สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่443 สาวใช้ตัวแสบ 347

ตอนที่443 สาวใช้ตัวแสบ 347
ขณะนั้นโทรศัพท์ของเธอก็ดังขึ้น เป็นเซียวเสี่ยวลี่ที่โทรมารายงานเธอ: “พี่หลิงหลิง ตอนนี้เซี่ยชีหรั่นเข้าบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ปแล้ว พี่จะให้ฉันส่งคนเข้าไปจัดการเธอมั้ย?”
“ไม่ต้อง” สีหน้าของส้งหลิงหลิงดูปกติ ยังคงยิ้มนิ่งๆ อยู่
ยังไงก็ตามในท้องเธอมีลูกของเย่เชินหลิน เธอไม่จำเป็นต้องทำอะไร ทำอะไรจะถูกจับได้ง่ายๆ
เรื่องตั้งท้อง เธอไม่ได้บอกใครทั้งนั้น รวมทั้งพ่อแม่ น้องชายของเธอ รวมไปถึงเซียวเสี่ยวลี่ สำหรับเธอแล้ว ไม่มีใครสามารถจะเก็บความลับไว้ได้ ไม่พูดออกไป เรื่องถึงจะไม่แดง
“พี่หลิงหลิง พี่คงไม่ยอมแพ้แล้วจริงๆ หรอกนะ? ฉันมีความรู้สึกว่าสองคนนี้จะไปด้วยกันได้ไม่นาน……” เซียวเสี่ยวลีพูดปลอบใจ ส้งหลิงหลิงถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ พูดว่า: “ช่างเถอะ ตอนนี้มันก็นานแล้ว ฉันค่อยๆ ทำใจได้แล้ว มนุษย์ก็เป็นแบบนี้แหละ ฉันไม่จำเป็นจะต้องใช้ทั้งชีวิตเพื่อเกลียดเขา”
“งั้นก็โอเค พี่หลิงหลิง งั้นพี่ไปพักก่อนเถอะ ถ้าหากพี่ต้องการให้ฉันลงมืออะไรกับเซี่ยชีหรั่น พี่ค่อยโทรมาหาฉันนะ”
“อืม!”
……
ช่วงที่ผ่านมานี้ เซี่ยชีหรั่นกับเย่เชินหลินทั้งสองต่างเคยชินกับการนอนด้วยกันแล้ว
คืนนี้เย่เชินหลินพูดประชดไล่เซี่ยชีหรั่นออกไปอย่างเย็นชา เขากลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง ทำยังไงก็นอนไม่หลับ
ส่วนเซี่ยชีหรั่น อยู่ๆ ก็รู้สึกว่าคืนนี้มันหนาวจริงๆ ผ้าห่มบนเตียง จิ่วจิ่วก็ได้เปลี่ยนเป็นผ้าคลุมหนาๆ ไว้ให้เธอก่อนแล้ว เธอห่มผ้าไว้อย่างดี แต่ก็ยังไม่รู้สึกร้อนขึ้นมา
เคยชินกับเรื่องที่น่ากลัวขนาดนั้น แค่เป็นแบบนี้ในช่วงเวลาอันสั้น เธอดันไปชินกับความอบอุ่นของเขา แยกกัน เธอก็ดันมานอนไม่หลับ
เธอหลับตาลง คิดถึงเรื่องที่โม่เสี่ยวจุนโดนต่อย เธอรู้สึกว่าถ้าหากตอนนี้วิ่งไปที่ห้องเย่เชินหลิน แล้วกอดเขาแน่นๆ แบบนี้ก็รู้สึกผิดกับโม่เสี่ยวจุนที่รับความทรมานเพราะเธอ
เขาโดนต่อย ไม่รู้ว่าบาดเจ็บยังไงบ้าง ถูกขังไว้ในนั้น ใครจะไปสนว่าเขาจะเป็นหรือตาย
เธอรู้ว่าเธอออกมาจากห้องของเย่เชินหลิน แล้วกลับไปนอนห้องของตัวเอง เย่เชินหลินจะต้องโกรธแน่ๆ แต่เมื่อเทียบกับความทรมานที่ได้รับนั้นโม่เสี่ยวจุนรับมาเยอะกว่า เธอทำไม่ได้เมื่อเห็นโม่เสี่ยวจุนโดนขังไว้ แล้วยังจะแอ๊บทำเป็นไม่มีอะไรแล้วไปอ้อนเขา เธอทำไม่ได้จริงๆ
……
ดึกมากแล้ว การทะเลาะกันของตระกูลไห่ก็ยังไม่จบสิ้น
พวกเขากลัวว่าผู้ใหญ่ทั้งสองจะกังวลเรื่องนี้ ดังนั้นจึงตั้งใจรอให้ท่านทั้งสองเข้านอนก่อน จากนั้นไห่ลี่หมินจึงลากไห่ฉิงฉิงไปที่ห้องนอนของพ่อกับแม่

