สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่370สาวใช้ตัวแสบ 274

ตอนที่370 สาวใช้ตัวแสบ 274
นังคนเลว! เขาต้องการจะไปหาเธอ! เหยียบเธอให้ตาย! ดูสิว่าเธอยังกล้าที่จะโกหกเขาอีกไหม!
เขาลุกขึ้นยืนอย่างโซเซ และก็นั่งลงอีกครั้ง จะไปหาเธออย่างไร ปากก็พูดแต่จะเหยียบย่ำเธอ ทรมานเธอ ยังวางไม่ได้อีกเหรอ หากเธอยังโกหกแบบนี้ และยังจะใจอ่อนให้กับเธอ ให้อภัยเธอ ทั้งชีวิตของนายก็จะเป็นแค่คนขี้ขลาดที่ไร้ความสามารถอยู่ใต้กระโปรงผู้หญิงไปตลอด!
เขาก้มศีรษะอย่างเบื่อหน่าย แล้วดื่มต่อไป
ประตูถูกเปิดอีกครั้ง โดยไม่มีเสียงเคาะประตู หรือว่าจะเป็นผู้หญิงเลวๆคนนั้น เธอยังจะมีหน้ามาอีก!
เขาไม่ได้สนใจมอง จิบเหล้าพลางตะโกน “ไสหัวไป ฉันบอกเธอแล้วไม่ใช่เหรอ เธอยังกลับมาอีกฉันจะปล่อยตัวหวีหงทาว….”
“เชินหลิน ฉันเอง!” ส้งหลิงหลิงพูด ก้าวเข้ามาเพียงไม่กี่ก้าวก็ได้นั่งยองลงตรงหน้าของเย่เชินหลิน
“ออกไป!” เขาไม่มองเธอเลย พูดจบ ก็จิบเหล้าต่อ
“ฉันไม่ไป! ต่อให้คุณด่าฉัน ฉันก็ไม่ออกไป เชินหลิน เย่เชินหลิน คุณคือคู่หมั้นของฉัน คุณรู้มั้ยฉันเห็นคุณต้องมานั่งกินเหล้าเพราะผู้หญิงคนอื่น ฉันสงสารคุณ”
แม้ว่าเย่เชินหลินจะดื่มไปเยอะมาก แต่สมองของเขาก็ยังคงมีสติอยู่ เขามองเธออย่างแดกดันแล้วพูดไปอย่างเยือกเย็น “ทำไม นางนั่นแสดงจบแล้ว เลยให้เธอมาแสดงต่อรึไง”
“ฉันไม่ได้ทำแบบนั้นสักหน่อย ฉันสงสารคุณจริงๆ คุณไม่เคยรู้สึกว่าฉันรักคุณบ้างเลยเหรอ คุณอยากดื่ม ฉันก็จะดื่มเป็นเพื่อนคุณ! คุณดื่มเพื่อเธอ ฉันก็จะดื่มเพื่อคุณ!” ส้งหลิงหลิงพูดจบ ก็หยิบขวดเหล้าข้างตัวเขา เงยหน้าแล้วเทกรอกลงในปาก
เขาไม่อยากจะสนใจเธอ แต่ก็ไม่ต้องการให้เธอไป ก็เลยให้เธอดื่มมันด้วยตนเอง
ความสามารถในการดื่มเหล้าของส้งหลิงหลิงก็ไม่เลว เธอดื่มแปบเดียวก็หมดไปหนึ่งขวด ดื่มเสร็จเธอก็ร้องไห้ เธอชอบเขา ชอบเขาจริงๆ ก็เหมือนที่เธอได้บอกไปแบบนั้น เขามานั่งดื่มเพื่อผู้หญิงคนอื่น เธอเลยดื่มเพื่อเขาด้วย
ความรักอันซาบซึ้งนั้นยังตราตรึงอยู่ เธอไม่สามารถลืมมันได้ลง เธอคิดว่า เธอโหยหาเขาอย่างยิ่ง
“เชินหลิน เชินหลิน ฉันคิดถึงคุณ ฉันรักคุณ ฉันคิดถึงคุณจนแทบจะเป็นบ้าแล้ว!” เธอร้องไห้ครวญครางแล้วโผเข้าหาไหล่ของเขา
“คุณรู้รึเปล่า ในใจคุณมีแต่เธอ ไม่เคยมีพื้นให้กับฉันแม้แต่น้อย แต่ฉันก็ลืมคุณไม่ได้ คุณด่าฉันก็ดี ไล่ฉันไปก็ดี ฉันก็แค่หน้าด้านเข้าไว้ เพราะรู้ว่าต้องมีสักวันที่คุณจะเข้าใจความจริงใจของฉัน คุณจะต้องรู้ว่าแท้จริงแล้วในใจเธอไม่เคยมีคุณเลย เธอรักคนอื่น เธอมาอยู่ใกล้คุณก็เพื่อที่จะแก้แค้นให้กับผู้ชายคนนั้น….”
