สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 420 สาวใช้ตัวแสบ 324

ตอนที่ 420 สาวใช้ตัวแสบ 324
วันนี้เธอทั้งกลัว ทั้งไปโรงพยาบาลวิ่งขึ้นวิ่งลง เหนื่อยจริงๆ ตอนนี้อยากจะหาว เธอแค่อยากจะไปแช่น้ำพักผ่อนๆ จะได้อยู่รอผู้ชายคนนั้นกลับมา
ถ้าหากเขาออกไป ปกติก็ไม่สามารถบอกได้ว่าจะกลับมาดึกแค่ไหน เธออยากจะแสดงความจริงใจ จะนอนก่อนที่เขากลับมาไม่ได้
เย่เชินหลินต้องกลับมาดึกแน่ๆ เซี่ยชีหรั่นคิดว่า เขาอาจจะยังไม่ได้กินอะไร
ถึงแม้เธอจะหิว แต่เพราะรู้ว่าผู้ชายคนนั้นยังไม่ได้กินข้าวเพราะเธอ เพราะงั้นเธอจึงลงโทษตัวเอง ไม่กินเหมือนกัน
กลัวว่าพอเขากลับมาแล้วเธอหลับอยู่ในห้อง เธอจึงไปขอกุญแจห้องของเขามาจากพ่อบ้าน เปิดประตูห้องนอนของเขา จากนั้นจึงเข้าไปในห้องรอเขา
ตอนที่เย่เชินหลินกลับมา เขาก็ไปยืนขมวดคิ้วอยู่หน้าห้องของเซี่ยชีหรั่นอยู่สักครู่ แต่ก็ไม่ได้เข้าไป แต่พอมาถึงหน้าประตูห้องของตัวเอง แล้วเปิดเข้าไป
ในห้องก็มีกลิ่นหอมอ่อนๆ ของคนที่เขาคิดถึง เขากวาดสายตามองเข้าไปในห้องอย่างนิ่งๆ ก็พบว่าผู้หญิงคนนั้นนั่งอยู่บนเตียง เหมือนจะง่วงจนสัปหงก
“นายกลับมาแล้วเหรอ? ได้ยินเสียงเปิดประตู เซี่ยชีหรั่นก็สะดุ้งตื่น เธอรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งไปยังเบื้องหน้าเขา แล้วมองเขาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
“หลิน นายกลับมาแล้วเหรอ? ฉันรอนายอยู่นะ!”
เย่เชินหลินอืมอย่างเย็นชา แล้วพูดขึ้นอย่างเย็นชา: “แน่ใจว่ารอฉันอยู่ ไม่ใช่ว่ามองผิดคนเหรอ? ถึงแม้จะคล้ายกัน แต่ฉันไม่ได้แซ่โม่”
พูดเหมือนประชด แสดงว่าเขายังโกรธอยู่ แต่ว่าเมื่อเทียบกับตอนออกไป ตอนนี้เหมือนจะดีกว่าเล็กน้อย? เซี่ยชีหรั่นคิดในใจ
“แน่นอนว่ารอนาย เย่เชินหลิน! เย่เชินหลิน! ฉันรักนาย!” เซี่ยชีหรั่นเขย่งเท้าเล็กๆ นั้น ตั้งใจจูบไปที่ริมฝีปากเขา
ถ้าหากคำพูดมันอธิบายได้ไม่ชัดเจน งั้นก็ให้การกระทำของเธอบ่งบอกถึง ความจริงใจของเธอ
ที่เธอต้องการ เคารพ ชมชอบ และรักเขา แค่จูบ มันก็จะทำให้เขารู้สึกถึงได้
ในขณะที่ปากเล็กประกบไปที่ปากบางเย็นของเขา หัวใจของเขาก็เต้นแรง
จะเกลียด จะโกรธเธอยังไง แค่เธอเริ่มทำแบบนี้ก่อน ใจของเขาก็เริ่มอ่อนยวบ
เย่เชินหลินเหมือนโดนเธอป้ายยาจริงๆ
“ให้ตายสิผู้หญิงคนนี้!” เขาดึงเธอออก แล้วกัดฟันพูด
“ขอโทษ เย่เชินหลิน ฉันทำให้นายเสียใจ ขอโทษนะ! แต่ว่าวันนี้เห็นอยู่ว่านายโกรธฉันแต่ก็ไม่ได้รุนแรงต่อฉันเหมือนแต่ก่อน ฉันขอบคุณ และประทับใจมากๆ มันทำให้ฉันยิ่งรักนายมากกว่าแต่ก่อน!” รอยยิ้มของเซี่ยชีหรั่น ดูจริงใจ ดวงตาใสซื่อเบิกกว้างมองไปที่เขา
“ฉันรุนแรงกับเธอ? ฉันอยากจะฟาดเธอจะตายไป!” เย่เชินหลินพูดขึ้นทีละคำๆ จากนั้นก็ก้มลงจูบเธอ…..