เขาบอกเรื่องทั้งหมดกับพ่อแม่ ไห่ฉิงฉิงก็ไม่ได้ห้ามไว้ ไม่ว่ายังไงเธอก็จะคบกับโม่เสี่ยวจุน จะช้าจะเร็วพ่อกับแม่ก็ต้องรู้เรื่องนี้อยู่ดี

พอคุณนายไห่รู้ว่าลูกสาวดันไปคบจริงจังกับผู้ชายที่เข้าหาเธอเพราะผลประโยชน์ เธอก็โกรธไม่น้อย เธอจะรู้มั้ยว่าเธอถูกกำหนดไว้ให้แต่งกับเหยนชิงเหยียนแล้ว

คุณไห่แต่ก่อนเคยเป็นนายทหาร จากนั้นจึงย้ายที่ แต่ก็ยังเป็นนายทหารระดับสูงอยู่ หนึ่งเขาจะปฏิบัติตามกฎเหล็ก สองไม่พูดอะไร จากนั้นก็ออกคำสั่งกับไห่ลี่หมิน: “เอายัยผู้หญิงหน้าไม่อายคนนี้ไปขังไว้ที่ห้องซ่ะ!”

คุณนายไห่ถึงแม้ว่าจะโกรธ แต่ยังไงก็ยังเป็นลูกสาวแท้ๆ ของเธอ เธอจะให้พวกเขาขังเธอลงได้ยังไง เธอจึงปรับความเข้าใจกัน แล้วให้ประนีประนอม

ไห่ฉิงฉิงก็ดื้อรั้นมากๆ ไม่ว่าแม่ของเธอจะให้เธอบอกขอโทษยังไง เธอก็ไม่ฟัง พวกเขาคุยกันประมาณสองสามชั่วโมงได้ แต่เธอก็ยังยืนยันคำเดิม: “ยังไงหนูก็จะคบกับโม่เสี่ยวจุน ถ้าพวกคุณไม่ปล่อยเขา หนูก็จะตายให้ดู!”

“ได้ จับเธอมัดเอาไว้ ฉันจะรอดูว่าเธอจะตายให้พวกฉันดูได้ยังไง!” คุณไห่โกรธจัดจนตบโต๊ะ พอเห็นว่าไห่ลี่หมินไม่ลงมือ ตัวเองก็ลุกขึ้นแล้วจึงจับแขนไห่ฉิงฉิงไว้

ไห่ลี่หมินโกรธจัดจริงๆ ไห่ฉิงฉิงได้ยินเป้าหมายที่โม่เสี่ยวจุนสารภาพออกมาด้วยหูตัวเองแล้วแท้ๆ เธอก็ยังเหมือนยัยโง่ แถมยังจะฆ่าตัวตายเพราะเขา เขาจะไม่โกรธได้ยังไง

“ไห่ฉิงฉิง ฉันจะพูดกับเธออีกครั้ง แค่เธอสัญญาว่าจะไม่มีความสัมพันธ์อะไรกับคนแซ่โม่นั่น ฉันจะให้เย่เชินหลินปล่อยเขาออกมาทันที!”

