สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 452 สาวใช้ตัวแสบ356

ตอนที่ 452 สาวใช้ตัวแสบ356
“ฉันพูดเกินไปตรงไหน เหมือนจริงๆนะ ใช่ๆ ตอนนั้นคนสวยลองชุดราตรีสีฟ้าทะเลสาบแล้วถ่ายภาพ เธอยืนอยู่ด้านหลัง คุณลองดูสิ ถ่ายติดคนคนนั้นด้วยหรือไม่”
“ใช่ๆ เหมือนจะถ่ายติดมาบ้าง พวกเราดูรูปกันเถอะ”
“ฉันดูเอง” เซี่ยชีหรั่นใจร้อนเล็กน้อย นำโทรศัพท์มา เปิดรูปนั้นอย่างเร็ว แต่ภาพนั้นมองไม่เห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นเลย ถ่ายติดแค่มุมเสื้อของเธอเท่านั้น
เย่เชินหลินชำเลืองมอง คุณผู้หญิงคนนั้นน่าจะสวมใส่ชุดสีน้ำตาลแดง แม้ว่าเห็นแค่ส่วนน้อยของเสื้อผ้า ก็ตามหาไม่ยากแล้ว
“มองไม่เห็น” เซี่ยชีหรั่นมองเย่เชินหลินด้วยความผิดหวัง เขายิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน ลูบหัวของเธอ กล่าวว่า “ในห้างสรรพสินค้ามีกล้องวงจรปิดอยู่ ฉันจะให้หลินหลิงส่งคนมาตรวจสอบให้ตอนนี้เลย สบายใจได้นะ ถึงแม้จะเห็นแค่เงา ฉันก็จะหาคนคนนี้มาให้เธอ”
“จริงๆเหรอ” เซี่ยชีหรั่นไม่รู้เพราะอะไร ทันใดนั้นในตาก็เต็มไปด้วยน้ำตา จะไหลออกมาก็ไม่ไหล มองเย่เชินหลินอย่างน่าสงสาร ดวงตาคู่นั้นทำให้เขาเจ็บนิดๆอีกครั้ง
กอดเซี่ยชีหรั่นไว้ ลูบผมของเธอ พูดเบาๆ “จริงๆ ฉันจะช่วยตามหาพ่อแม่ของเธอ จะไม่ปล่อยให้คุณเป็นเด็กกำพร้าตลอดไป”
พนักงานเพิ่งจะเข้าใจว่าทำไมเซี่ยชีหรั่นถึงได้ตื่นเต้นมากขนาดนั้น ทำให้พนักงานที่ต้อนรับคุณผู้หญิงท่านนั่นยิ่งมั่นใจเธอไม่ได้เข้าใจผิด แต่คนที่ดูแลเซี่ยชีหรั่นกลับมองตรงข้ามกัน
พวกเขาโต้เถียงและโต้แย้งกันอีกครั้ง เซี่ยชีหรั่นถามเย่เชินหลิน “ถ้าเจอแล้วแต่ไม่ใช่หล่ะ ไม่ทำให้ผู้ช่วยหลินเสียเวลาเปล่าเหรอ”
“ไม่เป็นไร ครอบครัวเราตามหาเสี่ยวห้าน ก็ใช้เวลาตั้งหลายปี ใครว่าเห็นแว๊บเดียวก็ต้องใช่หล่ะ อย่าคิดมากเลย เรื่องนี้ให้ฉันจัดการเถอะ”
เย่เชินหลินปลอบใจเซี่ยชีหรั่น แล้วโทรหาหลินหลิง สั่งเขาโอนวิดีโอในกล้องวงจรปิดทั้งหมดของจัตุรัสฉายฟู้ในวันนี้ให้เขาทันที
“ดื่มอะไรหน่อยนะ” เย่เชินหลินยื่นนมถั่วเหลืองให้เซี่ยชีหรั่น
เธอก็รู้สึกว่าตัวเองมีความกังวลมากเกินไป สำหรับผู้หญิงที่เธอไม่เคยเห็นด้วยซ้ำ แค่คนอื่นพูดว่าเหมือนคำเดียว เธอก็วิ่งตามออกไปแล้ว ยังต้องรบกวนเย่เชินหลินสั่งคนช่วยตามหาอีก เธอยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกผิดอย่างบอกไม่ถูก
เธอรับนมถั่วเหลืองที่เขายื่นมา ดื่มไปสองคำ ทำให้ตัวเองใจเย็นลง
“นมถั่วเหลืองนี้อร่อยจัง” เธอยิ้มแล้วพูด
