สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 330 สาวใช้ตัวแสบ 234

ตอนที่330 สาวใช้ตัวแสบ234
หลังจากอาหารเช้า เซี่ยชีหรั่นหยิบหนังสือมาเล่มหนึ่ง แล้วอุ้มหรงหรงไปนั่งอ่านหนังสือที่ชิงช้า
ที่ตรงนั้นเป็นมุมที่เงียบสงบ วันนี้อากาศดี ท้องฟ้าไร้เมฆ อากาศสดชื่นในฤดูใบไม้ร่วง โดยเฉพาะในบ้านที่อยู่ชานเมือง อากาศจึงบริสุทธิ์ ถ้าหากไม่ใช่เพราะความคิดถึงที่มีอยู่ในใจทั้งหมด วันนี้ก็คงเป็นวันที่ดีวันหนึ่ง
หรงหรงนอนอยู่ที่เสาของชิงช้า มันนอนอย่างเงียบๆไม่กระดิก เซี่ยชีหรั่นหลังพิงชิงช้าจากนั้นก็เปิดหนังสือในมือขึ้นมาดูบทกวี ของจูจื้อฉิง
จิ่วจิ่วบอกว่าจะออกไปบ้านเก่าของหรงหรงถามดูว่า หมาเด็กๆแบบนี้ นอกจากกินนมแล้ว ยังกินอาหารเม็ดได้มั้ย แล้วถ้าตอนนี้ยังกินไม่ได้ จำเป็นต้องเตรียมมันไว้ก่อนมั้ย
แน่นอนว่าเซี่ยชีหรั่นรู้สาเหตุจริงๆของเธอ ก็แค่อยากหาโอกาสไปหาคนแซ่เชอ
จิ่วจิ่วก็เป็นแบบนี้ กล้ารักกล้าเกลียด เซี่ยชีหรั่นรู้สึกอิจฉาและชื่นชมเธอมากๆ จิ่วจิ่วก็เป็นเหมือนไฟ ส่วนตัวเธอก็เป็นเหมือนน้ำ ยากที่จะสดใสและเจิดจ้าเหมือนเธอ
เธอต้องพยายามอย่างหนักถึงจะกล้าคุยกับคนที่เธอชอบ ก็เหมือนกับที่เธอบอกว่าจะไปหาเย่เชินหลินที่อเมริกา เหมือนกับทุกวันที่เธอส่งข้อความไปหาเขา บอกว่าเธอกำลังรอเขาอยู่ เหมือนรอเขาอยู่ตลอด สำหรับเธอแล้ว ต้องใช้ความกล้าอย่างมาก
เซี่ยชีหรั่น ทำไมเธอถึงไม่เป็นเหมือนจิ่วจิ่ว ที่มีพลังงานล้นเหลือกันนะ?
เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา คิดไปคิดมา จึงส่งข้อความไปหาเย่เชินหลินอีกครั้ง: นายอยู่ไหน? กำลังทำอะไรอยู่? ถ้าหากฉันบอกว่าเมื่อคืนเหมือนจะเห็นว่านายกลับมาแล้ว นายเชื่อมั้ย? ในฝัน ฉันนอนอยู่ข้างๆนาย เหมือนว่านายจะหอมหน้าผากฉันด้วย ฉันอยากจะลืมตามาดูนาย แต่หนังตาฉันหนักมากลืมไม่ขึ้น ฉันโง่มากใช่มั้ย ที่จริงแล้วฉันอยากบอก ฉันกำลังรอนายกลับมาอยู่จริงๆนะ ขนาดฝันยังเหมือนจริงขนาดนี้ นายจะกลับมาเมื่อไหร่? ฉันรอนายอยู่นะ ฉันรอนายกลับมาทุกนาทีทุกวินาที
เย่เชินหลินอยู่ที่ห้องทำงานในบริษัทพอได้รับข้อความจากเซี่ยชีหรั่น เขาก็เม้มปากและอ่านดูอยู่หลายครั้ง แต่หลังจากนั้นก็วางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมอีก
เมื่อคืนเซี่ยชีหรั่นเกือบจับเขาได้ เขาไม่ได้แค่หอมหน้าผากเธอ เขายังประทับจูบลงไปบนปากอ่อนนุ่มของเธออีกด้วย
สัมผัสอันหอมหวาน เขาต้องการที่จะจูบมันอีกครั้ง
ก่อนที่เขาจะดูดดื่มลงไปในสัมผัสนั้น เหมือนกับเธอจะรู้สึกถึงการมีตัวตนอยู่ของเขา เธอก็พูดอะไรขึ้นมา จากนั้นเธอก็ยื่นมือมาจับที่มือของเขา
เมื่อเขาเรียกสติกลับมา แล้วจึงค่อยๆย่องออกไป เขายืนอยู่ที่หน้าประตูสักพัก ดูให้แน่ใจว่าเธอไม่ได้ตื่น จากนั้นเขาจึงออกมา เที่ยงคืนแล้วก็มาที่บริษัท
หลังจากที่ส่งข้อความไป เซี่ยชีหรั่นก็โทรเข้ามา เย่เชินหลินจ้องไปที่หน้าจอโทรศัพท์ ไม่รับ แต่ว่าเขาก็ไม่ได้ปิดเครื่อง
หลังจากนั้นไม่กี่วินาที มันก็หยุดไป แต่โทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง ครั้งนี้เสียงเรียกเข้าไม่เหมือนกัน เป็นคนในครอบครัวโทรมา
“แม่”
“ลูกหลิน ตอนเที่ยงกลับมากินข้าวที่บ้าน” น้ำเสียงฝู้เฟิ่งหยีไม่ได้ถามความคิดเห็น แต่เป็นการสั่งให้เขาต้องกลับไป
ที่จริงแล้วเขาก็เตรียมกลับบ้านไปกินข้าวเที่ยวกับคุณแม่ แต่นึกไม่ถึงว่าแม่เขาก็นึกขึ้นได้เหมือนกัน
แต่ว่าเขาต้องยืนยันอะไรหน่อย: “ประธานเย่อยู่บ้านมั้ย?”