“ทำไม่ได้ นายจะพูดกับฉันอีกกี่หมื่นครั้ง ฉันก็ยังจะคบกับเขา ถ้านายจะขังฉันก็ขังเลย พอดีเลยฉันจะได้รู้ว่าตอนนี้ผู้ชายที่ฉันชอบรู้สึกยังไงบ้าง!”

ประโยคที่บอกว่าผู้ชายของเธอทำเอาไห่ลี่หมินกับคุณไห่แทบจะโกรธตาย คุณไห่โกรธจัด สั่งให้ไห่ลี่หมินลากยัยตัวดีนี่ขึ้นข้างบนไป

แบบนี้ ไห่ฉิงฉิงจึงได้รับการปฏิบัติอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อนในชีวิตของเธอ เธอโดนโยนเข้าห้องแล้วขังไว้จริงๆ แถมยังยึดโทรศัพท์มือถือของเธอไปอีกด้วย

คุณไห่ให้เธอคิดทบทวน เมื่อไหร่คิดได้แล้ว จึงจะปล่อยเธอออกมา

“พี่ไห่ ใกล้จะถึงวันเกิดของคุณพ่อแล้ว พี่อย่าคิดมากเลยนะคะ ฉิงฉิงเป็นเด็กที่รู้งาน ตักเตือนเธอหน่อย เธอก็……” คุณนายไห่ยังพูดไม่ทันจบ ก็โดนสามีพูดแทรกขึ้น: “เธอยังจะมาพูด ทั้งหมดก็เธอเป็นคนสอน! เธอดูลูก หน้าไม่อายจริงๆ เขาหลอกเธอ ยังจะมาบอกว่าเป็นผู้ชายของเธอ! เธอคิดว่าฉันตายไปแล้วหรือยังไง? อย่ามาอ้อนวอนฉัน ใครจะมาขอก็ไม่มีประโยชน์ ฉันไม่เชื่อแล้ว คนดื้อด้านขนาดไหนเจอฉันมันยังต้องเชื่อฟัง ยัยหัวเหลืองนี่ ฉันยังจัดการมันไม่ได้!”

“โถ่ พี่ไห่ พี่ไม่รู้อารมณ์ของฉิงฉิงเหรอคะ? เธอก็ดื้อด้านพอๆ กับพี่นั่นแหละ ถ้าหากขังเธอไว้ แล้วเธอไม่ยอมกินข้าวจะทำยังไง?”

“ไม่กินข้าว? เหอะ ฉันไม่เชื่อหรอก ฉันจะรอดูว่าเธอจะแน่สักแค่ไหน!”

……

เย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นเมื่อคืนทั้งสองก็ไม่ได้หลับสบาย กลางคืนเย่เชินหลินก็ลุกขึ้นมาทำงาน เซี่ยชีหรั่นก็เปิดไฟ พิงหัวเตียงอ่านหนังสือ

เธออยากให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้น เธอคิดว่า ขอแค่เธอแข็งแกร่งขึ้น เธอก็จะสามารถปกป้องคนที่เธออยากจะปกป้องได้

หลังฟ้าสาง เย่เชินหลินเพราะว่ากินแค่หม้อไฟหมาล่าจากนั้นก็ไม่ได้กินอะไรอีกเลย ร่างกายเลยอ่อนแอลงเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ยอมแพ้ ยังจะออกไปออกกำลังกายตอนเช้า

เซี่ยชีหรั่นก็ร่างกายไม่ค่อยดีเช่นกัน เธอเหมือนฝืนตัวเอง ไปออกกำลังกายเช่นกัน

ทั้งสองคนหนึ่งมาก่อนคนหนึ่งมาทีหลัง สาวใช้ทั้งหมดก็อยู่

เซี่ยชีหรั่นแค่วิ่งไม่กี่นาที ทั้งหัวก็เต็มไปด้วยเหงื่อ และเริ่มหายใจหอบ

เย่เชินหลินไม่มองเธอเลย สีหน้าก็เย็นชา สีหน้าของเซี่ยชีหรั่นก็ไม่ได้ดีไปกว่าเขาสักเท่าไหร่

