สาวใช้ส่วนตัวของนายซาตาน – ตอนที่ 451 สาวใช้ตัวแสบ355

ตอนที่ 451 สาวใช้ตัวแสบ355　　　　
เขาทนเห็นใบหน้าเธอที่ดูรักใคร่โม่เสี่ยวจุนไม่ได้ เห็นกี่หมื่นรอบก็ยังรับไม่ได้ ยังคงรู้สึกโกรธอยู่
โม่เสี่ยวจุนออกมาได้ เซี่ยชีหรั่นรู้สึกสบายใจขึ้น แต่คิดว่าเขากับไห่ฉิงฉิงต่อไปยังไม่รู้จะต้องเจออุปสรรคอะไรอีกมากมาย และพวกเขาจะสามารถรักกันได้จริงหรือไม่ ล้วนเป็นเรื่องของอนาคตที่ไม่สามารถรู้ได้ แค่เธอคิดถึงเรื่องพวกนี้ ในใจก็จะรู้สึกไม่สงบเป็นกังวล
เธอไม่อยากให้เย่เชินหลินเห็นเธอในอารมณ์นี้ เธออยากให้เย่เชินหลินมีความสุขทุกๆวัน
“ต้องดีแน่นอน อยู่กับประธานเย่ทุกวัน อารมณ์จะไม่ดีได้อย่างไร ไหนว่าจะพาฉันออกไปข้างนอกไง พวกเราไปช้อปปิ้งดีไหม” เซี่ยชีหรั่นจับแขนของเย่เชินหลิน เอาหัวพิงที่เขา พูดอย่างอ่อนโยน
เย่เชินหลินตอบด้วยเสียงเย็นชา ขึ้นรถแล้วสั่งให้คนขับรถไปที่จัตุรัสฉายฟู้
เซี่ยชีหรั่นไม่ได้อยากซื้อของอะไร แค่ออกไปเดินเล่น แต่ทุกครั้งที่เข้าร้านขายเสื้อผ้าผู้หญิง เย่เชินหลินก็จะให้เซี่ยชีหรั่นลองเสื้อผ้า
เขารูดบัตรจำนวนมากให้เซี่ยชีหรั่นอีกแล้วโดยไม่รู้ตัว
“คุณอย่าทำแบบนี้ ทำไมต้องซื้อเสื้อผ้าให้ฉันตั้งมากมายขนาดนั้น ปกติไปทำงานฉันก็ต้องสวมใส่ชุดทำงานอยู่แล้ว เสื้อผ้าพวกนี้ก็จะไม่ได้ใช้เลย”
“ใครบอกไม่ได้ใช้ ต่อไปชีวิตของคุณคงไม่เพียงแค่ไปทำงานอย่างเดียว” เธอยังจะต้องไปร่วมงานอีกหลายๆงานในอนาคต
ตั้งแต่เขากับส้งหลิงหลิงยกเลิกงานแต่งงานแล้ว ก็มีผู้หญิงอีกหลายๆคนจะเข้ามา แต่ตอนนี้เขามีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้ว ก็ต้องพาออกงานเป็นเรื่องธรรมดา และให้ทุกคนรู้ว่าเซี่ยชีหรั่นเป็นผู้หญิงคนโปรดของเขา
เขาคิดว่า ถ้าเขาทำเช่นนั้น ผู้หญิงคนนี้ก็จะเข้าใจในความตั้งใจของเขามากขึ้น
เขาอยากเหมือนไห่ลี่หมินกับโม่เสี่ยวจุนที่พูดจากับผู้หญิงแบบเยือกเย็นไร้ความรู้สึกเช่นนั้น เขาแค่ต้องการแสดงให้เธอเห็นถึงความรักและความจริงใจที่เขามีต่อเธอ
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกเสียดายกับเงินที่เขาจ่ายไปตั้งมากมาย ถึงแม้จะรู้ว่าเขามีเงินเยอะ แต่ก็ควรจะประหยัดไว้เพื่อไปทำสิ่งที่มีความหมายมากกว่านี้
“หลิน ฉันกระหายน้ำ เราไปหาอะไรดื่มกันดีไหม”
เย่เชินหลินมองออกว่าเธอกำลังคิดอะไร พูดเบาๆว่า “ฉันไปซื้อให้ คุณลองเสื้อผ้าต่อที่นี่ ลองเสื้อผ้าทั้งหมดในแถวนี้ ให้พนักงานช่วยถ่ายภาพให้คุณ”
เซี่ยชีหรั่นเกือบจะสำลักคำพูดของเขา แต่ก็เพื่อให้เขาสบายใจ เธอจึงไม่ได้พูดอะไร รอเขาออกไป ลองพวกมันทีละชิ้นตามที่เขาต้องการ