“ไม่จำเป็นต้องซ่อนอารมณ์ความรู้สึกต่อหน้าฉัน ณ ตอนนี้ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกของคุณมากไปกว่าฉันแล้ว” เย่เชินหลินพูดเบาๆ เซี่ยชีหรั่นได้ยินที่เขาพูด รู้สึกคันๆที่จมูก กลั้นน้ำตาไม่อยู่ ไหลออกมาอย่างไม่มีเสียง
เย่เชินหลินยื่นไหล่ให้อย่างเงียบ ๆ ลูบหัวเธออย่างอ่อนโยน
ไม่รู้ว่าร้องไห้นานแค่ไหน ความคาดหวังและความคับข้องใจของเซี่ยชีหรั่นในการพยายามตามหาญาติพี่น้องได้ระบายออกมาแล้ว
เย่เชินหลินรู้ว่าเธอคงจะไม่มีอารมณ์จะซื้อเสื้อผ้าแล้ว จึงสั่งให้พนักงานหอเสื้อผ้าที่เขาเลือกไว้ให้เซี่ยชีหรั่น สั่งให้หลินหลิงรีบมาห้างสรรพสินค้าแล้วส่งเขากลับวิลล่าในครั้งเดียว
เธออาจจะเหมือนฝู้เฟิ่งหยี ในสถานการณ์เช่นนี้ต้องการพักผ่อนไม่ต้องการให้ใครรบกวน
เย่เชินหลินพาเธอกลับไปที่วิลล่า ไม่ได้พูดคุยกับเธอตลอดทาง แค่ปล่อยให้เธอพิงเขาไว้
จิ่วจิ่วเห็นเซี่ยชีหรั่นเหมือนร้องไห้มา พอเจอก็รีบเข้ามารับแล้วถามเธอว่าเกิดอะไรขึ้น เย่เชินหลินโบกมือ บอกเธอว่า “อย่าเพิ่งถาม ปล่อยให้เธอไปที่ห้องอย่างเงียบๆ”
“อืมๆ” จิ่วจิ่วดูออกว่าเธอไม่ใช่เพราะโกรธเย่เชินหลินมา ดังนั้นจึงรู้สึกสบายใจเล็กน้อย จับแขนเธอแล้วพาเธอกลับไปที่ห้อง
เซี่ยชีหรั่นนั่งมองออกไปทางหน้าต่างอย่างเงียบๆบนเตียง อารมณ์ของเธอค่อยๆเศร้าโศก
เธอรู้ พ่อแม่ของเธอต้องมีความลำบากจึงได้ส่งเธอไปยังสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า หรือหลัง23ปีผ่านไป พวกเขาก็ยังมีความลำบากอยู่ จึงไม่ยอมมาเจอเธอ ถ้าเป็นเช่นนี้ เธอก็สามารถเข้าใจได้
เธอไม่ได้ขอให้พวกเขารับเธอเป็นลูกสาวที่ชอบธรรม เธอขอแค่มองเห็นพวกเขาอย่างห่างๆ ให้เธอรู้ว่าพ่อของเธอเป็นใคร แม่ของเธอเป็นใครก็เพียงพอแล้ว
เธอขอบคุณที่พวกเขาให้ชีวิตเธอ ขอบคุณที่ให้ร่างกายที่สมบูรณ์แข็งแรงกับเธอ และขอบคุณที่ให้หน้าที่ไม่เหมือนคนทั่วไป
คุณพ่อ คุณแม่ พวกท่านอยู่ที่ไหน เคยคิดไหมว่าลูกสาวเติบโตแล้ว
ฉันคิดถึงพวกท่าน
ฉันอยากเจอพวกท่าน
คุณแม่ คนที่พนักงานพูดถึงจะเป็นท่านไหม เธอบอกว่าคุณเห็นฉันแล้ว ถ้าเป็นท่านจริงๆ ท่านจะรู้สึกอะไรไหม จะเข้ามาพูดคุยกับฉันสักคำไหม
หลินพูด……ใช่แล้ว คุณแม่ ท่านอาจจะยังไม่รู้ว่าหลินเป็นใคร เขาเป็นคนรักของฉัน เป็นผู้ชายที่ฉันจะอยู่ด้วยตลอดชีวิต
ท่านรู้ไหม วันนี้ฉันเห็นไห่ฉิงฉิงอดอาหารเพื่อเสี่ยวจุนด้วย เพราะเธอแม่ของเธอไม่ยอมทานข้าว ฉันรู้สึกในใจเต้นตุบๆ ฉันก็อยากมีแม่เหมือนเขา ฉันยังต้องการให้แม่ของฉันอยู่ใกล้กับฉัน
แต่ฉันรู้ว่าสิ่งเหล่านี้เป็นแค่ความคาดหวัง คุณแม่ อย่ากังวลนะ แม้จะเห็นฉัน พูดคุยกับฉัน ฉันก็จะไม่ทำให้ท่านลำบากใจ จะไม่เรียกร้องให้ยอมรับแน่นอน
