สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่375สาวใช้ตัวแสบ279

ตอนที่375สาวใช้ตัวแสบ279
พระเจ้า!
หัวใจของเซี่ยชีหรั่นเหมือนจะหยุดเต้นไปสักพัก ตกอกตกใจกับการคาดเดาอันน่าทึ่งนี้!
โม่เสี่ยวจุน! หรือว่าเขายังไม่ตาย
คราวก่อนเธอเห็นเขาเป็นตัวเป็นตนอยู่ที่ข้างน้ำพุ เธอคิดว่าเธอไม่มีทางมองผิดหรอก ตอนนั้นเธอก็แน่ใจว่ามันต้องเป็นภาพหลอนแน่นอน
หรือว่าความจริงแล้วนี่ไม่ภาพหลอนจริงๆ?
เสี่ยวจุนของเธอ! โม่เสี่ยวจุนของเธอน่าจะยังมีชีวิตอยู่บนโลกนี้เนาะ เป็นไปได้ไหม
ศพที่ดำไหม้จนมิอาจแยกแยะออกได้นั้น หรือจะเป็นคนอื่น ถ้าไม่ใช่โม่เสี่ยวจุนแล้วเป็นใครอีกเหรอ
มันไม่สามารถยืนยันได้แล้ว ฉะนั้นก็มีส่วนเป็นไปได้ว่านั่นไม่ใช่โม่เสี่ยวจุน!
แล้วอีกอย่าง ยังมีอีกหนึ่งคำถามที่เธอคิดเป็นร้อยรอบก็ไม่สามารถเข้าใจได้ ทำไมรูปที่เธอเห็นเป็นรูปของโม่เสี่ยวจุนตอนเด็ก แต่ผล DNA ที่เย่เชินหลินได้รับกลับไม่ใช่อ่ะ?
ถ้าโม่เสี่ยวจุนยังไม่ตาย งั้นทุกอย่างนี้ก็สามารถอธิบายได้แล้ว!
ต้องเป็นแบบนี้แน่เลย! เขายังไม่ตายแน่นอน!
หัวใจของเซี่ยชีหรั่นถูกความสุขอันยิ่งใหญ่ท่วมเต็มเลย เธออยู่ในห้องนอนคนเดียว เดี๋ยวก็ร้องไห้ เดี๋ยวก็หัวเราะ
โม่เสี่ยวจุนยังไม่ตาย!
เสี่ยวจุนนะเสี่ยวจุน เธอยังไม่ตายจริงๆ ใช่ไหม แล้วเธออยู่ไหนอ่ะ ยังอยู่รอบข้างสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าอยู่ไหม ฉันอยากเจอเธอมากจริงๆ! เธอรีบออกมาเลยนะ ให้ฉันได้เจอเธอนะ! ฉันคิดถึงเธอ!
เธอคิดไปคิดมา จากนั้นก็โทรหาคณบดีสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าทันที ให้เธอเขียนเบอร์โทรของเธอไว้ที่บนโต๊ะ
“คณบดี ท่านเอากระดาษที่เขียนเบอร์โทรของฉันไว้วางที่บนโต๊ะ แล้วก็เขียนชื่อฉันลงไปด้วย” เธอบอกให้คณบดี คณบดีรู้สึกงงนิดหน่อยและถามเธอว่าทำไม
“ท่านทำแบบนี้ไปก่อนได้ไหมคะ วันหลังฉันจะบอกท่านเองว่าทำไมต้องทำแบบนี้!”