เมื่อเธอสวมชุดราตรีสีฟ้าทะเลสาบออกมา ในร้านมีคู่รักวัยกลางคนและผู้สูงอายุเข้ามาพอดี เพราะเป็นคู่รักวัยกลางคนและผู้สูงอายุ เป็นเพราะสามีของเธออายุประมาณหกสิบ แต่ภรรยาของเขาดูอายุสี่สิบต้นๆ ภรรยาพูดกับสามีว่า “เสื้อผ้าพวกนี้สำหรับหนุ่มสาว คุณพาฉันมาที่นี่ทำไม”
“บนนี้เขียนว่าสำหรับคนหนุ่มสาวสวมใส่เหรอ ฉันคิดว่าคุณเหมาะสมมาก ดูเสื้อคลุมตัวนั้น ไปลองดู คุณชอบเสื้อคลุมมากไม่ใช่หรือ”
เซี่ยชีหรั่นสวมใส่อย่างระวัง ไม่ได้สนใจคนรอบข้างเลย
หญิงวัยกลางคนที่สวยงามดูเหมือนจะเชื่อฟังสามีของเธอมาก รับเสื้อคลุมจากพนักงาน แล้วลองคลุมบนตัวเธอ
“ส่องกระจกไปมา ฉันว่าสวยดีออก” สามีพูด ภรรยาพูดอย่างอ่อนโยน “คุณเห็นฉันสวมใส่อะไรก็ว่าดีหมด คุณนี่ ชั่งดีกับฉันจริงๆ”
เซี่ยชีหรั่นยืนอยู่หน้ากระจก กำลังมองเสื้อของตัวเอง คุณผู้หญิงท่านนั้นอาจคิดว่าสไตล์นั้นดูอ่อนกว่าวัย จึงรู้สึกเกรงใจเล็กน้อย มองดูเด็กสาวข้างๆ เธออดไม่ได้ที่จะเหลียวมองไปทางเซี่ยชีหรั่น
ระยะห่างระหว่างพวกเขาคือสองถึงสามเมตร เมื่อสายตาของคุณผู้หญิงกวาดไปทั่วใบหน้าของเซี่ยชีหรั่น หัวใจของเธอเกือบจะหยุดเต้น
โอ้พระเจ้า เด็กสาวคนนี้ทำไมมีลักษณะเหมือนเธอมากขนาดนั้น ไม่ว่าประสาทสัมผัสทั้งห้านั้นคล้าย แต่ในความรู้สึกเหมือนเธอมาก เธอจ้องมองเธอด้วยความประหลาดใจ สายตานั้นจ้องมองอยู่นานมาก
เซี่ยชีหรั่นรู้สึกเหมือนมีคนกำลังจ้องมองเธอ กำลังจะหันไปดู ก็ได้ยินเสียงพนักงานเรียกเธอ “ คนสวย มองทางนี้”
เซี่ยชีหรั่นหันกลับมา มองไปที่พนักงานที่ถือมือถือของเธอซึ่งกำลังจะถ่ายภาพให้เธอ
หลังจากที่เธอหันไป คุณผู้หญิงคนนั้นนิ่งเป็นเวลานาน จึงดึงสติกลับมาอย่างมึนงง พูดกับตัวเองในใจว่า เป็นไปไม่ได้ คุณต้องเข้าใจผิดแน่ๆ ลูกสาวของคุณหลังคลอดออกมาก็เสียชีวิตแล้ว จะโตขนาดนี้ได้อย่างไร
คิดมากไปแล้ว คิดมากไปแล้ว
เธอหันหลังกลับ มอบเสื้อคลุมคืนให้พนักงาน พูดเบาๆว่า “ขอบคุณ ฉันไม่ค่อยชอบ”
ขณะนั้นสามีของเธอก็เดินเข้ามา ถามเธอว่า “ทำไมถึงไม่ชอบหล่ะ คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ไม่สบายหรือ”
“รีบไปเถอะ ฉันไม่ค่อยสบาย ฉันรู้สึกอึดอัด” คุณผู้หญิงพูด จับแขนของสามี แล้วรีบเดินออกไป
หลังจากเซี่ยชีหรั่นถ่ายภาพเสร็จแล้ว ยังมีเสื้อผ้าอีกหลายตัวที่ต้องลอง บวกกับเสียงของคุณผู้หญิงก็เบามาก เธอจึงไม่ได้ใส่ใจ ชุดสีน้ำเงินของทะเลสาบถูกถ่ายเสร็จ เธอเปิดประตูทันทีแล้วเข้าไปในห้องลองเสื้อ
