สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 421 สาวใช้ตัวแสบ 325

ตอนที่ 421 สาวใช้ตัวแสบ 325
ถ้าให้ใครบางคนชื่อเย่รู้ ว่าเธออยากจะต่อยเขาสักหมัด ไม่รู้ว่าเขาจะจัดการเธอยังไงแล้ว
“ ไปไปไป หิวจะตายแล้ว “ เซี่ยชีหรั่นหยิบบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปสี่ถุง ตามฝีเท้าของเย่เชินหลินไป
เขาเดินกับลุงอยู่ข้างหน้า เธอเดินข้างหลัง
แต่ออกพอจากประตูใหญ่ของบ้านหลัก ใครบางคนที่ชื่อเย่ ก็หยุดฝีเท้า รอเธอ ยังกอดไหล่เธอไว้
ลมหนาวพัดผ่านมา เย่เชินหลินขมวดคิ้ว กวาดมองการแต่งกายเธอ
ตอนแรกอยากจะให้เธอกลับไปใส่เสื้อกันหนาวตัวหนึ่ง แต่ก็ไม่พูด แค่ย่อตัวแล้วกอดเธอเข้ามาในอ้อมกอด
การกระทำที่มากะทันหันแบบนี้ จึงถามออกมา : “ ฉันเดินได้ ท่านกอดฉันทำไม ? ปล่อยฉันลงมา “
“ เดินได้? เธอหมายความว่าครั้งหน้าฉันไม่ต้องอ่อนให้เธอ ต้องใช้แรงทั้งหมด ? “ ในระหว่างที่เย่เชินหลินพูดเรื่องนี้ หน้าของเซี่ยชีหรั่นก็แดงขึ้นมาทันที ไม่กล้ามองเขาแล้ว และไม่กล้าพูดเรื่องปล่อยเธอแล้ว
บางครั้งเขาก็ชอบรังแกเธอนัก มองท่าทางอายของเธอ อารมณ์เขาก็จะดีมาก แต่แค่คืนนี้ ในใจเขายังคิดเรื่องที่เธอวิ่งออกไป จึงยังคงโกรธอยู่เล็กน้อย
หลังจากที่ดื่มเหล้ากับไห่ลี่หมิน เย่เชินหลินก็วนกลับมาคิด คำพูดของเซี่ยชีหรั่นที่พูดไม่ชัดเจน
เธอบอกเธอไม่ได้ไปเจอโม่เสี่ยวจุน เธอยังบอกว่าไม่ใช่เธอที่ป่วยเอง โม่เสี่ยวจุนเป็นผู้ชายคนหนึ่ง คงไม่ถึงขั้นที่เขาต้องการไปตรวจที่นรีเวชวิทยา ถ้างั้นก็มีความเป็นไปได้อย่างหนึ่งแล้ว เธอไปหาหมอเป็นเพื่อนคนอื่น คนคนนั้นไม่ก็เป็นญาติเธอ ไม่ก็เป็นเพื่อนสนิทเธอ คงจะไม่ใช่จิ่วจิ่วแน่นอน เย่เชินหลินคาดเดา งั้นคนที่ไปหาหมอน่าจะเป็นโม่เสี่ยวหนง
หลินหลิงรายงานกับเขา ว่าวิดีโอบันทึกของห้องโถงโรงพยาบาล พรุ่งนี้ถึงจะได้ เขาจึงสั่งเธอ ว่าไม่จำเป็นต้องเอาวิดีโอบันทึกแล้ว ให้พรุ่งนี้เธอไปสืบว่า วันนี้ มีคนไข้หญิงที่ชื่อโม่เสี่ยวหนงไปตรวจที่สาขาแม่และเด็กไหม
ถ้าให้เธอสืบเรื่องของเธอให้ละเอียด
แม้ถ้าจะเป็นเพราะโม่เสี่ยวหนง เธอวิ่งออกไป เขาก็เข้าใจ แต่ในเวลาสำคัญแบบนั้น เธอไม่ขอให้เขาเย่เชินหลินช่วย แต่เรียกโม่เสี่ยวจุนแทน เรื่องนี้เขาก็ยังคิดมาก
หรือว่าเธอไม่เข้าใจเลยว่า พวกเขาสองคนเป็นคนที่สนิทสนมกันมากที่สุด ไม่ว่าเธอจะมีเรื่องอะไรก็ควรบอกเขาก่อนเป็นอย่างแรก ให้เขาจัดการปัญหาให้เธอไม่ใช่หรอ ?
ถ้าเธอพูดกับเขา เขาก็สามารถช่วยเธอหาหมอที่ดีที่สุดให้เธอ อีกอย่าง เธอก็ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าใช้จ่าย
ทำไมเธอถึงคิดไม่ได้แบบนี้ ?