“ได้ ฟังของเธอเลย ตอนนี้ก็เขียนเสร็จและวางไว้ตรงนี้แล้วนะ” คณบดีพูดอย่างเมตตา
วางมือถือลง เซี่ยชีหรั่นก็ยังร้องไห้อยู่ แต่น้ำตาของวันนี้ กลับเป็นน้ำตาแห่งความสุข
…
เย่เชินหลินทานข้าวเที่ยงเสร็จ ฝู้เฟิ่งหยีบอกว่ากว่าทั้งครอบครัวจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน ให้เขาตอนบ่ายอยู่บ้านพูดคุยกับพวกเขาต่อ คำพูดที่เก็บไว้ตั้งยี่สิบกว่าปี แน่นอนว่าต้องใช้เวลานานมากถึงจะพูดหมด
ในใจของเขากลับเต็มไปด้วยผู้หญิงคนนั้น วิลล่าอันกว้างใหญ่ของตระกูลเย่ เธออยู่ที่นั่นอย่างเงียบเหงามาตั้งหลายวันแล้ว จะรู้สึกหนาวไหม จะรู้สึกกลัวไหม
ยังไงเธอก็ยังเป็นผู้หญิงของเขา เขามีความสุขอยู่ที่นี่ เธอว้าเหว่คนเดียวอยู่ที่นั่น จะเหงาเกินไปไหม
อยากจะปล่อยวางมาก แต่แล้วในใจมีคนหนึ่งอยู่ ก็ไม่ใช่ว่าอยากจะปล่อยวางก็ปล่อยวางได้ง่ายๆ
ถ้าปล่อยวางได้จริงๆ เขาก็จะไม่จงใจเรียกหลินต้าฮุยรีบไปตามและจัดการคดีของตระกูลหวีให้เรียบร้อยก่อนแล้ว
เมื่อตอนบ่ายเมื่อวาน การพิพากษารอบแรกจบลงเรียบร้อยแล้ว มีเขากดอยู่ พวกเขาอยากจะอุทธรณ์ก็ทำไม่ได้ แล้วในมือของหวีหงทาวก็ยังมีคดีฆาตกรรมอีกด้วย เขาไปรื้อออกมาหมดแล้ว ซึ่งหนีไม่พ้นโทษประหารชีวิตหรอก
ก็เธออยากเห็นพวกเขามีวันนี้มาตลอดไม่ใช่เหรอ
เธอสมปรารถนาแล้ว!
เย่เชินหลินที่มึนเมาเล็กน้อยพิงไว้ที่เบาะ บอกคนขับรถว่าให้ขับเร็วอีกหน่อย เขาอยากรีบเห็นผู้หญิงคนนั้น บอกผลการตัดสินของการพิพากษารอบแรกของหวีหงทาวคือโทษประหารชีวิตให้เธอฟัง…
เย่เชินหลินหลับตาพิงพักไว้ที่หมอนเบาะ จู่ๆ เสียงมือถือของเขาก็ดังขึ้นมาตอนนี้ ฟังจากเสียงริงโทนกลับเป็นของผู้หญิงคนนั้น เห็นชื่อที่แสดงเป็นของเซี่ยชีหรั่น คิ้วของเขาก็ได้ดิ้นเล็กน้อย
ปกติเธอไม่ค่อยได้หาเขา หรือว่าเป็นเพราะไม่ได้เจอเขามาตั้งหลายวัน เธอจะบอกว่าคิดถึงเขาอีกแล้ว?