จากนั้นเธอสวมชุดเดรสแขนกุดแอปริคอท ออกมา พนักงานอีกคนก็เดินเข้ามา กล่าวว่า “คนสวย สวัสดีค่ะ เพื่อนร่วมงานของฉันไปห้องน้ำแล้ว ฉันมาช่วยคุณถ่ายภาพ”
“ขอบคุณ” เซี่ยชีหรั่นยิ้มพูด
“คนสวย คู่สามีภรรยาสูงอายุที่เข้ามาเมื่อสักครู่ เป็นคุณพ่อคุณแม่ของคุณใช่ไหม คนที่ลองเสื้อคลุมคงจะเป็นคุณแม่ของคุณ เหมือนกันมากจริงๆ” พนักงานคนนี้เป็นคนต้อนรับคุณผู้หญิงท่านนั้น ดังนั้นจึงจำรูปร่างหน้าตาของคุณผู้หญิงได้เป็นอย่างดี
ตอนเซี่ยชีหรั่นเข้าประตูมา เธอก็ยุ่งกับเรื่องอื่นอยู่ แต่ขนาดนี้เธอให้ความสนใจกับเซี่ยชีหรั่น ทันใดนั้นรู้สึกว่าทั้งสองต้องเป็นแม่ลูกกันแน่นอน
“คุณว่าอะไรนะ” แววตาของเซี่ยชีหรั่นเปลี่ยนไปในทันที รู้สึกตื่นเต้นแบบไม่ปกติ
“ฉันบอกว่าคุณแม่คุณ คนที่ลองเสื้อคลุมตรงหน้ากระจกท่านนั้น …..ไม่ใช่เหรอ…..” พนักงานพูดจบ ตัวเองก็รู้สึกแปลกใจ ตอนที่คุณผู้หญิงเห็นเซี่ยชีหรั่น ในเวลานั้นเธอดูเหมือนจะหันหลังให้กับสามีภรรยาคู่นั้นอยู่แล้วกำลังถ่ายรูป
หรือเธอไม่รู้ว่าคุณแม่ของเธอมา หรือพวกเขาไม่ใช่แม่ลูกกัน เธอเข้าใจผิดหรือ ถ้าเป็นแม่ลูกกัน แม่เห็นลูกสาว เป็นไปไม่ได้ที่จะจากไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ
“คนที่คุณว่าเป็นคุณแม่ของฉันท่านอยู่ไหน” เซี่ยชีหรั่นจับแขนของพนักงานอย่างตื่นเต้น การกระทำที่ฉับพลันนี้ทำให้พนักงานตกใจ แต่ก็พูดไปว่า “สองคนนั้น ออกไปแล้ว ไปได้สักพักแล้ว”
“เดินไปทางไหนแล้ว คุณรู้ไหม” เซี่ยชีหรั่นถามอย่างกระตือรือร้น
“ทางนั้นมั่ง เหมือนจะเป็นทางนั้น ฉันก็ไม่ทันสังเกต คนนั้นๆพูดว่าเธอไม่สบาย”
“ฉันรู้แล้ว ขอบคุณมาก” เซี่ยชีหรั่นพูดจบ รีบมุ่งออกไปทางด้านนอกห้องโถงทันที
“คุณผู้หญิงท่านนี้ เสื้อผ้าของพวกเรา” พนักงานวิ่งตามออกมา เซี่ยชีหรั่นไม่หันกลับมองเลย พูดเสียงดังไปว่า “โทรศัพท์ของฉันอยู่ที่มือคุณ ฉันจะกลับมาแน่นอน”
พนักงานจึงไม่ได้วิ่งตามต่อ เธอรู้จักแบรนด์โทรศัพท์มือถือนี้ ถึงแม้เสื้อตัวนั้นจะแพง แต่โทรศัพท์เครื่องนี้แพงกว่า
เซี่ยชีหรั่นวิ่งออกไปได้ไม่ไกลเท่าไหร่ เย่เชินหลินซื้อนมถั่วเหลืองสดกำลังเดินเข้ามา เจอเธอพอดี
การแสดงออกของเธอเป็นกังวล และดูแตกต่างไปจากปกติ เย่เชินหลินขมวดคิ้ว ถามเธอ “เกิดอะไรขึ้น จะไปไหน”
“ฉัน…….แม่ของฉัน” เซี่ยชีหรั่นชี้ไปข้างหน้า เย่เชินหลินมองจากที่เธอชี้ไป ด้านหน้ามีหญิงสาวเพียงไม่กี่คน แม่ของเธออยู่ที่ไหน
ว่าไปแล้ว เธอรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าแม่ของเธอคือใคร