คิ้วของเย่เชินหลินยังคงขมวด เซี่ยชีหรั่นนำบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอุ้มไว้ในอ้อมกอด ยื่นมือเล็กออกไว้ที่บนคิ้วเขาค่อยๆกดลงเบาๆ
“ อย่าขมวดคิ้ว ดูแก่ไปแล้วสิบปี “ เธอพูดเสียงเบา เย่เชินหลินตอบเธอเบาๆ แปลว่าไม่สนใจเธอ
ทั้งสองถึงห้องครัว เซี่ยชีหรั่นนำบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไว้ที่อีกฝั่ง ดึงเก้าอี้มาตัวหนึ่ง ให้ใครบางคนนั่งลง
เพื่อที่จะให้เขาดีใจ เธอทุ่มเทสุดขีด ยังพูดต่อว่า :“ คุณเย่ ท่านนั่งก่อน ยืนแล้วจะเหนื่อย “
เย่เชินหลินขยับคิ้ว มองใบหน้าเล็กที่ยังแดงของเธอ เธอไม่ทันที่จะจัดการผมของเธอ โดนเขาถูหัวจนยุ่งเล็กน้อย แต่ดูแล้วยิ่งมีเสน่ห์
“ ฉันไม่เหนื่อย ถ้าทำที่ตรงนี้หลายๆรอบ ก็ไม่มีปัญหา เธอจะลองดูไหม ? “
“ ไม่ ไม่ ไม่รู้ว่าท่านพูดอะไร ฉันจะต้มเส้นแล้ว หิวจะตายแล้ว “ เซี่ยชีหรั่นหน้าแดง พูดอย่างเสียงสั่น แล้วไปเปิดเตา วางหม้อลง เทน้ำให้เรียบร้อย
เขาก็แค่ล้อเล่น และแกล้งเธอเท่านั้น ระบายอารมณ์ของเขา จะไปทำแบบนั้นกับเธอได้ยังไง
ต้มเส้นเสร็จแล้ว ทั้งสองก็นั่งกินในห้องครัวด้วยกัน
ระหว่างกินเส้น เซี่ยชีหรั่นก็นึกถึงเก่อต้าลี่คนนั้น
“ หลิน เก่อต้าลี่เป็นไงบ้าง ? ที่จริงเขาก็ไม่นับว่าร้ายจนให้อภัยไม่ได้มั้ง ครั้งที่แล้ว ….. “ เซี่ยชีหรั่นยังอยากพูด แต่คิ้วของเย่เชินหลินก็รีบขมวดอย่างแน่น
“ ไม่นับว่าร้ายจนให้อภัยไม่ได้ ? เขาเกือบจะทำเธอ…. ไม่ได้สมใจก็ดีแล้ว เข้าคุกแล้ว สิบห้าปี ! “
“ สิบห้าปี ? “ เสียงของเซี่ยชีหรั่นสูงขึ้นมาทันที สำหรับคนที่พยายามข่มขืน สิบห้าปีนานไปแล้วใช่ไม่ใช่ ?
เธอไม่รู้อยู่แล้ว นี่คือการพยายาม ถ้าทำไปแล้วจริงๆ เขาก็คงไม่ปล่อยเขาไป
“ สิบห้าปี เรื่องที่เขาทำไม่ใช่เพียงแค่เรื่องของเธอเรื่องเดียว เขาสมควรได้รับแบบนั้น “ สีหน้าเย่เชินหลินเย็นชา
“ อย่าพูดถึงผู้ชายคนอื่นต่อหน้าฉัน ! “ เย่เชินหลินพูดขึ้นมาอีก เซี่ยชีหรั่นแลบลิ้น พูด “ ฉันกินเส้นต่อดีกว่า“
แม้เขาจะอาชญากรรมอื่นก็จริง เซี่ยชีหรั่นคิด เขาก็ควรได้รับผลแบบนั้นจริงๆ ตอนนี้เธอก็เข้าใจเย่เชินหลินเล็กน้อย เขาไม่จัดการเรื่องไปมั่วหรอก ไม่ว่าจะหวีซานซาน หวีหงทาว หรือเก่อต้าลี่ เขาก็ขุดความผิดที่พวกเขาทำเอาไว้เอง ไม่ได้เพิ่มการลงโทษให้พวกเขา
เธอเคยห่วงว่าเขาจะลงมือกับโม่เสี่ยวจุน ตอนนี้ดูแล้ว เขาไม่ทำแน่นอน
แม้พูดถึงตำแหน่งเขา จะสั่งให้คนฆ่าโม่เสี่ยวจุน ก็เป็นเรื่องที่ง่ายมาก เขาก็เหมือนแค่ต้องต่อยหมัดเดียว
แต่ถ้าหมัดนั้นเขาไม่ต่อย เธอก็จะยิ่งขอบคุณเขา และ ยิ่งดีใจ
ทั้งสองกินเส้นหมดแล้ว เซี่ยชีหรั่นไปล้างจาน เย่เชินหลินให้เธอนำถ้วยไว้ตรงนั้น พรุ่งนี้ก็มีคนงานมาทำเอง
