สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่449 สาวใช้ตัวแสบ 353

ตอนที่449 สาวใช้ตัวแสบ353
ยัยตัวเล็ก! สามคำนี้ยิ่งทำให้เซี่ยชีหรั่นกัดฟันกรอด แต่ว่าเธอต้องการให้เขากลับมา จึงได้แต่ทำตามที่เขาบอก เดินผ่านโต๊ะทำงานแล้วไปยืนข้างเขา
เมื่อแต่ก่อน เขายื่นมือมาดึงเธอลง เธอก็ลงไปนั่งอยู่บนตักเขา เขาเข้ามาใกล้หูของเธอ แล้วถามเสียงเบา: “ตอนเช้ายังบรรเลงเพลงรักกับฉันอยู่ไม่ใช่หรือไง? ยังบอกว่าฉันนั้นเก่งกว่าพระเจ้าอีก นี่เพิ่งผ่านไปไม่กี่ชั่วโมง เธอไม่คิดว่าตัวเองเปลี่ยนเร็วไปหน่อยหรือไง?”
“ฉัน……” เซี่ยชีหรั่นโดนเขาถามจนชะงัก ก็จริง เพิ่งจะผ่านมาสองสามชั่วโมงเอง เขาก็เปลี่ยนจากคนเก่งไปเป็นคนที่โง่ที่สุด ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น
แต่ว่าจะมาโทษเธอก็ไม่ได้ ตอนที่เธอพูดว่าเขาเป็นคนเก่ง นั้นมันเพราะอยากให้เขาปล่อยเซียวแย่ไปไม่ใช่เหรอ?
“พวกเราไม่พูดเรื่องนี้แล้ว ได้มั้ย? หลิน เซียวแย่เขาไม่เคยทำอะไรฉันเลยจริงๆ เขาก็ไม่ได้ตั้งใจทำให้นายโกรธ ได้ยินมาว่าเขาอยู่ที่นี่มานานแล้ว ทำแบบนี้กับพนักงานเก่าแก่ แถมไม่มีเหตุผลที่เป็นทางการไปไล่เขาออก มันจะทำให้พนักงานของบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ปรู้สึกไม่ปลอดภัยนะ”
เย่เชินหลินฟังเซี่ยชีหรั่นพูดอย่างเงียบๆ แล้วจึงเบะปากอย่างไม่รู้ตัว ยัยตัวเล็กของเขามองการณ์ไกลจริงๆ แถมยังคิดถึงความรู้สึกของคนอื่นอีก
“เรื่องของโม่เสี่ยวจุน พวกเราโกรธกันมาหลายวัน วันนี้ก็มามีเรื่องเซียวแย่อีก นายคิดจะไม่สนใจฉันไม่นานแค่ไหนเนี่ย?” เย่เชินหลินบีบคางเธอ และถาม
ถ้าหากเธอกล้าพูดว่าจะไม่สนใจเขา ก็รอดูว่าเขาจะจัดการเธอยังไง
เซี่ยชีหรั่นถอนหายใจ แล้วค่อยๆ พูด: “นั่นมันคนละเรื่อง แต่ว่าถ้านายยังยืนยันว่าจะไล่เซียวแย่ออก ฉันก็จะไม่ชื่นชมนายเหมือนแต่ก่อนจริงๆ แต่ว่าฉันจะไม่ไม่สนใจนาย”
“จากที่ดูเป็นผู้ชายความกดดันนั้นสูงจริงๆ” เย่เชินหลินพูดนิ่งๆ
“หลิน ฉันขอร้องแหละโอเคมั้ย? นายอย่าไล่เขาออกเลย แบบนี้ไม่ดีจริงๆ” เห็นว่าอารมณ์ของเย่เชินหลินไม่ได้ไม่ดีนัก เซี่ยชีหรั่นจึงทำได้แค่งัดไม้ตายสุดท้ายมาใช้ = ลูกอ้อน
“ขอร้องยังไง? จะขอร้องคนก็ต้องแสดงอะไรหน่อยสิ?” เย่เชินหลินจ้องไปที่ริมฝีปากของเธอ แล้วพูดอย่างช้าๆ ทีละคำๆ
เขาทำงานของช่วงเช้าวันนี้เสร็จแล้ว ตอนนี้ยังพอมีเวลาให้กับเธอ
เซี่ยชีหรั่นกัดปาก แถมหน้าแดงพูดว่า: “พูดแล้วนะ ฉัน……ฉันจูบนาย นายจะไล่เขาออกไม่ได้นะ” พูดจบ ก็ไม่ให้โอกาสเขาได้ปฏิเสธ เธอประกบจูบลงไปที่ปากเขาอย่างเร็ว ก็ผละออก
เย่เชินหลินรู้สึกพอใจ ใช้มือจับใบหน้าเล็กเอาไว้ แล้วจึงจูบกลับเธอไปหนักๆ จูบอยู่นานกว่าจะผละออก
เซี่ยชีหรั่นที่โดนจูบก็โมโหเล็กน้อย แถมยังกลัวว่าเขาจะบอกว่าไม่นับ จึงรีบถาม: “งั้นแบบนี้นายก็จะไม่ไล่เขาออกแล้วใช่มั้ย? ขอบคุณนะ!”
“ฉันบอกว่าจะไล่เขาออกตอนไหน” เย่เชินหลินพูดอย่างเย็นชา: “ฉันแค่ย้ายเขาเท่านั้นเอง ไปเป็นผู้อำนวยการฝ่ายการตลาดของบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป ที่จริงแล้วเป็นการเลื่อนตำแหน่ง”

