ตอนที่ 454 สาวใช้ตัวแสบ358
ที่นี่เงินเดือนสูงขนาดนี้ งานก็ไม่หนักมาก เธอเสียดายถ้าต้องออกจากที่นี่ แม้ที่ผ่านมาทุกคนจะคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงของเย่เชินหลิน ต่อมาเธอก็ถูกไล่ออกจากบ้านหลักอีกครั้ง ทุกคนนินทาลับหลัง แต่เธอก็ไม่เคยมีความคิดที่จะจากที่นี่ไป
บางครั้งผู้คนพูดมากเกินไป เธอก็จะพูดกับพวกเธอว่า “พวกคุณจะไปรู้อะไร ฉันเหมือนนางสนมที่ถูกขังไว้วังเย็นแค่ช่วงเวลาหนึ่งเพราะถูกเข้าใจผิด พวกคุณไม่เคยได้ยินเรื่องราวเกี่ยวกับนางสนมที่ถูกทอดทิ้งในวังเย็นหรือ ไม่แน่ถ้าวันใดคุณชายเกิดคิดถึงฉันขึ้นมา เมื่อถึงเวลานั้นอย่าหาว่าฉันหูทวนลมนะ ฉันจะขับไล่คุณออกไป”
เธอพูดอย่างนั้น ทุกคนก็สงบลง แล้วไม่กล้าทำให้เธอขุ่นเคืองอีกด้วย
เธอรู้ว่าส้งหลิงหลิงร้ายกว่าเซี่ยชีหรั่นมาก แต่ตอนนี้เธอหวังว่าคนใจร้ายอย่างส้งหลิงหลิงยังคงอยู่ในวิลล่านี้ อย่างน้อยตอนที่เธออยู่ เธอฟางลี่น่ายังสามารถอยู่ที่นี่ได้ อย่างสบายใจมีเสื้อผ้าใส่ มีข้าวกิน ตำแหน่งก็ต้องสูงกว่านี้แน่นอน
ก็แค่ความคิดของเธอ ไม่มีใครสนใจ เธอไตร่ตรองสิ่งเหล่านี้ด้วยหัวของเธอเท่านั้น แต่เย่เชินหลินกับเซี่ยชีหรั่นก็ยังคงดูเสน่หากันอยู่เหมือนเดิม
……
วันจันทร์เซี่ยชีหรั่นไปทำงาน ผลการคัดเลือกครั้งล่าสุดออกมาในระหว่างการประชุมตอนเช้า โครงการของหวูเหม่ยชนะ
นับตั้งแต่จะแข่งขันกันอย่างเป็นธรรมจนถึงเวลาที่ส่งมอบโครงการ หวูเหม่ยก็นั่งรอในห้องทำงานตลอด ไม่เคยออกไปแม้แต่ครั้งเดียว
เซี่ยชีหรั่นมองไม่เห็นความพยายามของเธอ เธอมั่นใจในโครงการของเธอมาก จะต้องชนะแน่นอน
เมื่อผู้อำนวยการหวังประกาศผล เหมือนมีน้ำเย็นหนึ่งเทลงบนหัวของเธอ อุบัติเหตุ ไม่ใช่แค่อุบัติเหตุ มากกว่านั้นคืออารมณ์เศร้า ในหัวของเธอหวนคิดถึงที่ทุกคนพูดถึงเรื่องของหวูเหม่ยกับผู้อำนวยการหวังและครั้งก่อนในห้องน้ำ เธอเห็นหน้าตาที่คลุมเครือของหวูเหม่ย แม้เธอจะใสซื่อแค่ไหน หรือโง่ขนาดไหน ก็ต้องรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
หวูเหม่ยเชิดหน้าอย่างภาคภูมิใจ มองเธอด้วยความดูถูก สายตาของทุกคนก็มองเธออย่างดูถูก
