สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 362 สาวใช้ตัวแสบ266

ตอนที่ 362 สาวใช้ตัวแสบ266
“เก่อต้าลี่ หยุดเดี๋ยวนี้นะ เสียงผู้อำนวยการสำนักความปลอดภัยสาธารณะเมืองหลินเจียงดังขึ้นที่ประตูทางเข้า เก่อต้าลี่มองไปที่ประตูอย่างไม่น่าเชื่อ
เห็นน้าชายของตัวเองกำลังพุ่งมาที่เขา คนที่เร็วกว่าน้าชายของเขา คือผู้ชายร่างสูงคนหนึ่ง
เขามองใกล้ๆ ซวยแล้ว เป็นเย่เชินหลินจริงๆ ——คุณชายในตำนาน ความเย่อหยิ่งทั้งหมดที่เก่อต้าลี่มีหายไปอย่างไร้ร่องรอย เขากลัวจนมือไม้อ่อนไปหมด
“หลิน คุณมาแล้ว ในที่สุดคุณก็มา” เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลินราวกับว่าตกลงมาจากท้องฟ้า ทั้งร้องไห้ ทั้งหัวเราะ ตัวสั่นด้วยความตื่นเต้นอย่างไม่หยุด
เย่เชินหลินก้าวไปข้างหน้า นั่งลง กอดเซี่ยชีหรั่นอย่างแน่น กระซิบข้างหูเธอ “ไม่ต้องกลัวนะ ฉันมาแล้ว ฉันมาแล้ว ไม่ต้องกลัว ฉันจะปกป้องคุณเอง ไม่มีอะไรแล้ว ไม่มีอะไรแล้ว”
เขาเห็นมีดเล่มนั้น ตอนเข้ามาเขาเห็นฉากสะบัดมีดออกจากมือ ใจของเขาถูกตรึงอย่างแน่น ถ้าเขามาช้าอีกหนึ่งก้าว หรือเก่อต้าลี่เคลื่อนไหวไม่เร็ว เซี่ยชีหรั่นคงจะแทงตัวเองจริงๆ ถ้าเธอตาย เขาจะต้องโทษตัวเองตลอดชีวิต
“ฉันกลัว ฉัน….ฮือ……ฮือ…..ฉันกลัว ฉันกลัวมาก หลิน ฉันคิดว่าจะไม่ได้เจอคุณอีกแล้ว” เกือบหนึ่งชั่วโมงนี้ เส้นประสาทของเซี่ยชีหรั่นตรึงเครียดตลอดเวลา ในที่สุดก็เห็นเขาในเวลา ช่วยชีวิตเธอ เธอไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ ร้องไห้ฮือฮืออย่างเสียงดัง
เขาโทษตัวเองเพราะไม่ตื่นตัวแต่แรก ทำให้เธอตกอยู่ในอันตราย
ช่วงเวลาที่นานนี้ เธอจะต้องคิดหาทุกวิธีเพื่อถ่วงเวลาไว้ มิฉะนั้นเสื้อผ้าคงไม่อยู่ในสภาพที่ดีเช่นนี้ แค่คิดถึงเธอต้องใช้ความพยายามทั้งหมดเพื่อจัดการกับสัตว์ร้ายตัวนี้ ใจของเขาก็จะถูกเธอฉีกออกเป็นชิ้นๆ
ปลอบใจเซี่ยชีหรั่นสักพัก เห็นเธอสงบลง เย่เชินหลินถึงกอดเธอแล้วยืนขึ้น กล่าวอย่างเฉยเมยต่อเก่อต้าลี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ “ผู้หญิงของฉันแกยังกล้าแตะต้อง อยากตายหรือพิการดี แกเลือกเอง”
“ขอโทษ คุณชาย ฉันสำนึกผิดแล้ว ฉันก็ไม่ทราบว่าเธอเป็นผู้หญิงของท่าน ถ้าฉันรู้ ให้ฉันยืมความกล้าเป็นพันเป็นหมื่น ฉันก็ไม่กล้าทำ ฉันผิดไปแล้ว ตบปากตัวเอง ฉันผิดไปแล้ว” เก่อต้าลี่เคยได้ยินวิธีการของเย่เชินหลินมาตั้งนานแล้ว เขาโชคร้ายจริงๆ