ทั้งสองยืนอยู่บนลู่วิ่งคู่รัก แต่ก็ไม่มีใครมองใคร พอวิ่งเสร็จ เซี่ยชีหรั่นก็ไม่ได้ใช้ผ้าขนหนูที่สาวใช้เตรียมไว้ให้ เธอแค่ไปนั่งหลบมุมบนเก้าอี้ รอเหงื่อแห้ง แล้วค่อยห้องจากห้องออกกำลังกายไป

ใครก็มองออกว่าทั้งสองนั้นทะเลาะกัน จิ่วจิ่วกับหลิวเสี่ยวเจียวร้อนใจ อยากจะปลอบ แต่ก็ไม่ได้ลงมือทำอะไร

เหมือนกับว่าครั้งก่อนที่ทั้งสองอยู่ในห้องฟิตเนสจ้องตากัน เย่เชินหลินหยิบผ้าขนหนูมาซับเหงื่อให้เซี่ยชีหรั่นอย่างอ่อนโยน แค่แว๊บเดียว ก็เปลี่ยนไปแล้ว

จิ่วจิ่วมองดูพวกเขา ไม่ได้แค่รู้สึกว่าชีวิตนั้นไม่แน่นอน เธออยากจะให้โม่เสี่ยวจุนสนใจ แต่ก็เธอคิดว่าขอแค่เธอพยายาม ต้องมีสักวันที่โม่เสี่ยวจุนรักเธอ ใครจะคิดว่าจู่ๆ ไห่ฉิงฉิงจะโผล่มา ความพยายามของเธอดูสิ้นหวังไปเลย

เมื่อคืนหลังจากที่เซี่ยชีหรั่นกลับมา เธออยากจะถามๆ ดู ว่าโม่เสี่ยวจุนถูกปล่อยออกมาหรือยัง แต่เธอก็ไม่ได้ถาม มองดูจากสีหน้าก็รู้ ว่าคงไม่ได้ปล่อย

เซี่ยชีหรั่นออกมาจากห้องฟิตเนส จิ่วจิ่วก็ตามออกมาด้วย เธอไม่ได้ปลอบอะไรเธอ และก็ไม่ได้ถามอะไรมาก เพียงแค่พยุงแขนเธอกลับห้องไป

เวลามื้อเช้า เย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นก็ออกมาที่โต๊ะอาหารพร้อมกัน ไม่ได้พูดคุย ไม่มีคำพูด ไม่แม้แต่มองกัน

วันนี้เป็นวันอาทิตย์ เซี่ยชีหรั่นไม่ต้องไปทำงาน หลังจากมื้อเช้า เธอก็กลับห้อง และก็ยังคงอ่านหนังสือธุรกิจต่อ

อีกหนึ่งเดือนก็จะถึงวันคริสต์มาส กิจกรรมในบริษัทต่างๆ ก็ได้วางแผนออกมาแล้ว วันคริสต์มาสบวกกับวันปีใหม่ ช่วงนี้เป็นเวลาทองของทุกบริษัท เย่เชินหลินให้ความสนใจกับสองเทศกาลนี้มาก ทุกปีกิจกรรมนี้เขาจะลงมือจัดการด้วยตัวเอง

ช่วงนี้งานของเขาก็จะเพิ่มเยอะขึ้น และก็มักจะเรียกประชุมกะทันหันในวันอาทิตย์อยู่บ่อยๆ

วันนี้เขาตั้งสมาธิไว้กับงานทั้งหมดในช่วงบ่ายเขาก็เข้าบริษัทไปเพื่อจัดประชุมการตลาดของบริษัทในเครือ

