ตอนที่442 สาวใช้ตัวแสบ 346
เย่เชินหลินพยักหน้า บอกกับพวกเขาเป็นนัยๆ ว่าให้ทำตามไห่ลี่หมิน
“ไห่ลี่หมิน! นายทำกับฉันแบบนี้ นายรอดูเถอะกลับไปฉันจะฟ้องพ่อกับแม่แล้วก็คุณปู่คุณย่า!” ไห่ฉิงฉิงร้องโห่ แต่ไห่ลี่หมินไม่ได้สนใจเธอเลย
เขาเดินก้าวเข้าไปในห้องที่ขังโม่เสี่ยวจุนอยู่ ทันใดนั้นก็กระชากคอเสื้อของเขาไว้ พูดพร้อมกัดฟันกรอด: “ฉันจะถามนายเป็นครั้งสุดท้าย จะปล่อยมือมั้ย?”
“ไม่ปล่อย!” เสียงของโม่เสี่ยวจุนเพิ่งจะหยุดลง ก็มีเสียงผลัวะดังขึ้น หมัดของไห่ลี่หมินซัดเข้าที่หน้าของเขา เลือดไหลออกจากมุมปากของเขาอีกครั้ง
“อย่าทำเขา!” เซี่ยชีหรั่นร้องออกมาเสียงดัง อยากจะวิ่งเข้าไป แต่ก็โดนเย่เชินหลินที่ทำสีหน้าเย็นชาคว้าแขนเอาไว้อีกครั้ง
“อย่าขยับ เขาสมควรโดน!”
เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลินอย่างโมโห เธอต้องการหยุดแต่ทำอะไรไม่ได้จริงๆ เธอเห็นโม่เสี่ยวจุนโดนทำร้ายไม่ได้ แล้วก็หยุดผู้ชายสองคนนี้ไม่ได้เหมือนกัน เธอกัดปากแน่น แม้กระทั่งหัวใจก็แตกสลาย
“ปัง!” เสียงดังขึ้น อีกครั้งที่หมัดของไห่ลี่หมินทักทายใบหน้าของโม่เสี่ยวจุน เซี่ยชีหรั่นทนต่อไปไม่ไหวแล้ว เธอพูดกับเย่เชินหลินเสียงต่ำ: “ฉันขอร้องนาย อย่าให้เขาต่อยเลยนะ นายรีบไปห้ามสิ! ชกแบบนี้ ชกไปชกมาจะตายเอานะ!”
“โดนตีจนตายก็สมควรแล้ว!” สีหน้าของเย่เชินหลินยังคงเย็นชาอยู่
เขาเข้าใจเพื่อนสนิทของเขา เรื่องนี้สมมุติว่าเป็นเขา มีคนมารังแกน้องสาวของเขา แถมยังมาตอแหลบอกว่าชอบไห่ฉิงฉิงอีก เขาคงซัดมันหนักกว่าที่ไห่ลี่หมินทำอีก
“เย่เชินหลิน! ขอร้องแหละ อย่าชกเลย อย่าต่อยเลย รีบบอกเขาว่าอย่าต่อยอีกเลย!” เซี่ยชีหรั่นได้ยินเสียงที่แสนอึดอัดของโม่เสี่ยวจุน ฟังดูก็รู้ว่าเขาไม่อยากให้เธอเป็นห่วง จงใจซ่อนเสียงนั้นไว้ เธอทนไม่ไหวแล้ว
เธอกำแขนเสื้อของเย่เชินหลินแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา
เย่เชินหลินมองใบหน้าที่งดงามเต็มไปด้วยคราบน้ำตาของเธอนั้นอย่างเย็นชา เธอสงสารโม่เสี่ยวจุนทำให้ใจของเย่เชินหลินเจ็บกว่า
ไม่ว่าจะเป็นใคร ทำผิดก็ต้องได้รับโทษ เธอไม่ให้โม่เสี่ยวจุนรับโทษอย่างงั้นเหรอ?