“ ไม่ต้อง แค่ล้างทีเดียว ไม่เหนื่อย “ เซี่ยชีหรั่นอมยิ้ม ล้างจานให้สะอาดแล้ววางกลับที่เดิม ยังเช็ดน้ำที่หยดอยู่บนเตาอย่างละเอียดอ่อน
เธอทำพวกนี้อย่างชำนาญ และคุ้นเคย เย่เชินหลินคิด ตอนเด็กของผู้หญิงคนนี้ ไม่รู้ว่าลำบากมาแค่ไหน
เซี่ยชีหรั่นมองเขาที่นิ่ง คาดเดาว่าเขากำลังคิดอะไร หลังจากทำพวกนี้เสร็จ เธอก็ล้างมือ แล้วพูดเบาๆ : “ ประสบการณ์ลำบากของวัยเด็กคือความมั่งคั่ง ฉันขอบคุณชีวิตฉันที่ผ่านมาแบบนี้ เพราะฉะนั้นฉันถึงเจอท่านได้ ถ้าไม่พัฒนามาแบบนี้ ฉันก็จะไม่ได้เจอท่านแล้ว “
ในระหว่างที่เธอพูดพวกนี้ ไม่ได้จะทำให้ซาบซึ้ง ในใจเธอคิดแบบนี้จริงๆ
บางทีเธออยู่กับผู้ชายคนอื่น คนคนนั้นอาจจะดีกับเธอมากกว่าเย่เชินหลิน แต่เธอไม่จำเป็นที่จะต้องรู้สึกกับคนอื่น
เขา ? บางครั้งก็เอาแต่ใจ บางครั้งก็รุนแรง มากกว่านั้นคือ ยังมีความไม่มีเหตุผล ความรู้สึกเขาที่มีต่อเธอคือความจริงใจจริงๆ ช่วงนี้เธอรับรู้ได้ถึงจุดนี้มากขึ้น
ออกจากห้องครัว เย่เชินหลินก็ค่อยๆกอดเซี่ยชีหรั่น อากาศฤดูใบไม้ร่วง ข้างนอกมีความหนาวเล็กน้อย
อ้อมกอดของเขาทำให้เซี่ยชีหรั่นอบอุ่นหลายเท่า ตอนออกมา เธอยังคิดไม่ได้ว่าที่เขากอดเธอ เพราะกลัวเธอหนาว ตอนนี้เธอก็เข้าใจแล้ว เพราะเขากอดเธอแน่นมาก
“ ท่านดีกับฉันจัง ! “ เซี่ยชีหรั่นยิ้มอย่างอ่อนไหว มองเขาแล้วพูด
เขาโดนตกกับคำว่าดีกับเธอจังที่เธอพูด มักจะอยากดีกับเธอมากขึ้น คิ้วเขาขยับไปมา ไม่พูดอะไร แค่ตอบอืมอย่างเย็นๆ
ทันใดนั้นเย่เชินหลินก็คิดถึงเก่อต้าลี่คนนั้น แม้เขาจะนั่งเฮลิคอปเตอร์ไป หลินต้าฮุยหาผู้อำนวยการเสิ่น กว่าผู้อำนวยการเสิ่นจะพาพวกเขา ไปถึงตระกูลของเก่อต้าลี่ ก็ใช้เวลานานอยู่
ลือกันว่าเก่อต้าลี่คนนี้มีนิสัยรีบ โดยเฉพาะกับผู้หญิง เธอทำยังไงให้เวลาผ่านไปนานขนาดนั้น เขาก็ยังไม่ทำอะไรเธอ ? เขาสงสัยขึ้นมา
“ ครั้งที่แล้วที่อยู่หลินเจียง เธอตั้งใจยืดเวลานานขนาดนั้นได้ยังไง ? “ เขาถามเธอเบาๆ
“ ก็ยืดเวลาโดยการต้มเส้น เหอเหอ เพราะฉะนั้นเมื่อกี้ฉันต้มเส้น จึงนึกได้ แล้วถามท่าน “
ต้มแค่เส้นก็ยืดเวลาได้นานขนาดนั้น ผู้หญิงของเขาก็คือผู้หญิงของเขา ถ้าคิดอะไรได้ขึ้นมา ก็ไม่ใช่คนปกติที่จะเอาชนะได้
บอดี้การ์ดของบ้านเขา ก็ฝึกฝนมาทั้งนั้น สายตาห้ามหลุดออกจากเป้าหมาย วันนี้กลับหลุดสายตาจากเธอง่ายๆแบบนี้
ยัยตัวเล็กดื้อจริงๆ ไม่แปลกที่ดูดวงครั้งที่แล้ว บอกว่าผู้หญิงของเขาคือจักรพรรดิในหมู่คน
เขาเห็นว่าถ้าการงานเธอ ดีกว่านี้ อนาคตคงจะสู้เขาได้แล้ว
เย่เชินหลินเดินถึงทางเดินฉนวน ปล่อยเธอ เธอมองไปที่ห้องของตัวเอง แล้วมองไปที่ห้องของเย่เชินหลิน มีความสับสนเล็กน้อย
พูดถึงในมุมที่จะทำให้เขาดีใจ เธอก็ควรจะค้างคืนที่ห้องเขาใช่ไหม ?