ผู้กำกับเสิ่นรู้ว่าพ่อของเขาเป็นแค่ประธานเก่าหอการค้า เกรงว่าจะปกป้องไม่ได้ เมื่อเร็ว ๆ นี้ฉันได้ยินมาว่าประธานหวีถูกถอดถอนโดยเย่เชินหลิน แต่เดิมตำแหน่งผู้กำกับของเขาก็เกรงว่าจะไม่มั่นคงแล้ว นึกไม่ถึงช่วงเวลาที่สำคัญเช่นนี้ เก่อต้าลี่ยังจะมีเรื่องกับเย่เชินหลินอีก คราวนี้เขาคงต้องตายอย่างอนาถจริงๆ
เขาไม่สนจะเสียหน้าอะไรแล้ว ถีบเก่อต้าลี่ด้วยเท้า ให้เขาคุกเข่าบนพื้น ตบหน้าซ้ายขวาด้วยมือตัวเอง
“ไม่ต้องตบแล้ว เรื่องชั่วๆคุณก็ทำมาไม่น้อยแล้ว วันนี้ทำกับตัวฉันเอง นับวาระของคุณแล้ว วันนี้ฉันจะไม่ปล่อยคุณไป”
เย่เชินหลินพูดอย่างเฉยเมย ไม่แม้แต่จะมองเขา หันหลังแล้วออกไป
“เซี่ยชีหรั่น ช่วยฉันด้วย ขอร้อง ช่วยฉันด้วย ฉันไม่ได้ทำร้ายคุณ”
เซี่ยชีหรั่นเป็นคนขี้สงสาร อยากจะช่วยเขา เมื่อกำลังจะเอ่ยปากนึกถึงหวีซานซาน คนอย่างพวกเขา ถ้าอยู่ต่อไปจะทำร้ายผู้คนอีกมากมาย ถ้าเย่เชินหลินไม่มา เขาจะไม่ทำร้ายเธอจริงๆหรือ เขาถอดทั้งเสื้อและกางเกงขนาดนั้น
พอถึงหน้าประตู เซี่ยชีหรั่นถึงรู้ว่าหลินต้าฮุยก็มาด้วย เพราะเธอเชื่อแม่บุญธรรมโดยง่าย จึงทำให้ทั้งสองคนต้องเร่งบินมาช่วยเธอ เธอทนไม่ได้จริงๆ
“จัดที่พักใกล้ๆ เธอต้องการจะพักผ่อน” เย่เชินหลินสั่ง หลินต้าฮุยตอบรับทันที แล้วออกไปจัดเตรียม
พรุ่งนี้เขาจึงจะไปจัดการแม่บุญธรรมที่โหดร้ายและโลภมากของเธอ คืนนี้ผู้หญิงคนนี้ต้องได้รับการปลอบขวัญบำรุงขวัญ เธอจะต้องตกใจมาก
เย่เชินหลินโอบกอดเซี่ยชีหรั่นไปถึงหน้าลิฟต์ ผู้อำนวยการเสิ่นกับเก่อต้าลี่ก็รีบตามออกมา เสียดายที่การเคลื่อนไหวช้ากว่าเย่เชินหลิน ลิฟต์ไม่รอพวกเขา
“คุณมาแล้วจริงๆด้วย ทำไมฉันรู้สึกเหมือนอยู่ในความฝัน” เซี่ยชีหรั่นบ่น ยืนมือสัมผัสใบหน้าที่สง่างามของเขา สัมผัสทุกซอกทุกมุม ดูเหมือนว่านี่เป็นวิธีเดียวที่จะยืนยันการมีอยู่ของเขา
เขาเม้มปากอย่างแน่น ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วพูดกับเธออย่างอ่อนโยน “ฉันเอง คุณไม่ได้ฝันไป ฉันจะปกป้องคุณเอง ไม่ต้องกลัวนะ”
น้ำตาของเซี่ยชีหรั่นไหลออกมาอย่างกั้นไม่อยู่ มีความสุขบนความเศร้า เธอไม่อยากแม้แต่จะละสายตา อยากมองเขาแบบนี้ตลอดไป
แขนของเธอกอดเขาอย่างแน่น กลัวว่าถ้าคลายออก ก็จะไม่เห็นเขาอีก เธอกลัวจริงๆ กลัวมากๆ ไม่ได้กลัวตาย แต่กลัวว่าจะไม่เห็นเขาอีก นั่นจะเป็นความเสียใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิต
เย่เชินหลินกอดเธอไว้ตลอด เดินออกจากอพาร์ตเมนต์นี้ไปที่ถนน ไม่ยอมปล่อยเธอเลย เซี่ยชีหรั่นกลัวว่าเขาจะเหนื่อย บอกเขาปล่อยมือ แต่เขาไม่ยอม