“ไม่ต้องพูดแล้ว!” เขาขมวดคิ้วและผลักเธอออกไปอย่างหงุดหงิด
“ฉันอยากพูด! ฉันก็จะพูด! ทำไมคุณต้องทรมานตัวเองเพื่อเธอด้วย เธอจะเจ็บใจไหม เพราะอะไรเธอถึงไม่มาดูคุณเลย เชินหลิน ลืมเธอซะเถอะ มันไม่คุ้มหรอก”
ทำไมเธอถึงไม่มาดูเขา เพราะเขาไล่เธอออกไปแล้ว เธอไม่กล้าที่จะมา เธอกลัว กลัวว่าเขาจะไม่ช่วยเธอแก้แค้น
เลว!
เย่เชินหลินสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วคว้าชุดนอนของส้งหลิงหลิง จากนั้นก็ดึงกระชากมัน
“เธอนี่พูดจาไร้สาระเยอะแยะไปหมด คิดจะให้ฉันทำกับเธอด้วยใช่มั้ย” ใบหน้าของเขาดูเศร้าหมอง กลิ่นของเหล้าโชยกระทบหน้าเธอ ความรักที่ดุจดั่งพายุฝนที่ส้งหลิงหลิงรอคอยกำลังจะมาถึง
อย่างไรก็ตามเธอยังคงรั้งเสื้อของเธอไว้แน่น เพื่อไม่ให้ร่างกายของเธอต้องเผยให้เขาเห็นต่อหน้า
“ไม่ใช่นะ เชินหลิน ฉันแค่ต้องการมาอยู่เป็นเพื่อนคุณ ไม่ได้มีความหมายอย่างนั้น”
“ก็ไม่เห็นเป็นอะไรหนิ เธอคือคู่หมั้นของฉัน ถึงคิดก็ไม่ใช่เรื่องแปลก ฉันจะเติมเต็มมันให้เธอเอง!” เขาดึงชุดกระโปรงของเธอออก ร่างกายที่สั่นไหวของเธออยู่ภายใต้ดวงตาของเขา
เขาคิดว่าเมื่อมีผู้หญิงคนนั้นแล้ว เขาจะไม่รู้สึกกับผู้หญิงคนไหนอีก คิดไม่ถึงว่าเมื่อได้เห็นร่างกายที่ขาวและนุ่มนวลของเธอ เขาก็เริ่มมีปฏิกิริยาตอบสนอง แน่นอนว่าเขาเริ่มเมานิดหน่อย จมูกเขาไม่สามารถดมกลิ่นน้ำหอมที่มีกลิ่นฉุนบนตัวเธอได้
เขากำลังจะมีความรู้สึกกับผู้หญิงคนอื่น กำลังจะทำให้ผู้หญิงคนนั้นเสียใจ!