“ไม่อยู่ ออกไปดูงานแล้ว”
“ครับ ผมจะกลับไปถึงบ้านตอนสิบเอ็ดโมงยี่สิบ”
ฝู้เฟิ่งหยีวางสาย เย่เชินหลินก็ปิดเสียงโทรศัพท์ เริ่มตั้งสมาธิกับการทำงาน ไปหลายวัน แน่นอนว่าต้องมีงานให้จัดการ แถมยังต้องเปิดประชุมผู้บริหารระดับสูง ศึกษาโครงการที่สำคัญ
เย่เชินหลินไม่ได้ตัดสาย แล้วก็ไม่ได้ปิดเครื่อง เซี่ยชีหรั่นโทรไปแล้วหลายรอบ แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับใดๆทั้งสิ้น ทุกครั้งที่กดโทร ในใจเธอเต็มไปด้วยความหวัง สุดท้ายก็กลายเป็นสิ้นหวัง
หลังจากที่โทรไปหลายรอบมากๆ เธอก็ยอมแพ้
เธอคิดว่า ถ้าเขาหายโกรธแล้ว เขาก็จะรับสายเอง ถ้าหากว่าเขายังไม่หายโกรธ แล้วเธอทำแบบนี้ มันคงจะยิ่งทำให้เขาโกรธเข้าไปใหญ่?
บางทีเวลามันอาจจะนานเกินไปสำหรับเธอ เริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าสิ่งไหนที่ทำไปมันถูก สุดท้ายแล้วต้องทำยังไง เขาถึงจะเป็นเหมือนกันที่เธอหวังไว้
มองขึ้นไปบนท้องฟ้า ก็ยังคงเป็นสีครื้ม อยู่ๆเธอก็นึกประโยคในบทกวีขึ้นมาได้: ท้องฟ้ายิ่งเป็นสีฟ้า ยิ่งกลัวที่จะเงยหน้ามอง หนังยิ่งน่าพอใจ ก็ยิ่งรู้สึกเจ็บปวด ยิ่งมีเวลามาก ยิ่งรู้สึกไม่วางใจ…..
เธอในขณะนี้ ก็รู้สึกไม่วางใจ เหมือนกับว่าอยากจะคว้าอะไร พอยื่นมือออกไป สุดท้ายอะไรก็ไม่มี
ตอนที่รักกับเสี่ยวจุน บางทีมันอาจไม่ใช่ความรัก แต่ก็ไม่เคยมีความรู้สึกที่ไม่แน่นอน เขาอยู่กับเธอตลอด ไม่ต้องให้เธอคิดไปเอง ไม่ต้องให้เธอสับสน เธอมั่นใจว่าเขาจะอยู่กับเธอตลอดไป
พอมาตอนนี้เธอถึงได้เข้าใจ บนโลกนี้ไม่เคยมีคำว่า‘ตลอดไป’สองคำนี้ การมีอยู่ที่เธอเชื่อมั่นที่สุด ก็มีวันที่ต้องจากลา เป็นการจากลาที่ไม่มีวันหวนคืน
เสี่ยวจุน ฉันผิดไปแล้วใช่มั้ย ฉันไม่ควรจะใจเต้นกับอีกคนใช่มั้ย? เพราะงั้นนายถึงโทษฉัน ทำให้ฉันคิดถึงผู้ชายคนนึงทุกวันจนแทบขาดใจ นี่คือการลงโทษฉันใช่มั้ย?
