สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่450สาวใช้ตัวแสบ 354

ตอนที่450 สาวใช้ตัวแสบ354
พอได้ยินว่าผู้หญิงมารับความทรมานนี้เพื่อเขา เขาต้องปลื้มมากแน่ๆ และคงจะอยากตอบแทน
โม่เสี่ยวจุนไม่ได้พูดอะไรอีก แค่หันกลับไป แล้วมองออกไปนอกหน้าต่างต่อ ก็แค่มีสายตาดูเปลี่ยนไป
พวกเขาตรงมาที่บ้านตระกูลไห่ พวกทหารที่ยืนอยู่รู้จักเย่เชินหลิน ตระกูลไห่ก็บอกไว้แล้ว เย่เชินหลินก็เข้าไปได้เลย ดังนั้นเย่เชินหลินจึงพาคนเข้าไปในบ้านตระกูลไห่
“มาแล้วเหรอ?” คุณไห่เปิดประตู แล้วพูดแค่สามคำ
แค่เวลาไม่กี่วัน เย่เชินหลินก็พบว่าผมของเขาเหมือนกันมีผมขาวเยอะขึ้นมาก ถ้ายังดึงดันต่อ กลัวว่าจะช้ำใจแทนลูกสินะ
“คุณลุงไห่ ผมมาแล้วครับ! ผมก็พาคนมาแล้วครับ” เย่เชินหลินพูดจบ ก็เข้าประตูก่อน เซี่ยชีหรั่นที่ตามหลังเขามาก็พูดตามเขา: “สวัสดีค่ะคุณลุงไห่!”
คุณไห่พยักหน้ารับ หลังจากพวกเขาเข้ามาแล้ว เขาจึงได้เห็นโม่เสี่ยวจุน
“นายก็คือโม่เสี่ยวจุน?” เขาถามขึ้นเสียงเข้ม
“สวัสดีครับคุณลุงไห่ ผมคือโม่เสี่ยวจุนครับ!” โม่เสี่ยวจุนมองไปที่คุณพ่อของไห่ฉิงฉิงอย่างใจเย็น
ถึงหน้าเขาจะดูใจเย็น แต่ใจเขาไม่ได้เย็นเลย เขาทำให้ลูกสาวบ้านเขาต้องอดอาหาร แน่นอนว่าต้องทำให้ทั้งบ้านไม่วางใจ เขารู้สึกผิดอย่างหาอะไรมาเปรียบไม่ได้ เขาแค่ไม่อยากแสดงออกถึงความรู้สึกผิดนี้ เพราะว่ามันไม่มีประโยชน์
เขาตัดสินใจแค่ว่าจะหวงแหนไห่ฉิงฉิงไปตลอดชีวิต ให้เธอไม่เสียใจกับสิ่งที่วันนี้เธอได้ทำลงไป
“ที่ตอนนี้ฉันเรียกนายมา เพราะฉันจนมุม นายอย่าคิดว่านายชนะแล้วนะ!” คุณไห่กระชากคอเสื้อของโม่เสี่ยวจุน แล้วพูดกับเขาเสียงต่ำ