“ห้ะ?” เซี่ยชีหรั่นผิดคาดจริงๆ ตอนนี้หัวหมุน เธอจึงตบหัวไปทีนึง ในใจคิด เธอเปลี่ยนเป็นคนขี้ใจร้อนแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เซียวแย่บอกแค่ว่าจะไป บอกว่าจะออก ทำไมเธอถึงคิดได้แค่ว่าเย่เชินหลินจะไล่เขาออกนะ ทำไมคิดไม่ถึงเรื่องโดนย้ายกันนะ? แถมยังเอาคนแซ่เย่บางคนไปคิดในแง่ร้ายอีก

เธอมองเขา นานเป็นครึ่งวันกว่าจะค่อยๆ ดึงสติกลับมาได้ แล้วจึงพูดขอโทษเขาอย่างอึดอัดเล็กน้อย: “ขอโทษนะ ฉันใจร้อนไปหน่อย เข้าใจนายผิดแล้ว”

เย่เชินหลินกระแอม แล้วทำสีหน้าเหมือนไม่มีอยากสนใจเธอ

“จะโทษฉันคนเดียวก็ไม่ได้ ฉันเข้ามาก็บอกเลยว่านายไม่ควรไล่เขาออก ทำไมนายไม่บอกฉันล่ะ?” เซี่ยชีหรั่นพูดเสียงเบา

“ถ้าบอกเธอไปจะได้เห็นมั้ยว่าเธอร้อนรนเพราะเขาถึงขนาดไหน?”

“นาย!”

“ยังดี เธอไม่ถึงกับกระวนกระวายมากนัก เมื่อเทียบกับคนแซ่โม่ ยังห่างกันอีกไกล” คำพูดน้อยใจของเย่เชินหลินทำให้เซี่ยชีหรั่นรู้สึกขายหน้าเล็กน้อย ขณะเดียวกันก็เห็นว่าเขาอารมณ์ไม่แย่ เธอถึงถามเขาเสียงเบา: “เสี่ยวจุนยังโอเคมั้ย? นายจะขังเขาก็ขัง แต่ถ้าเขาบาดเจ็บก็อย่าเมินเขาล่ะ คุณไห่โกรธขนาดนั้น ใครจะรู้ว่าต่อไปพวกเขาอาจจะกลายมาเป็นรอบครัวเดียวกัน เพราะงั้น……”

“เธอเป็นห่วงแค่เขาเหรอ? ฉันบาดเจ็บ ทำไมไม่เห็นเธอถามฉันสักคำ?”

“นายบาดเจ็บตอนไหน? อย่าบอกนะว่าพวกนายทะเลาะกันอ่ะ? เสี่ยวจุนทำร้ายนายเหรอ?” เซี่ยชีหรั่นถามอย่างกระวนกระวาย จากนั้นจึงมองเขาขึ้นๆ ลงๆ เขาใส่เสื้อผ้าอยู่ ก็มองไม่ออกว่ามีส่วนไหนแปลกไป

“เขามีสิทธิ์อะไรมาทำร้ายฉัน? เธอประเมินแฟนเธอต่ำไปนะ!” เย่เชินหลินพูดอย่างหงุดหงิด พอพูดจบก็ถลกแขนเสื้อขึ้น แล้วยื่นแขนไปข้างหน้าเซี่ยชีหรั่น

เซี่ยชีหรั่นถึงจะรู้ว่าเขาบาดเจ็บที่ตรงนี้ ก้มหน้ามองดู จึงเห็นที่แขนของเขามีรอบฟันบางๆ ที่ตอนนี้กลายเป็นสะเก็ดแผลแล้ว

“ขอโทษนะ หลิน ฉันคงกัดเจ็บแน่ๆ เลยใช่มั้ย? ขอโทษนะ!”