เซี่ยชีหรั่นในใจก็รู้สึกชื้นเหมือนกัน อยู่ๆ ความสุขก็เหมือนหล่นมาจากฟ้า ทำให้เธอปล่อยใจไปกับความรู้สึกในฤดูใบไม้ผลิ
เขารักเธอ เธอรู้สึกได้ ถึงแม้ว่าเขาจะปากแข็ง บางทีทั้งชาตินี้เขาคงจะไม่พูดออกมาว่าเขารักเธอ แต่ว่าเธอรู้สึกถึงมันได้ แค่นี้ก็พอแล้ว
เขาเหมือนกับกำลังระบายอารมณ์ เขาบดขยี้ปากเล็กๆ ของเธอ แต่ก็ไม่เหมือนกับแต่ก่อนที่ลงโทษเธอ
ความรู้สึกไหลไปทั่วร่างกาย ทั้งร่างเปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ ในใจก็เช่นกัน
เธอรู้ถึงใจของเขา ดังนั้นจึงปล่อยกาย คราวนี้เธอไม่ได้หลับตาเลย ตั้งแต่ต้นจนจบเธอจ้องไปที่เขาอย่างอ่อนโยน สายตาที่น่าหลงใหลนั้นเต็มไปด้วยความรักใคร่
สายตาแบบนี้ไม่ต้องการคำพูดใดๆ บวกกับการตอบสนองของร่างกายเธอ มันยิ่งแสดงว่าเธอยินดีและเต็มใจ ตั้งแต่ร่างกายไปถึงหัวใจ
หลังจากบรรเลงเพลงรักจบไปรอบนึง เซี่ยชีหรั่นร่างกายก็เริ่มหมดแรง ตอนที่โดนเขากอดไว้ในอ้อมแขน เธอก็ยังคงหายใจลำบาก
“ต่อไปถ้ายังกล้าโกหกฉันล่ะก็ จะไม่เป็นแบบนี้แล้ว ฉันจะโยนเธอออกไปเลย” เขากัดฟันพูด ใบหน้าเขาก็ยังคงบึ้งตึง
เซี่ยชีหรั่นแค่ยิ้มให้เขาอย่างอ่อนโยนภายในอ้อมกอดของเขา อะไรก็ไม่ได้พูด ค่อยๆ กอดร่างเขาเบาๆ ไม่ได้ใช้เสียงแสดงออกมาว่าเธอต้องการเขา และขาดเขาไปไม่ได้
ทั้งสองกอดนั้นแน่น อยู่ๆ ท้องของเซี่ยชีหรั่นก็ดังโครกคราก อยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายของเธอจู่ๆ ก็มีเสียงแบบนี้ดังขึ้น เธอยังรู้สึกกระอักกระอ่วนเล็กน้อย หน้าก็แดงขึ้นอย่างไม่รู้ตัว
“ไม่ได้กินข้าวเหรอ?” น้ำเสียงของเขายังคงเย็นชา
“อือ” เซี่ยชีหรั่นผงกหัว แล้วถามเขากลับ: “นายเอาอาหารสองกล่องนั้นไปไว้ไหนแล้วล่ะ?”
“ทิ้งไปแล้ว!” เย่เชินหลินอยู่อย่างอารมณ์ไม่ดีนัก
เธอยังกล้าพูดถึงเรื่องกล่องข้าวสองกล่องนั้นอีก คิดถึงเรื่องนั้นมันทำให้ตัวเขาเองรู้สึกแย่มากๆ
“ทิ้งไปแล้ว? แบบนี้นายไม่ได้ทิ้งขว้างหรอกเหรอ?” เซี่ยชีหรั่นยืดตัวขึ้น มองไปที่เขา แล้วถามว่า: “ไม่ใช่ว่าทิ้งแม้กระทั่งกล่องข้าวหรอกนะ?”
