สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 365 สาวใช้ตัวแสบ269

ตอนที่ 365 สาวใช้ตัวแสบ269
เขาลูบผมของเธอ พูดว่า “เส้นทางนี้ฉันไม่คุ้นทาง คุณนำทางนะ ไปซื้ออ่างเท้าที่ดีที่สุด ผู้อำนวยการก็นับว่าเป็นแม่ยายของฉัน”
เซี่ยชีหรั่นหน้าแดง ใช้กำปั้นน้อยๆทุบที่เขาเบาๆ ที่จริงในใจหวานมาก
มีผู้หญิงมาออดอ้อนเขาก็รู้สึกไม่เลวนะ เขากอดเธอ จูบอีกครั้ง แล้วดึงมือเธอออกเดินทาง
เย่เชินหลินพาผู้หญิงช็อปปิ้ง นับว่าเป็นครั้งแรก สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจคือ ผู้หญิงคนนี้ยังต่อราคาเป็น แม้ว่าเขาไม่ต้องการให้เธอต่อราคาเลย แต่เธอกลับจริงจังมากและต้องต่อราคาให้ได้
เธอไม่ใช่ผู้หญิงในเมืองแต่แรก ได้รับการสั่งสอนจากไป๋จงเจี๋ยตั้งแต่เล็ก ถ้าเสียเปลี่ยนก็คือโง่ จะว่าเธอโง่ก็ไม่เป็นไร ถ้าเธอซื้อของแพงไป กลับบ้านก็จะโดนด่า และต้องโดนด่าว่าอีกนาน ในที่สุดต้องโดนหักเงินจากค่าครองชีพของเธออย่างน่าสงสาร เธอถึงจะพอใจ
เธอจะทำเช่นนั้น เขาก็ตามใจเธอ เธอบอกว่าจะซื้ออะไร เขาก็ไปเป็นเพื่อนเธอ รอเธอต่อราคาเสร็จ เขาก็จ่ายเงินให้
แต่เมื่อซื้อของเสร็จ ได้เวลาเผชิญหน้ากับการถือของแล้ว ท่านประธานเย่พาไปช็อปปิ้ง ก็มหัศจรรย์แล้ว มันจะเป็นไปได้หรือที่จะช่วยเธอถือของด้วย
“มีกุลีอยู่ข้างๆไม่ใช่หรือ เรียกมาสักหนึ่งคนก็ได้แล้ว” เย่เชินหลินพูด แล้วจะยกมือเรียก เซี่ยชีหรั่นคว้าแขนของเขาไว้ พูดเบาๆว่า “ของแพงทั้งนั้น พวกเราถือเองดีกว่า ไม่เหนื่อยมากหรอก”
“พวกเรา” เย่เชินหลินพูดเสียงสูง
ผู้หญิงตัวน้อยนี้ ได้ใจเกินไปแล้ว เริ่มเรียนรู้ที่จะเรียกใช้เขาแล้ว
พวกเรา ไม่ได้หรือ คุณไม่ถือก็ได้ ฉันถือเอง ฮื้อ” เซี่ยชีหรั่นพูดจบ มือซ้ายถือกล่องอ่างแช่เท้า มือขวาถือของขวัญถุงใหญ่ของเด็กๆ
แล้วหอบของฝากคุณน้าและอาสาสมัครคนอื่นๆอีก แล้วเดินไปข้างหน้า
เย่เชินหลินขมวดคิ้ว ดูร่างเล็ก ๆ ของเธอที่เต็มไปด้วยสิ่งที่ยุ่งเหยิง ดูน่าสงสาร เขาจะไปช่วยถือก็รู้สึกเสียหน้า
เธอเดินอย่างมั่นคง ก็ซื้อของ ถือของจนชินแล้ว ทุกครั้งไปซื้อของโม่เสี่ยวจุนก็จะพาเธอไปด้วย บางครั้งเพื่อนสนิทสองสามคนก็จะเอาของให้ “พี่สาวเธอ” ช่วยถือ เซี่ยชีหรั่นก็จะช่วยพวกเขาถือของทั้งหมด
เย่เชินหลินตามขึ้นไป ไม่พูดอะไร ถืออ่างแช่เท้าก่อน แล้วถือของขวัญทั้งหมดสำหรับเด็กๆ
สุดท้ายยัง สิ่งของทุกอย่างก็แขวนอยู่บนตัวเขาเกือบทั้งหมด
เขามองไปรอบๆ ในใจคิด หลินต้าฮุยไม่ได้มาใช่ไหม และคงไม่มีใครรู้จักเขามั่ง มิเช่นนั้นชื่อเสียงทั้งชีวิตของเขาคงถูกทำลายด้วยมือของผู้หญิงคนนี้แน่
