สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 364 สาวใช้ตัวแสบ268

ตอนที่ 364 สาวใช้ตัวแสบ268
“ข้อหาข่มขืน” เจ้าหน้าที่ตำรวจหนึ่งนายกล่าวอย่างเป็นทางการ
“ข้อหาข่มขืน พวกคุณเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า ผู้หญิงตัวคนเดี๋ยวอย่างฉัน จะไปทำเรื่องข่มขืนได้อย่างไร ถ้าพวกคุณจะจับ ไปจับไอ้เก่อต้าลี่สิ ไม่เกี่ยวกับฉัน”
“คุณเป็นผู้สมรู้ร่วมคิดในการข่มขืน มีโทษเท่ากัน ตามพวกเราไป” นายตำรวจนายหนึ่งพูดเสร็จ กุญแจมือเย็น ๆ ก็ถูกล็อกอยู่บนข้อมือของเธอ
“คุณเย่ อย่าทำเช่นนี้เลย ปล่อยเธอเถอะนะ” เซี่ยชีหรั่นขอร้อง
จากการมองของไป๋จงเจี๋ยคิดว่า การที่เธอขอร้องเช่นนี้ดูไม่มีความพยายามเลย ก็เป็นแค่การแสดงปลอมๆที่ให้เธอดูเท่านั้น
“เธอทำผิดกฎหมายด้วยตัวเอง ไม่ใช่ว่าฉันบอกให้ปล่อยก็ปล่อยได้นะ ไปหยิบของของคุณในห้องมา พวกเราไปกันเถอะ”
“เย่…..” เซี่ยชีหรั่นไม่อยากจะขอร้องอีก เย่เชินหลินเม้มปากอย่างแน่น ใบหน้าของเขาเย็นชามากกว่าเดิม เห็นได้ชัดว่าห้ามเธอไม่ให้พูด
เธอถอนหายใจในใจ รู้ว่าในเวลานี้ ยิ่งขอร้องก็จะยิ่งทำให้แย่ ได้แค่มองไป๋จงเจี๋ย แล้วพูดเบาๆว่า “แม่ ถ้ายังไงแม่ไปกับพวกเขาก่อนนะ”
เธอมีความหมายที่ชัดเจนมาก เธอจะเกลี้ยกล่อมเย่เชินหลินอีกครั้ง บอกเธอว่าไม่ต้องกลัว
แต่ในเวลานี้ ไป๋จงเจี๋ยคิดแค่ว่าเป็นแผนที่เซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลินร่วมมือกันทำร้ายเธอ แค่อยากจะมีลูกเขยที่รวย คิดไม่ถึงว่าเห็นหน้าครั้งแรกลูกเขยก็ให้เธอติดคุกแล้ว เธอเกือบจะบ้าตาย แต่ก็ไม่กล้าด่าเย่เชินหลิน และไม่กล้าด่าเซี่ยชีหรั่นด้วย ทำได้แค่ก้มหน้าก้มตาตามตำรวจไปอย่างไม่เต็มใจ
เดินไปไม่กี่ก้าว เธอดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย น้ำตาไหลหันไปมองเซี่ยชีหรั่น “ลูกสาว เธอต้องช่วยฉันนะ ฉันทำเพราะหวังดีกับเธอนะ หากไม่ดูอย่างอื่น อย่างน้อยฉันก็เลี้ยงเธอมาตั้งหลายปีนะ”
เซี่ยชีหรั่นเห็นแม่บุญธรรมถูกตำรวจจับกุมไป ในใจรู้สึกเสียใจมาก เมื่อคืนเธอส่งเธอไปให้เก่อต้าลี่ เธอโกรธเกลียดเธอมาก แต่เกลียดก็ส่วนเกลียด ถึงเวลานี้ เธอก็ทนไม่ได้ อยากจะหุนหันพลันแล่นหยุดตำรวจไม่ให้จับเธอไป
แต่เธอก็ค่อยๆเข้าใจประโยคที่เย่เชินหลินพูด ฉันรู้ระดับดี
เก่อต้าลี่ก็ยังไม่ได้ทำอะไรเธอ อย่างมากก็คือการพยายามจะข่มขืน ดังนั้นโทษของไป๋จงเจี๋ยก็คงไม่หนัก
เขาแค่ต้องการช่วยเธอสั่งของเธอ ให้สิ่งนี้เป็นคำเตือนเธอละกัน
เข้าใจกับความตั้งใจของเขา เธอรู้สึกขอบคุณเขามาก แต่ก็อดเป็นห่วงไป๋จงเจี๋ยไม่ได้
เธอถูกจับกุมไปแล้ว พ่อกลับมาในตอนเย็น คงตกใจมาก เขาเป็นคนซื่อสัตย์มาตลอดชีวิต
“ยังไม่ไปหยิบของอีก เช่นนั้นก็ไม่ต้องเอาแล้ว” เย่เชินหลินขมวดคิ้ว คือเบื่อแล้ว
“ฉันไป” โทรศัพท์ของเธอถูกไป๋จงเจี๋ยเก็บไว้ นั่นเป็นสัญลักษณ์แทนความเชื่อใจของเธอและเย่เชินหลิน ทิ้งไว้ไม่ได้
เซี่ยชีหรั่นถือโทรศัพท์ที่เย่เชินหลินให้เธอ ยังมีกระเป๋าเงินของเย่เชินหลิน ออกมาและล็อกประตู
ทั้งสองเดินไปที่ลานของชุมชน ทุกคนยังพูดคุยเรื่อง ตำรวจจับกุมคน ไม่รู้ว่าข้อหาอะไร
“แค่ขู่ๆเธอก็พอแล้ว อย่าปล่อยให้เธอค้างคืนที่ศูนย์กักกันเลย เธอขี้กลัว…….”