เย่เชินหลินก็แค่ทำสีหน้าเย็นชา แถมยังไม่ได้ช่วยเธอ ขณะนี้ไห่ลี่หมินโกรธมากจริงๆ โกรธขนาดต้องต่อยโม่เสี่ยวจุนจนตายถึงจะหายโกรธ
กำปั้นของเขาตกลงมาเหมือนหยดน้ำฝนบนร่างของโม่เสี่ยวจุน เซี่ยชีหรั่นฟังเสียงนั้นซ้ำแล้วซ้ำอีก คิดอะไรไม่ออกแล้ว เธอมองเย่เชินหลินอย่างโมโห จู่ๆ ก็ก้มหน้ากัดที่แขนของเขาอย่างแรง
เธออยากให้เขาปล่อยมือ เธออยากจะเข้าไปห้ามไห่ลี่หมิน เธออยากจะเข้าไปช่วยโม่เสี่ยวจุนจนกระทั่งยอมรับหมัดของไห่ลี่หมินแทน
เขาผิดไปแล้ว เธอรู้ แต่เขาทำผิดเพราะเธอ ถ้าจะลงโทษก็ควรมาลงโทษเธอ
การกระทำของเธอมันกะทันหัน ทำให้เย่เชินหลินปล่อยมือออกตามปฏิกิริยา เธอจึงพุ่งเข้าไปอย่างเร็วเหมือนจรวด
“ไห่ลี่หมิน! ถ้าจะต่อยก็ต่อยฉัน! ปล่อยเขาไป!” เซี่ยชีหรั่นตะคอกออกมาอย่างรวดเร็ว กำปั้นของไห่ลี่หมินจึงหยุดลง แล้วหันมามองเธอ จากนั้นจึงพูดขึ้นเสียงเบา: “ขอโทษที ชีหรั่น เขารังแกน้องสาวฉัน ฉันจะปล่อยมันไปไม่ได้!”
ทันใดนั้นจึงรีบเข้าไปอย่างรวดเร็ว แล้วคล้องเอวของเธอไว้ เธอโดนยืดไว้ในอ้อมแขนของเขา จะขยับก็ไม่ได้เลย
พอไห่ลี่หมินพูดจบ ก็หันกลับไปมองโม่เสี่ยวจุนอีกครั้ง แล้วถามขึ้นพร้อมกัดฟันกรอด: “จะเลิกมั้ย?”
เลือดที่มุมปากของโม่เสี่ยวจุนไหลออกมาไม่หยุด แต่เขาก็ยังเปิดปากยิ้ม แล้วพูดขึ้น: “ไม่เลิก ต่อยฉันตามสบาย ถึงจะต่อยให้ตายฉันก็ไม่เลิก!”
“ได้ ใจกล้าดีนี่!” พอไห่ลี่หมินพูดจบ กำปั้นก็ถูกแกว่งไปที่ร่างของโม่เสี่ยวจุนอีกครั้ง
“พอแล้ว!” เซี่ยชีหรั่นขยับไม่ได้ ทำได้แค่ร้องห้ามเขา
“พวกนายขังเขา ก็พอแล้ว! ไม่ให้อิสระเขายังไม่พอรึไง? ทำไมยังต้องทำร้ายเขา? ทำไมกัน? อย่าทำร้ายเขาอีกเลย อย่าทำร้ายเขาอีกเลย!” เสียงร้องไห้ของเซี่ยชีหรั่นยิ่งร้องยิ่งเสียงดัง นำเสียงก็ยิ่งร้อนรน
ขณะเดียวกัน บนรถด้านนอกบ้านไห่ฉิงฉิงที่โดนขังอยู่ก็กำลังกรีดร้อง
ร่างของเซี่ยชีหรั่นที่อยู่ในอ้อมแขนของเย่เชินหลินนั้นสั่นเทา เธอสั่นจนเหมือนคนเป็นบ้า
สีหน้าของเย่เชินหลินก็เย็นชากว่าเก่า ขณะเดียวกันนั้นก็ใช้แรงรัดแขนแน่นขึ้นอีก สุดท้ายก็พูดขึ้นเสียงเข้ม: “โอเคแล้ว ไห่ หยุดมือเถอะ!”