ไม่จำเป็นต้องแสดงอีกแล้ว เขาไม่ได้มีความรู้สึกพิเศษอะไรที่จะต้องแสดงออกไป เขาไม่ได้มีเจตนาที่จะทำให้คู่หมั้นของเขาแห้งแล้ง แต่ทุกวันเขากลับให้ความชุ่มชื้นกับผู้หญิงที่ไม่เคยจริงจังกับเขา
เขากดเธอไว้บนผ้าห่ม โดยไม่ต้องมีการแสดงเบิกโรงใดๆ
ภายใต้กลิ่นของแอลกอฮอล์และน้ำหอมที่คละเคล้ากัน ส้งหลิงหลิงกำลังเพลิดเพลินกับความรักที่ปิติสุข แม้ว่าเขาจะหยาบคายแต่เขาตะโกนเรียกชื่อของเซี่ยชีหรั่นอยู่หลายครั้ง
เธอไม่เคยใส่ใจเลย เธอกินยาของหมอห่าว ที่ให้เธอไว้เพื่อจะให้ท้องง่ายขึ้น เธอไม่ต้องการมาก เธอขอเพียงแค่หนึ่งถึงสองครั้งที่ได้อ้อยอิ่งก็เพียงพอแล้ว
เมื่อเธอมีเด็กในท้อง ที่นี่ก็จะกลายเป็นโลกของเธอ!
เริ่มดึกมากขึ้น จิ่วจิ่วก็ทนไม่ไหว ได้หลับสนิทไปแล้ว
เซี่ยชีหรั่นจะหลับลงได้อย่างไร เธอห่วงผู้ชายของเธอ ไม่รู้ว่าในใจเขาจะสบายขึ้นบ้างหรือยัง จะนอนหลับรึยัง
เธอต้องการที่จะไปดูเขาสักหน่อย แต่ก็ยังกังวลกับคำพูดของเขาก่อนที่เธอจากออกมา เธอตื่นขึ้นมาสองสามครั้งแล้วก็หลับอีก
ในที่สุดเธอก็ทนความเป็นห่วงไม่ไหว คิดว่าจำเป็นต้องไปดูเขา เขาคงจะไม่ตั้งใจทำแบบนั้นจริงๆ เขาทำให้เธอต้องตกใจ ถ้าเธอไม่ไปหาเขา เขาก็คงคิดว่า ในใจของเธอนั้นมีแต่โม่เสี่ยวจุน
เธอพูดชักชวนให้ตัวเองตื่นขึ้น ลุกลงจากเตียง กลัวว่าจิ่วจิ่วจะตื่น จึงได้ย่องออกไปอย่างเงียบๆ
เธอเดินไปยังประตูห้องของเย่เชินหลิน กำลังยกมือขึ้นเพื่อจะผลักประตูเข้าไป ทันใดนั้นเธอก็ได้ยินเสียงร้องอย่างปิติสุขของผู้หญิง “เชินหลิน ฉัน…..คุณเร็วหน่อยสิ! เร็วอีก!”
เธอยืนนิ่งมือเกร็งอยู่ที่นั่น ไม่อยากที่จะเชื่อว่ามันเป็นเรื่องจริง
ดูเหมือนว่าภายในนั้นยังคงไม่หยุดยั้ง เธอฟังดูแล้วเสียงนั้นเป็นเสียงของส้งหลิงหลิง เหมือนกับแมวที่กำลังตกมัน เสียงนั้นทั้งคร่ำครวญและมีความสุข
เซี่ยชีหรั่น มันต้องไม่ใช่เรื่องจริง เธอไม่ต้องเสียใจไป เหอเหวินบอกไว้แล้ว เย่เชินหลินเรียกหล่อนว่าตัวปลอม รวมถึงฟางลี่น่า ที่เหมือนจะเป็นตัวจริง แต่ในความเป็นจริงก็เป็นตัวปลอม ใช่หรือไม่
ไอ้คนหลอกลวง!