พวกเขาไม่รู้ความจริง คงคิดว่าเซี่ยชีหรั่นไม่มีความสามารถจริงๆ เพราะพึ่งพาเซียวแย่ถึงเข้ามาในแผนกนี้ได้ ตอนนี้เซียวแย่ไปแล้ว ผู้อำนวยการหวังคัดค้านโครงการของเธออย่างมาก พิสูจน์ว่าเธอไม่มีความสามารถจริงๆ
ครั้งนี้เธอรู้แล้วว่าอะไรเรียกว่าผู้ชนะคือราชา พวกเธอไม่ได้สนใจเรื่องราวระหว่างผู้อำนวยการหวังกับหวูเหม่ย ว่ามีอะไรที่ไม่สามารถเปิดเผยได้
อย่างไรก็ตาม หวูเหม่ยก็เป็นผู้ชนะ เธอเซี่ยชีหรั่นก็คือผู้แพ้
“ตามนี้ พวกเราประชุมกันในหัวข้อต่อไป…..” ผู้อำนวยการหวังเริ่มพูดหัวข้ออื่นแล้ว เขากำลังพูดอะไร เซี่ยชีหรั่นฟังไม่เข้าหูแล้ว
พบกับสิ่งที่ไม่เป็นธรรมแบบนี้ เธออยากจะลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ ถ้าเธอไม่ใช่ผู้หญิงของเย่เชินหลิน เธอจะต้องให้ผู้อำนวยการหวังให้คำอธิบายกับเธออย่างชัดเจน
แต่เพราะเธอเป็นผู้หญิงของเย่เชินหลิน ดังนั้นเธอจะทำเช่นนี้ได้ ผู้อำนวยการหวังยังเป็นผู้บริหารระดับสูงของสาขาบริษัทเพชรพลอย ถ้าเธอมีปัญหากับเขาทำให้เขาเสียหน้า ก็เหมือนทำให้ชื่อเสียงของบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ปเสียหายไปด้วย
คำนึงถึงสิ่งเหล่านี้แล้ว เธอก็ระงับความโกรธในใจลง พยายามเย็นลงแล้วประชุมต่อ ไม่สนใจสายตาในที่ประชุม ยังคงนั่งอยู่ที่นั่นอย่างใจเย็น
การประชุมก็ไม่นาน แต่สำหรับเซี่ยชีหรั่นรู้สึกเหมือนประชุมนานเป็นปี
“เลิกประชุม” ด้วยคำสั่งของผู้อำนวยการหวัง ทุกคนเริ่มเก็บสมุดบันทึก กระดาษปากกาบนโต๊ะประชุม
หลังจากที่ผู้อำนวยการหวังออกไป เซี่ยชีหรั่นก็ถูกล้อมรอบด้วยเสียงวิพากษ์วิจารณ์
“อุ้ย แพ้แล้วก็ยังไม่ยอมรับ ความสามารถกับความหน้าด้าน ไม่ได้เชื่อมโยงกันเลย” หวูเหม่ยพูดเย้ยแปลกๆ แล้วยิ้ม “ฉันว่านะ ครั้งนี้เมื่อผู้จัดการเซียวไปแล้ว ตำแหน่งผู้ช่วยผู้จัดการก็คงต้องเปลี่ยนคนแล้วมั่ง”
หวูเหม่ยกำลังพูดเย้ยเซี่ยชีหรั่นอย่างเปิดเผย คนทั้งแผนกกลายเป็นคนของหวูเหม่ยหมดเลย ไม่ว่าเธอจะสร้างปัญหาใหญ่ขนาดไหนก็ไม่ต้องกลัวว่าจะถูกไล่ออกแล้ว
ดังนั้นเธอต้องอดทนไว้ก่อน ครั้งนี้เหมือนสมองถูกเทร่วงหล่นออกมา