เย่เชินหลินยิ้มอย่างเย็นชา “เธอขี้กลัว ยังกล้าเอาคุณไปขาย ถ้าไม่ขี้กลัว จะทำเรื่องอะไรบ้าง”
เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าเขายังโกรธอยู่ ไม่สนใจคำพูดที่ไม่ดีของเขา พูดเบาๆกับเขาว่า “ร่างกายของเขายังไม่แข็งแรงดี คุณก็ถือว่าให้หน้าฉันหน่อย ปล่อยเธอเถอะ”
“ไม่ได้ ต้องให้เธออยู่ในนั้นสักสองสามวัน ไม่เช่นนั้นเธอจะไม่จำ”
นี่ถือว่าเป็นการไว้หน้าเธอมากแล้ว ถ้าแตะต้องผู้หญิงของเขา เขาไม่ให้เธอตาย ก็ต้องถลกหนังเธอแน่ๆ
เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจยาว เธอไม่รู้จะอ่อนใจแทนไป๋จงเจี๋ยอย่างไรดี ก็ถือว่าเป็นคดีอาชญากรรม ดีที่เธอไม่เป็นไร ถ้าเมื่อคืนเธอถูกเก่อต้าลี่ข่มขืน บางทีเธออาจจะต้องเสียชีวิตเลย ความจริงแล้วโทษของไป๋จงเจี๋ยก็ไม่เล็ก
“คุณอนุญาตให้พ่อมาเยี่ยมเธอได้ไหม”
“อืม” เย่เชินหลินตอบ ถือว่าถอยให้เธออีกก้าว
แม้ว่าจะเป็นการยากที่จะบอก เซี่ยชีหรั่นยังคงโทรหาโม่เว่ยตง บอกเรื่องของไป๋จงเจี๋ยให้เขาทราบ ทำให้เธอตกใจไม่น้อย
พูดอย่างรวดเร็วแล้วรีบไปที่สถานีตำรวจทันที ขอร้องเซี่ยชีหรั่นอย่าโกรธเธอเลย
อันที่จริงเซี่ยชีหรั่นต้องการฟังพ่อบุญธรรมถามเธอสักคำ เธอไม่เป็นไรใช่ไหม แต่เขาไม่ถาม ขอแค่อย่าโกรธแม่บุญธรรมของเธอ
เธอสงสัย ถ้าเมื่อคืนเธอถูกเก่อต้าลี่ขนขืนจริงๆ เขาอาจจะยังคงพูดแค่ประโยคนี้ ถ้าเปลี่ยนเป็นโม่เสี่ยวหนงหล่ะ เขาจะเป็นคนซื่อสัตย์แค่ไหน เกรงว่าจะสู้ตายกับคู่กรณีแน่นอน ถ้าเขายังเชื่อภรรยาอีก ก็คงจะโดนตบไปที่ใบหูอีก ในที่สุดเลือดก็ต้องข้นกว่าน้ำอยู่แล้ว วางสายโทรศัพท์ น้ำตาของเซี่ยชีหรั่นก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
เธอคิดถึงพ่อและแม่ของเธอ คิดถึงพวกเขามากๆ ไม่รู้ว่าชาตินี้ เธอจะมีโอกาสได้รู้ไหมว่าพวกเขาคือใคร
ผู้หญิงโง่
เย่เชินหลินเงียบ แค่กอดเธออย่างเงียบ ๆ ปล่อยให้เธอพิงที่ตัวเขาแล้วร้องไห้
เซี่ยชีหรั่นกอดที่เอวเขาอย่างแน่น ในใจคิด ฉันไม่มีพ่อแม่ผู้ให้กำเนิด ไม่มีเสี่ยวจุน จากนี้ไปคุณจะเป็นคนใกล้ชิดที่สุดและญาติคนเดียวของฉันในโลกนี้
อย่าทิ้งฉันนะ อย่าจากฉันไป อย่าโกรธฉัน ได้ไหม
แต่เธอเข้าใจดี เขาไม่มีทางไม่โกรธเธอ ถ้าไม่ใช่เพราะเมื่อวานเธอตกอยู่ในอันตราย ถ้าไม่ใช่เพราะพวกเขาแยกกันอยู่มาหลายวัน เขาอาจจะต้องพูดว่าเธอหลอกเขา