แน่นอนว่าโม่เสี่ยวจุนเข้าใจว่าคนเป็นพ่อไม่มีทางเลือก ในสายตาของพวกเขา เขาก็เป็นแค่คนที่จะมาหลอกให้ไห่ฉิงฉิงที่ใสซื่อแน่ๆ ความจริงแล้ว ตัวเขาก็ไม่ได้เถรตรง ดังนั้นไม่ว่าพ่อแม่ของเธอจะปฏิบัติต่อเขายังไง ทั้งหมดเขาก็สมควรได้รับ
แถมตอนนี้เขาอยากจะให้พวกเขาชกตนแรงๆ จริงๆ แบบนี้อาจจะทำให้เขารู้สึกผิดต่อไห่ฉิงฉิงน้อยลง อาจจะรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
” ฉิงฉิงรอนายอยู่ เธอไม่ได้กินข้าวมาอาทิตย์นึงแล้ว นายไปดูเธอหน่อย” คุณไห่พูดเสียงสูง เพราะจะให้คุณนายไห่กับไห่ฉิงฉิงที่อยู่ข้างบนได้ยิน
กลัวว่าคุณท่านจะไม่สบายใจ เช้าวันที่สองที่ฉิงฉิงโดนขัง คุณไห่ก็หาเหตุผลส่งพวกเขาทั้งสองท่านไปที่สถาบันดูแลสุขภาพ
ไห่ฉิงฉิงอยู่ที่โรงพยาบาลได้รับการฉีดสารอาหาร มีครั้งนึงที่ฉวยโอกาสที่คนไม่ทันได้สังเกตวิ่งออกมา จากนั้นไห่ลี่หมินจึงจัดคนมา เพื่อฉีดยาให้เธอที่บ้านโดยเฉพาะ
คุณไห่ไม่ได้ยอมเพราะเธออดอาหารต่อ เป็นคุณนายไห่ที่ช้ำใจแทนลูกสาว พอเห็นลูกสาวผอมสูบ เธอก็ทนต่อไปไม่ได้ จึงขู่คุณไห่: “ถ้าหากไม่ยอมรับคำขอของลูก ฉันก็จะอดอาหารด้วยเหมือนกัน!”
เธอก็พูดจริงทำจริง สองวันไม่ได้กินข้าว น้ำก็ไม่ดื่ม คุณไห่บอกเรื่องนี้กับไห่ลี่หมิน เขาจึงคิดทบทวนคำพูดของเย่เชินหลินอย่างจริงจังอีกครั้ง เลยตัดสินใจถอยให้ก้าวนึงก่อน
โม่เสี่ยวจุนถูกเย่เชินหลินเดินนำขึ้นไปข้างบนห้องของไห่ฉิงฉิง เซี่ยชีหรั่นก็ตามหลังมาด้วย
“เสี่ยวจุน!” ไห่ฉิงฉิงนอนอยู่บนเตียงสีหน้าซีดเซียวพอได้เห็นโม่เสี่ยวจุน ก็เรียกชื่อเขาเสียงอ่อย หลังจากนั้น บ่อน้ำตาก็แตก
สถานการณ์นี้ใครก็ห้ามไม่ได้ เซี่ยชีหรั่นก็น้ำตาซึม จมูกก็รู้สึกแสบๆ
โม่เสี่ยวจุนก้าวเท้าไปยังด้านหน้าเตียงของไห่ฉิงฉิง จับมือเธอขึ้นมา แล้วพูดอย่างช้ำใจ: “ทำไมถึงโง่อย่างนี้? จะช้าจะเร็วเขาก็ต้องปล่อยฉันอยู่ดีไม่ใช่เหรอ? เธอรีบทำไม?”