เซี่ยชีหรั่นมองเขาเหมือนผู้ชายขายของ อดไม่ได้หัวเราะ หัวเราะจนโค้งงอไปหมด แต่หัวเราะอยู่ จมูกก็เจ็บจนต้องกลั้นน้ำตา
เย่เชินหลิน ความดีที่คุณมีให้ฉันในวันนี้ แม้ในอนาคตคุณจะไม่ดีต่อฉัน ฉันก็จะจดจำความดีของคุณไว้เสมอ
เย่เชินหลิน ฉัน….ฉันตกหลุมรักคุณแล้ว
เสี่ยวจุน คุณจะโกรธฉันไหม คุณจะโกรธที่ฉันรักเขาไหม แต่ฉันห้ามตัวเองไม่ได้จริงๆ
ฉันรู้ว่าคุณใจกว้างกับฉันเสมอ คุณไม่เห็นแก่ตัวกับฉัน คุณอวยพรฉันได้ไหม
เขาเป็นพี่ชายของคุณ เป็นคนที่คุณรัก คุณก็คงอยากให้เขามีความสุข คุณก็อวยพรพวกเราด้วยนะ
“ตามมาสิ” เย่เชินหลินเดินๆไป เห็นผู้หญิงของเขาไม่ตามมา หันกลับไปขมวดคิ้วแล้วพูด
เซี่ยชีหรั่นยิ้มแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา บอกเขาว่า “รอก่อน”
ก่อนที่เขาจะรู้ตัว เทอเปิดฟังก์ชั่นกล้องแล้ว บันทึกภาพชายขายของของเขาไว้
“ห้ามถ่าย ลบออกเดี๋ยวนี้นะ” เขามีใบหน้าที่ดุ เธอไม่กลัว แลบลิ้นของฉันออกมาอย่างซุกซน พูดว่า “ถ้าคุณไล่ฉันทันก็จะลบให้”
ถ้าเขาไม่ได้ถือของให้เธอมากมายขนาดนั้น ไล่ทันแน่นอน พอเขาไล่ทัน บอกให้เธอลบออก เธอก็จะแกล้งบอกว่าไม่ยอมลบออก
เธอจะเก็บไว้ เธอไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เขาจะปฏิบัติต่อเธอไม่อีก นี่อาจเป็นความทรงจำที่หอมหวานที่สุดของเธอ
ทั้งสองออกจากถนนคนเดินเมืองหลินเจียง นั่งแท็กซี่ไปยังสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า บนรถ เย่เชินหลินให้เซี่ยชีหรั่นพิงเขาตลอดทั้งทาง
“เหนื่อยก็พักสิ” น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนมาก เขาบิดใบหูเล็ก ๆ ของเธอเบา ๆ เป็นความรักความห่วงใยที่เกินคำบรรยาย
“ฉันไม่เหนื่อย”
ถึงเหนื่อยเธอก็จะไม่บอก เธอต้องการที่จะอยู่เป็นเพื่อนเขา
เดี๋ยวเธอก็ต้องกลับทาวเฮาท์กับเขาแล้ว เธอได้ยินเขาโทรหาหลินหลิงให้ส่งเฮลิคอปเตอร์มารับแล้ว
เขาไม่อยากให้เธอต้องนั่งรถอีกหลายชั่วโมงกลับไป ในสองวันที่ผ่านมาเธอเพิ่งดูแลคนป่วยมา มาเจอเรื่องน่ากลัว แล้วยังจะถูกเขาย่ำยีอีก ร่างกายจะต้องอ่อนเพลียไม่น้อย
กลับไปครั้งนี้ เขาจะต้องให้หมอห่าวบำรุงร่างกายของเธอบ้าง
รอผลของโม่เสี่ยวจุนออกมาแล้ว ทุกอย่างเป็นไปตามนั้น และเธอก็ไม่ได้โกหกเขา บางทีเขาจะบอกให้ส้งหลิงหลิงไปจากเขา แล้วให้เธอเป็นคู่หมั้นของเขา ได้เวลามีลูกให้เขาแล้ว
เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าเมื่อกลับไปทาวเฮ้าท์ก็จะต้องเผชิญหน้ากับส้งหลิงหลิง แม้ว่าเขาจะไม่ได้มีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเธอเมื่อเร็ว ๆ นี้ เธอมีตัวตนหรือไม่ ก็จะเตือนเธอ เธอก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งของเขา ไม่ใช่ผู้หญิงที่ถูกหลักธรรมนองครองธรรมอะไร