“ถ้าไม่ทิ้งกล่องข้าว จะให้ฉันเทอาหารทิ้ง แล้วก็ล้างกล่องข้าวเก็บกลับมาเหรอ?” เย่เชินหินพูดอย่างอารมณ์ไม่ค่อยดี
ก็จริง เขาคือคุณชายใหญ่ที่ทุกคนพูดถึง ถ้าหากเขาโกรธแล้วถือกล่องข้าวสองกล่อง ค่อยๆ เทอาหารข้างในทิ้ง แล้วล้างกล่องจนสะอาด เหอะๆ แบบนั้นถึงแปลก
แต่ว่าเซี่ยชีหรั่นนึกถึง ถ้าเกิดแบบนั้นขึ้นจริงๆ คงจะตลกน่าดู อดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมาเบาๆ
เสียงหัวเราะนี้ มีผลกระทบต่อศักดิ์ศรีของคนแซ่เย่บางคน เขากัดฟันแล้วพลิกตัวขึ้นไปคร่อมอยู่บนร่างของเธอ
“ตัวเล็ก เธอกล้าหัวเราะ? คิดว่าที่ฉันเอาอาหารไปส่งให้เธอมันน่าขำใช่มั้ย?” ถ้าหากเธอกล้าพูดว่าน่าขำล่ะก็ เขารับประกันได้เลยว่าจะทำให้พรุ่งนี้เธอลุกไปทำงานไม่ไหว!
ไม่สิ เอาให้เธอลุกไปทำงานไม่ไหวทั้งอาทิตย์เลย!
เซี่ยชีหรั่นจึงรีบหุบยิ้ม แล้วมองหน้าเขาอย่างจริงจัง พร้อมพูดอย่างจริงจัง: “ไม่ ไม่น่าขำเลยสักนิด นายไปส่งอาหารให้ฉันด้วยตัวเอง ฉันรู้สึกดีใจมากๆๆๆ”
ต้องแบบนี้สิ!
สีหน้าของเย่เชินหลินดีขึ้นเล็กน้อย แต่ว่าพอคิดว่าอาหารมื้อนั้นถูกทิ้งลงถังขยะ นึกขึ้นว่าเธอวิ่งออกไปเจอผู้ชายคนอื่น เขาก็ยังคงโกรธอยู่
ไม่พูดอะไรมาก เขาก็ก้มลงไปจูบปากเล็กๆ ของเธออีกครั้ง
ขณะที่กำลังจูบนั้น ใครบางคนก็เหมือนต้องการอีก เซี่ยชีหรั่นจึงรีบบิดตัวหลบ แล้วพูดเสียงอ่อย: “ฉันหิวแล้วจริงๆ คุณเย่ คุณคงจะไม่ให้ฉันกินแม้แต่ข้าวหรอกนะ นายจะทำแบบนี้กับผู้หญิงน่าสงสารตัวเด็กๆ ลงเหรอ?”
ตอนที่เธอเจ้าเล่ห์ มันทำให้คนแซ่เย่บางคนใจอ่อนยวบจริงๆ
“ฉันอยากจะไปต้มบะหมี่กิน ดีมั้ย? นายก็ยังไม่ได้กินใช่มั้ย ฉันจะไปต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปแล้วพวกเรากินด้วยกันดีมั้ย?” เซี่ยชีหรั่นถามเย่เชินหลิน
คนแซ่เย่บางคนกระตุกคิ้ว แล้วพูดขึ้นเสียงเรียบ: “บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปเธอก็กิน อาหารขยะ ไม่มีสารอาหารสักนิด แล้วอีกอย่าง อยู่ที่นี่จะเอามาจากไหน?”
“โห่ ใครบอกว่าทุกมื้อจะต้องกินของที่มีประโยชน์ล่ะ ที่จริงแล้วฉันว่าบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอร่อยจะตาย อีกอย่างดมกลิ่นแล้ว ก็เจริญอาหารอีกด้วย ฮี่ฮี่ แล้วก็ฉันมีอยู่” เซี่ยชีหรั่นทำหน้าโหยหา ดูเหมือนว่าคนแซ่เย่บางคนจะใจอ่อน
แต่ว่าภายนอกก็ยังทำเท่ๆ แล้วก็พูดขึ้นอย่างทนไม่ได้: “กินก็กิน จะพูดอะไรเยอะแยะ ไปเถอะ ฉันจะไปกับเธอ!”
ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคนตัวเองคิดยังไง ดึกมากแล้ว พวกพ่อครัวก็พักผ่อนกันหมดแล้ว เธอกลัวว่าจะไปปลุกพวกเขา
เธอมักจะเห็นใจคนอื่นตลอด แค่มีบางทีที่ไม่เห็นใจผู้ชายของเธอ
เซี่ยชีหรั่นลากตัวเองลงจากเตียง ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย ดีที่ครั้งนี้คนแซ่เย่บางคนไม่ได้โกรธจัด ไม่ได้ฉีกเสื้อผ้าของเธอ
เย่เชินหลินรู้ว่าเธออาย เขาจึงลูกขึ้นไปอาบน้ำก่อน ดังนั้นเซี่ยชีหรั่นใส่เสื้อเสร็จก็นั่งลงบนเตียงอย่างสบาย
หลังจากที่สวมเสื้อผ้าอย่างเร็ว เธอก็กลับไปที่ห้องของตัวเองไปหยิบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมา ในห้องของเธอมีมันอยู่เป็นกล่อง เป็นตอนที่เธอฝึกอบรม ตอนกลางวันเธอแอบออกไปซื้อที่ร้านข้างๆ บริษัท
แน่นอนว่าเย่เชินหลินไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงชอบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป มันเป็นตอนที่เธอยังเด็กๆ โม่เสี่ยวหนงชอบกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมาก แถมเธอยังมีเงินค่าขนมอยู่เยอะ เพราะงั้นเธอจึงซื้อกลับมาทำกินบ่อยๆ
เซี่ยชีหรั่นถึงจะอยากซื้อแต่ก็ซื้อไม่ได้ ทุกครั้งที่โม่เสี่ยวหนงกิน ทั้งห้องก็เต็มไปด้วยกลิ่นหอมน่าสนใจ ตอนนั้นเซี่ยชีหรั่นยังเด็ก จึงไม่สามารถต้านทานต่อสิ่งล่อใจได้ แต่ว่าก็ทำอะไรไม่ได้ ทำได้แค่หลบกลิ่น แล้วไปหาอะไรอย่างอื่นทำ ยังไงไป๋จงเจี๋ยก็หาอะไรมาให้เธอทำไม่จบไม่สิ้นอยู่ดี แต่ถึงยังไงก็ละความสนใจไปไม่ได้
แต่เธอก็ค่อยๆ ค้นพบว่า บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปนั้นช่างดึงดูดคนจริงๆ แค่เพียงเธออยู่ในห้อง ก็จะโดนกลิ่นของมันทำให้เธอท้องร้อง
ยังดีที่มีโม่เสี่ยวจุน เธอไม่รู้ว่าเขาไปเอาเงินมาจากไหน มีสองครั้งที่หาข้ออ้างพาเซี่ยชีหรั่นออกจากบ้าน ไปที่ร้านขายของชำที่อยู่ห่างจากบ้าน ครั้งนั้นโม่เสี่ยวจุนซื้อบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมาสองห่อ แล้วก็ขอให้เจ้าของร้านช่วยหาชามมาต้มให้เซี่ยชีหรั่น
เซี่ยชีหรั่นเอาแต่บอกว่าให้โม่เสี่ยวจุนกิน แต่เขาไม่กิน เขาบอกว่ารสชาติมันเลี่ยน เขาไม่ชอบ
เจ้าของร้านขายของชำรู้ว่าทั้งสองเป็นลูกบุญธรรมของตระกูลโม่ จึงเห็นใจพวกเขา บางครั้งก็บอกว่าไม่ต้องการเงิน แต่เซี่ยชีหรั่นก็ยืนยันที่จะจ่าย แล้วก็ยืนยันที่จะให้โม่เสี่ยวจุนกินบะหมี่สักครึ่งชาม
พอนึกถึงเรื่องนั้น เซี่ยชีหรั่นก็คิดถึงทั้งสองคนที่อยู่ที่โรงพยาบาล ก่อนที่เย่เชินหลินจะกลับมา เธอก็แอบโทรไปถาม เรื่องผลการผ่าตัด ไม่น่ามีปัญญาร้ายแรงอะไร
แต่หน้าของโม่เสี่ยวจุนก็ยังคงเจ็บอยู่ มันทำให้เธอเป็นกังวลจริงๆ
เธอแอบคิดอยู่ในใจ ว่าเธอจะไม่ไปแอบเจอโม่เสี่ยวจุนอีกแล้ว จะไม่ให้เย่เชินหลินได้โอกาสทำร้ายเขาอีก
คนแซ่เย่บางคน ตรงส่วนนี้ทำให้คนโมโหจริงๆ เอะอะก็ต่อยคน เขาไม่รู้เหรอว่าคนที่โดนต่อยนั้นเจ็บ?
นึกถึงเรื่องนี้ เธอก็แอบพูดกับตัวเอง ถ้าเธอต่อสู้เป็นคงจะดี เธอจะได้สั่งสอนคนแซ่เย่สักหน่อย แล้วถ้าหากเธอต่อสู้เป็นจริงๆ เธอจะทำลงเหรอ?
“คิดอะไรอยู่? ไปมั้ย?” เสียงของเย่เชินหลินดังมาจากทางประตู เซี่ยชีหรั่นรีบคลายมือที่กำไว้แน่น