เขากลับคิดถึงความรู้สึกที่อ่อนโยนอย่างกับน้ำนั้นเมื่อเธอบอกว่าคิดถึงเขา ยิ่งไปกว่านั้นคือเขายังอยากจะหลอกตัวเองว่าความจริงผู้หญิงคนนั้นไม่ได้จงใจจะโกหกเขาด้วยทุกวิถีทาง
ลังเลไปสักพัก เขาก็กดปุ่มรับสายอยู่ดี
“คุณเย่คะ ฉันอยากเจอคุณ!” เสียงของเซี่ยชีหรั่นตื่นเต้นมาก
เธอจะไม่ตื่นเต้นได้ไงล่ะ อยู่ๆ เธอก็มีการคาดดาวที่อาจหาญแบบนี้ และยังไม่ใช่เป็นแค่การคาดเดาแค่นั้นเอง น่าจะเป็นความจริงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์ขึ้นไปแล้วด้วย
ถ้าเสี่ยวจุนไม่ตาย เขายังมีชีวิตอยู่ อย่างนั้นเขาก็คือน้องชายที่เย่เชินหลินหามาตั้งหลายปีแล้วอ่ะสิ
เธอแค่อยากจะบอกข่าวนี้ให้เขารู้ภายในเวลาที่เร็วที่สุด บอกเขาว่าความจริงเขาเข้าใจเธอผิดแล้ว บอกเขาว่าน้องชายยังอยู่อยู่ เขาและคุณแม่ของเขาไม่ต้องเสียใจเพราะหาน้องชายไม่เจออีกแล้ว
ในใจของเธอคิดถึงแต่เขาคนเดียว ไม่เคยคิดเลยว่า โม่เสี่ยวจุนยังมีชีวิตอยู่แล้วเธอควรจะตัดสินใจความรักของเธอยังไงดี
ท่าทีของเธอไม่เหมือนอย่างที่เขาคิดไว้เลย โดยปกติแล้วเธอพูดว่าคิดถึงเขาก็จะอ่อนโยนมาก และจะพูดแบบเขินๆ และขี้อ้อนว่า: ฉัน…ฉันคิดถึงคุณแล้ว
ครั้งนี้ไม่ใช่ เขากลับรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็มีการถามประโยคหนึ่ง: “มีเรื่องอะไรเหรอ”
“เป็นเรื่องที่สำคัญมาก! เรื่องที่สำคัญมากจริงๆ! ตอนนี้คุณมีเวลาว่างไหม”
“รอฉัน ฉันจะรีบไปถึง” เย่เชินหลินพูดจบก็กดปุ่มวางสายลง
เขาจะกลับมาแล้ว! อีกไม่นานเธอก็ได้เจอเขาแล้ว
ความจริงกี่วันนี้ที่ไม่ได้เจอเขา ในใจของเธอก็คิดถึงเขาอยู่ แต่ทุกครั้งที่คิดถึง เธอจะบังคับตัวเองให้นึกถึงเรื่องระหว่างเขากับส้งหลิงหลิงตลอด นึกถึงเรื่องพวกนั้น เธอก็จะเกลียดเขา เธอเลยไม่อยากจะโทรหาเขาแล้ว
“สวัสดีตอนบ่ายค่ะคุณเย่!” เสียงตรงประตูดังขึ้นอย่างเป็นระเบียบ หัวใจของเซี่ยชีหรั่นก็ได้เต้นแรงมาก
เธอไม่รู้ว่าทำไมตัวเองจะมีอารมณ์ที่รุนแรงแบบนี้ต่อผู้ชายคนนี้ได้ แต่เธอก็ควบคุมตัวเองไม่อยู่ดี
เธอไม่อยากให้เขาเห็นตัวเองมีสภาพที่ง่ายขนาดนี้ กลัวว่าครั้งนี้จะเหมือนคราวที่แล้วที่เขาพาส้งหลิงหลิงกลับมาอีกครั้ง เธอไม่สามารถออกไปรับ เธอได้แต่อยู่รอในห้องนอนเงียบๆ
ไม่นานก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้นจากระเบียงทางเดิน เป็นเสียงฝีเท้าอันมั่นคงของเย่เชินหลิน