พอไม่ได้ยินเสียงหมัดกระทบร่างของโม่เสี่ยวจุนแล้ว เซี่ยชีหรั่นก็ถอนหายใจออกมายาวๆ สายตาหยุดไปที่ใบหน้าของโม่เสี่ยวจุน และร่างของเขา
“ฉันไม่เป็นไร ชีหรั่น เธอจำไม่ได้เหรอว่าตอนเด็กๆ เวลามีเรื่อง ฉันมักจะกลับบ้านสภาพนี้เป็นประจำเลย?” โม่เสี่ยวจุนกลั้นความเจ็บปวดที่มีบนร่างกายไว้ แล้วเปิดปาก ยิ้มเบาๆ ให้เซี่ยชีหรั่น เพื่อปลอบใจเธอ
“เสี่ยวจุน นาย……” จมูกของเซี่ยชีหรั่นแสบจนเริ่มเจ็บ น้ำตาก็ยิ่งไหลออกมาหนักขึ้น
พี่เสี่ยวจุนของเธอ เป็นคนใกล้ชิดมากที่สุดของเธอ มองเห็นเขาโดนซ้อม แต่ก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้ เธอจะไม่เจ็บได้ยังไง แต่เขาที่เจ็บขนาดนี้ยังต้องมาปลอบเธอ ทำไมเขาถึงโง่อย่างนี้
“ไป!” เย่เชินหลินดึงเอวเธอมากอดไว้ พูดออกมาคำนึงอย่างเย็นยะเยือก แล้วจึงสั่งการชายชุดดำด้านนอกประตู: “ดูเขาให้ดีๆ ! ไม่มีคำสั่งจากฉัน ก็ห้ามปล่อยเขาออกไปตลอดกาล!”
ต่อหน้าเขาพวกเขาก็ดูเคร่งขรึมไม่ใช่เหรอ? เขาแค่อยากจะให้ผู้หญิงของเขาได้รู้ ยิ่งเป็นแบบนี้ มันจะยิ่งอนาถ
เขาเย่เชินหลินเป็นคนที่ผ่อนพลันให้ได้ แต่เธอทำแบบนี้ เหมือนจะยิ่งท้าทายความศรัทธาของเขา เพื่อผู้ชายคนอื่นถึงกับต้องกัดเขา ทำเหมือนกับความอดทนของเขาไม่มีขอบเขต?
เซี่ยชีหรั่นหลับตาปี๋ เธอไม่อยากมองเย่เชินหลิน ไม่อยากเห็นกับตาตัวเองว่าเขาขังคนใกล้ชิดของเธอยังไง
เขาก็ไม่ได้มองเธออีก แค่ก้าวเท้ายาวๆ ออกไป ทั้งสามคนออกมา ชายชุดดำก็เรียงแถวส่ง: “กลับดีๆ ครับนายท่าน!”
ไห่ฉิงฉิงยังกรีดร้องอยู่บนรถ กระวนกระวายสุดๆ แต่แค่คนขับรถล็อกรถเอาไว้ เธอจึงลงมาไม่ได้
คนขับรถลงจากรถมารอเปิดประตูให้เย่เชินหลิน ไห่ลี่หมินขึ้นรถไปนั่งลงข้างๆ ไห่ฉิงฉิง
“ไห่ลี่หมิน นายปล่อยเขาไปนะ ไม่งั้นฉันจะตายให้นายดู!” เสียงของไห่ฉิงฉิงแหบหมดแล้ว คงเพราะตะโกนนานเกินไป คอเลยแห้ง
“ตามใจ!” ไห่ลี่หมินไม่ยอมคล้อยตามคำขู่แบบนี้ของเธอ เขาไม่เชื่อว่าน้องสาวของเขาจะยอมตายเพื่อผู้ชายที่ไม่จริงใจต่อเธอคนหนึ่งจริงๆ
“ได้ ไม่ต้องกลัว พอถึงเวลานายก็อย่ามาขอร้องฉันแล้วฉันนะ!” พอไห่ฉิงฉิงพูดจบ ก็มองเข้าไปในบ้านหลังนี้ แล้วพูดขึ้นในใจ: “โม่เสี่ยวจุน รอฉันก่อนนะ ฉันไห่ฉิงฉิงถึงตายก็จะช่วยนายออกมาให้นาย วางใจเถอะ!”