ณ เวลานี้ เขาเป็นผู้ชายของเธอคนเดียว ดังนั้นเธอจะต้องรักษาช่วงเวลาดีๆนี้ไว้
“คุณอยากตามหาพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดคุณไหม” เย่เชินหลินถามขึ้นทันใด
เซี่ยชีหรั่นเงยหน้าขึ้นมอง พยักหน้า พูด “อยาก น่าเสียดายที่ไม่มีเบาะแส ดูเหมือนว่าตอนที่ฉันถูกส่งมาฉันแค่หนึ่งถึงสองเดือนเอง ในร่างกายก็ไม่มีหลักฐานอะไร ฉันไม่มีความทรงจำอะไรเลย จะหาเจอได้อย่างไร”
“เดี๋ยวถ้าถึงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า คุณถามผู้อำนวยการอย่างละเอียดอีกที เกี่ยวกับตอนที่คุณมา เช่นใช้อะไรห่อตัวคุณมา”
เย่เชินหลินพูดจบ นึกถึงประสบการณ์หลายปีในการค้นหาเย่จื่อห้าน ตามหาเด็กที่หายไป มันไม่ง่ายเลย เริ่มหาพ่อแม่ของเซี่ยชีหรั่นจากตัวเธอ ยากกว่าแน่นอน เพราะเธอไม่รู้อะไรเลย ถ้าครอบครัวของเธอเป็นคนเริ่มตามหาเธอก็จะดีมาก เขาหวังว่าเธอจะไม่ใช่เด็กกำพร้าอีกต่อไป
“ต่อไปเมื่ออยู่กับฉัน ให้ออกไปเดินเล่นบ่อยๆ ไม่แน่บางทีมันอาจจะเจอโดยบังเอิญ” เย่เชินหลินพูดเบาๆ เซี่ยชีหรั่นพยักหน้าตาม
“ได้ แค่ได้ยินประโยคนี้ของคุณ ถึงหาไม่เจอ ฉันก็มีความสุข”
ผู้หญิงโง่
เขาจูบที่หน้าผากเธอ พูดว่า “สบายใจได้ ถ้าคุณจะตามหาจริงๆ สักวันต้องเจอ สายสัมพันธ์เป็นเรื่องมหัศจรรย์”
“อืม”
เธอเชื่อที่เขาพูด บางทีเธออาจจะหาเจอจริงๆก็เป็นได้ เช่นเดียวกับเสี่ยวจุนในที่สุดก็เจอครอบครัวของเขา
“สองวันนี้คุณนายเป็นอย่างไรบ้าง คุณว่า ถ้าเธอรู้เรื่อง จะ……” เซี่ยชีหรั่นถามเขาอย่างไม่มั่นใจ
“สองวันนี้อาการดีขึ้นมากแล้ว” ดีขึ้นจนเขารู้สึกแปลกใจ เพราะที่ผ่านมาทุกครั้งที่พบปัญหาของเย่จื่อห้าน เธอก็จะป่วยนานมาก
แต่ครั้งนี้ได้ยินข่าวการเสียชีวิตของเย่จื่อห้าน ทำไมเธอไม่เจ็บป่วยในทันใด
เขาก็กลับไปเยี่ยมเธอ เหมือนปกติ แต่ก็ดูไม่ออกว่ามีความสุขมากขึ้น แต่ไม่มีอาการเจ็บป่วยใดๆ
“ฉันยังรู้สึกเป็นห่วง ตอนที่เขาเจอขอทานคนนั้น เธอตื่นเต้นมาก คุณว่า…..” เซี่ยชีหรั่นขมวดคิ้วแน่น ดูจากสีหน้าของเธอ เขารู้สึกว่าความกังวลของเธอนั้นเกิดจากความจริงใจ
บางทีอาจเป็นเพราะแม่ของเขาก็คือแม่ของโม่เสี่ยวจุนไหม
เย่จื่อห้าน แก ไม่แปลกที่เป็นน้องชายของฉัน เสน่ห์ไม่ธรรมดาเลยนะ สามารถทำให้ผู้หญิงมั่นคงกับคุณได้ขนาดนี้
เขาคิด เธอมั่งคงขนาดนี้ ต้องเป็นเพราะโม่เสี่ยวจุนดีกับเธอมากๆ ดังนั้นเขาก็เลยดีต่อเธอ ก็ถือได้ว่าเป็นการเติมเต็มความปรารถนาของน้องชายด้วย
