สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่355 สาวใช้ตัวแสบ259

ตอนที่355 สาวใช้ตัวแสบ259
“ค่ะ”
เซี่ยชีหรั่นตอบรับ แล้วไป　
ที่จริงทุกครั้งที่ไป๋จงเจี๋ยเรื่องมากกับเธอ เธอก็จะรู้สึกไม่สบายใจมาก แม้จะหลายปีมานานแล้ว ทุกครั้งเวลานี้เธอก็จะนึกถึงแม่ตัวเอง ถ้าเป็นแม่แท้ๆของเธอ คงน่าจะไม่ด่าเธอแบบนี้หรอก ก็เหมือนโม่เสี่ยวหนงที่ทำอะไรก็ถูกหมด แม้เธอจะไม่รู้ที่จะตอบแทน แค่รู้จักจะขอ ไป๋จงเจี๋ยก็ยังรู้สึกว่าลูกสาวตัวเองดีที่สุดบนโลก
ในห้องผู้ป่วย หญิงวัยกลางที่อยู่ทางบนเตียงทางซ้ายมือของไป๋จงเจี๋ยมองเซี่ยชีหรั่นไป ถึงถามเธอ:“นั่นเป็นลูกสาวเธอหรอ หรือว่า ลูกสะใภ้?คงจะเป็นลูกสาว หน้าตาสวยจริงๆ ยังรู้เรื่องโตแล้ว ถ้าเป็นลูกฉัน เธอตะคอกใส่ฉันยังว่าไปอย่าง ฉันแค่พูดคำแรงแรงใส่เธอ เธอก็ไปแล้ว เธออายุเท่าไหร่แล้ว หาแฟนได้หรือยัง?”
ความจริงคำถามสุดท้ายนี้เป็นประเด็นของหญิงวัยกลางนี้ เธอเห็นผู้หญิงที่สวยที่ไหนก็มักจะถาม
“ใครจะไปรู้เธอหาหรือไม่หา ออกไปอยู่ข้างนอกหนึ่งปี”ไป๋จงเจี๋ยพูดอย่างเย็นชา โม่เสี่ยวหนงน้อยมากที่จะโทรหาในบ้าน และไม่พูดถึงเรื่องเซี่ยชีหรั่น เพราะฉะนั้นเรื่องที่เธอมีแฟนหรือไม่มี ไป๋จงเจี๋ยไม่รู้จริงๆ และตอนนี้เธอก็ยังเข้าใจ ว่าเธอคิดถึงแต่โม่เสี่ยวจุนทั้งใจ น่าจะไม่หาแฟนแน่นอน
หญิงวัยกลางคนนั้นไม่สนใจท่าทีของเธอ ยังคงถามเธออย่างจริงจัง:“เธอลองถามเธอดูสิ ฉันเห็นว่าเธอสวยจริงๆ ฉันรู้จักคนเก่งเก่งและคนฐานะใหญ่โต บ้านเขามีเงินมาก ได้ยินว่าเงินนับไม่ถ้วน ลูกชายบ้านนั้นหน้าตาไม่ค่อยดี เพราะฉะนั้นจึงคิดว่าจะหาภรรยาสวยสวย อย่างอื่นไม่กำหนดอะไร แค่สวยก็ได้แล้ว ลูกสาวบ้านเธอถ้ายังไม่ได้หา นั่นก็เป็นคนที่ดี พวกเขาเคยพูดไว้นานแล้ว แค่คุยตกลงกันได้ สินสอดก็ห้าแสนแล้ว”
“ห้าแสน!”ไป๋จงเจี๋ยเสียงสูงขึ้น
เธอก็เป็นคนคิดละเอียดอ่อน ทำไมเธอคิดยังไง ถึงลืมเงินทองข้างตัวเธอคนนี้
“ใช่ ห้าแสน เขาพูดคำไหนคำนั้น ฉันจะบอกให้…..”ผู้หญิงคนนั้นพูดอยู่ ก็ลงจากเตียง ใส่รองเท้าแตะเดินมาหน้าไป๋จงเจี๋ย พูดเบาเบา:“ผู้ชายคนที่จะหาภรรยาคนนั้นชื่อเก่อต้าลี่ คือหลานชายของท่านเสิ่นหลัวซานผู้อำนวยการสำนักความมั่นคงสาธารณะในเมืองหลินเจียงเรา เขาทั้งรวยทั้งมีอำนาจ ถ้าเธอสนิทกับญาติใหญ่โตขนาดนี้ได้ ห้าแสนก็ไม่ใช่อะไรแล้ว คนอื่นเขาให้ขอทานก็ให้เป็นร้อยเป็นร้อย ถ้าเป็นญาติกัน ก็คงจะให้ทั้งบ้านทั้งรถเนี่ย”
ชื่อเสียงของเก่อต้าลี่นี้ไป๋จงเจี๋ยก็เคยได้ยินเล็กน้อย ได้ยินว่าไม่ใช่หน้าตาไม่ดีแบบธรรมดา แต่ไม่ดีมาก และเป็นเพราะเหตุนี้ จึงตามหาผู้หญิงสวยสวยไปทั่ว อยากจะเปลี่ยนพันธุกรรมของรุ่นหลังหลัง