“คุณเชื่อใจฉันนะ ฉันไม่เคยหลอกคุณเลย ไม่เคยโกหก ทุกคำที่ฉันพูดกับคุณมาจากความจริงใจทั้งนั้น”เซี่ยชีหรั่นเงยหน้า
น้ำตาคลอ ดูน่าสงสาร
เขารู้ว่าเธอต้องการพูดอะไร เย่จื่อห้านหายตัวไปในฤดูใบไม้ผลิ ปรากฏที่หน้าประตูสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าในฤดูหนาว เขาสามารถอธิบายได้ว่าอาจเป็นไปได้ที่เขาถูกคนเก็บไปเลี้ยง หลังจากนั้นก็ไม่รับเลี้ยงแล้ว จึงส่งตัวไปที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
ตั้งแต่เขาสั่งให้หลินต้าฮุยไปตรวจสอบDNAของเขากับโม่เสี่ยวจุน เขาก็ตัดสินใจที่จะเผชิญหน้ากับมันแล้ว
ถ้าโม่เสี่ยวจุนเป็นน้องชายของเธอจริงๆ เขาจะช่วยให้เขาสงบสุข เธอจะรักมากแค่ไหน คนที่เธอรักก็คือน้องชายของเขาเอง เขาจะไม่อิจฉา เขาจะดูแลเธออย่างดี
สำหรับทางแม่ เขาจะคิดหาวิธีอื่น จะไม่ให้เธอรู้ว่าเย่จื่อห้านตายแล้ว
“เซี่ยชีหรั่น” เขาเรียกชื่อเธออย่างจริงจัง จ้องตาเธอ พูดต่อว่า “ ตำรวจที่สืบสวนคดีของโม่เสี่ยวจุนแอบเก็บตัวอย่างร่างกายของเขาไว้ ฉันจึงเอาตัวอย่างมาตรวจสอบด้วย ฉันกำลังรอผลตรวจ”
ฉันกำลังรอผลตรวจ คำพูดเหล่านี้เขาพูดแบบนิ่งๆ แต่ก็หนักแน่น เธอพอจะเข้าใจสิ่งที่เขาหมายถึง
เธอโกหกเขาหรือไม่ อีกไม่นานก็จะรู้
เธอเคยยืนยันรูปนั้น เธอไม่กลัวการตรวจสอบ เธอแค่สงสารเขาที่ต้องเผชิญกับผลลัพธ์เช่นนี้
เธอไม่ได้ตื่นตระหนกเลย บางทีเขาอาจเข้าใจผิดเธอจริง ๆ
เมื่อคืนเธอโอบกอดเขาไว้ อีกหลายต่อหลายครั้งที่เธอกอดเขาอย่างแน่นโดยไม่รู้ตัว เธอไม่มีความปลอดภัยในชีวิตเลยหรือ จากเล็กจนโต คาดว่านอกจากโม่เสี่ยวจุน คงไม่มีใครจริงใจต่อเธอเลย
ผู้หญิงที่น่าสงสารคนนี้ เขาควรปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดี
“สัญญากับฉัน หลังจากผลตรวจออกมา คุณอย่าเศร้าเกินไปนะ” เซี่ยชีหรั่นยื่นมือออกมาลูบหน้าของเขา พูดอย่างอ่อนโยน
เย่เชินหลินเงียบ ผลลัพธ์ที่เขารองมายี่สิบกว่าปี ถ้าโม่เสี่ยวจุนเป็นน้องชายของเขาจริงๆ เขาจะไม่รู้สึกไม่สบายใจได้อย่างไร เธอก็เข้าใจ เธอแค่อยากให้เขาอย่าเศร้าจนเกินไป
“เสี่ยวจุนเขาหวังว่าคนในครอบครัวของเขาจะมีความสุข จริงๆนะ เขาเป็นคนที่ห่วงใยความรู้สึกของผู้อื่น”
เย่เชินหลินเศร้าอีกครั้ง ไม่ได้ตอบเธอ แต่เซี่ยชีหรั่นรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของเขา แต่ก่อนเธอไม่เคยกล้าเอ่ยชื่อโม่เสี่ยวจุนต่อหน้าเขา เห็นเธอกำลังงุนงง สีหน้าของเขาก็ไม่ค่อยดี
