สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่334 สาวใช้ตัวแสบ238

ตอนที่334 สาวใช้ตัวแสบ238
จริงๆ แล้วเธอไม่ได้รู้สึกอายเขาอย่างเดียวหรอก แต่เธอต้องการที่จะรักษาระยะห่างกับเขาด้วย
ตอนนี้เย่เชินหลินกลับมาที่ห้องของเซี่ยชีหรั่นอีกครั้ง เธอกำลังนั่งอยู่ ใส่กางเกงใน รูดซิปกระโปรงขึ้นและยืนขึ้นข้างๆ เตียง เธอไม่สามารถนอนรอเขาอยู่ที่เตียงได้ แต่ดูเหมือนว่าเธอก็รอเขากลับมาเหมือนกัน
แต่ตอนที่เขากลับมา เขายังอยากที่จะมีอะไรกับเธอต่อ เธออยากต่อรึเปล่า?
เซี่ยชีหรั่นกัดที่ริมฝีปากของเธอ อยากที่จะคุยกับเขาต่อ อยากคุยกับเขานานๆ แต่ไม่อยากที่จะทำอะไรยังงั้นแล้ว แต่ดูเหมือนว่าเธอก็ไม่รู้จะคุยอะไรกับเขา เธอจึงถามเขาว่า คุณจะต้องแต่งงานจริงๆ หรอคะ?
คุณมีสิทธิ์อะไรที่จะมาถามผมเรื่องนี้? เธอรู้สึกแย่ ดูถูกตัวเอง และน้อยเนื้อต่ำใจเอามากๆ
เธอยังไม่สามารถถามเขาว่า เขาไปไหนมาใช่มั้ย เพราะเธอคงไม่มีสิทธิ์
ดูเหมือนว่าเธอกับเขา ยังมีอะไรเหลือร่วมกันอยู่หนึ่งอย่างใช่มั้ย?
“ขึ้นมานี่สิ!” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา ถอดรองเท้าแตะและเอนตัวนอนบนเตียง
“ได้ค่ะ คุณเย่” เขาไม่ยอมให้เธอเรียกเขาว่าหลิน ดังนั้นเธอเลยเรียกเขาว่าคุณเย่มาตลอด และเตือนเธอบ่อยๆ ว่าอย่าลืมตัวหล่ะ
ฉากเร่าร้อนที่เกิดขึ้นตรงประตูบ้าน มันจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกเป็นแน่
ตอนที่เย่เชินหลินตกจากเตียง เซี่ยชีหรั่นรู้สึกผิดเอามากๆ เธอไม่สามารถที่จะคลานลงไปช่วยเขาได้ เพราะเขาก็ตัวใหญ่และสูงมาก เธออายมากจริงๆ แม้จะรู้ดีว่า เขาตั้งใจทำก็ตาม
“คุณเย่ คุณจะไปก่อน? หรือจะให้ฉันไปก่อนหล่ะคะ?” เซี่ยชีหรั่นถามขึ้นแบบไร้เดียงสา
“ยังไม่เสร็จเลย!” เขาพูดแบบเย็นชา
ความหมายของเขาคือ เขาต้องการให้เธอเกลือกกลิ้งไปบนตัวเขา
เซี่ยชีหรั่นไม่มีทางเลือก เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วไต่เข้ามาบนตัวเขา ยังไม่ทันได้พลิกตัว เขาก็เอาแขนโอบรัดเอวเธอแน่น แล้วเขาก็กลิ้งลงไป เธอตั้งตัวไม่ทันก็ล้มทับบนตัวเขาอย่างจัง
เขาจ้องมองไปที่แววตาที่ไร้เดียงสาของเธอ เขาของเห็นตัวเองชัดเจนในแววตาของเธอ