หลินต้าฮุยจัดเตรียมที่พักเสร็จก็ย้อนกลับมา รายงานต่อเย่เชินหลิน “มีโรงแรมสี่ดาวเพียงแห่งเดียวในบริเวณใกล้เคียง คือโรงแรมหลินหู ฉันจองห้องพักที่ดีที่สุดไว้แล้ว คุณเย่ เฮลิคอปเตอร์ยังคงจอดอยู่ คุณเห็นว่าฉันควรจะกลับไป หรืออยู่ต่อ”
“กลับไปเถอะ ที่นี่ไม่ต้องการคุณ รีบจัดการเรื่องของคนแซ่เสิ่นกับเก่อต้าลี่ให้เร็วที่สุด อย่าได้ผิดพลาดโดยเด็ดขาด” เย่เชินหลินออกคำสั่ง
“ครับ คุณเย่” หลินต้าฮุยตอบรับ แล้วกลับไป
“ขอบคุณมาก ผู้ช่วยหลิน ขอบคุณที่ช่วย” เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าคำพูดเหล่านี้ดูไม่ค่อยพอ แต่เธอรู้สึกเสียใจจริงๆ
หลินต้าฮุยหันมายิ้ม พูดอย่างไม่กลัวตาย “ถ้าคุณพยายามให้มากขึ้น ทำให้เจ้านายเย่ของพวกเรามีความสุขทั้งกายและใจได้ นั่นก็คือสวัสดิการของฉันแล้ว”
ใบหน้าของเซี่ยชีหรั่นแดงขึ้น เย่เชินหลินขยับคิ้วเล็กน้อย
“อยากตายใช่ไหม” แม้ว่าเสียงของเขาจะเย็นชา แต่หลินต้าฮุยรู้ว่าพูดถูกใจใครบางคนเข้าแล้ว พูดอย่างรีบ “ไม่อยาก ฉันคิดถึงภรรยา ฉันจะกลับบ้านแล้ว นอนหลับฝันดีนะ”
พูดจบ เขาไม่กล้าอยู่นาน วิ่งออกไปทันที
จากที่เขาพูด ความสนใจของเซี่ยชีหรั่นถูกเบี่ยงเบนไปเรียบร้อยแล้ว เมื่อจ้องมองกับเย่เชินหลิน ดูเหมือนว่าจะมีบางสิ่งที่แตกต่างในดวงตาเธอ
เธอตื่นตระหนก ไม่กล้าจ้องมองเขาต่อ
แต่แรกเย่เชินหลินตั้งใจจะปลอบใจเธอเฉยๆ ไม่นึกว่าหน้าสีแดงๆของเธอสะท้อนกับแสงไฟถนนทำให้ความงดงามนั้นดึงดูดใจ ไม่อยากให้คนเจ้าเล่ห์แซ่เย่รู้สึกหวั้นไหวก็คงยาก
เย่เชินหลินมองเซี่ยชีหรั่นอย่างใจเย็น ดวงตาลึกแต่ร้อนดั่งไฟ เธอกัดริมฝีปากของเธอโดยไม่รู้ตัว การเคลื่อนไหวนั้นทำให้ร้อนระอุและทำให้หัวใจของเขาเต้นรัว
สิ่งเล็กน้อยนี้ ตั้งใจล่อลวงเขา
เขาไม่สนอะไรแล้ว ริมฝีปากตรงลงไป เพิ่งจะแนบปากนุ่มของเธอ ก็ได้ยินเสียงกลืนน้ำลาย
“คุณเย่ ขออภัยครับ ขอโทษ ลืมให้บัตรห้องกับท่าน”
หลินต้าฮุยรีบเกินไปคิดแค่ว่าต้องการจะให้พื้นที่สำหรับคนสองคน ตอนนี้ทำให้เสียเวลาการทำธุระสำคัญของคนแซ่เย่เลย เขาใช้สายตาเดียวกันกับที่จะฆ่าคนจ้องมอง ขนลุกในใจเขา
เซี่ยชีหรั่นอายจนต้องเอาหน้าซุกในหกของเย่เชินหลิน ไม่กล้าเงยหน้าขึ้น เย่เชินหลินรับบัตรห้องมา ไม่กลั่นแกล้งเธอบนถนนต่อไป
จนกระทั่งเย่เชินหลินพาเซี่ยชีหรั่นเข้าไปในห้องของโรงแรม วางเธอลงบนเตียง เธอแอบมองเขาอย่างเงียบๆ เห็นเขากำลังจ้องเธอเช่นกัน เธอรีบหลบสายตาของเขาทันที
“คิดถึงฉันจริงๆแล้วใช่ไหม” เขาถามเธอด้วยเสียงแหบ
เซี่ยชีหรั่นปวดที่ใจเล็กน้อย ยังไม่ทันตอบ จูบที่ร้อนแรงและไม่ธรรมดาของเขาก็ปิดปากของเธอ
