไป เขาได้ยินเสียงส้งหลิงหลิงพูดขึ้นว่า: “เอ๊ะ นั่นใช่น้องหรั่นรึเปล่าคะ? เซี่ยชีหรั่น มาเร็วๆ สิคะ เชินหลินกลับมาแล้ว ฉันก็กลับมาด้วย ไม่ได้เจอพี่ตั้งนานเลย! รีบมาให้เจอหน่อยสิ”
เธอไม่อยากให้เย่เชินหลินรู้ว่าเธอยืนอยู่ตรงนี้ เธอไม่อยากจะต้อนรับเขาและคู่หมั้นของเขา แค่นี้เธอก็เจ็บปวดมากพออยู่แล้ว และขืนให้เขาเห็นว่าเธองุ่มง่ามเงะงะ ไม่เคารพตัวเองอีก เธอคงรับไม่ได้หรอก
ส้งหลิงหลิงรีบวิ่งเข้ามาหาเธอ ห่างกันเพียงไม่กี่เมตรเอง เซี่ยชีหรั่นจึงรีบวิ่งเข้ามาหยุดอยู่ใกล้ๆ กับเธอ
“ น้องหรั่น เชินหลินไม่อยู่ตั้งนาน คิดถึงพี่มั้ยคะ? ฮ่า ๆ ๆ ฉันก็คิดถึง ถึงเขาไม่บอกให้มา ฉันก็จะมาอยู่ดี ”
เย่เชินหลินยักคิ้ว ขมุบปากแน่น และก็ไม่ได้พูดอะไร
ส้งหลิงหลิงดึงแขนเซี่ยชีหรั่นไปหาเย่เชินหลิน แล้วพูดกับเขาว่า: “ดูสิ เซี่ยชีหรั่นเขินไปหมดแล้ว หน้าถึงได้แดงขนาดนี้”
เซี่ยชีหรั่นก้มหน้าเขินเล็กน้อย แล้วมองไปที่เย่เชินหลินอย่างใจเย็น มองไปที่คนที่เธอตั้งตารอคอย คิดถึงเขาทั้งวันทั้งคืน อยากเจอเขา แม้ว่าเขาจะไม่เคยรู้อะไรบ้างเลยก็ตาม แต่ตอนนี้เธอห้ามใจไว้ไม่อยู่แล้ว เธออาจคิดว่าเธอเก็บอาการเก่ง แต่ในนาทีนี้ เธอแทบอยากจะเอาหน้ามุดลงดินแล้วหนีไปไกลๆ เลย
“เซี่ยชีหรั่น ทำไมถึงเงียบไปหล่ะ? ไม่อยากเจอฉันหรอ?” ส้งหลิงหลิงเอ่ยปากถามเธอ
“เข้าไปข้างในกันเถอะ! ข้างนอกดูเหมือนว่าลมจะพัดแรงมากแล้ว” เย่เชินหลินรีบพูดขึ้นทันที และชำเลืองมองไปที่เซี่ยชีหรั่นอย่างเฉยเมย หลังจากนั้น เขาก็หันหลังกลับ และรีบเดินเข้าไปในบ้านทันที
ในตอนนี้ประตูด้านหลังของรถคันที่สองก็ค่อยๆ เปิดออก เซียวเสี่ยวลี่ก้าวขาลงมาจากรถ ช่วยขนของลงจากรถให้หน่อยได้มั้ยคะ
ของเยอะแยะไปหมด ราวกับว่าเธอกำลังจะย้ายบ้าน เซี่ยชีหรั่นไม่ทันได้มอง แต่ได้ยินเสียงเบาๆ ว่าเธออยากให้ช่วยขนของลงให้หน่อย แล้วก็ได้ยินส้งบอกว่าระวังๆ ด้วยนะพี่ ยังไม่ทันได้มองก็รู้แล้วหล่ะ
ดูเหมือนว่าส้งหลิงหลิงจะไม่ได้มาอยู่ที่นี่แค่ชั่วคราว ครั้งที่แล้วที่เธอกลับไป แล้วพอครั้งนี้เธอกลับมาใหม่ เพื่อจะมาทวงคืนทุกอย่าง
ภายในใจของเซี่ยชีหรั่นรู้สึกปวดร้าวลึกลงไปอีก เหมือนคนเอามีดทิ่มและปักลงมาที่หัวใจเธอ ก่อนที่ส้งหลิงหลิงกับเย่เชินหลินจะเดินเข้าไปในบ้าน เธอแทบจะไม่กล้ามองใบหน้าที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขของคนที่อยากจะเอาชนะเธอ