……
วันนี้จิ่วจิ่วได้พบกับเชอเฮ่า ตอนที่เธอไปถึง เขากำลังแปรงขนให้สุนัขพันธุ์โกลเด้น เหมือนกับที่ผู้ชายคนนึงปฏิบัติต่อแฟนของเขาอย่างอ่อนโยน
เขาดีกับหมา มากกว่าดีกับคนเยอะเลย จิ่วจิ่วแอบคิด
หน้าเขามุมข้างหล่อมาก เธอยืนหลงชื่นชมเขาอยู่ด้านข้างสักพัก
“เชอเฮ่า?” จิ่วจิ่วเรียกเขาครั้งนึง แต่เหมือนเขาไม่ได้ยิน
“นี่ นายแซ่เชอ เชอเฮ่า!”
เชอเฮ่าถึงจะหันหลังกลับ แล้วขมวดคิ้วเล็กน้อยมองจิ่วจิ่ว ครั้งนี้เขาไม่ได้จงใจทำเป็นไม่ได้ยิน แค่บางครั้งเขาไม่เคยชินกับชื่อนี้
ถ้าหากเรียกเขาว่าโม่เสี่ยวจุน บางทีเขาอาจจะได้ยินมันตั้งนานแล้ว
เชอเฮ่า ความหมายของชื่อนี้คือ โม่เสี่ยวจุนเสียชีวิตและสูญเสียบ้าน เชอคือตัวจุนตัดด้านบนทิ้ง ก็คือไม่มีบ้านแล้ว เฮ่าคือตัวโม่ที่ตัดหัวด้านบนออก ไม่มีหัว ก็หมายความว่าไม่มีชีวิต
เจอผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว มันทำให้เขานึกถึงประธานที่วิ่งไล่ตามเขา เพราะว่าจับไม่ได้ มันก็เลยส่งคนมาเผาบ้านเพื่อฆ่าเขา ใครจะรู้ว่ามันจะผิดพลาด ที่มันเผานั้นไม่ใช่เขา…..
สายตาเขาน่าตกใจเล็กน้อย ไม่ได้มองเธออย่างไม่ชอบ แต่มันเหมือนเกลียดเธอ จิ่วจิ่วถูกสายตาของเขาทำให้ชะงัก คนที่ปกติพูดมากแบบเธอตอนนี้ก็หาคำพูดไม่ได้
“ฉันก็แค่ แค่อยากถามนาย โตขนาดหรงหรง กินอาหารเม็ดได้มั้ย? ไม่ใช่มาเพื่อคุยกับนาย” ในที่สุดจิ่วจิ่วก็หาคำพูดได้ จึงถามเสียงเบา
เธอคิดว่าถ้าพูดแบบนี้ เชอเฮ่าน่าจะไม่โกรธ ใครจะรู้ว่าแววตาเขาจะเปลี่ยนไปอย่างน่าประหลาด
“เธอพูดว่าอะไรนะ? หรงหรง? เธอบอกว่าหมาตัวนั้นชื่อหรงหรง? ใครเป็นคนตั้งชื่อนี้?” มือเขาบีบไปที่แขนของจิ่วจิ่ว และถามอย่างตื่นเต้น
จิ่วจิ่วเริ่มกลัวขึ้นมาจริงๆแล้ว แบบนี้เธอถึงได้รู้ ผู้ชายคนนี้ไม่ได้ชอบเพศเดียวกัน เขาดูประหม่า
หรือว่าชื่อที่เขาตั้ง คนเขาซื้อกลับไปแล้ว ก็เปลี่ยนไม่ได้?
“คุณ….คุณนายหญิงเป็นคนตั้ง ปล่อยฉัน นายบีบแขนฉันเจ็บ”
“คุณนายหญิงอะไร อะไรคือคุณนายหญิง? ทำไมถึงต้องชื่อว่าหรงหรง เธอพูดมาให้ชัดเจน!” โม่เสี่ยวจุนยิ่งพูดยิ่งร้อนรน
หรงหรง ก็คือชื่อที่เซี่ยชีหรั่นตั้งให้หมาตัวก่อนไง หรือว่าต้องพูดว่าคุณนายหญิงคือเซี่ยชีหรั่นหรือไง?
“โอ้ย นายทำฉันเจ็บ หรงหรงทำไม? ก็คุณนายหญิงฉันชอบหวงหรง ก็เลยตั้งชื่อว่าหรงหรง ไม่ได้หรือไง?