“เจ็บ แต่เจ็บใจมากกว่า” เย่เชินหลินมองไปที่เซี่ยชีหรั่น พูดขึ้นเสียงเบา เธอละสายตาจากแผลของเขา แล้วมองไปที่ตาของเขา ตาคู่นั้นที่จ้องมองเธอแต่ไปด้วยความรู้สึก

เธอถูกคำว่า เจ็บ ทำให้ใจของเธอเจ็บจนช็อก น้อยครั้งนักที่เย่เชินหลินจะบอกความรู้สึกของเขาตรงๆ ดังนั้นคำพูดในตอนนี้ ทำให้ใจเธอสั่นมาก

ทั้งสองมองตากันแบบนี้ ไปสักพัก เซี่ยชีหรั่นจึงเอ่ยปากพูด: “นายกัดฉันกลับเถอะ ทิ้งรอยฟันไว้ที่แขนฉันด้วย” เธอยื่นแขนขาวๆ ไปที่ปากของเขา

เย่เชินหลินคว้าแขนเธอไว้จริงๆ ริมฝีปากก็แนบลงไปที่ผิวอุ่นๆ นุ่มๆ ไม่ได้กัด แต่เป็นรอยจูบ……

สองวันหลังจากนั้น เซี่ยชีหรั่นลงแรงทั้งหมดไปกับแผนงาน หลังจากนั้นสองวันก็หาข้อผิดพลาดไม่ได้จึงส่งแผนงานไปให้หัวหน้าแผนกหวัง

ขณะเดียวกันหวูเหม่ย กับแผนงานของพนักงานคนอื่นที่ลงแข่งก็ถูกส่งไปด้วยเหมือนกัน

ในขณะประชุมแผนก หัวหน้าแผนกหวังบอกให้ทุกคนรอผล ให้แต่ละคนไปเตรียมอีเว้นท์งานวันตรุษจีนกันก่อน

เซี่ยชีหรั่นมีความมั่นใจว่าต้องชนะ เธอเคยเห็นแผนงานอีเว้นท์ในปีที่ผ่านมา ครั้งนี้เธอจึงคิดอีเว้นท์คู่รักขึ้นมา น่าจะได้รับการอนุมัติการเย่เชินหลิน เพราะเขาถือว่ากำลังอินเลิฟอยู่ สำหรับอีเว้นท์คู่รักเขาคงจะสนใจ

หลังจากจบงานเร่งๆ ของช่วงนี้ เซี่ยชีหรั่นก็เริ่มยุ่งกับคิดแผนงานของอีเว้นท์วันตรุษจีนอีกครั้ง

อีกไม่กี่วันเป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ เย่เชินหลินไม่อนุญาตให้เธอคิดถึงเรื่องงานอีก เลยลากเธอออกไปผ่อนคลาย

ตอนที่ทั้งสองกำลังเตรียมตัวออก ก็ได้รับโทรศัพท์จากไห่ลี่หมิน เขาบอกกับเย่เชินหลินอย่างรีบร้อน: “เชินหลิน รีบไปปล่อยโม่เสี่ยวจุนออกมา! แล้วลากมันมาที่บ้านของฉัน!”

“ได้!” น้ำเสียงของเขารีบร้อน เย่เชินหลินก็ไม่ได้ถามอะไรมาก

เซี่ยชีหรั่นได้ยินชื่อของโม่เสี่ยวจุนสามคำนี้ดังออกมาจากโทรศัพท์ สีหน้าก็เปลี่ยนเป็นกระวนกระวายในทันที

เธอกลัว เธอกลัวว่าไห่ลี่หมินจะให้เย่เชินหลินไปทำอะไรรุนแรงกับเขาอีก เธอกลัวว่าจะห้ามไม่อยู่

เย่เชินหลินเหลือบมองไปที่เซี่ยชีหรั่น รู้ว่าไม่กี่วันที่ผ่านมาถึงแม้ว่าเธอจะไม่ถาม แต่ในใจก็เป็นห่วงเรื่องนี้ จนถึงขนาดตอนกลางคืนเธอนอนหลับไม่สนิท ทุกวันเธอยิ้มแย้มต่อหน้าเขา เขารู้ว่าเธอกลัวเขาโกรธจึงไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้

ยังไงไห่ลี่หมินก็ให้เขาปล่อยคนแล้ว เขาก็ไม่อยากให้เซี่ยชีหรั่นเป็นห่วงอีก

“ไปเถอะ ไปชานเมืองกับฉัน ไห่ลี่หมินให้ฉันปล่อยโม่เสี่ยวจุนออกมา” เขาพูดเสียงเข้ม จับมือเล็กๆ ของเธอแล้วเดินออกไป

พ่อบ้านได้เตรียมรถเอาไว้แล้ว หลังจากที่พวกเขาขึ้นรถ เซี่ยชีหรั่นจึงถามขึ้นอย่างสงสัยเล็กน้อย: “จริงเหรอ? ไห่ลี่หมินให้ปล่อยตัวโม่เสี่ยวจุนจริงๆ เหรอ?”