เธอกอดคอของเขาแน่น ยึดติดกับเขา ใช้ความเคลื่อนไหวบอกเขา เธอคิดถึงเขามากแค่ไหน
เธอคิดถึงเขา เหมือนปลาคิดถึงน้ำ ต้องการความใกล้ชิดอย่างสมบูรณ์ ต้องการใกล้ชิดมากๆ ต้องการไม่แยกออกจากกันตลอดไป
เขาก็คิดถึงเธอ คิดถึงจนรู้สึกเจ็บที่อก ดูเหมือนทุกวินาทีที่แยกออกจากกัน เขาแทบอยากจะวิ่งมาจับเธอกลับมา ในสองสามวันนี้ เขาไม่รู้ห้ามใจได้อย่างไร ถึงไม่ได้สั่งให้เธอกลับมา
ริมฝีปากและลิ้นสัมผัสกัน ทั้งสองได้ยับยั้งความรักเป็นเวลาสองสามวันเหมือนน้ำที่ทำลายเขื่อน ไม่สามารถรับได้อีกต่อไป
การหายใจแรงขึ้นและเร็วขึ้น จากจูบกันอย่างอ่อนโยนไปสู่ความพัวพันอันดุเดือดราวกับพายุ ทั้งคู่ไม่สามารถยับยั้งความต้องการของตัวเองได้
เขากดลงอย่างหนักที่เธอ ดูดปากเธออย่างดุเดือด มืออันใหญ่ของเขาก็สอดเข้าไปในเสื้อของเธออย่างรีบ ลูบถูผิวที่อ่อนโยนของเธอ
ไม่รู้ว่าจูบกันนานแค่ไหนแล้ว เขาถึงให้โอกาสเธอได้หายใจเล็กน้อย เธออ้าปากแล้วสูดลมหายใจ ใบหน้าเล็ก ๆ ที่ดึงดูดนั้นเต็มไปด้วยความอายและความปิติยินดีที่ถูกเขาจูบ
“คิดถึงฉันไหม” ดูเหมือนว่าเขาจะยืนยันไม่พอ จึงถามอีกรอบ
ในตาเซี่ยชีหรั่นมีน้ำตาเล็กน้อย พยักหน้าอย่างเร็ว
“อืม คิดถึง คิดมากกว่าที่ฉันคิด ฉันคิดมากจนหัวใจฉันเจ็บแล้ว……”
……
คำสารภาพที่อ่อนโยนและจริงใจของเธอ ทำให้หัวใจของเย่เชินหลินละลายอีกครั้ง
ณ เวลานี้เขาไม่ไปทบทวนว่าเธอหลอกเขาหรือไม่ เขารู้แค่ว่าเขาตื่นตระหนกแค่ไหนเมื่อผู้หญิงคนนี้มีอันตราย กลัวจะสูญเสียเธอ เขาต้องการรู้สึกถึงการปรากฏตัวของเธอ ทำให้เธออบอุ่น ทำให้เธอรู้สึกว่าเขาอยู่กับเธอตลอด
ระหว่างสองคนไม่มีอะไรมาขัดขวาง กอดกันอย่างแน่น พัวพันกันอย่างอ่อนโยน พัวพันอีกครั้ง
ในขณะที่ร่างกายพยายาม ด้วยวิธีการที่ไม่รู้จบ หัวใจของพวกเขาลืมอุปสรรคทั้งหมดชั่วคราว ลืมความสงสัยทั้งหมด
เธอหลับตา ค่อยๆสัมผัสถึงจังหวะของความเติมเต็ม ความอบอุ่น แล้วยังมีความรักที่เขาให้
แขนของเธอเหมือนเถาวัลย์นุ่ม ๆที่ปีนเถาอยู่บนหลังของเขา ใบหน้าเล็กๆพิงที่เขา ดูดอย่างตะกละตะกลาม ในรสชาติที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา
เขาต้องการที่จะนวดเธอเข้าสู่ร่างกายของเขา ส่วนเธอปรารถนาให้ช่วงเวลานี้เป็นนิรันดร์ เธอจะเป็นผู้หญิงของเขาตลอดกาล
ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับตัวแปรอื่นๆอีกต่อไป ไม่ต้องกลัวว่าจะถูกแยกออกจากกันอีก
แต่ความอ่อนโยนของเขายังคงทำให้เธอไม่ปลอดภัย รู้สึกว่านี่เป็นเพียงชั่วคราว เหมือนถูกขโมยมา