“พี่ชายฉันทำร้ายนายใช่มั้ย? นายบาดเจ็บมากมั้ย?” ไห่ฉิงฉิงจ้องไปที่หน้าของโม่เสี่ยวจุน บนแก้มเขามีรอยแผล เธอเห็นก็เสียใจ
“ไม่เป็นไร เขาต่อยแค่ทีสองที ไม่ได้หนักหนาอะไร กินข้าวเถอะ ฉันมาแล้ว เธอควรจะกินข้าวได้แล้ว” โม่เสี่ยวจุนพูดเสียงเบา ไห่ฉิงฉิงพยักหน้าอย่างแรง พูดว่า: “ได้ ฉันฟังนาย”
“ไปเถอะ พวกเราลงไปบอกคุณลุงไห่ ให้เรียกพวกเขาเตรียมอาหารไว้ แล้วก็ไปดูคุณน้าหลี่” เย่เชินหลินพูดเสียงเข้ม คว้ามือเซี่ยชีหรั่น แล้วเดินลงมา
ถึงแม้เขาจะไม่ได้พูดอะไรมาก แต่เซี่ยชีหรั่นก็รู้สึกได้ว่าปฏิกิริยาที่เขามีต่อโม่เสี่ยวจุนกับไห่ฉิงฉิงจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย
คุณไห่อยู่ที่บันได แล้วมองขึ้นไปข้างบนไม่หยุด พอเห็นพวกเขาลงมา ก็เลยหันกลับไป
เย่เชินหลินเข้าใจความรู้สึกของเขา แค่กลัวว่าไม่อยากให้คนอื่นเห็นว่าเขายอมถอยให้ เขาเคยเป็นวีรบุรุษที่ประสบความสำเร็จ เลยรู้สึกว่าโดนคนตัวเล็กๆ ทำให้ยอมจึงเป็นเรื่องที่น่าขายหน้า
“ฉิงฉิงอยากทานอาหารแล้ว คุณลุงไห่ ที่บ้านมีกับข้าวมั้ยครับ? ถ้าไม่มีผมจะออกไปซื้อ……”
“มี ที่บ้านมีอยู่ ตอนเช้าต้มโจ๊กเอาไว้แล้ว” คุณไห่รีบพูดขึ้น
เขารู้ว่าโม่เสี่ยวจุนมา ยัยลูกสาวบ้านี่จะต้องกินข้าว ภรรยาที่ดื้อด้านของเขาก็จะต้องกินข้าว เพราะงั้นเลยให้คนเตรียมข้าวต้มไว้ให้แล้ว
พวกเขาไม่ได้กินอะไรมาหลายวัน ถ้ากินอย่างอื่นกลัวว่ากระเพาะจะรับไม่ไหว ก็เลยกินได้แต่ข้าวต้ม ค่อยๆ ปรับแหละนะ
“คุณน้าสบายดีมั้ยครับ ผมจะไปดูเธอหน่อย” เย่เชินหลินถามคุณไห่เสียงเบา เขาพูด: “ไปเถอะ เธออยู่ในห้อง”
ถึงแม้ไห่ลี่หมินไม่ได้พูดถึงสถานการณ์ของแม่เขา แต่เย่เชินหลินก็พอเดาออก คนที่รักลูกสาวแบบคุณนายไห่จะอยู่เป็นสุขได้ยังไง
ขณะที่เย่เชินหลินกำลังจะเคาะประตู คุณนายไห่ก็เปิดประตูออกมา
“เชินหลิน ลูกมาแล้วเหรอ? น้าได้ยินเสียงของพวกเธอ เด็กแซ่โม่คนนั้น ก็มาด้วย ใช่มั้ย? ฉิงฉิงเจอเขาแล้วยอมกินข้าวแล้วใช่มั้ย?” สภาพของคุณนายไห่ดูแล้วก็อ่อนแรงมากๆ เย่เชินหลินพยักหน้ารัวๆ พูดว่า: “ครับ คุณน้า โม่เสี่ยวจุนอยู่ข้างบนดูฉิงฉิงอยู่ คุณน้าวางใจเถอะครับ ฉิงฉิงกำลังจะกินข้าวแล้ว”
“ถือว่าดีแล้ว ถ้าหากเธอยังหิวต่อ น้าก็ไม่อยากจะอยู่แล้ว” คุณนายไห่พูด น้ำตาก็พลางไหลลงมาตามทาง ขณะนั้นคุณไห่ก็ได้ตักข้าวต้มมาให้แล้ว ส่งให้คุณนายไห่
เหมือนจะยังโกรธอยู่ แล้วพูดขึ้นเสียงแข็ง: “กินข้าวเถอะ ครั้งนี้ก็ทำตามเธอแล้ว! ที่ฉิงฉิงเอาแต่ใจแบบนี้ ทั้งหมดก็เป็นเพราะว่าเธอโอ๋ลูกจนนิสัยเสีย!”