จิ่งจิ่วพาหรงหรงเดินมายืนอยู่ข้างๆ เธอ แต่ก็ไม่รู้ว่าจะปลอบใจเธอยังไงดี เลยขอให้เซียวเสี่ยวลี่หาทางพูดกับเจ้านายเธอให้หน่อย
“ไม่เป็นไรนะ ชีหรั่น ฉันคิดว่าคนแบบนี้เป็นคนที่ชอบดูถูกคนอื่น ถ้าวันไหนโดนไล่ออกจากบ้าน คงจะเก็บของไม่ทันแน่เลย ถ้าจะให้ดี ไปตอนนี้เลยก็ได้นะ จะได้ไม่มีใครต้องมาลำบากใจ”
“พอเหอะจิ่วจิ่ว ไม่ต้องพูดแล้ว พาหรงหรงไปเดินเล่นเถอะ ตอนนี้ฉันรู้สึกเหนื่อยๆ เดี๋ยวจะพักสักหน่อย”
ทันใดนั้นเอง เสี่ยวลี่ก็เดินมาหยุดหน้าจิ่วจิ่ว แล้วถามเธอว่า: “เมื่อกี้ที่เธอพูดหมายความว่าไง? บอกว่าน้องสาวของพวกเราเตรียมเก็บข้าวเก็บของแค่วันเดียว แล้วรีบย้ายมาอยู่กับพวกเรางั้นหรอ? จริงๆ แล้วส้งหลิงหลิงรู้สึกไม่สบายใจเลยด้วยซ้ำ และไม่อยากให้ฉันบอกให้ใครรู้ แต่ฉันคิดว่าหากฉันไม่พูด คนอื่นก็คงจะคิดไปไกลแล้วสินะ ฉันจะบอกพวกเธอให้รับรู้นะว่า น้องส้งกับคุณเย่กำลังจะแต่งงานกันเร็วๆ นี้”
“เธอพูดว่าอะไรนะ?” จิ่วจิ่วทำท่าเหมือนไม่ค่อยเชื่อ และเกือบเผลอไปคว้าแขนของเซียวเสี่ยวลี่
หลังจากที่เซี่ยชีหรั่นได้ยินคำว่าแต่งงานเพียงแค่ 2 คำ แต่เธอกะพริบตาไม่หยุดเลย
แต่งงาน! เขาจะแต่งงานกับเธอหรอ?
ใจเย็นๆ ก่อนนะ เซี่ยชีหรั่น ใจเย็นๆ ก่อนนะ พวกเขายังไม่ได้แต่งงานกัน แค่คิดว่าจะแต่งงานกันเฉยๆ ถึงยังไงซะ เธอยังไม่ล้มเลิกความคิดดที่จะแต่งงานกับเขาอยู่อีกหรอ คิดว่าเธอกับเขาจะได้แต่งงานกันอย่างแฮปปี้เอนดิ้ง?
“ได้ยินอะไรผิดไปรึเปล่า? ฉันก็พูดชัดเจนแล้วนะ ถ้าไม่เชื่อก็ลองไปถามพวกเขาดูสิ เผื่อจะได้ยินชัดมากกว่านี้?” เซียวเสี่ยวลี่ยืนอยู่กับส้งหลิงหลิงอยู่พักใหญ่ ส้งหลิงหลิงเป็นผู้หญิงที่เพอร์เฟค เรียบร้อย และสมบูรณ์แบบมาก เธอไม่ได้พูดอะไร แต่ให้เซียวเสี่ยวลี่พูดแทน ครั้งนี้เธออยากให้เซียวเสี่ยวลี่อยู่เป็นเพื่อนเธอนานๆ ส่วนเซียวเสี่ยวลี่ก็เข้าใจเจ้านายของเธอมาก
“เธอ!” จิ่วจิ่วอยากด่าเธอเต็มทน แค่เจอกันครั้งแล้วก็รู้แล้วว่าเป็นคนยังไง
“ฉันเข้าไปก่อนนะ เธอพาหรงหรงออกไปเดินเล่นเถอะ” เซี่ยชีหรั่นพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
เซี่ยชีหรั่นอยากไป แต่เซียวเสี่ยวลี่ไม่ยอมให้เธอไป เธอยิ้มอย่างมีเลศนัยและพูดขึ้นว่า: “พี่เซี่ย คิดยังไงคะ เรื่องที่น้องส้งกับคุณเย่กำลังจะแต่งงานกัน?”