เวลามื้อเย็น เย่เชินหลินกลับบ้าน ก่อนที่เขาจะกลับมาถึง อาหารเย็นก็เตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว เซี่ยชีหรั่นไม่ได้กินก่อน เธอรอเขา

แต่ว่าพอเขากลับมา เซี่ยชีหรั่นก็ไม่ได้พยายามจะพูดอะไรกับเขา แถมยังไม่มองเขา ทั้งสองต่างคนต่างกินข้าวท่ามกลางการจับจ้องของสาวใช้และพ่อบ้าน ไม่มีคำพูดใดๆ ต่อไป

……

ในขณะที่พวกเขากำลังทานอาหารอยู่นั้น ท้องของไห่ฉิงฉิงก็ร้อง แม่ของเธอรู้จักเธอดี

เธอจะเอาความตายมาต่อรอง แล้วก็ไม่ได้ลงมืออะไรมากนัก เธอก็แค่ไม่กินข้าว แสดงให้คนทั้งบ้านรู้ถึงจุดยืนของเธอ

ตอนที่แม่เข้าไปรบเร้าเธอนั้น เธอก็พูดขึ้น: “ฝากไปบอกพ่อกับไห่ลี่หมินด้วยนะ ถ้าพวกเขาไม่ปล่อยโม่เสี่ยวจุนวันหนึ่ง หนูก็จะไม่กินข้าววันหนึ่งเหมือนกัน!”

หลังจากไห่ลี่หมินถูกแต่งตั้งเป็นประธานของเมืองหลินเจียง งานก็เยอะขึ้นมาก ไม่มีวันหยุดพักเลย คืนนั้นที่จับไห่ฉิงฉิงขังไว้เสร็จ ก็กลับหลินเจียงไปในคืนนั้น

คุณไห่เข้มงวดกว่าไห่ลี่หมินเยอะ ถึงแม้จะปวดใจแทนลูกสาว แต่ก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้สักนิด ได้ยินเธอขู่จะอดอาหาร ก็ยิ่งโกรธจัดขึ้นไปอีก

“ให้เธออด! ให้เธออดตายไป! ฉันแซ่ไห่ไม่มีลูกสาวที่ไม่มีศักดิ์ศรีแบบนี้!” เขาตะโกนขึ้นมาจากด้านล่าง ไห่ฉิงฉิงที่อยู่ด้านบนก็ได้ยินชัดเจน

เธอกัดฟันกรอด แล้วตัดสินใจว่า ถึงหิวตายก็ไม่ยอมให้พ่อหรอก!

คืนนี้เซี่ยชีหรั่นนอนที่ห้องของตัวเอง ไม่ได้เข้าห้องของเย่เชินหลินแม้แต่ครึ่งก้าว

หลังจากกินข้าวเสร็จ เย่เชินหลินก็ไปทำงานหน้าคอม ที่จริงแล้วในใจก็หวังว่าให้เซี่ยชีหรั่นเข้ามา ถ้าหากเธอมา เขาคิดว่า เขาจะไม่พูดเหมือนเมื่อคืนแล้ว จะไม่ไล่เธอออกไป

โม่เสี่ยวจุนเป็นคนใกล้ชิดที่โตมาพร้อมกับเธอ เธอเห็นเขาโดนขัง เห็นเขาโดนซ้อม ในใจทรมาน ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่เข้าใจ

เข้าใจก็ส่วนเข้าใจ โกรธก็ส่วนโกรธ เขาไม่สามารถเอาเหตุผลที่ว่าเขาเข้าใจเธอ มาคิดว่าที่เธอกัดเขานั้นมันถูก

พอตกดึกผู้หญิงคนนั้นก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรเลย เย่เชินหลินเดินออกไป เห็นประตูห้องของเซี่ยชีหรั่นปิดสนิท เขาอยากจะเดินไปดูว่าเซี่ยชีหรั่นนอนหรือยัง สุดท้ายก็ทนไว้ได้ แล้วกลับห้องไป เขากระแทกประตูห้องเขาอย่างแรง