ที่แท้เธอกับไห่ฉิงฉิงก็อดอาหารเหมือนกัน เย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นถอนหายใจ แถมรู้สึกแสบจมูกเล็กน้อย ประทับใจกับความรักลูกของคุณแม่คนนี้จริงๆ
“ฉันจะเอาไปให้ฉิงฉิง รอเธอกินแล้ว ฉันค่อยกิน” คุณนายไห่พูดจบ ก็ถือชามไว้แล้วเดินไป หิวอยู่สองวันร่างกายของเธอก็ไม่ได้ดีนัก ตอนนี้เธอยิ่งอ่อนแรง ชามในมือเธอสั่นไม่หยุดเลย
“คุณน้า หนูช่วยค่ะ!” เซี่ยชีหรั่นยื่นมือไปถือชาม แต่เย่เชินหลินเร็วกว่าก้าวนึง
พอคุณไห่เห็น ก็มองคุณนายไห่ด้วยสายตาเย็นชาอย่างอดไม่ได้ หันหลังเดินกลับไปที่ห้องครัว แล้วตักข้าวต้มอีกถ้วยมาให้คุณนายไห่อีกครั้ง
“ช่วยฉันยกขึ้นไปข้างบนเถอะ ฉันจะกินกับลูก” คุณนายไห่พูดเสียงอ่อย
ตอนที่เดินขึ้นบันได เธอถึงขนาดต้องให้คนช่วยพยุงถึงจะเดินขึ้นไปได้
เซี่ยชีหรั่นอยากจะช่วยพยุง แต่เธอส่ายหน้า ไม่ให้เธอช่วย ที่จริงแล้วคุณนายไห่โกรธเซี่ยชีหรั่นอยู่เล็กน้อย
เธอไม่ได้แค่ทำให้ลูกชายของเธอหมกมุ่น ตอนนี้ยังมามีเรื่องโม่เสี่ยวจุนอีก เธอได้ยินมา เป็นเพราะเซี่ยชีหรั่น เขาถึงเข้าหาไห่ฉิงฉิง
เธอก็ไม่รู้ว่าชาติที่แล้วไปทำกรรมอะไรให้เซี่ยชีหรั่น ชาตินี้ทำไมลูกชายและลูกสาวถึงได้โดนเธอทรมานแบบนี้
ยังจำได้ว่าครั้งแรกที่เจอเธอ ยังรู้สึกว่า คุ้นหน้าเธออยู่เลย ตอนนี้เธอยิ่งมองยิ่งไม่ชอบ แต่ว่าตอนนี้เธอเป็นแฟนสาวของเย่เชินหลินแล้ว จะให้เห็นสีหน้าของเธอก็จะไม่ค่อยดี
เซี่ยชีหรั่นเข้าใจความรู้สึกของเธอ ถ้าเธอเป็นแม่ของไห่ลี่หมินกับไห่ฉิงฉิง ก็คงจะไม่พอใจเธอหรอก
ถ้าเธอพอจะทำอะไรให้ได้ เธอหวังว่าเธอจะทำอะไรให้ได้บ้าง แต่เสียดายที่เธอทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากจะพูดกับโม่เสี่ยวจุน ให้เขาดูแลไห่ฉิงฉิงดีๆ
พอทุกคนถึงด้านบน ก็เห็นโม่เสี่ยวจุนยังจับมือของไห่ฉิงฉิงอยู่
เธอลุกขึ้นมานั่งแล้ว พิงไปที่อกของโม่เสี่ยวจุน
ถึงแม้ที่ผ่านมาไม่ได้กินข้าวจะทรมาน แต่ตอนนี้เธอได้ซุกอยู่ในอ้อมแขนของโม่เสี่ยวจุน รู้สึกได้ว่าเขาอยู่ข้างเธอ แถมความรู้สึกก็ลึกซึ้งไปอีกขั้น ไห่ฉิงฉิงก็รู้สึกว่ามันคุ้มค่า