“ต้องเป็นเพราะฉิงฉิงแน่ๆ หลังจากกลับมาครั้งที่แล้วฉิงฉิงก็ไม่กินไม่ดื่ม ตอนกลางคืนไม่กี่วันก่อนฉันส่งฉิงฉิงไปโรงพยาบาลฉีดสารอาหาร”

พอได้ยินข่าวนี้ ใจของเซี่ยชีหรั่นยิ่งขุ่นมัว ไห่ฉิงฉิงบอกให้เธอวางใจ ยังไงเธอก็จะช่วยโม่เสี่ยวจุนออกมาให้ได้ เธอทำมันได้จริงๆ

ใจที่เธอมีให้โม่เสี่ยวจุน ทำให้เซี่ยชีหรั่นชื่นชม แต่ก็รู้สึกผิดด้วย เมื่อเทียบกับไห่ฉิงฉิงแล้ว เธอไม่ได้ทำอะไรให้โม่เสี่ยวจุนเลย

เมื่อถึงบ้านที่ชานเมือง เย่เชินหลินสั่งให้คนปล่อยตัวโม่เสี่ยวจุนออกมา

ถึงแม้โม่เสี่ยวจุนจะโดนขังมาหลายวัน แต่หลังจากได้เห็นเซี่ยชีหรั่น เขาก็รักตัวเองมากขึ้น บวกกับที่เย่เชินหลินดูแลอย่างดี อาหารการกินก็ดี ดังนั้นเขาจึงมีชีวิตชีวากว่าเดิมเล็กน้อย

“เสี่ยวจุน!” เซี่ยชีหรั่นหัวเราะพร้อมน้ำตาอุ่นๆ แล้วพูดกับเขา: “ฉันมารับนายแล้ว!”

โม่เสี่ยวจุนไม่ได้พูดอะไร และก็ไม่ได้ขมวดคิ้ว เขาไม่รู้ว่าเซี่ยชีหรั่นขอร้องกับเย่เชินหลินไปกี่ครั้งกว่าเขาจะปล่อย ดังนั้นใจเขาตอนนี้จึงมีความขุ่นมัวแปลกๆ

“ขึ้นรถเถอะ!” เย่เชินหลินขมวดคิ้ว พูดจบอย่างเย็นชา คนขับรถเปิดประตูรถให้โม่เสี่ยวจุน ให้เขานั่งข้างคนขับ

เย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นยังคงหลังอยู่ด้านหลัง ชายชุดดำโค้งส่งเย่เชินหลินเสร็จ รถก็ได้ขับออกไป

หลังจากโม่เสี่ยวจุนขึ้นรถ เซี่ยชีหรั่นก็ได้กลิ่นแรงๆ ของยา เธอมองไปที่เย่เชินหลิน หน้าของเย่เชินหลินนั้นเย็นชา

จากที่เห็นเหมือนเขาจะสั่งให้คนให้ยาเขา เย่เชินหลินนี่เป็นคนที่หน้าเย็นชาแต่ใจดีนะเนี่ย ไม่ว่าจะเป็นโม่เสี่ยวจุน หรือว่าเซียวแย่ ถึงแม้เขาจะหึง แต่ก็ไม่ได้ลงมืออะไร

โดยเฉพาะเซียวแย่ จากนั้นเธอได้ยินว่าที่จริงแล้วหลังจากปีนี้เขาจะต้องย้ายตำแหน่ง หลังจากที่เย่เชินหลินหึง เขาก็แค่ได้เลื่อนตำแหน่งเร็วขึ้นสองเดือน

โม่เสี่ยวจุนเอาแต่มองออกไปที่นอกหน้าต่าง ไม่ได้พูดอะไรเลย เซี่ยชีหรั่นนึกถึง สีหน้าตอนที่เพิ่งเจอเขา เธอเดาว่าเขาคงคิดว่าครั้งนี้ที่ปล่อยเขาออกมา มันลำบากเธอแล้ว

เธอมองไปที่โม่เสี่ยวจุน แล้วพูดขึ้นเสียงเบา: “เสี่ยวจุน ไห่ฉิงฉิงอดอาหารเพราะนาย คุณไห่ถึงจะปล่อยนายออกมา นายต้องจำไว้ว่าเธอทำเพื่อนายนะ ถ้าหากพวกนายคบกัน ฉันหวังว่านายจะทะนุถนอมเธอ และดีกับเธอนะ”

“เธออดอาหาร?” โม่เสี่ยวจุนขมวดคิ้วแน่น แล้วหันหน้าไปถามเซี่ยชีหรั่น

“อืม!” เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า เธอรู้ ว่าโม่เสี่ยวจุนเหมือนกับเย่เชินหลิน ถึงแม้สีหน้าจะเย็นชา แต่ที่จริงแล้วใจดี