เธอไม่เชื่อ! เธอไม่เชื่อว่าหลังจากเขาได้มีความสัมพันธ์อันลึกซึ้งกับเธอ เขาจะอยู่กับผู้หญิงคนอื่นได้อีก
เธอหายใจเข้าลึกๆ แล้วบิดประตูออก เธอต้องการบอกเขาว่า อย่าโกหกแบบนี้กับเธออีก เขารักเธอ และเธอก็รักเขาเช่นกัน การเข้าใจพวกเขาผิดนั้น ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจ และเธอก็ยิ่งอึดอัดมากกว่า
พวกเขาไม่รู้ว่าได้พัวพันกันไปถึงบนเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ หลังจากเซี่ยชีหรั่นได้เข้าไป ดวงตาก็จับจ้องไปยังร่างที่เปลือยเปล่าของทั้งสองที่ตรึงอยู่บน…….
เป็นความจริง! มันคือเรื่องจริง!
เธอไม่รู้ว่าเธอได้วิ่งออกจากห้องของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ ประตูถูกปิดอีกครั้ง หลังจากกลับมาที่ห้อง เธอก็ได้ทรุดตัวลงที่พื้นอย่างแน่นิ่ง
เย่เชินหลินได้ขมวดคิ้วแน่น ส้งหลิงหลิงก็ได้เกาะไหล่กว้างของเขาและกระซิบ “ดูเหมือนเธอกำลังจะเสียใจมาก คุณอย่าลืมตามเธอไป และอธิบายให้เธอฟัง……อืม…….”
เขาได้เร่งการกระทำขึ้นไปอย่างไม่สนใจความรู้สึกใดๆ มันทำให้ส้งหลิงหลิงแทบจะบ้า
คืนนี้ เป็นคืนแห่งความรื่นเริงของส้งหลิงหลิง และก็ยังเป็นคืนเดียวกันที่ทำให้เซี่ยชีหรั่นตกนรก
เธอเห็นด้วยตาของเธอเอง เขากำลังอ้อยอิ่งอยู่บนเตียงกับผู้หญิงคนอื่น หลังจากที่ได้ทำแบบนั้นกับเธอ เขาก็ยังมีผู้หญิงคนอื่น เธออยากจะลบภาพนั้นออกจากความคิดของเธอ แต่น่าเสียดายที่เธอไม่สามารถหาปุ่มลบออกได้เลย ได้แต่เจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่ากับความทรงจำเหล่านั้น
เธอได้เอนกายลงพิงประตูที่ถูกปิด หัวใจของเธออึดอัดเหมือนกำลังถูกฉีกให้ขาดออกจากกัน แค่เธอได้นึกถึงคำพูดที่เขาพูดกับส้งหลิงหลิง เธอก็รู้สึกเจ็บไปทั้งใจ เขาได้นอนกับหล่อน ในใจเธอจะทนได้ยังไง
แม้จะบอกกับตัวเองกี่หมื่นครั้ง ว่าพวกเขาเป็นคู่หมั้นกัน มันก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่เธอยังคงเสียใจ มันก็ดีถ้าหากเธอได้ตายในทันที จะได้ไม่ต้องไปคิดเกี่ยวกับเรื่องที่เขาอ้อยอิ่งกันบนเตียง
จิ่วจิ่วเพิ่งจะตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ได้เห็นเซี่ยชีหรั่นทรุดตัวนั่งอยู่ที่พื้นราวกับหุ่นเชิด เธอได้ลุกขึ้นอย่างทันทีและวิ่งไปข้างๆร่างของเซี่ยชีหรั่น
“หรั่นหรั่น เธอเป็นอะไร เธอมานั่งอยู่ตรงนี้ได้ไง เธอนั่งอยู่ตรงนี้นานแล้วเหรอ ตัวเย็นไปหมดแล้ว ไอหย่า บ้าจริง ฉันหลับลึกไปอย่างนี้ได้ไง โง่จริงฉัน! รีบลุกขึ้น! ทำไงดีเนี้ย ไงดี” จิ่วจิ่วได้พูด พลาง พยุงยกเซี่ยชีหรั่นขึ้น