เซี่ยชีหรั่นตั้งแต่ออกจากบ้านมา ก็หลับตาปี๋มาตลอด เธอหดหู่ เสียใจ หมดหนทาง ก่อนจะมาเธอก็เหมือนกับไห่ฉิงฉิง คิดว่าถึงตายก็ต้องช่วยเขาออกมา
แต่เธอก็ไม่เหมือนไห่ฉิงฉิงจริงๆ ไห่ฉิงฉิงใช้ร่างกายข่มขู่ด้วยตัวเอง แต่เธอไม่ใช่
ภาพเมื่อกี้มันทำให้เธอรู้ได้ชัดเจนว่า ถึงแม้เธอจะตาย เย่เชินหลินกับไห่ลี่หมินก็คงจะไม่ปล่อย ไม่ปล่อยคนไปอยู่ดี
เธอรู้สึกว่าตัวเองไร้ประโยชน์ ไม่มีค่า ไม่ว่าเธอจะร้องไห้ก็ดี ตะโกนก็ดี ขอร้องก็ดี มันไม่มีผลกระทบอะไรต่อพวกเขาเลย
เย่เชินหลินเม้มปากแน่นแล้วมองออกไปนอกหน้าต่าง แล้วคงยังเว้นระยะห่างกับเซี่ยชีหรั่น
เป็นแบบนี้ ขณะเดินทางกลับ ก็เงียบเหมือนกับตอนขามา แต่อึดอัดยิ่งกว่า
ที่จริงแล้วไห่ลี่หมินไม่อยากเอาเรื่องของไห่ฉิงฉิงไปบอกครอบครัว ทำให้ทุกคนเป็นห่วง แต่ตอนนี้ไห่ฉิงฉิงจะเล่นแบบนี้กับเขา เขาคงจะอยู่แต่ที่ตงเจียงไม่ได้ ดังนั้นเขาจำเป็นต้องฝากเรื่องนี้ไว้ให้พ่อแม่จัดการ
เขาเชื่อว่าพวกท่านเหมือนกับเขา คงจะไม่ทนเห็นลูกสาวบ้านตัวเองโดนรังแกอย่างไม่ไยดีหรอก
ตอนที่กลับถึงบ้าน เวลาอาหารเย็นก็ผ่านไปนานแล้ว ฝู้เฟิ่งหยีเพราะว่าบ้านของเสี่ยวหลันมีเรื่องเร่งด่วนจึงต้องกลับไป เธอให้พ่อบ้านเตรียมรถให้ แล้วจึงรีบกลับไปอยู่เป็นเพื่อนเย่เห้าหรันแล้ว
พ่อบ้านสั่งให้คนเอาอาหารเย็นเก็บใส่กล่องอาหารไว้ เย่เชินหลินเพราะว่าป่วยยังไม่หายดี จึงไม่กิน ไห่ลี่หมินกับไห่ฉิงฉิงไม่มีอารมณ์จะกินข้าว ทักทายทุกคนก่อนจะขอตัวไป
ก่อนจะไปไห่ฉิงฉิงกระซิบที่ข้างหูเซี่ยชีหรั่น: “ไม่ต้องไปขอร้องเย่เชินหลิน ขอไปก็ไม่มีประโยชน์ เขาจะโดนปล่อยหรือว่าโดนขังทั้งหมดขึ้นอยู่กับพี่ชายของฉัน วางใจเถอะ ฉันจะช่วยเขาออกมาให้ได้”
“ขอบคุณเธอแล้ว!” เซี่ยชีหรั่นนอกจากจะพูดขอบคุณ ในใจก็เต็มไปด้วยคำขอโทษ แต่แค่คิดว่าพูดออกมาก็ไม่ได้ช่วยอะไร แถมดูไม่ค่อยจริงใจ
“ชีหรั่น เธอคงยังไม่ได้กินข้าวเย็นสินะ กับข้าวยังอุ่นๆ อยู่เลย” พ่อบ้านพูดกับเซี่ยชีหรั่น เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวไปมา แล้วพูดว่า: “ขอบคุณค่ะ แต่ฉันยังไม่ค่อยหิว ไว้ดึกๆ หน่อยค่อยกินนะคะ”
ดึกๆ ค่อยกินก็หมายความว่าไม่กิน ต่อหน้าเย่เชินหลินพ่อบ้านก็ไม่ได้พูดอะไรมาก ทำได้แค่ตอบรับแล้วเดินไป