เหมือนเธอจะสามารถเห็นได้ว่าเขากำลังก้าวเท้าอย่างสง่าเดินมาหาเธอ จุดหมายของเขาคือห้องนอนของเธอ หรือจะเป็นห้องนอนของเขา
ไม่นานคำถามนี้ก็มีคำตอบแล้ว เย่เชินหลินไม่ได้เคาะประตู เขาเปิดประตูเข้ามาเองเลย
“คุณกลับมาแล้ว?” เซี่ยชีหรั่นวิ่งไปข้างหน้าเขาและเงยหน้าขึ้นมองเขา
เธอดีใจจริงเหรอ เย่เชินหลินมองเธออย่างหยิ่งยโส จงใจทำสีหน้านิ่งเฉยเพื่อปกปิดอารมณ์แท้จริงของเขา
ถ้าสมมติว่าตอนนี้เธอเขย่งเท้าขึ้นมาจูบเขา เขาก็อาจจะสามารถลืมการโกหกทุกอย่างของเธอได้ กอดเธอไว้แน่นๆ และจูบเธออย่างร้อนแรง
การห่างกันของกี่วันนี้ ความจริงสำหรับเขาแล้วยาวนานมาก ไม่ว่าเขาจะตั้งใจในเรื่องการงานและเรื่องครอบครัวขนาดไหน ถ้ามีเวลาว่างนิดๆ หน่อยๆ ในหัวของเขาก็มีแต่เงาของเธอตลอด
เธอไม่มีการกระทำแบบนั้น มีแต่มองเขาเฉยๆ แค่นั้น
“รีบเรียกฉันกลับมาแบบนี้ คือมีเรื่องสำคัญอะไรเหรอ” เขาถามอย่างเย็นชา
“ฉัน…” ท่าทีของเขายังคงเยือกเย็นเหมือนเดิม เซี่ยชีหรั่นหายใจเข้าลึกๆ บอกกับตัวเองว่าไม่เป็นไร เขาก็แค่ไม่รู้ความจริง เมื่อเขารู้ความจริงแล้วท่าทีและความคิดของเขาก็จะเปลี่ยนแปลงตามด้วย
“ฉันไม่ได้โกหกคุณ ฉันรู้แล้วว่าทำไมรูปของเย่จื่อห้านตอนเด็กก็คือโม่เสี่ยวจุน แต่ผลการตรวจของคุณกลับไม่ใช่…”
“พอได้แล้ว!” เย่เชินหลินตะโกนขัดคำพูดของเธอ
ตอนแรกเขากลัวว่าเธออยู่ที่นี่จะเหงา เขาก็รีบกลับมาเพื่อที่จะมาเจอเธอ ตอนนี้รู้สึกโคตรโง่เลย
เธอรีบที่จะเจอเขาไม่ใช่ว่าคิดถึงเขา แต่กลับสร้างเหตุผลอีกอันหนึ่งออกมา
เธอก็แค่กังวลว่าพ่อแม่ของหวีซานซานจะไม่ได้รับโทษแค่นั้นเองไม่ใช่เหรอ กลัวว่าขาจะไม่ทำตามสิ่งที่รับปากไว้ใช่ไหม
“ไม่ต้องพยายามอีกแล้ว เซี่ยชีหรั่น ผลที่เธออยากได้ออกมาแล้ว! มากับฉัน!” เขาไม่ฟังใครพูดอะไรเลยทั้งนั้นก็จับข้อมือเธอไว้แรงๆ ลากเธอไปที่ห้องนอนของเขา
สีหน้าของเขามืดมนจนน่ากลัว เซี่ยชีหรั่นไม่รู้ว่าประโยคนี้ของเขาหมายถึงอะไร แต่เวลานี้ดูออกได้ว่าเขาฟังคำพูดของเธอไม่เข้าสักคำ
เธอได้แต่ทำตามใจเขาก่อน ดูก่อนว่าเขาจะทำอะไร รอเขาสงบอารมณ์ได้แล้วเธอค่อยเล่าเรื่องทั้งหมดให้เขาฟัง
เย่เชินหลินจับข้อมือของเซี่ยชีหรั่นไว้ ลากเธอไปถึงห้องนอนเขาตลอดทาง
เขาเปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นมา ใส่รหัสและเปิดอีเมลออกมา ดาวน์โหลดคลิปที่หลินต้าฮุยส่งให้เขาเมื่อวาน