ก็เพราะเขามีหน้าตาที่ไม่ดีเกินไป ผู้หญิงที่สวยจริงๆก็ไม่อยากได้เขา บวกกับประวัติเขาที่ไม่ดี กินเหล้าพนัน ทุกอย่าง อยากจะหาผู้หญิงดีดีสักคนก็ไม่ง่าย
“ฉันจะบอกให้ นี่ก็ไม่ใช่ใครที่จะมีโอกาสแบบนี้ เขารวยขนาดนั้นแม้แต่ธรณีประตูก็เข้ายาก ไม่งั้นก็ถ้าจะหาคนที่อยากได้เงินเนี่ยมีเยอะแยะ เขาก็เรื่องมากนัก แต่ฉันว่าหน้าตาลูกสาวเธอ อย่าพูดถึงหลานชายผู้อำนวยการ แม้จะย้อนไปสังคมสมัยก่อน ฉันว่าขนาดท่านจักรพรรดิก็ยังอยากได้”
มันก็จริง ไป๋จงเจี๋ยก็รู้ว่าเซี่ยชีหรั่นเป็นคนสวยคนหนึ่ง แต่นิสัยเธอดึงดัน เธอจึงไม่เคยคิดอะไรแบบนี้　
“เป็นยังไง รอเธอกลับมา เธอลองถาม”ที่ผู้หญิงนี้ดูสนิทสนมขนาดนี้ก็มีเหตุผลเหมือนกัน แฟนเธอก็เป็นผู้นำระดับกลางของสำนักความมั่นคงสาธารณะ จึงหาวิธีทุกวันที่จะตีสนิทกับผู้อำนวยการสำนักความมั่นคงสาธารณะ แต่เขาก็ไม่ขาดกินขาดดื่ม จะให้อะไรก็ช่วยไม่ได้ เธอจึงหาวิธีโดยใช้วิธีนี้ ทำให้เธอไม่ว่าจะทำอะไร ก็จะสนใจที่ไหนมีผู้หญิงสวยสวย
“ได้ ฉันลองถาม”ไป๋จงเจี๋ยตอบอย่างครึกครื้น
ในใจเธอแอบคิด ถ้าเป็นไปได้จริงๆ ก็ดีจริงๆ พอถึงเวลาเธอก็ใช้เหตุผลที่เลี้ยงเธอและลำบากขนาดนี้ ไม่ให้ค่าสินสอดห้าแสนนี้กับเธอ และเงินสามแสนที่หายนี้ก็ไม่ต้องพูดถึงแล้ว ยังได้มาอีกสองแสน
ถ้าอยากจัดการเรื่องนี้ให้สำเร็จ คิดว่าคงต้องเหนื่อยใจเหนื่อยสมองหน่อย
เซี่ยชีหรั่นดูแล้วเชื่อฟัง แต่เธอฉลาดนัก ถ้าถามเธอ เธอก็จะสงสัยมากขึ้น
เธอคิดไปมา แล้วพูดกับผู้หญิงคนนั้นอีก:“ฉันคิดออกแล้ว ไม่ต้องถาม เธอก็ไม่ต้องไปถามเธอ ฉันว่าเธอหาเวลา ให้อีกฝ่ายดูเธอก่อน ดูว่าพอใจไหม ถ้าพอใจ ฉันก็จะหาวิธีต่อ ถ้าไม่พอใจ ก็ไม่มีอะไรให้คุยกันแล้ว”
“ก็ดีก็ดี!”ผู้หญิงคนนั้นคิดแม้อีกฝ่ายที่ดูจะไม่พอใจ ก็พิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าเธอจริงจังกับเรื่องนี้ ผู้อำนวยการก็จะดีใจแน่นอน
ไม่นานเซี่ยชีหรั่นก็ซื้อของที่ไป๋จงเจี๋ยต้องการทั้งสองอย่างกลับมาแล้ว วางไว้บนตู้เล็กข้างเตียง พูดเบาเบา:“ของกินแห้งไป แม่ ฉันไปตักน้ำร้อนมาให้”
“ไปเถอะ”ไป๋จงเจี๋ยขยับคิ้ว แล้วพูด
ระหว่างที่เซี่ยชีหรั่นออกไปตักน้ำร้อน คุณนายของผู้นำคนนี้ก็ไม่หยุดที่จะพยักหน้า พูด:“สวยจริงๆ ใบหน้าเล็กนี้ ยิ่งมองยิ่งชอบ ฉันกล้ายืนยัน เก่อต้าลี่ต้องชอบแน่นอน ทั้งสวยทั้งเชื่อฟังขนาดนี้ เธอนี่เก่งจริงๆ สอนลูกให้ดีขนาดนี้”