นายทำไมเป็นคนแบบนี้ น้อยหมาตัวนี้ฉันใช้เงินซื้อมานะ จะเรียกว่าอะไรมันก็เรื่องของพวกฉัน”
หรงหรงความหมายก็คือหวงหรง ไม่ใช่หรงหรงที่เขาคิด ความบ้าคลั่งในสายตาของโม่เสี่ยวจุน ก็ดับไปทันใด แล้วก็กลับมาใช้เหตุผล มันจะบังเอิญได้ยังไง เจ้านายของน้องหมาก็คือเซี่ยชีหรั่น อาจจะเป็นเพราะว่าเขาอยากหาเธอให้พบมากๆ ทุกครั้งที่มีข่าวเกี่ยวกับเธอ เขาจะบังคับตัวเองไม่ค่อยอยู่
ชีหรั่น เธออยู่ที่ไหนกันแน่ เวลานี้ เธอสุขสบายดีมั้ย? ฉันจะต้องไปที่ไหนถึงจะได้เจอเธอ? วันนึงไม่ได้เจอเธอ ฉันก็ไม่สามารถวางใจได้เลยทั้งวัน
โทษฉัน โทษฉันทั้งหมด ถ้าตอนนั้นฉันไม่…..
เขาค่อยๆปล่อยแขนของจิ่วจิ่ว แล้วพูดออกมาอย่างเย็นชา: “ขอโทษด้วย ฉันผิดเอง”
ตอนนั้นเขาตื่นเต้นจริงๆ แขนของจิ่วจิ่วโดนเขาบีบจนแดง เธอลูบไปที่แขนแล้วมองเขาอย่างแปลกใจ แล้วถามออกไปอย่างไม่พอใจ: “แค่ชื่อชื่อนึง ทำไมต้องตื่นเต้นขนาดนี้ด้วย? นายมาบีบแขนฉันทำไม”
“ไม่ทำไม” โม่เสี่ยวจุนตอบอย่างไร้อารมณ์ เสร็จแล้วก็กลับไปแปรงขนให้หมาพันธุ์โกลเด้นต่อ
เขามันบ้าเขามันบ้า ไม่ต้องไม่สนใจ อะไรคือพระเจ้า อะไรคือผู้ชายเพอร์เฟค สัญลักษณ์นั้นมันก็แค่ลวงโลก
จิ่วจิ่วยื่นขึ้นอย่างหงุดหงิด แล้วก้าวออกไป เธอสาบาน ว่าเธอจะไม่เจอเขาอีกเลยทั้งชีวิต
“เสี่ยหรงฮัวยังเล็ก ตอนนี้ให้มันกินนมไปก่อน” เสียงของโม่เสี่ยวจุนดังมาจากข้างหลังของจิ่วจิ่ว ด้วยน้ำเสียงเย็นชา
จิ่วจิ่วกระแทกเสียง แสดงออกว่าไม่สนใจเขา แล้วก็ไม่บอกขอบคุณ
เธอเดินต่อไปข้างหน้า ยังไม่ทันจะเดินถึงประตูหน้าร้าน ก็ได้ยินอีกว่า: “ถ้าหากว่าเมื่อไหร่ไม่อยากเลี้ยงมันแล้ว ก็เอามันกลับมาไว้ที่ร้าน ฉันจะซื้อคืน”
นายนี่…..เป็นบ้าไปแล้วแน่ๆ
ถึงเขาจะบ้า แต่ถ้าหากว่าไม่เจอเขาอีกเลย ก็ยังรู้สึกว่าติดหนี้เขาอยู่ เขาช่วยชีวิตเธอเอาไว้นะ
จิ่วจิ่วหันหลังกลับ แล้วมองเขาด้วยสายตาหยิ่งผยอง ถามเขาว่า: “นายไม่อยากให้ผู้หญิงมายุ่งกับนาย? งั้นให้ฉันเลี้ยงข้าวนายสักมื้อ พวกเราก็หายกัน ฉันไม่ชอบติดหนี้บุญคุณใคร”
“ไม่มีเวลา” โม่เสี่ยวจุนหน้ายังไม่เงยตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“ช่าเถอะ! อย่ามาบอกว่าฉันไม่ทดแทนบุญคุณแล้วกัน นายไม่กิน ฉันก็ทำเหมือนว่านายกินแล้ว หลังจากนี้พวกเราก็หายกัน!” คำพูดของจิ่วจิ่ว เหมือนเขาจะไม่ได้ยิน
เธอโดนทำให้อับอายอีกแล้ว ยืนหงุดหงิดอยู่ตรงนั้นนานมาก เขาก็ทำเหมือนเธอเป็นธาตุอากาศ น่าขายหน้าจริงๆ ตอนสุดท้ายเธอก็ไม่ได้หาคำที่เหมาะสมมาพูดกับเขา ทำได้แค่ออกจากร้านไป
พอกลับถึงบ้านเซี่ยชีหรั่นก็นั่งเหม่ออยู่บนชิงช้า ปากบอกว่าอ่านหนังสือ แต่ที่จริงแล้วสองหน้าก็ยังไม่ได้เปิด เหมือนจะหลายวันแล้ว ก็ยังไม่ขยับ