เย่เชินหลินเหลือบมองเซี่ยชีหรั่นอย่างเย็นชา รู้ว่าเป็นเพราะผู้ชายบางคนเธอถึงกับไม่อยากกินข้าว สีหน้าก็บูดเข้าไปใหญ่
มาถึงตอนนี้เย่เชินหลินไม่ได้วิ่งเข้าห้องน้ำบ่อยๆแล้ว เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าสุขภาพเขาดีขึ้นมากแล้ว ก็เลยไม่ได้กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ ไม่ได้เอ่ยอะไรกับเขา แล้วก็กลับห้องของตัวเองไป
ทั้งสองก็อารมณ์บูดอยู่ที่ห้องของตัวเอง ไม่มีใครออกไปดูที่ห้องของอีกฝ่ายเลย
พอถึงเวลาที่ควรจะนอน เซี่ยชีหรั่นก็นึกถึงคำที่เย่เชินหลินเคยพูด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เธอก็ต้องไปนอนค้างคืนที่ห้องของเขา
เธอวางหนังสือการตลาดที่เธอเพิ่งอ่านไม่กี่หน้าลงในห้อง ไปอาบน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วจึงไปที่ห้องนอนของเขา
เย่เชินหลินเห็นเธอมาแล้ว เม้มปากแน่น ไม่ได้พูดอะไรสักคำ เซี่ยชีหรั่นคิดว่า พยายามทำในส่วนของตัวเองให้ดีก็พอ เธอจำเป็นต้องนอนบนเตียงของเขา
เธอถอดรองเท้าออก ไม่รอให้เธอขึ้นเตียง ก็ได้ยินเสียงพูดของเย่เชินหลิน: “ถ้าไม่อยากมา ก็ไม่จำเป็นต้องฝืน นอนเตียงเดียวแต่คนละความฝันก็ไม่มีประโยชน์”
เซี่ยชีหรั่นชะงักไป ไม่ได้มองเขา ใส่รองเท้าเข้าไปใหม่ แล้วจึงเดินออกจากห้องไป
พอเธอไป กำปั้นของเย่เชินหลินก็กระแทกลงบนเตียงอย่างแรง
ยัยผู้หญิงคนนี้! เขาพูดว่าเธอร่วมเตียงกันเป็นคนละความฝัน เธอก็วิ่งไปเฉยๆ แต่เห็นเขาอยู่กับเขา สงสัยความจะเป็นอย่างที่ว่าจริงๆ!
เขาถลกแขนเสื้อชุดนอนขึ้นจนมองเห็นรอยฟันลึกๆ นั่น เธอกัดมันแรงจริงๆ ตอนที่เขากลับมาก็เห็นว่าเสื้อสีขาวบนร่างของเขามีรอยเลือดจางๆ
เธอรักเขาจริงๆ เหรอ? เธอรักเขา ทำไมถึงกัดเขาลงได้อย่างแรงแบบนี้?
เย่เชินหลินนะเย่เชินหลิน นายจะไปคิดถึงแต่ยัยผู้หญิงคนนี้ทำไมนะ? บนโลกนี้เหลือเธอเป็นผู้หญิงแค่คนเดียวหรือไง?
บนโลกนี้ไม่ได้เหลือแค่เซี่ยชีหรั่นจริงๆ ขณะนั้น ที่เวนิสบนเตียงในห้องบางแห่ง มือของส้งหลิงหลิงค่อยๆ วางลงที่ท้องน้อยอย่างเบามือ แล้วพูดพึมพำกับตัวเอง: “เชินหลิน ลูกของพวกเราสบายดี นายไม่รู้สึกว่านายมีลูกอยู่คนนึงในท้องฉันเลยเหรอ? ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่พวกนายพ่อลูกจะได้เจอกัน วางใจเถอะ ฉันจะเลี้ยงเขาอย่างดี รอฉันกลับไป มันจะเป็นเซอร์ไพรส์ที่ใหญ่มากๆ เลย