เซี่ยชีหรั่นนั่งอยู่ตรงนั้น ไม่รู้ว่านานแค่ไหน เปิดประตูเบา ๆ จากด้านนอก เย่เชินหลิน ร่างที่แข็งแรงปรากฏขึ้นที่ประตู
สาวน้อยของเขา ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา มันดูน่าสงสารจริงๆ
เขาเดินไปหาเธออย่างช้าๆ เอื้อมมือออกไป ค่อยๆเช็ดน้ำตาให้เธอเบาๆ พูดอย่างอ่อนโยน “อีกไม่นานหลินหลิงก็จะส่งวิดีโอในกล้องวงจรปิดของห้างสรรพสินค้ามาให้ ถ้าเป็นคุณแม่ของคุณจริงๆ ฉันก็จะตามหาเธอเจอในเร็วๆนี้ อย่าร้องไห้เลย”
“หลิน” เซี่ยชีหรั่นเรียกเขา พิงที่ข้างกายเขา ถามเขาด้วยเสียงเบาๆ “คุณว่า ในชาตินี้ฉันจะได้เจอพ่อแม่ของฉันไหม พวกเขาจะไม่อยากเห็นฉันไหน จะรังเกลียดฉันไหม”
มือของเย่เชินหลินวางบนหัวเธอ ลูบอย่างอ่อนโยน ปลอบใจไปด้วย “เป็นไปได้ คุณเป็นคนที่ฉลาดที่สุด จิตใจดีที่สุด และเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลกนี้ พวกเขามีลูกสาวอย่างเธอต้องรู้สึกภาคภูมิใจแน่นอน”
“จริงๆเหรอ” เซี่ยชีหรั่นเงยหน้ามองเขา เหมือนเด็กผู้น่าสงสารที่ถูกทอดทิ้ง
“จริงสิ” เย่เชินหลินยืนยัน
“ขอบคุณนะ หลิน คุณดีกับฉันจริงๆ”
ความใสซื่อของเธอทำให้เย่เชินหลินรู้สึกละอายใจ เขาดีกับเธอเหรอ ที่ผ่านมาเขาเคยคิดว่าเขาดีกับเธอจริงๆ แต่วันนี้เขารู้สึกว่าเขาไม่ดีต่อเธอเลย
เธอไม่มีพ่อแม่ตั้งแต่เธอยังเป็นเด็ก น่าสงสารมาก แต่เขามักจะปล่อยให้เธออยู่ในความกังวลเสมอ เพียงเพราะเธอมีชายอื่นในใจ เขาจึงกังวลใจอยู่ไม่สุข
ต่อไปเขาจะทำให้ดีที่สุด ดีกับเธอมากๆ ให้เธอใช้ชีวิตอย่างอบอุ่นและมีความสุขตลอดเวลา
ถึงแม้เธอจะตามหาพ่อแม่ที่แท้จริงของเธอไม่เจอ เขาจะทำให้เธอรู้สึกว่าถึงแม้จะไม่มีพ่อแม่ ขอแค่มีเขา ก็เพียงพอแล้ว
และนอกจากนี้ เขาจะให้เธอมาเป็นครอบครัวเดียวกันกับเขาให้เร็วที่สุด แบ่งปันกับพ่อแม่ของเขาให้เธอ　
เรื่องพวกนี้เขาไม่เคยพูดออกมา เพียงแค่ขยับมุมปาก ยิ้มอย่างอ่อนโยน
“หลิน ฉันไปอาบน้ำก่อนนะ” เซี่ยชีหรั่นพูดเสียงเบา
เย่เชินหลินรู้ว่าเธออาจต้องการแช่ตัวในอ่างอาบน้ำ คงอยากมีความรู้สึกถูกโอบล้อมด้วยน้ำอุ่น
“อาบน้ำเสร็จก็มาทานข้าวเที่ยงนะ อย่าให้แม่ต้องเป็นทุกข์เมื่อเจอเธอ เพราะเธอผอมเกินไป”
“อืม” เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า หลังจากลุกขึ้นแล้วหยิบเครื่องใช้แล้ว ก็ออกประตูไป
เย่เชินหลินก็กลับไปที่ห้องของตัวเอง อีกสักพัก หลินหลิงก็มาถึง ขณะที่ถือเสื้อผ้าที่เซี่ยชีหรั่นซื้อมาให้ ยังนำวิดีโอในกล้องวงจรปิดทั้งหมดของเช้านี้ในห้างสรรพสินค้ามาด้วย