เธอไม่ชอบให้เขามองเธอแบบนั้น เธอกลัว เธอกลัวมากจริงๆ แววตาของเขาลุ่มลึกดั่งหุบเหวที่ลึกลงไป ที่สามารถสะกดหัวใจของเธอซะอยู่หมัด
เธอไม่ต้องการให้เขาทำแบบนั้น แต่เขาก็ยังคงดื้อด้านทำต่อไป
เธอคิดว่าเขาอยากจูบเธอ เพราะเขากำลังเข้ามาใกล้เธอมากขึ้นเรื่อยๆ แต่เขาไม่ได้จูบเธอ เขาแค่อยากมองตาเธอชัดๆ
ในตอนนี้ ในแววตาของเธอมีเพียงเขาคนเดียว และเขาก็สบตาเธอคนเดียวแทบจะไม่กะพริบตาเลยสักนิด
ไม่รู้ว่าเขาจ้องมองเธอนานแค่ไหนแล้ว ก่อนที่เขาจะค่อยๆ จูบเธอช้าๆ และไล่ลงไปเรื่อยๆ ……
ในตอนที่จิ่วจิ่วพาหรงหรงเดินออกจากบ้าน เซียวเสี่ยวลี่ก็กำลังสั่งให้ย้ายของเข้าไปในบ้าน เธอพูดเสียงดังมากราวกับต้อการให้ทุกคนรู้ว่าเธอกำลังจะเข้ามาเป็นศรีภรรยาที่บ้านหลังนี้
หลังจากที่เดินไปอยู่ใกล้ๆ เธอ จิ่วจิ่วก็ลูบที่ขนนุ่มๆ ของหรงหรง แล้วพูดขึ้นว่า: “ฉันจะบอกว่า อย่าส่งเสียงดัง คุณปู่เย่กับเซี่ยชีหรั่นกำลังคุยกันอยู่ อย่ารบกวนเขานะ เดี๋ยวเขาจะไม่พอใจ”
เซียวเสี่ยวลี่มองไปที่เธอ แล้วอยากจะด่าเธอ แต่จิ่วจิ่วก็ไม่สนใจอะไร หลังจากที่พูดเสร็จ เธอก็หันหลังและเดินจากไป เซียวเสี่ยวลี่โกรธมาก และมองไปที่เธออย่างไม่ละสายตา
เธอไม่พอใจเซี่ยชีหรั่นเอามากๆ และต้องการจะให้คนใช้รับรู้ว่า ไม่ว่าเธอจะเป็นคนโปรดของเย่เชินหลินสักแค่ไหน เธอก็ไม่มีทางเข้าไปอยู่ในใจของเขาได้หรอก
เซี่ยชีหรั่นไม่ได้เจอเย่เชินหลินมาหลายวันแล้ว แต่หลังจากที่มีอะไรกันอยู่นาน ดูเหมือนว่าเขาก็ยังจะกระตือรือร้นมากขึ้นเรื่อยๆ และไม่พลาดทุกช็อตเด็ดที่จะได้อยู่กับเธอ
เขาจูบเธออย่างรุนแรงไปทั่วร่างกายของเธอ แม้ว่าตอนแรกเธอจะพยายามหักห้ามใจตัวเอง แต่เธอก็ไม่สามารถยับยั้งความเร่าร้อนและความพยายามของเขาได้ ในที่สุดเธอก็ต้องยอมแพ้ให้กับเขาแต่โดยดี เธอไม่รู้เลยว่า ก่อนที่เธอจะตกเป็นของเขา เขาตกเป็นของเธอนานแล้ว
หลังจากที่เสร็จสิ้นภารกิจ เขาไม่ได้อยู่รอนานนัก และก็ไม่ได้อยากมองหน้าเธออีก ที่เขาหามาเธอ ก็เพราะเขาแค่ต้องการระบายอารมณ์เท่านั้น
เธอเสียใจและรู้สึกปวดร้าวอย่างมาก แต่ไม่ว่าตอนนี้เธอจะรู้สึกแย่หรือเสียใจแค่ไหน เธอก็ไม่เคยเห็นเขากังวลใจมากเท่าครั้งนี้มาก่อนเลย หลังจากที่เธอพูดกับตัวเองว่า เธอจะทำทุกอย่างให้มันถูกต้องสักที