ตอนที่เธออยู่กับเขา ยังเป็นสาวน้อยอยู่เลย โม่เสี่ยวจุนจะต้องถนุถนอมเธอมาก ถึงไม่ได้แตะต้องตัวเธอเลย
อาจเป็นเพราะพรหมลิขิต ที่จะให้เธอต้องมาเจอเขา เขาถึงเป็นลูกผู้ชายที่แท้จริงของผู้หญิงคนนี้
หลังจากบทสนทนาเมื่อครู่ เซี่ยชีหรั่นรู้สึกว่าเขาเหมือนจะปล่อยวางได้แล้ว หากเขาไม่มีปมของโม่เสี่ยวจุนในใจ ระหว่างพวกเขาก็จะต้นร้ายปลายดี
บนโลกนี้จะมีเรื่องดีๆแบบนี้ไหม เขายังมีข้อสงสัย แต่เขาจะอยู่ข้างเธอจริงๆ เขายังกอดเธอไว้
เซี่ยชีหรั่น อย่ารู้สึกว่าไม่ปลอดภัย เชื่อใจเขา เชื่อใจตัวคุณเอง และเชื่อว่าเสี่ยวจุนจะอวยพรพวกคุณ
ถึงสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า เฮฮากันผิดปกติ ทุกคนดีใจมาก เด็กๆล้อมรอบถามโน่นถามนี่พวกเขา
“คุณอา ทำไมหล่อจัง หล่อมาก เหมือนนายแบบเลย” เด็กหญิงตัวน้อยมองขึ้นไปที่เย่เชินหลิน คนแซ่เย่ปกติเป็นคนหยิ่งมาก มองไปที่เซี่ยชีหรั่น แต่ไม่ได้ยิ้ม แต่สีหน้าแสดงออกอย่างชัดเจน
เซี่ยชีหรั่นหยิบโทรศัพท์ออกมา บันทึกภาพฉากนี้ไว้
“พี่สาว พี่เซี่ย ได้ยินมาว่าพี่ก็เคยเป็นเด็กที่นี่ ใช่ไหม” เด็กผู้หญิงอีกคนวิ่งเข้ามาถามเซี่ยชีหรั่น
เย่เชินหลินคิ้วขยับเล็กน้อย ในใจคิด ทำไมเรียกเขาว่าคุณอา ส่วนเธอเรียกว่าพี่สาว เขานอนกับเธอทุกวัน นี่ไม่เป็นการข้ามรุ่นเหรอ
เขาเดินเข้ามา ย่อตัวลง แก้ไขให้เด็กหญิงตัวน้อยอย่างจริงจัง “หนูเรียกผิดแล้ว ต้องเรียกเขาว่าคุณน้าเซี่ย เขาเป็นภรรยาของฉัน”
เซี่ยชีหรั่นหน้าแดงเหมือนกุ้งที่ต้มสุกแล้ว รู้สึกชื่นใจ แต่หน้าก็รู้สึกเขินอาย รู้สึกว่าคนแซ่เย่เป็นคนในใจแคบจริงๆ แม้แต่สิ่งนี้ก็จะต้องแก้ไขให้คนอื่น
อากาศดีมาก เซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลินพยุงผู้อำนวยการเก่าไปนั่งที่สวนหลังบ้าน พวกเขาถามถึงรายละเอียดของเซี่ยชีหรั่น
กล่าวได้ว่าไม่มีรายละเอียดที่เป็นประโยชน์เลย เซี่ยชีหรั่นรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย ดังนั้นเย่เชินหลินเล่นกับเด็กๆอย่างอ่อนโยน มันเป็นการเกลี้ยกล่อมให้เธอมีความสุขแล้ว
ผู้อำนวยการเก่าหัวเราะอย่างมีความสุขเห็นพวกเขาพูดคุยกับเด็กๆ เป็นความพึงพอใจที่เปรียบมิได้
มีไม่กี่คนที่กลับเยี่ยมเด็กๆเหมือนเซี่ยชีหรั่น ไม่รู้เพราะคนพวกนั้นยุ่งเกินไปหรือไม่
“ไม่ใช่ เธอคือพี่เซี่ย คุณดูผิวเธอสิสวยมาก เหมือนผิวเด็กอย่างพวกเราเลย ของคุณ……”
เย่เชินหลินขมวดคิ้วหนักขึ้น ของเขาเป็นยังไง เขาแก่ตรงไหน ผิวของเขาก็บอบบางมากเช่นกัน ……..แน่นอน ผิวของเขาไม่บอบบาง เขาก็ไม่ต้องการผิวบอบบาง นั่นเป็นสัญลักษณ์ของผู้หญิง เขาเป็นผู้ชาย ก็ต้องหยาบกร้านบ้างถึงจะดี