แต่พรุ่งนี้เธอจะต้องทำงาน ถ้ากลางดึกเขาทำอะไรเธอขึ้นมา หรือพรุ่งนี้เช้า พรุ่งนี้เธอคงไม่มีแรงทำงาน
เย่เชินหลินมองความคิดของเธอออกนานแล้ว มือสอดไว้ที่กระเป๋า แล้วมองเธอด้วยภายใต้ความสูงแบบนี้
ถ้าเธอกล้าพูดว่าเธอจะกลับไปนอนห้องตัวเอง เขา ….. เขาก็จะไปนอนที่ห้องเธอ อีกอย่างเขาจะทำอะไรเธอแน่นอน
เซี่ยชีหรั่นชัดเจนกับเหตุการณ์ตอนนี้แล้ว แต่ก็ไม่อยากที่จะยอม จึงพูดเบาๆ : “ หลิน พรุ่งนี้วันจันทร์ บริษัทมีประชุม ท่านต้องรักษาเรี่ยวแรงอันเจริญงอกงามไว้ ดึกขนาดนี้แล้ว ฉันก็ไม่รบกวนท่านแล้ว ราตรีสวัสดิ์ …..อ๊ะ ….. “
พูดถึงครึ่ง เย่เชินก็อุ้มเธอขึ้น แล้วเตะประตูห้องเขาเปิด เดินก้าวใหญ่เข้าไป แล้วโยกเธอไปทางเตียง แต่ครั้งนี้ไม่ได้ใช้แรงขนาดนั้น
“ ท่าน ท่าน ท่านจะทำอะไร ? พึ่งทานข้าวเสร็จ ไม่เหมาะที่จะออกกำลังกายหนักหน่วง ! “ เซี่ยชีหรั่นกลัวจริงๆ ตกใจจนเสียงสั่นแล้ว
เธอไม่ควรมีใจที่โชคดี ยั่วเขา นิสัยสัตว์ชั่วร้ายของเขาเกิดขึ้นได้เสมอ
“ ฉันอ่อนโยนหน่อยได้ ก็ไม่นับว่าเป็นการออกกำลังกายหนักหน่วงแล้ว “ มุมปากของเย่เชินหลินเผยรอยยิ้มที่ชั่วร้าย มักจะแกล้งเธอแล้วทำจริง
“ ท่าน ….. หลิน ท่านก็ปล่อยฉันไปเถอะ พรุ่งนี้ฉันต้องทำงานอีก ถ้าฉันไม่มีกะจิตกะใจที่ดี ผู้จัดการฉันก็จะด่าได้ “ เซี่ยชีหรั่นกังวล จนไม่รู้ว่าควรไม่พูดอะไรดี
ใครบางคนชื่อเย่ก็พูดขึ้นมาเบาๆ : “ ไม่เป็นไร ฉันบอกว่าเธอคือผู้หญิงของฉัน เขาก็ไม่กล้าด่าเธอแล้ว “
“ ได้ยังไง ? ไม่ได้ ! โถ่ อ้อ แย่แล้ว วันนี้ท่านมาถึงที่ทำงานมาหาฉัน ทุกคนรู้ความสัมพันธ์ของพวกฉันกันแล้วใช่ไหม ? ฉัน ฉันจบแล้ว ! “ เซี่ยชีหรั่นพึ่งนึกถึงเรื่องนี้ คิดในใจ พรุ่งนี้ต้องเผชิญกับสายตาที่สงสัยต่างๆแล้ว