เธอสงบสติอารมณ์ และเหลือบมองไปที่หลังของเขา และพูดกับตัวเองว่า เธอจะต้องปรับตัว มันสมควรที่จะเป็นแบบนี้ เพราะจริงๆ มันเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว
หลังจากที่ร่างกายเริ่มไม่มีเหงื่อแล้ว เซี่ยชีหรั่นจึงเดินเข้าไปอาบน้ำ ดูเหมือนว่าช่วงนี้จะเป็นช่วงฤดูใบไม้ผลิแล้ว เธอสามารถใส่เสื้อคอเต่าแขนยาวได้ เพราะมันช่วยปกปิดรอยฟกช้ำที่อยู่บนร่างกายของเธอ ทำให้เธอรู้สึกโล่งใจไม่น้อยเลยทีเดียว แต่ถ้าเป็นช่วงฤดูร้อนหล่ะก็ มันอาจทำให้ส้งหลิงหลิงหัวเราะเยาะเธอเหมือนครั้งที่แล้วก็ได้
หลังจากที่เซี่ยชีหรั่นออกจากห้องน้ำและเดินกลับไปที่ห้องรับแขก เธอก็บังเอิญเจอส้งหลิงหลิงที่กำลังเดินค้องแขนมากับเซียวเสี่ยวลี่
ชีวิตของคนเราก็เป็นอย่างนี้อ่ะแหละ ยิ่งไม่อยากเจอใคร ยิ่งต้องได้เจอ
“สวัสดีจ๊ะ น้องหรั่น นี่ใช่เวลามาอาบน้ำหรอ? นี่มันไม่ใช่ช่วงเช้าหรือช่วงเย็นนะ ช่างน่าสงสัยจริงๆ” ในระหว่างที่พูดอยู่นั้น เธอก็เดินมาอยู่ข้างๆ เซี่ยชีหรั่น เสียงไม่ดังไม่เบา พอที่เซี่ยชีหรั่นน่าจะได้ยินชัดเจน
ส้งหลิงหลิงมองเธออยู่นานสองนานด้วยความสงสัย แม้ว่าครั้งที่แล้วเธอจะอยากให้ฟางลี่น่า คนรับใช้ในบ้านกินอาหารที่ตกค้างให้หมด เธอคิดว่าคนที่ทำงานเช่นนี้ ไม่ต้องไปให้เกียรติมากหรอก
ยิ่งสุภาพเท่าไหร่ ก็ดูเหมือนเป็นคนอ่อนแอ ดังนั้นเธอจึงเป็นคนที่ชอบรังแกและดูถูกคนอื่นอยู่เสมอ เธอเป็นพวกสุดโต่งและขี้เหวี่ยงขี้วีนเอามากๆ
เซี่ยชีหรั่นยิ้มเบาๆ เธอมองไปที่ส้งหลิงหลิง และพูดขึ้นอย่างใจเย็นว่า: “คุณส้งค่ะ หากคุณไม่ต้องการให้ฉันทำงานแล้ว รบกวนช่วยบอกคุณเย่ให้ไล่ฉันออกด้วยเถอะคะ คุณเป็นภริยาเขา มีสิทธิ์ที่จะทำแบบนั้นนะคะ”
“นี่เธอ!” เธอคิดว่าฉันไม่อยากหรอ? ฉันอยากจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆ และหาผู้ชายสัก 100 คนมาเก็บเธอ
เชินหลินไม่ได้เข้าข้างฉันมาตั้งนานแล้ว ฉันต้องการจอดรถข้างๆ เขา แต่เขาก็พยายามเอารถไปจอดที่อื่น ที่ไกลๆ จากฉัน
หลังจากที่เขากลับถึงบ้าน ตอนนั้นก็ช่วงเที่ยงๆ แดดจ้าๆ อยู่เลย เขาก็รีบล็อคประตูห้อง และขังเธออยู่ในนั้นกับเขา! ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่า ฉันไม่สามารถพาเธอออกมาได้ ทำได้แค่รอ และดูว่าสุดท้ายแล้วจะเป็นอย่างไร!