“ไม่พูดแล้ว ฉันจะไปตามเธอ” เซี่ยชีหรั่นพูดจบ แล้ววิ่งไปข้างหน้า เย่เชินหลินก็ไม่ได้ห้ามเธอ ตามเธอไป แล้วถาม “คุณหมายถึง
คุณเห็นคนที่คล้ายกับคุณเหรอ”
“อืมๆ” เซี่ยชีหรั่นพยักหน้า แล้วตรงไปด้านหน้าอย่างต่อเนื่อง
“ถือไว้ ฉันตามเอง” เย่เชินหลินพูดจบ ยื่นนมถั่วเหลืองร้อนสองถ้วยให้เขา แล้ววิ่งไปทางที่เธอชี้
เขาวิ่งไปตามทางออก ก็ยังหาไม่เจอ คนที่เธอบอกว่าคล้าย
เนื่องจากเธอจริงจังมาก เขาคิดว่า เธอคงจำคนไม่ผิด ดังนั้นเขาจึงตามหาในทิศทางต่างๆเป็นเวลานาน
ผู้หญิงวัยกลางคนและผู้สูงอายุช้อปปิ้งเป็นจำนวนมาก แต่ไม่พบคนที่คล้ายเซี่ยชีหรั่นเลย
เย่เชินหลินจึงย้อนกลับมาทางเดิม เขามองดูทุกห้องโถง เซี่ยชีหรั่นรอที่จุดเดิม ไม่ขยับไปไหนเลย เห็นเย่เชินหลินกลับมาคนเดียว อย่าพูดถึงว่ารู้สึกผิดหวังแค่ไหน
หลายปีที่ผ่านมา เธอไม่ค่อยได้ยินใครพูดว่าเธอเหมือนใคร แต่วันนี้มีคนบอกว่าเธอเหมือนผู้หญิงคนนั้นมาก สำหรับเธอแล้ว คนคนนั้นอาจจะเป็นแม่ของเธอจริงๆก็ได้
“เธอเห็นคนคนนั้นหรือยัง เหมือนคุณมากเลยเหรอ” เย่เชินหลินดูออกว่าเธอผิดหวังมาก ถามเธอเบาๆ เซี่ยชีหรั่นส่ายหัวอย่างไม่มีแรง พูดว่า “ฉันไม่เห็น มีแค่พนักงานคนหนึ่งบอกฉัน ถามฉันว่าคนที่มาลองเสื้อเมื่อครู่ใช่แม่ของฉันไหม”
“เช่นนั้น เราเข้าไปถามเธอเกี่ยวกับสถานการณ์ ถ้ามีคนคนนี้จริงๆ ฉันจะช่วยคุณหาให้เจอ ใจเย็นๆนะ” เย่เชินหลินลูบหัวเซี่ยชีหรั่น กอดเธอแล้วลูบที่หลังเบาๆ จากนั้นรับนมถั่วเหลืองร้อนจากมือเธอมา พาเธอกลับไปที่ห้องโถง
“คุณผู้หญิง คุณกลับมาแล้วเหรอ หาเจอไหม” พนักงานถามด้วยความเป็นห่วง
“คุณรู้สึกว่าเธอคล้ายคนที่คุณพูดถึงมากจริงๆเหรอ” เย่เชินหลินถามพนักงาน เขาเกิดมากับความแปลกที่ไม่เหมือนคนอื่น แม้ว่าเขาจะไม่จริงจังมาก พนักงานยังคงหวาดกลัวต่อรูปร่างหน้าตาของเขา
“ฉันรู้สึกว่าคล้ายมาก ตอนที่ฉันต้อนรับเธอ รู้สึกว่าคนคนนั้นสวยมากจริงๆ….” พนักงานยังไม่ทันพูดจบ พนักงานที่ดูแลเซี่ยชีหรั่นก็กลับมาจากห้องน้ำพอดี เดินเข้ามาถามเธอ “อะไรคล้ายเหรอ”
“ก็คนคนนั้นไง ตอนที่คุณช่วยคนคนสวยคนนี้ถ่ายภาพ หญิงวัยกลางคนที่ยืนลองเสื้อผ้าทางโน้น ฉันคิดว่าเป็นคุณแม่ของเธอ เพราะคล้ายกันมาก”
“ไอ๊หยา คุณพูดเกินจริงเกินไป จะเหมือนกันมากได้อย่างไร ฉันก็เห็นเธอเหมือนกัน ในเวลานั้นเธอก็ยังมองมาที่คนสวยคนนี้เหมือนกัน พวกคุณอย่าไปฟังเธอพูดเลย เธอเป็นคนขึ้นชื่อเกี่ยวกับคนเก็บความลับไม่อยู่ มักจะคุยเรื่อยเปื่อย คุยโวโอ้อวด” พนักงานที่ดูแลเซี่ยชีหรั่นยืนยันหนักแน่น ว่าไม่เหมือนเลย