ทันใดนั้นไป๋จงเจี๋ยก็มีความภูมิใจขึ้นมา พูดอย่างเชิดหยิ่ง:มันแน่นอนอยู่แล้ว ก็เหมือนฉันบอกให้เธอไปทางตะวันออกเธอก็ไม่กล้าขัดคำสั่งไปทางตะวันตก เธอก็รีบให้พวกเขามาดูเถอะ ถ้าพอใจ เรื่องนี้ฉันจะเป็นคนจัดการเอง จะให้ฉันลักเธอไปฉันก็จะทำ”
“เห้อ!เธอพูดแบบนี้ฉันก็จัดการเรื่องได้สบายแล้ว ฉันจะให้พวกเขารีบมาแน่นอน”
เซี่ยชีหรั่นไปเอาน้ำกลับมา ไป๋จงเจี๋ยยื่นมือนำเนื้อตุ๋นมาทาน
“แม่ เนื้อวัวนี้ไม่ย่อยจริงๆ เกาลัดก็ไม่ย่อย ท่านอยากก็ทานหมดไม่ได้ ทานหมดก็จะอึดอัดกว่าเดิม”เซี่ยชีหรั่นเตือนเบาเบา
เริ่มแรกที่เธอไม่ห้าม เพราะรู้ถ้าเธอไม่ซื้อกลับมา ท่านก็จะบอกว่าเธอไม่อยากใช้เงินตัวเองซื้อให้ ตอนนี้ซื้อมาแล้ว ก็คงไม่บอกว่าเธอไม่อยากใช้เงินตัวเองแล้วแหละ
“เธอก็ซื้อมาแล้ว ยังไม่เต็มใจให้ฉันทาน?คิดว่าฉันไม่ทาน เธอก็จะได้ทานเยอะหน่อย?ไป๋จงเจี๋ยก็พูดแบบนี้มาอีกรอบ เซี่ยชีหรั่นได้แค่เงียบไว้แล้ว
ไป๋จงเจี๋ยอยากให้คุณนายของผู้นำคนนั้นรู้ว่าเธอสามารถควบคุมเซี่ยชีหรั่นได้ จะตั้งใจจัดการเรื่องนี้ ลำบากเซี่ยชีหรั่นให้วิ่งไปวิ่งมา　
เดี๋ยวจะดื่มน้ำ เดี๋ยวจะเข้าห้องน้ำ เดี๋ยวก็ตักยาเร็วเกินไป ช้าเกินไป
ไม่ว่าจะลำบากเธอยังไง เซี่ยชีหรั่นก็ยังคงท่าทีเดิม ไม่มีความรำคาญ
จนถึงตอนนี้ในใจเธอก็ยังรู้สึก ไม่ว่ายังไงท่านก็เลี้ยงเธอจนโต เธอไม่เหมือนเด็กพวกนั้นที่โดนทิ้งข้างทางกลายเป็นคนพิการไปขอทาน เธอก็ควรขอบคุณท่านตลอดชีวิต
เซี่ยชีหรั่นมองไป๋จงเจี๋ยที่ทานเนื้อตุ๋นและเกาลัดไปเยอะมาก กลัวระบบย่อยท่านไม่ดี จึงเตือนท่านอีกรอบ
ไป๋จงเจี๋ยเหมือนไม่ถูกกับเธออย่างนั้น เธอยิ่งไม่อยากให้ทาน ท่านก็จะยิ่งทานอย่างตั้งใจ
สุดท้ายจนถึงตอนเย็น ท่านก็บอกว่าท้องท่านไม่สบาย อยากสะอึก แต่สะอึกไม่ออก
“แม่ ฉันไปซื้อชามาชงให้ท่าน ที่ย่อยอาหาร ท่านรอสักแปบนะ”เซี่ยชีหรั่นพูดจบ ก็รีบวิ่งไปร้านยาอย่างเร่งรีบ
ใครจะรู้ว่าทานชาก็ไม่ได้อะไร ไป๋จงเจี๋ยก็ยังคงอยากอาเจียนอย่างหนัก ยังไปอาเจียนถึงห้องน้ำถึงสองรอบ
หญิงที่อยู่บนเตียงทางด้านซ้าย ก็เหมือนนึกถึงอะไรขึ้นมา พูด:“เห้อ เธอทานเนื้อและเกาลัดหรอเนี่ย?สองอย่างนี้ทานด้วยกันไม่ได้ เป็นสิ่งห้ามเลยนะ จะย่อยไมดี แล้วจะคลื่นไส้อาเจียน” 　
ไป๋จงเจี๋ยมองบนโดยตรง คิดในใจ เธอรู้ทำไมไม่บอกแต่แรก แต่เธอเองก็เก่งแต่แกล้งเซี่ยชีหรั่น ปกติก็จะไม่ค่อยกล้าขัดแย้งกับคนนอก
ท่านโกรธก็ได้แค่ด่าเซี่ยชีหรั่น:“เธอได้ยินหรือยัง เป็นความรู้ทั่วไป เธอไม่รู้หรือไง?ฉันว่าเธอก็แค่ไม่อยากมาดูแลฉัน ตั้งใจทำแบบนี้ ยังเอาชาอะไรมาให้ฉันดื่ม ฉันดื่มแล้วก็ยิ่งอยากอาเจียน อ้วก….” 　