ถือว่าเขาคงจะคิดได้และเข้าใจยอมรับได้แล้วมั่ง
“ไปกันเถอะ” สักพักเขาก็พูดขึ้น
“เขาวางแผนจะให้แม่ฉันอยู่ในนั้นอีกนานแค่ไหน คุณช่วยบอกฉันได้ไหมว่าประมาณกี่วัน ฉัน….”เธอก็ยังไม่วางใจ
“ครึ่งเดือน”
ครึ่งเดือนนั้นยากพอสมควร เซี่ยชีหรั่นรู้รสชาติของการอยู่ในห้องขัง เข้าใจว่าไม่สามารถเปลี่ยนแปลงการตัดสินใจของเขาได้ เซี่ยชีหรั่นอดไม่ได้ที่จะพูดอีก “คุณช่วยพูดให้หน่อยว่าอย่าให้คนอื่นกลั่นแกล้งเธอได้ไหม เธออายุมากแล้ว แค่การกักขังธรรมดา ก็เพียงพอแล้วสำหรับเธอ อย่าให้เธอแบกอะไรอีกเลย”
รู้ว่าเธอใจอ่อน เขาขมวดคิ้ว โทรหาหลินต้าฮุยต่อหน้าเธอ สั่งเขา ให้เขาสั่งการลงไป ขังไป๋จงเจี๋ยไว้ครึ่งเดือนหลังจากนั้นก็ปล่อยเธอตามกำหนด แล้วอย่าให้ใครกลั่นแกล้งเธอด้วย
“คราวนี้วางใจได้แล้วใช่ไหม” เขาถามอย่างเย็นชา น้ำเสียงไม่ค่อยดี แต่เธอกลับได้ยินเป็นคำพูดที่ห่วงใย
“ขอบคุณนะ” เซี่ยชีหรั่นเขย่งเท้าขึ้น จูบเขาเบา ๆ ที่ริมฝีปากของเขา
“คุณต้องการท้าทาย” กอดเธอไว้ เขาจ้องที่ปากสีแดงเชอร์รี่ของเธอแล้วถาม
เธอรีบส่ายหน้า “ไม่อยาก ฉันกลัวแล้ว คุณปล่อยฉันเถิดนะ”
“ฉันเป็นเจ้านายของคุณไม่ใช่หรือ บีบพนักงานออก เป็นความถนัดของฉันเลย”
“ผู้ชายใจแคบ” เซี่ยชีหรั่นบ่นเบาๆ
“พูดอะไรนะ” มุมปากของเขามีรอยยิ้ม เซี่ยชีหรั่น ถ่มน้ำลายออกมาจากลิ้นของเธอ แล้ววิ่งหนีไป
เธอวิ่งอยู่ด้านหน้า เย่เชินหลินวิ่งตามมาด้านหลัง เขาโตมาขนาดนี้ยังไม่เคยวิ่งไล่จับผู้หญิงเลย แน่นอน ผู้หญิงที่ถูกจับได้
หนีไม่พ้นถูกเขาจูบริมฝีปาก
ดูออกว่าเย่เชินหลินไม่ได้รีบกลับไป เซี่ยชีหรั่นถามเบาๆว่า “ฉันอยากไปสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า คุณไปกับฉันได้ไหม ขาและเท้าของผู้อำนวยการเหมือนไม่ค่อยสะดวก ฉันอยากจะซื้ออ่างแช่เท้าให้เธอ อีกอย่าง หลายปีที่ผ่านมาคุณน้าก็ค่อนข้างลำบาก เสื้อผ้าที่เธอใส่ก็บาง แล้วยังมีเด็กๆที่นั่น ที่จริงเขารอคอยคนข้างนอกไปเยี่ยมพวกเขา ฉันอยากจะซื้อหนังสือให้พวกเขา เด็กที่โตก็จะได้เล่านิทานให้เด็กเล็กๆฟัง”
เย่เชินหลินมองเธออย่างอ่อนโยน รู้สึกว่าเวลาที่เธอพูดถึงสิ่งเหล่านี้ ใบหน้าของเธอจะมีแสงศักดิ์สิทธิ์อะไรบางอย่าง
“ได้ไหม” เธอถามด้วยเสียงออดอ้อนเล็กน้อย
คุณต้องการอะไรก้ได้หมด สิ่งเล็กๆ ขอแค่คุณไม่หลอกฉัน ขอแค่ในใจคุณมีฉัน ดวงจันทร์บนท้องฟ้า ฉันก็จะเด็ดมาให้คุณ นับประสาอะไรกับเรื่องเล็กแค่นี้