“พี่หลิงหลิง พวกเราไปกันเถอะค่ะ พวกเรา 3 คนคงจะไร้ยางอายและชินชากับมันไปแล้ว บอกเธอไปสิว่าเธอทำอะไรลงไป” เซียวเสี่ยวลี่เบ้ปาก และหัวเราะเหมือนนางร้ายในละคร
“ก็ใช่นะสิ แต่ไหนแต่ไรมา เมียน้อยก็ดูเหมือนจะต้องหน้าด้านหน่อยหล่ะนะ และถ้าคิดจะสู้กับเมียหลวง ก็อย่าลืมประเมินตัวเองหน่อยหล่ะกัน”
หลังจากที่ส้งหลิงหลิงพูดจิกกัดเธอเสร็จ ก็เดินจากไป
เซี่ยชีหรั่นไม่ได้กลับไปที่ห้องเดิม แต่เธอวิ่งกลับไปที่ห้องของเธอ จริงๆ คำพูดของพวกเธอไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกอะไรเลยด้วยซ้ำ แต่ดูเหมือนว่าเธอไม่ได้รับความเป็นธรรม เพราะไม่เพียงแต่เธอต้องต่อสู้กับส้งหลิงหลิงแล้ว เธอจะต้องพยายามหาทางให้เย่เชินหลินปล่อยเธอไป
หลังจากที่ส้งหลิงหลิงและเซียวเสี่ยวลี่เดินออกจากประตูบ้าน เซียวเสี่ยวลี่ก็กระซิบกับเจ้านายตัวเองว่า: “พี่หลิง หลิง ฉันโกรธจะแย่อยู่แล้ว ยัยนั่นพึ่งบอกให้ฉันช่วยยกของไปไว้ที่อื่น อย่าไปรบกวนคุณเย่กับเซี่ยชีหรั่น……ตอนแรกฉันก็คิดว่าพูดเล่นๆ แต่ใครจะไม่คิดว่าเป็นเรื่องจริง เธอดูสิ เราไม่ควรปล่อยให้เธอมาร่วมใช้นามสกุลเดียวกับเราหรอกนะ”
ดวงตาของส้งหลิงหลิงผยองขึ้นอย่างโกรธเคือง แน่นอนว่าเธอจะไม่ปล่อยให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นแน่ๆ ที่ผ่านมาเธอแค่ออมมือ ไม่อยากรู้เป็นแม่มดใจร้ายก็แค่นั้น แต่ตอนนี้เธอจะหยุดทุกอย่างเองกับมือ เธอจะต้องไปคุยกับยัยนั่นให้รู้เรื่อง และอาจจะต้องตุกติก เล่นไม่ซื่อสักหน่อยแล้ว
หลังจากที่เธอคิดอยู่ชั่วครู่ ก็เดินผ่านสวนดอกไม้ และตอนที่เธอเดินผ่านบ่อปลาทอง ก็นึกอะไรขึ้นได้
“เสี่ยวลี่ เธอช่วยฉันสัก 2 เรื่องสิ”
“พี่หลิง พูดมาเลย เดี๋ยวน้องจัดการให้”
“เรื่องแรกคือ ไปทำความรู้จัก สนิทสนมกับคนที่อยู่ในอพาร์ทเมนต์นี้ทั้งหมด ยิ่งเยอะก็ยิ่งดี และบอกให้ทุกคนรู้ว่าฉันและเย่เชินหลินกำลังจะแต่งงานกัน อย่างที่สอง ไปถามดูสิว่าแถวๆ นี้มีแม่บ้านที่มาจากหลินเจียงรึเปล่า ถ้าไม่มีก็เอาแถวๆ ใกล้ๆ หลินเจียงก็ได้ พยายามทำให้เนียน และอย่าให้มีพิรุธหล่ะ”
“โอเคค่ะพี่ น้องเข้าใจแล้ว” เซียวเสี่ยวลี่ผงกหัว
ตอนที่ส้งหลิงหลิงมองไปที่บ่อปลาทอง เธอยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย แววตาเต็มไปด้วยความโกรธเคือง
ในตอนนั้นมีเด็กผู้ชาย อายุน่าจะประมาณ 10 ต้นๆ กำลังวิ่งเล่นอยู่ไกลๆ เอามือเอื้อมลงไปแตะที่บ่อปลา ส้งหลิงหลิงมองดูที่เขา ส่วนเซียวเสี่ยวลี่เดินไปถามเขาเบาๆ ว่า: “เธอเป็นใคร?”