ยังไม่รอด่าหมด ก็วิ่งไปทางห้องน้ำแล้ว แค่อาเจียนแห้ง แต่อ้วกไม่ออกมา ท่านรู้สึกไม่สบายอย่างมาก แต่หญิงที่อยู่บนเตียงทางด้านขวามองเซี่ยชีหรั่นอย่างภูมิใจ เห็นเธอกตัญญูขนาดนี้ยังโดนกลั่นแกล้ง เถียงไม่ไหว แต่แม่เธอนิสัยชอบเป็นใหญ่ คุณนายคนนั้นรู้ แต่ตั้งใจไม่พูด เพราะอยากให้ท่านทรมาน
เซี่ยชีหรั่นไม่มีเวลาไปคิดว่าผู้หญิงคนนั้นพูดอะไร เธอเห็นหน้าที่ขาวซีดของแม่เลี้ยง ในใจก็รีบร้อนอย่างเดียว
“แม่ หรือไม่พวกฉันไป แผนกระบบย่อยอาหารไปลองตรวจ ฉันไปลงทะเบียนให้ท่านดีไหม”
“ยังต้องพูดอีกหรอ?รีบไป!เห้อ!จะบ้าตาย!”
เซี่ยชีหรั่นก็รีบไปลงทะเบียนจองเบอร์ให้ไป๋จงเจี๋ย หยิบขวดยาย่อยอาหารไปที่แผนกระบบย่อยเป็นเพื่อนท่าน หมอในแผนกก็บอกเธอ บอกว่าเธออายุมากขนาดนี้แล้ว ทานอาหารยังไม่รู้จักควบคุมอาหาร พอป่วยแล้วยังชอบทานอาหารที่ไม่ย่อยขนาดนี้
หมอให้ยาจำพวกช่วยย่อย แล้วให้เซี่ยชีหรั่นพาเธอกลับห้องผู้ป่วย ระหว่างทางเธอก็ห้ามที่จะไม่โทษเซี่ยชีหรั่นไม่ได้
ทั้งเย็นนี้ เซี่ยชีหรั่นก็ดูแลไป๋จงเจี๋ย และอยู่กับท่านโดยการโดนกล่าวว่ามาตลอด
พอถึงเวลากลางคืนไป๋จงเจี๋ยก็ลำบากเธอจนเหนื่อยแล้ว และพูดไม่ไหวแล้ว
ตอนโม่เว่ยปิงกลับมา ก็นำข้าวเย็นมา เป็นข้าวเย็นที่ท่านเขาเลิกงานแล้วรีบกลับบ้านไปทำเอง
“ชีหรั่น เธอไม่ได้กลับมานานแล้ว ฉันทำกับมาหลายอย่างมากขึ้น เธอทานเยอะหน่อย”คำพูดของโม่เว่ยปิงไม่เยอะ แต่ความอบอุ่นแบบนี้ เซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกพอใจและสบายใจแล้ว
“ขอบคุณค่ะพ่อ!”เซี่ยชีหรั่นก็ไม่ค่อยอยากอาหาร แต่เธอไม่อยากเสียดายความตั้งใจของโม่เว่ยปิง
ใครจะไปรู้ว่าเธอกำลังเสริฟอาหาร ไป๋จงเจี๋ยก็พูดขึ้นมา:“กินอะไร เธอยังมีหน้ากินหรอ?ทำให้ฉันเป็นแบบนี้!หมอบอกห้ามฉันทานน้อยลง ถ้าจะทานก็ทานได้แค่ข้าวต้ม เธอนี่ดี ยังมีทั้งเนื้อทั้งปลา?”
เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าเธอไม่สบายอย่างหนัก จึงนำข้าวกล่องส่งคืนให้โม่เว่ยปิง พูด:“พ่อ ท่านทานเถอะ ฉันยังไม่หิว”
“ไม่ทานข้าวได้ยังไง หรือไม่เธอก็กลับเถอะ กลางคืนฉันดูแลแม่เธอที่นี่ พวกเราก็ควรเปลี่ยนเวรกันบ้าง”