นั่นคือการบันทึกภาพของศาล เป็นเอกสารภายในที่ห้ามส่งไปภายนอก แต่ถ้าเขาอยากได้ก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขา
คลิปนี้เอามาแค่บางส่วน ซึ่งเป็นส่วนการตัดสินของหวีหงทาว
ถ้าเป็นเมื่อก่อนเซี่ยชีหรั่นเห็นคลิปนี้จะดีใจมาก เพราะเสี่ยวจุนจะได้ความยุติธรรมที่ตัวเองควรจะได้แล้ว ตอนนี้ถึงแม้เธอก็ดีใจอยู่ เพราะยังไงคนร้ายก็ได้รับโทษแล้ว แต่สภาพจิตใจของเธอตอนนี้ไม่เหมือนกับเมื่อก่อนแล้ว
“เห็นหรือยัง หวีหงทาวถูกตัดสินแล้ว อีกไม่กี่วันดีของหวีซานซานก็ต้องพิพากษารอบแรกแล้ว สิ่งที่ฉันรับปากเธอไว้ทำได้แล้ว ต่อจากนี้ไปเธอก็จะเป็นผู้หญิงของฉันอย่างเชื่อฟังแล้ว ไม่ต้องพยายามใช้ทุกวิถีทางเพื่อคิดคำโกหกอีกแล้ว”
เย่เชินหลินพูดเย็นชาจบก็ปิดเครื่องลง เขาจะไปแล้ว
“ฉันไม่ได้โกหกคุณ! คุณเย่ ฉันอยากบอกคุณว่า โม่เสี่ยวจุนเขา…” เซี่ยชีหรั่นยังอยากจะอธิบายต่อ บอกว่าโม่เสี่ยวจุนยังไม่ตาย เขาเป็นน้องชายของเขา ในสายตาของเย่เชินหลินก็มีแสงหนาวผ่านไป จับคางของเธอไว้แน่นๆ
“ยังไม่พออีกหรือไง เธอยังอยากจะเอาอะไรอีก เธอก็แค่อยากจะแก้แค้นให้มันไม่ใช่เหรอ ก็แก้แค้นให้แล้วนี่ไง! หรือว่าเธอยังกังวลว่าผลการตัดสินคดีของหวีซานซานจะไม่สามารถทำให้เธอพอใจได้ ไม่ต้องห่วงหรอก คุณพ่อเขาโดนจับแล้ว หลักฐานของเขาก็ชัดเจนมีครบแล้ว อย่างน้อยก็ยังมีโทษติดคุกสิบปีกำลังรอเขาอยู่”
เขายังเข้าใจเธอผิดอยู่เลย เธอร้อนใจจนไม่รู้ว่าควรจะแก้ตัวยังไงดีเขาถึงจะเชื่อสิ่งที่เธอพูดเป็นความจริงทั้งหมด
“ไม่ใช่ คุณเย่ คุณฟังฉันพูดก่อนได้ไหม ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉัน…”
“ฉันไม่อยากฟังคำพูดของเธอสักอย่างเลย เธอทำให้ฉันผิดหวังมาก!” เย่เชินหลินสลัดเธอออก ก้าวยาวเดินไปทางประตู
เซี่ยชีหรั่นใจไม่ยอม ผลที่เธอคิดไว้ไม่ใช่เป็นแบบนี้เลย ในความคิดของเธอควรจะเป็นเย่เชินหลินรู้ความจริง จากนั้นทั้งครอบครัวของเขาดีใจที่โม่เสี่ยวจุนกลับมา และเขาก็ได้รู้ว่าเขาเข้าใจเธอผิดไปแล้ว
แต่ตอนนี้ทำไมเขากลับประโยคเดียวของเธอก็ไม่ยอมฟัง?
หรือว่าเขาไม่เชื่อใจเธอขนาดนั้นเลยเหรอ
หัวใจของเซี่ยชีหรั่นเกือบแตกสลายไปหมด ก็ไม่รู้ว่าน้ำตาพุ่งออกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอไม่ทันสนใจเช็ดน้ำตาออกก็วิ่งตามขึ้นไป ตะโกนไปทางเขาว่า: “โม่เสี่ยวจุนยังไม่ตาย!”