คราวนี้สามารถสั่งให้ฮวงจุ้ยหมุนตามได้เลย เธอเซี่ยชีหรั่นดึงกระโปรง แล้วนั่งลงในตำแหน่งของผู้ช่วยผู้จัดการ กล่าวว่าตำแหน่งที่ไม่แน่นอน เธอหวูเหม่ยยังสามารถนั่งในตำแหน่งของเซียวแย่ได้เลย
ทุกคนมองไปที่เซี่ยชีหรั่น มองดูเจ้ามารยาที่ไม่มีเซียวแย่คอยหนุนหลังแล้ว ยังจะกล้ากับหวูเหม่ยอีกไหม
เซี่ยชีหรั่นเดินไปข้างหน้าไม่กี่ก้าวภายใต้การเฝ้ามองของทุกคน ถึงหน้าหวูเหม่ย พูดด้วยเสียงเย็นชาว่า “ถ้าคุณชนะฉันด้วยความสามารถจริงๆ ฉันก็จะยินดีกับเธอ แต่ถ้าเธอใช้วิธีสกปรก คุณก็อย่าคิดว่าการชนะในครั้งนี้เป็นการสิ้นสุดของการแข่งขัน”
พูดจบ เซี่ยชีหรั่นหันหลังแล้วเดินตรงไปที่ห้องทำงานของผู้อำนวยการหวัง
“เชอะ พวกคุณดูเธอหน้าไม่อายขนาดไหน แพ้แล้วก็ยังไม่ยอมแพ้ ยังไม่ยอมรับ ปากแข็งแล้วมีประโยชน์อะไร สายตาของผู้อำนวยการหวังนั่นคมมาก
เซี่ยชีหรั่นแค่พูดเบาๆไม่กี่คำ ความคิดของคนส่วนใหญ่ก็เปลี่ยนตามเล็กน้อย อดคิดไม่ได้ ใช่ๆ หรือว่าหวูเหม่ยเล่นสกปรก ช่วงที่ผ่านมามีคนเห็นเธอขึ้นรถผู้อำนวยการหวัง ไป หรือเธอจะมีความสัมพันธ์กับผู้อำนวยการหวัง ดังนั้นผู้อำนวยการหวังก็เลยให้เธอเป็นผู้ชนะ
โดยเฉพาะครั้งนี้ยังมีไม่กี่คนที่ร่วมแข่งขัน ในเวลานี้เริ่มที่จะพูดคุยกันเป็นส่วนตัว ต่างก็คิดว่าโครงการของตัวเองนั้นก็ดีไม่แพ้กัน เป็นไปไม่ได้ที่จะแพ้
“ตกลงกันแล้วนี่ การแข่งขันครั้งนี้จะต้องเปิดกว้างและยุติธรรม โครงการทั้งหมดจะต้องถูกเปิดเผยให้ทุกคนเห็น และตัดสินด้วยการลงคะแนนเสียง แล้วทำไมสุดท้ายผู้จัดการเป็นผู้ประกาศผลแล้วถือเป็นที่สิ้นสุดหล่ะ” มีคนพูดขึ้น
“ถูกต้อง ไม่ยุติธรรมไม่เปิดเผย ใครจะไปรู้ว่าสุดท้ายใช้โครงการของใครแทน ไม่แน่สุดท้ายอาจจะไม่ใช้โครงการที่เขาทำเองกับมือก็ได้ แต่บอกว่าเธอทำเอง”
คำพูดเหล่านี้เซี่ยชีหรั่นได้ยินหมด เธอไม่ได้หยุดฟัง เดินไปที่ประตูห้องทำงานผู้อำนวยการหวัง เธอเคาะประตู
“เข้ามา” ผู้อำนวยการหวังพูด เซี่ยชีหรั่นเปิดประตูเข้าไป เมื่อเขาเห็นคนที่เข้ามาคือเซี่ยชีหรั่น สีหน้าดูไม่ค่อยดีเลย
ผู้หญิงสวยๆทุกคนชอบเป็นเรื่องปกติ เขารู้ดีว่าเซี่ยชีหรั่นคนนี้เป็นผู้หญิงของเซียวแย่ เซียวแย่มักจะเป็นคนขัดเขาเสมอ ดังนั้นการแข่งขันในครั้งนี้ ถึงแม้โครงการของเซี่ยชีหรั่นจะใช้ได้ แต่เขาก็เลือกหวูเหม่ยเป็นผู้ชนะแล้ว แน่นอนโครงการของหวูเหม่ยจำเป็นต้องชนะ