“ผมเป็นลูกชายคนโตของแม่บ้านคนนึงครับ ผมชื่อต้าจ้วงครับ”
ดีๆ เขามีรูปร่างสมบูรณ์แข็งแรงดีทีเดียว ส้งหลิงหลิงคิดในใจว่า แม่บ้านธรรมดาๆ คงจะเลี้ยงลูกได้ไม่ดีเท่านี้เป็นแน่
เด็กคนนี้ เป็นเด็กที่ถูกหวีซานซานพาไปเมื่อคราวที่แล้วนิ
โถ่ ช่างน่าสงสารอะไรเช่นนี้ ฉันหาเธอเจอแล้ว อย่าโทษฉันเลย ไม่โทษพ่อเธอนู้นที่ไม่ยอมเชื่อฟัง ฉันจึงต้องทำแบบนี้
ส้งหลิงหลิงและเซียวเสี่ยวลี่ไม่ได้ใช้เวลาอยู่ที่บ่อน้ำนั้นนานนัก เธอแค่ถามต้าจ้วงหนึ่งประโยคและเดินจากมา ตอนที่เดินกลับ บังเอิญเจอเซี่ยชีหรั่นและจิ่วจิ่วกำลังเล่นอยู่กับหรงหรงอยู่ตรงสวนดอกไม้พอดี
เซียวเสี่ยวลี่รีบทำตามที่นายสั่ง บ่ายวันนั้น เธอทำความรู้จักกับคนอื่นๆ ไปได้มากทีเดียว เวลาเข้าไปทำความรู้จักกับคนอื่นนั้น ทักษะของเซียวเสี่ยวลี่ไม่น้อยหน้าส้งหลิงหลิงเลย เซียวเสี่ยวลี่เป็นคนฉลาด และสงสัยคงอยู่กับส้งหลิงหลิงมานาน ก็เลยมีความสามารถนี้ติดตัวมาเยอะทีเดียว
นอกจากนี้เธอก็ยังแสร้งพูดกับคนอื่นๆ ว่าส้งหลิงหลิงกับคุณเย่กำลังจะแต่งงานกัน ทุกคนคงได้รู้ความจริงไปหมดแล้ว ว่าเธอจะมาเป็นภริยาคนต่อไป จะได้ไม่มีใครกล้าเข้ามารังแกเธออีก แล้วก็ยิ้มอย่ามีเลศนัย?
เรื่องนี้ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจเลย ไม่รู้จะเอาหน้าไปบอกส้งยังไงดี ผู้ชายส่วนใหญ่ก็ไม่ชอบให้ใครมานินทาหรือพูดลับหลังซะด้วย เวลาที่มีใครมานินทา พวกเขาก็คงจะทนไม่ได้
ใครจะไม่อยากทำงานกับตระกูลเย่กันหล่ะ เพราะเย่เชินหลินนั่นเป็นคนที่ใจกว้างกับคนทุกชนชั้น แม้ว่าใบหน้าของเขาจะดูเย็นชา แต่เขาเป็นผู้ชายที่อบอุ่นมากๆ เลย บ้านไหนมีปัญหาเรื่องผู้หญิงถึง 3 คน แต่เขาก็คิดว่าคงจะใช้เงินแก้ปัญหา การเข้ามาทำงานที่บ้านเขา เป็นงานที่มั่นคงเอามากๆ เพราะเขามีสวัสดิการและจ่ายค่าประกันสังคมให้ทุกอย่าง ไม่ต้องกลัวเจ็บ ไม่ต้องกลัวแก่
ส้งหลิงหลิงไว้ใจให้เซียวเสี่ยวลี่ทำเรื่องนี้มาก และมั่นใจมากว่าเธอจะไม่ทำให้ผิดหวังอย่างแน่นอน ก่อนที่จะกินอาหารเย็น เธอได้ยินมาว่ามีแม่บ้านที่มาจากหลินเจียง เธอชื่อว่าเสี่ยวฮุ่ย