สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 33 ขอบคุณ

ตอนที่ 33 ขอบคุณ
“คุณไห่ ขอบคุณคุณจริงๆ” เซี่ยชีหรั่นกล่าว
“อย่างไรก็ตามเราเป็นเพื่อนกันแล้ว ยังจะเรียกกันแบบห่างไกลอยู่อีกเหรอ? หลังจากนี้อย่าเรียกฉันว่าคุณไห่แล้วนะ ให้เรียกว่าจื้อเซวียน”
ท่าทีของไห่ลี่หมินสุภาพอ่อนโยนมากๆ อย่างไรก็ตามเขามีความสมบูรณ์แบบและเป็นธรรมชาติ มีทัศนคติที่ดี ไม่ได้แสดงออกถึงการปฏิเสธ
เธอได้ตอบรับเป็นเพื่อนกับเขาแล้ว จะให้เปลี่ยนการเรียกชื่ออีกก็รู้สึกแปลกๆเล็กน้อย
ดังนั้นเซี่ยชีหรั่นก็ยิ้มและพูด “โอเค”
“ไหนลองเรียกสิ”
“จื้อเซวียน!”
คำสองคำนี้ออกมาจากปากของเธออย่างเต็มปากเต็มคำพูด ทำให้ไห่ลี่หมินดีใจอย่างบอกไม่ถูก
ดวงตาที่อบอุ่นของเขามองไปที่ใบหน้าของเธอ เซี่ยชีหรั่นมองเห็นถึงความผิดปกติในสายตาของเขา และก้มหน้าลง
นั่นเป็นความรู้สึกประหม่าที่หญิงสาวบริสุทธิ์มี ไห่ลี่หมินอยากคว้าไหล่เธอเอาไว้แล้วจูบเธอ
“ถึงแล้ว ลาก่อน!” คำพูดของเซี่ยชีหรั่นปลุกให้ไห่ลี่หมิน ตื่นขึ้นจากความคิด
เขาละทิ้งความคิดของตนเองทิ้งไป และพูดขึ้นอย่างเคร่งขรึม “ดูแลตัวเองให้ดี อย่าให้เรื่องราวที่ข้อมือเกิดขึ้นอีก”
“ไม่เกิดขึ้นอีกแล้ว”
เซี่ยชีหรั่นลงจากรถของไห่ลี่หมินแล้วเดินไปยังประตูเหล็ก และเธอก็รู้สึกเหมือนถูกขังอยู่ในกรงอีกครั้ง
เธอเข้าไปในบ้านเย่และเมื่อถึงห้องโถงก็พบกับพ่อบ้าน และพูดอย่างสุภาพว่า “พ่อบ้าน ฉันกลับมาแล้ว ฉันต้องไปรายงานตัวกับคุณเย่ รบกวนคุณช่วยไปบอกเขาหน่อย ได้ไหม?”
เธอจำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่ไปหาเขาที่ห้องสมุด เขาบอกเธอว่าถ้าไม่ได้รับอนุญาต เธอไม่ต้องไปหาเขา
บนใบหน้าของพ่อบ้านมีรอยยิ้ม แต่ปากกลับพูด “เธอเป็นแค่สาวใช้ คุณเย่จะสนใจเหรอว่าเธอจะกลับหรือยังไม่กลับ? ยังไม่รู้อีกเหรอว่าสำคัญตัวเองผิดไป”
เซี่ยชีหรั่นเงยหน้าขึ้นและพูดอย่างใจเย็นว่า “ฉันรู้ว่าฉันเป็นใคร ฉันไม่คิดว่าคุณเย่จะสนใจเรื่องของสาวใช้ แต่เพราะว่าเพื่อนของคุณเย่ต้องการให้ฉันไป และฉันสมควรที่จะไปรายงานตัว”
“ให้เธอเข้ามา!” เสียงที่ไม่สนใจสิ่งใดของเย่เชินหลินก็ดังขึ้นอยู่ไม่ไกล
โดยปกติในเวลานี้ถ้าเขาอยู่ที่บ้านเขาก็จะจัดการทำงานอยู่ในห้องหนังสือ พ่อบ้านคิดไม่ถึงว่าเขาจะออกมา
“ชีหรั่น คุณเย่เรียกเธอให้เข้าไปแล้ว รีบเข้าไปสิ!” พ่อบ้านรีบเปลี่ยนท่าทีอย่างรวดเร็วและมองแผ่นหลังของเซี่ยชีหรั่น ในเขาก็พูดว่า : ให้เธอพูด เธอก็อยู่ที่นี่ได้ไม่กี่วันหรอก
เย่เชินหลินก้าวไปยังโซฟาอย่างสบายๆและนั่งลง เซี่ยชีหรั่นก็เดินไปตรงหน้าเขาและพูดเบาๆ “คุณเย่ คุณไห่บอกว่าขอบคุณคุณ วันนี้ฉันได้ช่วยแฟนของเขาลองชุด และสุดท้ายก็ได้เลือกชุดสีชมพู…”
“ฉันต้องการให้เธอพูดคำพูดเหล่านี้เหรอ?”
เซี่ยชีหรั่นจึงไม่มีทางเลือกต้องหยุดพูดและยืนนิ่งๆ
เย่เชินหลินมองใบหน้าของเธอ ราวกับว่ามองหน้าเธอแล้วจะมีอะไรออกมา
เธอรู้สึกว่าเย่เชินหลินไม่ต้องการให้เธอออกไปพบกับไห่ลี่หมินแม้ว่าเธอจะไม่รู้ว่าเหตุผลนั้นคืออะไร เซี่ยชีหรั่นอยู่ในภาวะที่ไม่สบายใจ ไม่สามารถพูดอะไรได้และไม่สามารถทำอะไรได้
“ไปทำงาน!” เย่เชินหลินยกมือขึ้นทันใด
“รับทราบ คุณเย่!”
ในเวลานั้นพ่อบ้านก็ไปอยู่ตรงหน้าเขา และยิ้มก้มหน้าถาม “คุณเย่ ช่วงนี้เซี่ยชีหรั่นอยู่กะดึกทุกคืน ฉันเห็นสีหน้าเธอไม่ค่อยดี กลัวว่าเธอจะเหนื่อยเกินไป ควรปล่อยให้เธอพักผ่อนและหาคนอื่นมาแทนดีไหม?”
ในดวงตาของเย่เชินหลินก็ปรากฏภาพร่างกายเล็กๆที่นอนขดตัวอยู่บนพื้น เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดอย่างเย็นชา “แล้วแต่!”
วิธีการของพ่อบ้านถือได้ว่าเป็นการยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ต่อหน้าเย่เชินหลินเขาแสดงให้เห็นว่าเขาเห็นใจเซี่ยชีหรั่น
หลังจากนั้นก็จะกลั่นแกล้งเธออย่างลับๆ มันไม่ง่ายเลยที่จะโดนเย่เชินหลินจับได้