“มีธุระอะไรหรือเปล่า” ผู้อำนวยการหวังถามด้วยใบหน้าที่เย็นชา
“ผู้อำนวยการหวังฉันมาเพื่อขอดูโครงการของหวูเหม่ย ถ้าโครงการของเธอดีกว่าของฉัน ฉันก็จะยอมรับอย่างเต็มใจ การแข่งขันครั้งนี้ได้กล่าวไว้ล่วงหน้าว่า จะต้องยุติธรรมและเปิดเผยได้ แต่พวกเราทุกคนล้วนไม่รู้ว่าโครงการของแต่ละคนเป็นอย่างไร ก็มีการตัดสินแพ้ชนะแล้ว มันยากที่จะยอมรับได้” เซี่ยชีหรั่นเดินไปตรงหน้าเขา เงยหน้ามอง พูดอย่างไม่นอบน้อม
“กล่าวไว้ล่วงหน้า แต่เซียวแย่เป็นคนพูด แต่เรื่องนี้ตอนนี้ฉันเป็นคนรับผิดชอบ โครงการของหวูเหม่ยถูกส่งไปเพื่อนำเสนอแล้ว คุณไม่มีสิทธิ์ดูแล้ว”
“คุณ” เซี่ยชีหรั่นพูด คุณแค่คำเดียว หายใจลึกๆ ไม่อยากพูดสิ่งที่แสดงถึงการไม่เคารพเจ้านาย
“ไม่มีธุระก็ออกไปได้แล้ว” ผู้อำนวยการหวังโบกมือของเขาอย่างหงุดหงิด
“ยังคุณธุระไม่จบ ฉันจะไม่ยอมออกไปผู้อำนวยการหวัง “เซี่ยชีหรั่นยืนอยู่กับที่ไม่ยอมขยับไปไหน ใบหน้าเริ่มเย็นชาลง
ในความเป็นจริงขอแค่เธอเอ่ยปาก การเล่นพรรคเล่นพวกของคนแซ่หวังคนนี้ เย่เชินหลินคงจะไม่ยอมให้คนแบบนี้อยู่ในบริษัทอีกต่อไป เธอแค่ไม่อยากทำเช่นนั้น ตอนนี้ก็ใกล้จะสิ้นปีแล้ว เป็นช่วงที่บริษัทกำลังต้องการกำลังคน เซียวแย่ถูกโอนตำแหน่ง ตอนนี้ผู้อำนวยการหวังคนเดียวก็ควบสองตำแหน่ง ถ้าเขาออกในช่วงเวลาสำคัญนี้ แผนกการตลาดของสาขาบริษัทเพชรพลอยทั้งหมดคงเป็นอัมพาตแน่ๆ
ยิ่งไปกว่านั้นก่อนที่เธอยังไม่ได้เห็นโครงการของหวูเหม่ย ทุกอย่างเป็นการคาดเดาของเซี่ยชีหรั่น ว่าเขากับหวูเหม่ยมีความสัมพันธ์ที่คลุมเครือกัน ไม่ใช่สิ่งที่เห็นกับตา ก็เป็นแค่ข่าวโคมลอย
หวูเหม่ยยังเป็นพนักงานเก่า ถ้าเขาใช้ความสามารถของเขาทำโครงการขึ้นมาแล้วตอบสนองความพึงพอใจให้กับผู้อำนวยการหวังจริงๆหล่ะ ถ้าเธอทำเช่นนั้นก็ไม่ยุติธรรมต่อหวูเหม่ยสิ ก็ยังไม่ยุติธรรมต่อผู้อำนวยการหวังด้วย
ในความเป็นจริงเซี่ยชีหรั่นไม่ต้องการคิดว่าทุกคนเป็นคนเลว เธอยังหวังว่าทุกคนจะมีจิตสำนึกและความขยันขันแข็งในการทำงาน