“คุณแม่บ้าน” เย่เชินหลินร้องเรียก คุณแม่บ้านตอบรับทันที
“คุณเย่ มีอะไรจะเรียกใช้คะ”
“ช่วยจัดอาหารกลางวันให้ผู้ช่วยหลินด้วย”
“ค่ะ คุณเย่”
หลังจากที่คุณแม่บ้านกับหลินหลิงเดินออกไป เย่เชินหลินรีบเปิดเครื่อง ใส่ฮาร์ดดิสก์พกพาที่หลินหลิงนำมาเสียบเข้าสู่คอมพิวเตอร์ การบันทึกทั้งหมดแบ่งเป็นช่วงเวลา เขาคิดเกี่ยวกับเวลาในเวลานั้น เลือกช่วงเวลานั้นออกมาแล้วรีบค้นหา
ไม่นาน เขาก็เห็นวิดีโอหน้าประตูของห้องโถงที่เซี่ยชีหรั่นไปลองเสื้อ เขาเจอผู้หญิงที่สวมเสื้อสีน้ำตาลแดงคนนั้นแล้ว
ขณะเธอเข้าไปเธอจับแขนของผู้ชายอายุประมาณหกสิบปีอยู่ ดูเหมือนว่าทั้งสองเป็นสามีและภรรยากัน
เย่เชินหลินขยายภาพนั้นให้ใหญ่ขึ้น สิ่งที่ทำให้เขาตะลึงคือ เขารู้จักผู้ชายคนนั้น ก็คือเสนาธิการหลี่ และผู้หญิงข้างเขา มีใบหน้า
ค่อนข้างคล้ายกับเซี่ยชีหรั่น
เขาขมวดคิ้วโดยไม่รู้ตัว
เซี่ยชีหรั่นแช่ในอ่างน้ำร้อนสักพักแล้วออกมา ตอนเดินผ่านทางเดินได้ยินเสียงคุณแม่บ้านกับหลินหลิงคุยกัน ได้ยินเสียงเธอมา เธอดีใจ เร่งความเร็วในการเดินแล้วตรงไปทางทางเดิน
เธอไม่ได้กลับไปที่ห้อง แต่ไปเคาะประตูห้องของเย่เชินหลิน หลังจากได้ยินเสียงเขาบอกว่าเชิญเข้ามา เธอบิดประตูแล้วเข้าไปข้างใน เห็นเย่เชินหลินนั่งอยู่บนโซฟา กำลังเล่นโทรศัพท์อยู่
“หลิน ผู้ช่วยหลินมาแล้วใช่ไหม” เซี่ยชีหรั่นขณะที่เขาเดินไปหาเขา ก็ถามอย่างใจจดใจจ่อ
“มาแล้ว” เย่เชินหลินเบี่ยงเบนความสนใจจากโทรศัพท์ในมือเขา มองเธอแล้วพูด
“วิดีโอจากกล้องวงจรปิดในห้างสรรพสินค้านำมาหรือยัง” เธอถาม เสียงเปลี่ยนไปเล็กน้อยเนื่องจากความตึงเครียดและความกระวนกระวายใจ
“นำมาแล้ว อยู่ในฮาร์ดดิสก์พกพานั้น” เย่เชินหลิน พูดเบาๆ
“คุณเปิดดูเป็นเพื่อนฉันได้ไหม ฉันรู้สึกตื่นเต้น ฉันกลัว….ฉันกลัวว่าเธอจะเป็นแม่ของฉันจริงๆ ฉัน……” เซี่ยชีหรั่นตื่นเต้นเสียงสั่น เย่เชินหลินยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน ว่า “ไม่เป็นไร ฉันอยู่ข้างๆคุณนะ ไม่ว่าจะเหมือนหรือไม่เหมือนก็อย่าตื่นเต้นมากนะ ผ่อนคลายหน่อยนะ ถึงแม้จะเหมือนก็อาจจะไม่ใช่ก็ได้ พยายามสงบสติอารมณ์ ความตื่นเต้นเก็บไว้ตอนไปเจอกัน”
“อืม ฉันจะควบคุมตัวเอง” เซี่ยชีหรั่นรู้ว่าประโยคนี้เป็นการหลอกลวงตัวเองเล็กน้อย ในความเป็นจริงเธอไม่สามารถควบคุมตัวเองได้เลย
ดังนั้นเย่เชินหลินจึงเปิดคอมพิวเตอร์ที่เพิ่งปิดอีกครั้ง เชื่อมต่อฮาร์ดดิสก์พกพาอีกครั้ง เปิดไฟล์เอกสาร พูดกับเธอว่า “คุณดู คลิปวิดีโออยู่ในนี้ทั้งหมดเลย เหมือนจะแบ่งเป็นช่วงเวลา คุณหาเองสิ ฉันจะอยู่ข้างๆคุณ คุณไม่ต้องตื่นเต้น”