ดูเหมือนว่าร่างของเธอได้แข็ง ขยับไม่ได้เลย
เธอจ้องมองตรงหน้าอย่างไร้วิญญาณ และกระซิบเบาว่า “ฉันเห็นแล้ว”
“เธอเห็นอะไร อย่าทำให้ฉันตกใจสิ!” จิ่วจิ่วทำท่าทีจะร้องไห้
“ฉันเห็นพวกเขานอนอยู่บนเตียงด้วยกันเขาทำให้ฉันผิดหวัง เขาหลับนอนกับหล่อน” เธอพูดอย่างอ่อนเปลี้ย ลมหายใจแผ่วๆ
“พระเจ้า! เป็นไม่ได้ไง เขาทำเกินไป! ทำอย่างนี้ทำเธอได้ไง! อ่าย! เธอไม่ต้องคิดแล้ว รีบลุกขึ้น แล้วไปนอนพัก ไม่ว่าเขาจะไปนอนกับใคร แต่ร่างกายของเราสำคัญที่สุด”จิ่วจิ่วพยายามประคองตัวเธอและให้เธอนอนราบลงบนเตียง
ขณะที่เธอนอนอยู่บนเตียง เธอยังคงเปิดตาและมองไปยังตรงหน้า ซึ่งทำให้จิ่วจิ่วเป็นกังวลใจอย่างมาก
“เธอรอฉันแป๊บนึง!” จิ่วจิ่วพูดจบ ก็รีบออกไปที่ประตู
เธอไม่อาจจะทนดูต่อไปได้ เธอต้องไปถามเย่เชินหลิน ว่าทำไมเขาถึงได้ทำแบบนี้กับเซี่ยชีหรั่น เขาจะรู้ไหมว่าเธอเสียใจแค่ไหน
“เข้ามา!” เธอเคาะประตู และเสียงอันแหบห้าวก็คือเสียงของเย่เชินหลินที่อยู่ข้างใน
เธอคิดว่าจะได้เห็นส้งหลิงหลิงและเย่เชินหลินนอนอยู่ด้วยกัน แต่กลับมีเย่เชินหลินอยู่บนเตียงเพียงลำพัง โดยนอนเอนกายอยู่ที่หัวเตียง พร้อมบุหรี่ในมือของเขา และกำลังค่อยๆสูบอยู่บนนั้น
“มาทำอะไร” เขาถามอย่างเฉยชา
“คุณเย่ หรั่นหรั่นบอกว่าเห็นคุณกับ….คุณกับคุณส้งอะไรยังไงกัน ฉันแค่อยากรู้ว่ามันเป็นเรื่องจริงรึเปล่า เธอเสียใจและเศร้ามาก เธอนั่งอยู่ที่พื้นตลอดทั้งคืน คุณดูเธอสิเหมือนร่างที่ไร้วิญญาณแล้ว คุณไปดูเธอหน่อยเถอะ! เธอรักคุณมากนะ ใจคุณทำด้วยอะไร ทำไมถึงทำเธอเจ็บปวดได้ขนาดนี้”
“เธอเองที่หาเรื่องใส่ตัว! ออกไป!”
“ฉัน …….”
“ออกไป!” เสียงพูดของเย่เชินหลินก็ได้ดังลงมา และก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆ ประตูห้องของเย่เชินหลินที่ได้เปิดอยู่นั้น เสียงจิ่วจิ่วก็ได้ดังขึ้นอีกครั้ง เธอได้ยินเสียงโต้เถียงของจิ่วจิ่วและเย่เชินหลิน จึงตามมา
ใบหน้าเล็กๆที่ซีดเซียวของเธอ ริมฝีปากที่มีสีขาว ดวงตาของเธอที่ได้แดงและบวม
ช่างดูน่าสงสาร ผู้ชายทั่วไปเมื่อได้เห็นก็ต้องใจสั่น แต่ไม่ใช่เย่เชินหลิน
เขาได้นอนกับส้งหลิงหลิง ถึงแม้ว่าเขาจะดื่มมากเกินไป แต่เขาก็มีสติ เขาไม่ได้รู้สึกเสียใจกับการกระทำของตัวเองแต่อย่างใด
เขามองเซี่ยชีหรั่นอย่างไม่ไยดี มองเธอว่ากำลังจะพูดอะไรกับเขา