“มีอะไรอีกที่จะพูดถึงอีก คุณแค่ตำแหน่งเล็กๆผู้ช่วยผู้จัดการ ยังกล้ามาอวดดีกับฉัน เชื่อหรือไม่ว่าแค่ฉันยกมือ เธอก็ต้องรีบเก็บของแล้วจากไปทันที อย่าคิดว่าคุณมีเซียวแย่หนุนหลังก็คุณสามารถกรีดร้องที่นี่ได้อย่างไร้มารยาท อย่าว่าเซียวแย่ไม่อยู่ ถึงเซียวแย่อยู่ เขาก็เป็นแค่ผู้อยู่ใต้บังคับบัญชาของฉัน เขาอยู่ต่อหน้าฉันก็ไม่สามารถปกป้องคุณได้” ความเย่อหยิ่งของเซี่ยชีหรั่นทำให้ผู้อำนวยการหวังโกรธมาก
ที่จริงแล้วเหตุการณ์การทุจริตต่อหน้าที่เพื่อประโยชน์ส่วนตัวของเขาทำให้เขาอึดอัดมากพอแล้ว ถ้าเขาประพฤติตัวไม่ดีจริงๆ บริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ปคงไม่ปล่อยเขาไว้แน่
ที่ผ่านมาเขาไม่เคยทำผิดอะไรเลย ถึงแม้จะเสียสละไม่มาก แต่ก็เป็นคนเดินทางสายกลาง ในการบริหารทั้งแผนกถือได้ว่าไม่เคยมีความผิดอะไร นึกไม่ถึงในงานเลี้ยงของบริษัทครั้งที่แล้ว หวูเหม่ยแอบใส่อะไรบางอย่างในเหล้าของเขา พอเขาตื่นมา… หวูเหม่ยก็ขู่เขา ให้เขาช่วยให้เธอชนะการแข่งขันในครั้งนี้
เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น ทั้งๆที่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นคนเจ้าเล่ห์เพทุบาย หลังจากเขามีครั้งแรก รู้รสชาติ หลังจากนั้นอดไม่ได้ก็มีอีกหลายครั้ง มีอยู่ครั้งหนึ่ง ในห้องทำงาน หวูเหม่ยเริ่มก่อน เขาก็ไม่ได้ขัดขืน
ผู้อำนวยการหวังพูดจาน่าเกลียดมาก เขาตื่นเต้นเล็กน้อย ยืนยันได้จากสีหน้าด้านข้างของเซี่ยชีหรั่น
ถ้าเขาบริสุทธิ์ใจจริงๆ ทำไมเขาถึงไม่กล้าเอาโครงการของหวูเหม่ยให้เธอดู ให้ทุกคนดู ไม่ใช่เพราะว่ากลัวทุกคนจะไม่เชื่อมั่นโครงการของหวูเหม่ยเขาทำสิ่งที่ไม่ดี ละอายใจถึงได้โกรธมาก ดังนั้นถึงปฏิบัติต่อเธอเช่นนี้
เขาตื่นตระหนก แต่เซี่ยชีหรั่นกลับนิ่งและสงบลง
เธอยิ้ม พูดเบาๆว่า “ผู้อำนวยการหวัง ถึงแม้ฉันจะเป็นแค่ผู้ช่วยผู้จัดการเล็กๆ ต่ำต้อยมากเมื่อเทียบกับตำแหน่งของคุณ แต่ทุกคนเท่าเทียมกัน คุณปฏิบัติต่อผู้ใต้บังคับบัญชาของคุณด้วยพฤติกรรมเช่นนี้ ซึ่งขัดต่อวัฒนธรรมของบริษัทฝู้ซื่อกรุ๊ป”
“คุณยังจะมาพูดวัฒนธรรมของบริษัทกับฉัน คุณเข้ามาในแผนกนี้ได้อย่างไร มีใครบ้างไม่รู้ ถ้าไม่มีเซียวแย่……” ผู้อำนวยการหวังพูดได้ครึ่งทาง ก็เห็นเซี่ยชีหรั่นส่ายหัวช้าๆ เขาตบโต๊ะอย่างดัง