โม่เสี่ยวจุนเจ็บหน้าอกเล็กน้อย ครั้งที่แล้วโดนไห่ลี่หมินอัดเข้า ขณะที่เธอพิงไปที่เขา เขาเจ็บมาก แต่ก็ไม่ได้ให้เธอขยับออก หน้าเขาอมยิ้มเล็กน้อย แล้วปล่อยให้เธอพิง
คุณนายไห่คิดมาตลอดว่าอยากจะให้ลูกชายพาลูกสะใภ้กลับมาบ้าน เรื่องที่จะให้ลูกสาวพาลูกเขยมา แม้แต่ในฝันเธอก็ไม่เคยคิดเลย ว่าจะต้องมาต้อนรับลูกเขยในสถานการณ์เลวร้ายแบบนี้
มองเห็นทั้งสองนั่งกอดกันกลม เธอไม่รู้จริงๆ ว่าควรจะดีใจ หรือว่าเสียใจดี
เย่เชินหลินยื่นข้าวต้มให้ ไห่ฉิงฉิงยื่นมือมารับ โม่เสี่ยวจุนจึงยิ้มให้เธอ รับมา แล้วพูดเสียงเบา: “ฉันเอง ตอนนี้เธอสั่นไปทั้งตัว จะถือชามได้ไง?”
โม่เสี่ยวจุนเป่าข้าวต้มอย่างใส่ใจ แล้วยื่นไปข้างปากของไห่ฉิงฉิง เธออ้าปากรับแล้วดวงตาเธอก็เต็มไปด้วยน้ำตา
คุณไห่เห็นภาพในตอนนี้ ก็รู้สึกว่าไอ้เด็กนี่มันแสดงได้ดี แต่ก็อดไม่ได้ที่จะซาบซึ้ง เย่เชินหลินก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน ตั้งแต่เขาได้เริ่มรู้จักโม่เสี่ยวจุน ลึกๆ แล้วก็รู้สึกชื่นชมเขา แถมจู่ๆ ก็มีความรู้สึกเป็นมิตรขึ้นมาอย่างแปลกๆ ดังนั้นตอนนี้สงสัยเขาอยู่นั้น ก็รู้สึกว่าที่เขาทำอาจจะไม่ใช่การแสดง
ในที่สุดคุณนายไห่ก็เห็นว่าลูกสาวกินข้าวแล้ว ใบหน้าก็เริ่มมีรอยยิ้ม แล้วจึงหยิบข้าวต้มขึ้นมากินด้วยมือสั่นเทา แต่คุณไห่รับชามข้าวต้มแล้วป้อนให้เธอเองกับมือ
เย่เชินหลินมองไปที่เซี่ยชีหรั่น เธอก็เช่นกัน ทั้งสองจึงบอกลากับทุกคนพร้อมกัน
“มีอะไรก็ติดต่อผมได้ทุกเวลา ถ้าไห่ลี่หมินไม่สะดวกจะกลับมา พวกคุณก็อย่าเกรงใจผม” ก่อนกลับ เย่เชินหลินก็พูดกับหลี่ฉางหลิง
พวกเขาก็ยังพูดอย่างเกรงใจ สุดท้ายก็บอกว่ารบกวนเขาแล้ว ที่ช่วยวิ่งเรื่องให้ตั้งหลายรอบ
ก่อนจะกลับเซี่ยชีหรั่นก็มองไปที่โม่เสี่ยวจุนอีกครั้ง เธอไม่รู้ว่าตระกูลไห่จะเก็บเขาไว้มั้ย แต่เท่าที่เห็น ก็น่าจะให้เขาอยู่ต่อ
“ตอนนี้อารมณ์ดีแล้ว?” เย่เชินหลินออกมาจากประตูบ้านตระกูลไห่ แล้วก็ถามเซี่ยชีหรั่นอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์