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกแย่เอามากๆ จิ่วจิ่วก็โกรธมากที่เซียวเสี่ยวลี่พูดจาแบบนี้กับเธอ เธอกำลังจะเดินออกไป แต่เซี่ยชีหรั่นชิงเดินจากไปก่อนหน้าเธอ
เธอมองไปที่เซียวเสี่ยวลี่อย่างใจเย็น ยิ้มๆ แล้วพูดขึ้นเบาๆ ว่า: “ถ้าน้องส้งอยากรู้คำตอบหล่ะก็ ฝากบอกเธอด้วยนะว่าให้มาถามฉันเอง เพราะถ้าเป็นเธอ แล้วอยากจะพูดกับฉัน ยังไงต้องพัฒนาตัวเองให้เท่าฉันก่อนนะ แล้วเราค่อยมาคุยกัน!”
เซี่ยชีหรั่นไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนหยิ่งๆ ชอบดูถูกคนอื่นแบบนี้มาก่อนเลย เพราะเธอชอบคิดว่าทุกคนมักจะมองว่าเธอเป็นคนที่ดูดี มีสง่าราศี ออร่าจับอยู่ตลอดเวลา
ในตอนนี้ใบหน้าของเซียวเสี่ยวลี่แดงไปหมด นี่ยังไม่ทันจะผ่านครึ่งวันเลย ก็รู้สึกไม่ถูกชะตากับเซี่ยชีหรั่น
เอาซะแล้ว
ส่วนเซี่ยชีหรั่นเองก็เหมือนจะไม่ถูกชะตากับเธอเหมือนกัน พูดเสร็จก็เดินกลับเข้าไปในบ้าน
ห้องนอนของเย่เชินหลินกับห้องนอนของส้งหลิงหลิงอยู่ใกล้กันมาก เซี่ยชีหรั่นไม่รู้จริงๆ ว่าสองคนนี้ยังรักกันอยู่หรือว่าหย่ากันไปแล้ว
เธอไม่มีแรงเหลือพอที่จะคิดอะไรไปมากกว่านี้อีกแล้วหล่ะ ตอนนี้เธออยากจะกลับเข้าไปสู่โลกของเธอเร็วๆ
เธอบิดประตู เดินเข้ามาในห้อง แล้วล้มตัวลงบนที่นอน
เขากลับมาแล้ว พร้อมกับคู่หมั้นของเขา และทั้งคู่ก็กำลังจะแต่งงานกัน ความหวังของเธอทั้งหมดคงจบสิ้นลงเพียงเท่านี้ ในตอนแรกเธอไม่รู้หรอว่า เย่เชินหลินเป็นคนยังไง? เธอเข้ามาแค่ไม่กี่วัน เขาก็มีผู้หญิงคนใหม่แล้ว
เขาเคยพูดว่า ผู้หญิงทุกคนก็เหมือนๆ กันนั้นแหละ และการแต่งงานของเขาก็ขึ้นอยู่กับแม่เท่านั้น เขาก็เลยหมั้นกับเธอ
ทำไมกัน แค่เจอปัญหาเพียงนิดเดียว ทำให้เธอลืมทุกอย่างไปหมดเลย งั้นหรอ
เธอเดินไปที่เตียงเหมือนคนหมดอะไรตายอยาก นั่งลง และอยากจะร้องไห้ แต่เธอกลับดึงมุมปากขึ้นเล็กน้อยและยิ้มออกมา นั่นเป็นรอยยิ้มที่สุดแสนจะขมขื่นมากทีเดียว
มีคนเคยบอกว่า ผู้หญิงเวลารักใครก็จะรักแบบหัวปักหัวปำ รักแบบไม่ลืมหูลืมตา ซึ่งเธอก็เป็นแบบนั้น รักแบบงมงาย รักจนไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไปด้วยซ้ำ รอคอย เฝ้าหา เปลืองพลังชีวิตสิ้นดี
แต่ก่อนเวลาเห็นเขาอยู่กับส้งหลิงหลิง เธอไม่เคยรู้สึกแย่เท่าวันนี้มาก่อนเลย ในใจของเธอ ตอนนี้เธอกับเขาไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว วันนี้เธอรู้แล้วว่า คนที่ไม่เหมือนเดิมคือเธอคนเดียว เพราะทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม ไม่มีอะไรเปลี่ยนไป